[TRANS] 04 XX

[anurakbeer]

Talk (ก่อน) :
อย่างที่เคยประกาศไว้ตอนนั้นนะครับ ว่ามีเมนสปอยล์ จึงหยุดแปลไป

แต่มาถึงวันที่หาอนาคตของพากย์ไทยไม่ได้เลยตอนนี้ แม้แต่ซาไห่ ทิเบต... เอาก็เอา เป็นไงเป็นกัน ยังไงก็ใช้วิจารณญาณในการเปิดอ่านนะครับ

ถ้าพร้อมก็มา...




#817 #สิบปีแล้ว
ตอน 04 xx


"เรื่องอะไร?" เหมียวเสวียตงงุนงง ไม่รู้จะตอบอย่างไร เขาเป็นคนหนุ่มในพื้นที่ เห็นได้ชัดว่า ไม่รู้ว่าพวกเรามาทำอะไรกันที่นี่ "ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรนี่"

"งั้นพวกแกล็อกประตูนี่ทำไม ในนี้ไม่มีของมีค่าอะไรสักหน่อย" นายอ้วนกล่าว

"เฮ่ เจ้านาย จุดสนใจของท่านก็แปลกไปหน่อยนะ กลัวว่าในนี้มีสัตว์ร้ายอย่างนั้นงั้นรึ" เหมียวเสวียตงเดินลิ่วตรงเข้าไปในพงหญ้า จนถึงกลางสนาม

ผมจุดบุหรี่ มองดูข้อความระวังไฟป่าที่ติดอยู่เต็มทุกที่ ไม่มีความรู้สึกสำนึกผิดเลยแม้แต่นิดเดียว

มองดูสีหน้าของนายอ้วน ไม่มีผ่อนคลายลงสักนิด เหมียวเสวียตงหันกลับมามองพวกเราตรงหน้าประตูที่ไม่ยอมขยับตัว ด้วยสีหน้าอย่างงุนงง

ผมย่อตัวนั่งลง "นายอ้วน ถ้าไม่มีอะไรจริงๆ ชื่อเสียงความขวัญอ่อนของกลุ่มเรา ต้องกระฉ่อนไปทั่วหมู่บ้านแน่"

"เทียนเจิน เสี่ยอ้วนเล่นว่าวมาครึ่งชีวิต ประสาทตาอาจมีเสื่อม แต่สายตาที่จับจ้องสิ่งของนับวันมีแต่จะเฉียบคมขึ้น สถานที่นี้ ไม่ถูกต้อง" นายอ้วนหันหน้าไป เขาคุ้นเคยกับพวกลูกน้องของผมดี แล้วตะโกนเรียก "ข่านเจียน!"

ข่านเจียนก็เป็นทหารเก่า ในคณะของผมมีลูกจ้างที่เป็นทหารเก่าอยู่ไม่น้อย กระจายตัวกันอยู่ในวงการนี้ทั้งนั้น ได้ยินเรื่องของพานจื่อแล้วรู้สึกดีต่อผม จึงมารวมตัวกัน พานจื่อก็เป็นอย่างนี้ แม้ตัวจะไม่อยู่แล้ว แต่เงากับอดีตของเขา ก็ยังมีพลัง

"เจ้านายอ้วน สั่งมาเลย" ข่านเจียนคู้เอว

"ต้นฝั่งมุมทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เฉียงขึ้นสามนิ้ว อย่าให้เพี้ยน" นายอ้วนกล่าว

ผมกับเสี่ยวฮัวต่างเฝ้าดู หลายปีมานี้ เมื่อไหร่ที่นายอ้วนจริงจัง ต้องให้ความสำคัญ เมื่อนายอ้วนพูดจบ ข่านเจียนควักหนังสติ๊กออกมา ง้างจนสุดสาย "เพียะ" ยิงออกไปเกิดเสียงแหวกอากาศ

กระสุนดินชนิดนี้ อานุภาพร้ายกาจ ได้ยินเสียงร้องดัง "โอ๊ย" คนคนหนึ่งผละตัวออกมาจากหลังต้นไม้ต้นที่นายอ้วนชี้ มือกุมต้นคอร่วงล้มลงพื้น

เมื่อคนคนนี้ปรากฏตัว หลังต้นไม้ใหญ่และพุ่มไม้ต่างๆ รายรอบลานกว้าง ก็เกิดการเคลื่อนไหวทันที ดูท่าจะซ่อนตัวอยู่กันไม่ใช่น้อย

"ฟรีชู้ตติ้ง" นายอ้วนมองดูเจ้าเถียนเสวียตงที่ยืนอยู่กลางสนามอย่างยิ้มไม่ออกร้องไห้ไม่ถูก ข่านเจียนข้างๆ ง้างหนังสติ๊กยิงสอยพวกคนหลังพุ่มหญ้าทีละคน ทุกครั้งของเสียงหนังยางแหวกอากาศ ก็จะตามด้วยเสียงร้องโอดโอย คนที่ซ่อนอยู่ ถูกยิงบนตำแหน่งที่ต่างกัน เจ็บปวดจนกระโดดเต้นดึ๋งดั๋ง

