[SF] Halloween Party (ผิงเสีย) ;#dmbjdaily (Halloween)

by **Lithe** Wed 05 Nov 2014, 09:04

Pairing : เมินโหยวผิง x อู๋เสีย

Rate : PG-15

#dmbjdaily #HalloweenParty

บางครั้งผมก็สงสัยว่าอะไรทำให้ผมยอมมายืนอยู่ที่ปักกิ่งตอนนี้

ย้อนกลับไปเมื่อเช้านี้

เสี่ยวฮัวแวะมาหาผมที่ร้านเหมือนปกติ พวกเราก็คุยกันเรื่อยๆตามประสาเพื่อนเก่าจนกระทั่งเสี่ยวฮัวยื่นการ์ดสีดำขอบเงินใบสวยให้ผมพร้อมรอยยิ้มสวยที่บ่งบอกว่าไม่ว่าอะไรก็ตามห้ามผมปฏิเสธเด็ดขาด

“พรุ่งนี้ฉันจะรอเจอนายนะอู๋เสีย อย่าเบี้ยวละ”

ครับ การ์ดใบนั้นคือการ์ดเชิญไปงานเลี้ยงฮัลโลวีนที่ปักกิ่ง แน่นอนว่าเป็นงานที่คุณชายเซี่ยเป็นคนร่อนการ์ดเชิญคงไม่ใช่งานระดับกระจอก เสียก็แต่ผมไม่มีชุดใส่ไปงานนี่สิ ใครจะไปคิดว่าอายุสามสิบกว่ายังต้องไปงานแบบนี้กันอยู่อีก

สุดท้ายผมก็เลยต้องโทรไปหาซิ่วซิ่ว ยัยหนูนั่นคงจะช่วยอะไรผมได้บ้างอย่างน้อยๆก็เรื่องชุด

‘สวัสดีค่า’

“ซิ่วซิ่ว นี่ฉันเอง”

‘พี่อู๋เสียหรือคะ มีอะไรหรือเปล่า’

“เธอรู้เรื่องงานเลี้ยงฮัลโลวีนที่เสี่ยวฮัวจัดหรือเปล่า”

‘อ้อ ใช่งานที่จัดที่xxxหรือเปล่าคะ ที่การ์ดเชิญเป็นสีดำขอบเงิน’

“ใช่งานนั้นแหละ”

‘งานนั้นพี่เสี่ยวฮัวไม่ได้เป็นคนจัดเสียทีเดียวหรอกคะ พี่เขาแค่เข้าไปช่วยจัดการเรื่องสถานที่นิดหน่อย ว่าแต่พี่อู๋เสียได้บัตรเชิญใช่ไหมคะ’

“อืม แต่พี่ไม่รู้จะใส่ชุดอะไรไป พอจะหาให้ได้ไหม”

‘ฉันคิดว่าฉันหาให้พี่ได้นะค่ะ พรุ่งนี้พี่มาหาฉันซักสามโมงที่โรงแรมxxxแล้วกัน’

“ขอบใจนะซิ่วซิ่ว”

‘ไม่เป็นไรค่า แต่ฉันจะเลือกชุดให้พี่เองนะ อย่าบ่นละ’

“ใส่ได้ก็พอพี่ไม่คิดมากหรอก”

‘งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะค่ะ’

ผมวางสายแล้วถอนหายใจ เสี่ยวฮัวหนอเสี่ยวฮัวหาเรื่องให้ผมจนได้ ชุดที่ซิ่วซิ่วที่เตรียมไว้ให้ผมคงไม่ธรรมดาแน่ๆ เกิดเป็นนายน้อยสามนี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ

ตอนนั้นผมก็เตรียมใจไว้อยู่แล้วชุดที่ยัยหนูซิ่วซิ่วเตรียมไว้ให้คงไม่ธรรมดา แต่ไม่คิดว่าจะชุดแบบนี้!!

ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของผม ผมไม่มีหน้าไปพบบรรพชนแล้ว ฮือออ

“พี่อู๋เสียทำไมทำหน้าแบบนั้นละคะ ชุดออกจะสวยทำหน้าดีๆสิค่ะ”

“ซิ่วซิ่วถึงฉันจะบอกว่าเป็นชุดอะไรก็ได้แต่มันก็ไม่ควรเป็นชุดของผู้หญิงสิ!”

ใช่ครับ ตอนนี้ผมเปลี่ยนชุดเรียบร้อยหลังจากเสียเวลาทำใจอยู่เกือบชม.แถมยังต้องมานั่งให้ยัยหนูนี่ทำผมแต่งหน้าให้อีก

“ก็แหมธีมงานคืนนี้มันเป็นธีม ‘ความเป็นจีน’ นี่ค่ะ ชุดที่ฉันเลือกให้พี่ก็เหมาะดีออก”

ในสายตาของซิ่วซิ่ว ตอนนี้พี่อู๋เสียของเธอจะว่าน่ารักๆก็น่ารัก จะว่างดงามก็งดงาม ร่างสูงโปร่งอรชรในชุดสตรีโบราณอย่างนางสนม ไหนจะผมยาวสีน้ำตาลเข้มที่ถูกรวบปักปิ่นอย่างสวยงาม

“แล้วที่แต่งอยู่มันเกี่ยวกับฮัลโลวีนตรงไหนกันซิ่วซิ่ว” ผมอดถามไม่ได้

“ฉันอุตส่าห์เลือกชุดให้พี่แต่งปีศาจจิ้งจอกเชียวนะคะ นางต้าจี๋ไงออกจะสวย”

“ซิ่วซิ่วฉันเป็นผู้ชายนะ แต่งเป็นต้าจี๋ไปก็ได้โดนหัวเราะเอานะสิ” ผมส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย

“พี่อู๋เสียอย่าขยับสิคะ ฉันแต่งหน้าให้พี่ไม่ได้ เดี๋ยวแต่งเสร็จก็สวยเองแหละคะ ถ้ามีใครกล้าหัวเราะพี่ฉันยอมเลี้ยงมือค่ำพี่เลยเอ้า”

ผมถอนหายใจอย่างปลงๆกับท่าทีเชื่อมั่นอย่างเต็มที่ของซิ่วซิ่ว เธออาจจะต้องเตรียมเลี้ยงผมแล้วละ ผู้ชายอย่างผมแต่งเป็นผู้หญิงก็ว่าน่าอายแล้ว ดันแต่งเป็นปีศาจจิ้งจอกอีกไม่โดนชาวบ้านหัวเราะเอาก็แปลกแล้ว

ทันทีที่แต่งหน้าทำผมซิ่วซิ่วก็รีบลากผมไปงานเลี้ยงทันที เมื่อก่อนก็เคยสงสัยเวลาแม่ไปออกงานกับพ่อทีไรทำไมถึงได้แต่งตัวนานทุกนี้ มาวันนี้ผมรู้ซึ้งแล้ว งานเริ่มหนึ่งทุ่มตรง กว่าจะเสร็จเรียบร้อยเกือบหกโมงครึ่ง ขอบคุณพระเจ้าที่ผมเป็นผู้ชายถึงแม้ตอนนี้ผมจะแต่งตัวเป็นผู้หญิงอยู่ก็เถอะนะ

บรรยากาศในงานเลี้ยงดูงดงาม หรูหรา อลังการ สมกับที่คุณชายเซี่ยเป็นผู้ช่วยจัดงานจริงๆ ห้องโถงใหญ่ของโรงแรมถูกเนรมิตออกมาให้เหมือนห้องโถงของราชวังเก่าแก่ ผู้คนที่มาร่วมงานเลี้ยงต่างแต่งตัวกันมาตามธีมของงานกันทั้งนั้น

