[OS] ???[ฮัวเฮย]

[sllee1]

“ฉันจะไปเยอรมัน”
“ทำไม”
“มีงานใหม่ เงินดีแถมของก็ดี”
“ฉันไม่อนุญาต”
อีกครั้ง อีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง กี่ครั้งแล้วนะที่คนตรงหน้าพยายามเอ่ยบทสนทนาเหล่านี้ซ้ำไปซ้ำมา
อาจเป็นเพราะมันเข็ดหลาบจากที่เคยโดนลงโทษเลยไม่คิดจะหนีอีก แต่มาขอกันตรงๆแบบนี้มันยิ่งทำให้หงุดหงิดมากกว่า
และทุกครั้งผมก็จะปฎิเสธคำร้องขอโดยไม่ต้องคิด แต่ครั้งนี้เจ้าหมาตัวดีมันดันดื้อกว่าทุกครั้ง
ทำไมกันนะ อยู่กับเขามันลำบากใจมากรึไง มันถึงได้ตะเกียกตะกายหาทางออกจากกรงของเขาตลอดแบบนี้
จริงๆผมก็ไม่ได้โหดร้ายถึงขนาดกักขังมันไว้แต่ในกกรง หากแต่ผมแค่ไม่อยากให้มันไปไหนไกลๆ
และความจริงระยะทางก็ไม่ใช่ปัญหาถ้าผมไปกับมันด้วย แต่มันก็ไม่เคยเอ่ยปากชวนซักครั้ง
“ฉันแค่มาบอกนาย” ชายแว่นดำกล่าวให้คุณชายตรงหน้ารับรู้แล้วก็เดินจากไป
ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง ตั้งแต่กลับมาจากฉางไป๋ซานเราก็ใช้ชีวิตแบบปกติ
แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ แต่หมาของผมมันดันเป็นพวกปากหนักเสียด้วย
ผมลุกขึ้นตามเขาเข้าไปในห้อง ปากได้รูปนั้นกำลังคาบบุหรี่พลางปล่อยควันสีขาวอบอวนไปทั่วห้อง
“ฉันห้ามนายสูบบุหรี่” เขาเห็นผมเดินเข้าไปใก้ลจึงทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าบดขยี้มันจนดับ
ตลอดเวลาที่อยู่กับผมเข้าไม่เคยสูบบุหรี่ เพราะผมไม่ชอบ แต่ครั้งนี้เขากลับสูบมันอีกครั้ง
ท่าทางใช้ไม้แข็งคงไม่ได้ผลอีกต่อไป หมาของผมอาจเกิดอาการดื้อยา หรือไม่สัญชาตญาณของมันก็กำลังบอกว่ามันไม่ใช่หมาบ้าน
ผมมองคนตรงหน้า จับใบหน้าได้รูปให้สบตา
“นายอยากไปจริงๆหรอ”  มีคนเคยบอกว่าแววตาไม่สามารถโกหกได้ ถ้าหากแววตาคู่นั้นไม่ได้หลอกผม สายตาแน่วแน่นั่นกำลังบอกผมว่า เขาอยากไป
“ที่ฉันไป ไม่ใช่เพื่อฉัน แต่เพื่อนาย”
“หมายความว่ายังไง”
“นายอยากให้ฉันอยู่กับนายในฐานะอะไร  ถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครแทนที่คนๆนั้นในใจนายได้”
“ไม่ใช่”
“งั้นฉันขอเหตุผล ที่นายต้องถ่อไปถึงฉางไป่ซาน”
“...................”
ครั้งนั้นเป็นบทสนทนาสุดท้ายก่อนที่เขาจะจากไป
คนที่ปกติเอาแต่เรียกผมว่าคุณชายๆ แต่ตอนนั้นกลับเรียกผมซะห่างเหิน
จะว่าไปตอนนั้นผมไม่สามารถตอบเขาได้จริงๆว่าทำไมผมถึงต้องไปฉางไป๋ซาน เพราะผมยังไม่ลืมคนๆนั้นจริงๆหรือ
ถึงแม้อยากปฎิเสธ แต่ในใจลึกๆกับรู้สึกละอายราวกับกำลังพูดโกหก
ตอนนั้นผมถึงรู้สึกถึงความเห็นแก่ตัวของตัวเอง หากแม้อยากให้เขาอยู่ในฐานะอะไรผมยังตอบเขาไม่ได้
ผมถึงต้องปล่อยเขาไป นับจากวันนั้นก็ผ่านไปเดือนนึงพอดี
หมาของผมออกไปท่องโลกกว้าง แต่ผมกลับนั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม แถมถึงตอนนี้เขายังไม่ติดต่อกลับมาซักครั้ง ใจร้ายมากเฮยเสียจื่อ
แต่ตลอดเดือนที่ไม่มีเขาอยู่ถึงจะรู้สึกเหมือนขาดบางอย่างไปแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก
อาจเป็นเพราะงานต่างๆที่ล้นมือทำให้ผมไม่มีเวลาคิดอย่างอื่น จะว่าไปขาดเขาไปผมก็ไม่เห็นรู้สึกอะไรสักหน่อย
บางทีผมอาจจะไม่ได้ต้องการเขามากเหมือนที่คิด คนอย่างคุณชายเก้าจะหาคนแก้เหงาแค่ปรายตาก็มีคนเข้ามาให้เลือกเป็นร้อย
กลัวแต่ว่าเจ้าหมาอวดเก่งมันจะขาดใจตายที่ขาดผมซะก่อน หวังว่าคงไม่คลานกลับมาหาผมเพราะพิษกำเริบหรอกนะ

แล้วฉันจะรอนาย.....

TalK: ยังคิดชื่อเรื่องและตอนต่อไม่ออกเลยตั้งเป็น OS ตอนนี้ต่อมาจากตอนที่คุณชายลากเจ้าหมาไปช่วยอู่เสียที่ฉางไป๋ซาน
ใครยังไม่อ่านไปย้อนอ่านก่อนได้น้า

ส่วนตอนต่อทุกคนช่วยเราต่อหน่อย 555

[fay_13]

แอ่ๆ ติดเป็นพรืดไปนิดนะคะ จัดช่องไฟหน่อยจะดีมากเลย + +

พี่เฮยดื้ออ่าาาา คุณชายก็จะซึนไปไหนค้าาาาาาาา / ตีทั้งคู่เลย ฮึ่มมมมมม