มีทั้งหมดสิบเจ็ดคน ถูกยิงกระเจิง เมื่อออกจากที่ซ่อน ยังมีหลายคนทำท่าจะพุ่งสวนเข้าหาพวกเรา พวกเราหลายคนเพิ่งจะทดสอบหวดไม้พลอง คนพวกนั้นก็เปลี่ยนใจทันที หันหลังวิ่งหนีไป รวดเร็วจนแม้แต่เงาก็ไม่เหลือ ยกเว้นเหมียวเสวียตงคนเดียว ที่ไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

พวกเราเดินมาหาเหมียวเสวียตง แล้วถามว่า "คนพวกนี้เป็นใคร"

เหมียวเสวียตงมองดูพวกคนที่วิ่งหนีไปไกลแล้ว ตอบเสียงติดขัด "ไม่รู้จัก ไม่ใช่คนในพื้นที่" แล้วก็ได้ยินเสียงคนตะโกนขึ้นจากในป่า "อู๋เสีย ฝากไว้ก่อนเถอะ"

ผมจำได้ทันที ว่าคนคนนี้เป็นใคร

"ฉันมีศัตรูไม่ได้" หลายปีมานี้ ผมยึดหลักข้อนี้เรื่อยมา เพราะผมต้องการได้รับความช่วยเหลือที่มากที่สุด ในยามที่เรื่องนี้มาถึง กำจัดสิ่งกีดขวางทั้งปวง เพราะการระดมพลทุกคนจากทุกหน้าด่าน จะง่ายแก่การทำให้คนรู้สึกว่าผมค้นพบสิ่งของที่เลอเลิศ ปลุกความตื่นตัวในวงการ ยามนี้อุปสรรคกีดขวางมักปรากฏ

ผมไม่มีกำลังไปรับมือคนพวกนี้อีก ดังนั้นแต่ไรมา ผมยืนหยัดไม่สร้างศัตรู และมักออกงานแบบยกรังกันเป็นประจำ เพื่อทำให้ผู้คนรู้สึกว่าผมเป็นพวกชอบเอาหน้า ทั้งหมดก็เพื่อทำให้ไม่ตกเป็นจุดสนใจ

แต่ไม่ว่าผมจะทำอย่างไร จะต้องมีคนคนหนึ่ง เห็นผมเป็นศัตรูเรื่อยมา

ซึ่งคนคนนี้ ผมไม่สามารถทำอะไรเขาได้

เขามีชื่อว่าหวังเหมิง สมัยที่ผมเข้าวงการ เขาเป็นลูกจ้างคนเดียวในร้านผม เมื่อผมกลับมา เขาเปิดร้านขึ้นร้านหนึ่งชื่อ "หวังจื่อกุยจวี่" (王子规矩 กฎระเบียบของหวังจื่อ หวังจื่อยังแปลว่าเจ้าชายได้ด้วย) ทับที่ตั้งร้านเดิมของผม เห็นได้ว่า เขาไม่คิดว่าผมจะได้กลับมา

เสมือนผู้ที่สูญเสียคู่ครอง ท้ายที่สุดก็ลืมอดีตสำเร็จ ขณะเตรียมเริ่มชีวิตไป คู่ชีวิตที่ตายไปแล้วของเขาพลันปรากฏตัว เขาปรับตัวไม่ได้กับการกลับมาของผม

ยามที่อู๋เสียไม่อยู่ หวังเหมิงจะได้รับการเอาใจใส่ดูแลจากลูกน้องทั่วทุกสารทิศของเจ้านาย "ผู้ล่วงลับ" อู๋เสียกลับมา หวังเหมิงก็ไม่ใช่เถ้าแก่หวังอีกต่อไป เขาคล้ายกับต้องกลับไปกู้กับระเบิดหลังเคาน์เตอร์ตามเดิม แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาอย่างโชกโชน ไอ้หนูนี่ก็เริ่มขัดขืนแล้วเป็นครั้งแรก

เขารู้เรื่องของผมมากเกินไป รู้เรื่องช่วงเวลานี้ พวกคนที่รวมตัวกันมาอย่างลวกๆ นี้ ไม่เหมือนกับการมาท้าชนกับผม ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดจะทำอะไร

ผมตัดสินใจไม่ไปยุ่ง หันกลับมาบอกให้ทุกคนคว้าเครื่องมือ ถามเหมียวเสวียตง ให้ทำอย่างไร