ผมที่ยืนหลบมุมอยู่ตรงระเบียงพร้อมของกินจานเล็กในมือมองเห็นคนแต่งตัวเป็นฮ่องเต้ไม่ต่ำกว่าสามคน ไหนจะพวกที่แต่งเป็นสนมนางในเปิดนู่นเปิดนี่ให้หัวใจกระชุ่มกระชวย บางครั้งก็เผลอหัวเราะกับคนที่แต่งตัวผีจีนตลกๆที่มียันต์แปะหน้าผาก ผมเห็นคนที่ทุ่มทุนแต่งตัวเป็นจ้าวมังกรด้วย อยากจะปรบมือให้ความพยายามจริงๆ

ผมจิ้มอาหารอะไรซักอย่างที่ถูกตัดเป็นชิ้นพอดีคำเข้าปากอย่างมีความสุข ไว้ลองถามเสี่ยวฮัวดูดีกว่าว่านี่มันอะไร แต่ทันทีที่ผมมองเห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาที่เดินผ่านไปผมก็ต้องสำลักออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“แค่กๆ..แค่กๆๆ” พระเจ้าบอกผมทีว่าผมไม่ได้ตาฟาด เจ้าบ้าเฮยเสียจื่อคิดอะไรอยู่ถึงได้ใส่กี่เพ้าสีชมพูลายดอกไม้แถมยังผ่าข้างซะสูงอย่างนั้นมางานนี้กัน โอ๊ยยย คืนนี้ผมจะฝันร้ายไหมเนี้ย

“อู๋เสียนายมาหลบอยู่ตรงนี้นี่เอง” ผมสะดุ้งเล็กๆเมื่ออยู่ดีๆเสี่ยวฮัวก็โผล่เข้ามาก่อนที่เข้าจะลากผมกลับเข้าไปในงานอย่างไม่เต็มใจ

สายตาของผู้คนในงานพากันจับจ้องมาที่ร่างโปร่งบางในชุดโบราณงดงามที่ถูกเจ้าบ้านสกุลเซี่ยลากตัวเข้ามาในงาน

วงหน้าอ่อนเยาว์ไร้เดียงสาที่ถูกแต่งแต้มให้งดงามหวานซึ้ง รอยแต้มรูปบุปผาแย้มกลีบบนหน้าผากขาวนั่นยิ่งทำให้ปีศาจจิ้งจอกตนนี้ถูกใจใครหลายๆคน แต่ก็พาให้ใครอีกหลายคนรู้สึกอิจฉาริษยาเช่นกัน

หลังจากที่โดนลากเข้างานมาโดยไม่บอกไม่กล่าว ผมก็ถูกลากให้ไปนั่งยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยคนคุ้นหน้าคุ้นตา แต่ยังไม่ทันจะได้นั่งลงบนเก้าอี้ก็ถูกแซวจากคนที่นั่งอยู่เสียแล้ว

“ว้าว นายน้อยสามแต่งตัวแบบนี้ขึ้นดีเหมือนกับนะเนี้ย”

“เงียบไปเลยเฮยเสียจื่อ นายเหอะคิดอะไรแต่งตัวแบบนี้”

“แหมๆ ผมก็แต่งตามใจคนสวยของผมนั่นแหละ ใช่ไหมครับคุณชายเซี่ย”นายแว่นดำยักไหล่ให้ก่อนทำท่าเขินอายใส่เสี่ยวฮัว

“อยู่เงียบๆไปเถอะเสี่ยวเฮยที่รัก ก่อนที่คืนนี้นายจะโดนดี” ถ้าผมเป็นนายแว่นผมจะไม่ยอมขัดใจเสี่ยวฮัวเด็ดขาดดูจากหน้าของเขาในตอนนี้แล้วผมว่าผมเงียบไปน่าจะดีกว่า

จากที่ตอนแรกคิดว่างานนี้คงเป็นน่าเบื่อๆ แต่สุดท้ายกลับได้มานั่งคุยกับคนคุ้นเคยแบบนี้ผมค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย ได้เห็นแต่ละคนแต่งชุดกันมาแบบนี้ก็รู้สึกว่าอย่างน้อยๆผมก็ยังมีเพื่อน

นั่งคุยกันเรื่องคว่ำกรวย จนถกกันไปมาว่าทำไมถึงไม่มีใครในงานคิดจะแต่งเป็นศพโลหิตหรือมี่ลั่วถัวบ้างเลยหรือ อย่างน้อยๆผีแม่ย่าเองก็น่าสนใจไม่เบา ไปจนถึงชุดฮาๆของแขกผู้มาร่วมงาน คุยกันจนไฟในงานเริ่มหรี่ลง

“งานจะจบแล้วหรอเสี่ยวฮัว”

“ใกล้แล้วละ เดี๋ยวพอเพลงขึ้นก็จะปล่อยให้ไปเต้นรำกันซักพักแล้วก็เลิกงานแล้ว”

“คุณชายฮัว ไปเต้นรำผมไหม”

“ถ้านายกล้าออกไปเต้นทั้งชุดนั้นฉันจะยอมไปกับนายก็ได้”

“แหมม ผมแต่งมาขนาดนี้ยังจะไม่กล้าอีกหรอครับ ไปเต้นกันๆ”

ผมมองดูคู่รักหวานแหววสุดเลือดโชกแห่งปักกิ่งที่พากันออกไปเต้นรำอย่างไม่แคร์สายตาใคร ผมควรจะรู้สึกยังไงดีที่เห็นภาพแม่ทัพคนงามเต้นรำกับสาวถึกในชุดกี่เพ้า

“แล้วนายไม่ไปเต้นรำกับเขาบ้างหรือไงเทียนเจิน” ผมหันไปมองคนถามที่นั่งอยู่อย่างไม่คิดจะขยับตัวไปไหน วันนี้เขาใส่ชุดผีดิบจีนที่ยันต์แปะหน้าผากตลกๆที่ผมบอกนั่นแหละ

“ไม่ละ ไม่รู้จะเต้นกับใครดียัยหนูซิ่วซิ่วเองก็ออกไปเต้นแล้วด้วย” ผมชี้นิ้วไปทางซิ่วซิ่วที่อยู่ในชุดนางฟ้าที่กำลังเต้นรำกับใครซักคนที่ผมไม่รู้จัก

“แต่ใครบางคนเขารอให้นายไปเต้นด้วยอยู่นานายน้อย” ผมหันกลับมาข้างหลังตัวเอง ใครกันจะมาเต้นกับผม

แต่กลับเป็นเขา เป็นเจ้าบ้าเมินโหยวผิงที่ยืนอยู่ตรงนั้น ผมตกใจมากที่เห็นเขาอยู่ที่นี่พริบตาเดียวเขาก็ก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าผมเสียแล้ว

“อู๋เสีย เต้นรำกัน” รอยยิ้มอ่อนโยนที่ถูกส่งมาจากร่างสูงที่อยู่ในชุดสีขาวสะอาดของนักพรต ทำให้ผมปฏิเสธอะไรไม่ได้ซักนิดเดียว ทำได้เพียงแค่พยักหน้าแล้วยื่นมือออกไปให้คนตรงหน้าเท่านั้น

“อืม”

ผมเคยคิดว่างานเลี้ยงวันฮัลโลวีนมันออกจะดุไร้สาระ แต่มาลองคิดดูอีกทีแล้วการที่ผมยอมมางานเลี้ยงนี่ ได้เห็นเสี่ยวเกอในชุดแปลกตา ได้เต้นรำกับเขาในเพลงเบาๆหวานๆ ก็นับเป็นความทรงจำที่คุ้มค่า รวมถึงจูบนุ่มนวลอ่อนหวานที่พาให้ใจสั่นตอนจบเพลงนั่นก็ด้วย

งานเลี้ยงฮัลโลวีนปีนี้คงเป็นหนึ่งในงานเลี้ยงที่ดีที่สุดในชีวิตผมเลยละ