"ข้างใต้นี้เป็นไม้ผุทั้งหมด ขุดออกจะเป็นชั้น เป็นชั้น ป่าไม้แห่งนี้ ฝังอยู่ข้างใต้มานานปี พ่อข้าบอกว่า เขาจำไม่ได้แน่ๆ ว่าไม้ตัดมาจากไหน แต่เขาจำได้ว่า ตอนที่เขาเจอหัวลูกศรชิ้นนี้ ไม้ท่อนนั้นอยู่ตรงหัวมุมทิศตะวันออกเฉียงเหนือของสำนักงานป่าไม้"

พวกเรามาถึงหัวมุมทิศตะวันออกเฉียงเหนือ แล้วเริ่มขุดดิน เสี่ยวฮัวมองไปทางทิศที่หวังเหมิงวิ่งหนีไป แล้วพลันใจลอย ถามขึ้นว่า "พวกนายดูภูเขาลูกนี้สิ มันคล้ายอะไร"



Talk (หลัง):

สารภาพว่าบางจุดก็อาศัยเดานะครับ อาจเป็นเพราะหนานไพ่ฯ เขียนตัวจีนผิด หรือเพราะเป็นศัพท์ที่ผมไม่รู้จัก หรือเป็นเพราะยังไม่ได้อีดิต เครื่องหมายวรรคตอนการขึ้นย่อหน้ายังไม่ปรู๊ฟ ฯลฯ หากมีข้อผิดพลาด ต้องขออภัยล่วงหน้าครับ

ยังไม่รับปากว่าแปลมาลงวันไหนบ้าง เอาเป็นว่าวันไหนที่เบื่อหน่ายงานมักเกิ้ล ก็จะมานะ

อย่าลืมอุดหนุน #หนังสือแมงมุม ของคุณแมงมุมในอนาคตด้วยนะคร้าบ

อ้อ แล้วก็ ชื่อตอนตอนนี้คือ "หวังเหมิง" นะ

คมม.
@mangmoomculture

[Nlm1122]

หวังเหมิงจะแข็งข้อเหรอครัชชชช นายน้อยเค้าแบ็คดีนะ 55

[Xyxear]

แง้งงง หวังเหมิงงงงงงง ทำไมเป็นคนแบบนี้ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
แง้งงงแง้งงงงงงงงงงงงงงงงงงง พูดอะไรไม่ออก แต่ดีใจที่แปลต่อนะคะ
ขอบคุณคุณเบียร์มากๆค่ะแงงงงง
เหมือนได้ถูกเยียวยาหลังจากซาไห่กับทิเบตเลื่อนออกฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ขอบคุณนะคะะT///T

[Malangporyim]

แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


อันนี้คือหนึ่งในตอนที่เรารอคอยแปลไทยสำนวนคุณเบียร์ที่สุดเลยค่ะ ♥♥♥ อยากจิกรี๊ด หวังเหมิงคนแข็งข้อ คนตั้งตัวเป็นศัตรู คนฝากไว้ก่อนเถอะ \ กรี๊ด! /

แงแง ขอบคุณที่แปลต่อนะคะ จะเกาะขอบรอเรื่อยๆ เลยค่ะ ส่วน #หนังสือแมงมุม ก็รออยู่เช่นกันนะคะ แฮ่มๆๆๆ

ขอบคุณที่แปลมาค่ะ แอร๊ยยยย

จากปอยิ้มคนเดิม เพิ่มเติมคือน้ำลายท่วม

[yakusoku]

อีตาหวังเหมิงง อยู่ดีไม่ว่าดีทรยศนายน้อยซะงั้น//ตบกระโหลก1ที เฮ้ออ

[annminki]

หวังเหมิงงงงงงนายทำอะไรรรรร


นี่นายน้อยอุตส่าห์เมกโอเวอร์ให้มีหน้ามีตา ไมทำแบบนี้

โทษนี้ต้องประหาร!!!!

[falenda]

งืออออออ เหมือนได้น้ำหล่อเลี้ยงจิตใจ
ขอบคุณคุณเบียร์ ที่แปลมาให้ค่ะ

หวังเหมิงไหงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ
อุตส่าห์หวังให้นายกลายเป็นหนึ่งในเรือหลักนะ//ผิด

[arshura09]

อ้าว ลูกจ้างผู้ซื่อสัตย์
พอแมวไม่อยู่ หนูร่าเริงเต็มรัก
พอเสียอำนาจก็หันดาบใส่เจ้านาย
นายน้อยสามช่างใจดี ถึงกับยอมปล่อยไป
งานนี้จะปล่อยเสือเข้าป่าหรือไม่ก็สุดจะเดา

แต่นายอ้วน ดูจะเป็นเจ้านายอ้วนเต็มตัวแล้วสิ
ทั้งฝีมือ ทั้งการวางแผนเฉียบคมขึ้นเยอะ
ส่วนนายน้อยก็นิ่งได้อย่างชื่นชม
สมกับสิบปีแห่งการเติบโต
ติดตามการค้นหาหัวธนูกันต่อ
ว่าแต่เสี่ยวฮัวเจออะไรเข้านั่น
ต้องติดตามต่อเสียแล้ว