[SF] Ale (ฮัวเฮย) ;#dmbjdaily (เบียร์)

by **Lithe** Wed 05 Nov 2014, 08:53

#dmbjdaily 287 days left

หัวข้อ ‘เบียร์’

Pairing : เซี่ยอวี้ฮัว x เฮยเสียจื่อ

ปล.แนะนำให้อ่าน Little Wish ก่อนนะค่ะเพื่อความต่อเนื่อง เพราะเราแต่งต่อจากอันนั้น ._.

เฮยเสียจื่อ’s Part

ค่ำคืนนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม เหมือนทุกครั้งที่งานฉลองถูกจัดขึ้นเพื่อฉลองที่การคว่ำกรวยครั้งนี้ได้ของดีๆกลับมาเยอะ แต่ดูท่าคราวนี้คงจะเยอะเป็นพิเศษถึงขนาดพามาร้านระดับดีใช้ได้เลี้ยงบรรดาผู้ที่เหลือรอด

ผมจิบเครื่องดื่มในมือไปเรื่อยๆ สายตาก็ทอดมองไปรอบๆ บรรยากาศแห่งความรื่นเริงกระจายไปทั่วร้าน ไม่มีความโศกเศร้าเสียใจ ไม่มีความอาลัยอาวรณ์ให้ผู้ที่จากไป ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่อยู่รอด สำหรับวงการนี้มันคือเรื่องจริง ผู้ที่อ่อนแอจุดจบนั้นคือความตาย

“เฮยเสียจื่อ นายมานั่งกินอะไรอยู่คนเดียว ไปกินกับพวกเราตรงนู้นเหอะ”

“ไม่ละฉันนั่งดูพวกนายเมาอยู่ตรงนี้น่าจะสนุกกว่า”ผมหัวเราะเบาๆก่อนคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายยอมถอนไปแต่โดยดี

ถึงบรรยากาศในร้านจะดีแค่ไหนแต่ความแสแสร้งเหล่านี้ก็ทำให้ผมรู้สึกคลื่นไส้ ถ้าเลือกได้ผมก็ยังอยากจะไปคว่ำกรวยกับพวกนายน้อยสกุลอู๋มากกว่า อยู่กับพวกเขาแล้วมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนอยู่ใต้แสงอาทิตย์อุ่นๆ รับรู้ถึงความอบอุ่นและความหวังดีที่มีให้เสมอ มันทำให้ผมสบายใจทุกครั้งที่อยู่ด้วย

เวลาผ่านไปเรื่อยไม่นานเครื่องดื่มในแก้วผมก็หมดลง ในขณะที่กำลังจะหันไปมองบาร์เทนเดอร์เพื่อจะสั่งเครื่องดื่ม แก้วทรงสูงบรรจุเครื่องดื่มสีเข้มก็ถูกยื่นมาให้

“ผมว่าผมไม่ได้สั่งมันน้าลุง เสิร์ฟผิดหรือเปล่า”

“ของแกแหละไอ้หนุ่ม สเน่ห์แรงไม่เบานี่เอ็งนะโต๊ะตรงนู้นเขาสั่งให้แหนะ”ผมยิ้มขำกับคำแซวของเขา ก่อนจะหันไปมองทางโต๊ะที่ตาลุงบาร์เทนเดอร์บอก ในใจคิดว่าคงเป็นสาวสวยร้อนแรงซักคนให้หิ้วกลับไปนอนกกกอดคืนนี้

แต่คนที่อยู่ตรงนั้นกลับเป็นคุณชายเก้า เซี่ยอวี่ฮัวหนึ่งในทายาทเก้าสกุลใหญ่ ผมเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าบาร์

“แหมม ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะครับคุณชายเซี่ย” ผมนั่งลงข้างๆเขาโดยไม่สนใจคำเชิญ

คนข้างๆมองผมด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก ปกติแล้วผมค่อนข้างอ่านคนเก่ง แน่นอนอยู่แล้วว่าสำหรับคนที่เป็นถูกทิ้งตั้งแต่ยังเล็ก ชีวิตต้องขวนขวายทุกอย่าง การรู้จักใช้ประโยชน์จากคนอื่นก็เป็นเรื่องที่ต้องเรียนรู้ ผมเองก็เช่นกัน

แต่ทั้งที่เป็นอย่างนั้นผมกลับไม่เคยอ่านคนตรงหน้าออกเลย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้ว เขาเหมือนรูปปั้นที่งามอย่างสมบูรณ์แบบ หากแต่ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก ครั้งเดียวที่ผมสัมผัสถึงสิ่งนั้นได้จากเขาคือวันที่นายน้อยอู๋ได้เจอกับเสี่ยวเกออีกครั้ง อารมณ์ที่ผมสัมผัสได้ตอนนั้น คือความรวดร้าว หัวใจที่แตกสลาย ผมถึงได้รู้ว่าเขารักอู๋เสีย

เซี่ยอวี้ฮัว’s Part

“ไม่ดื่มหรือ”ผมยิ้มบางๆให้เขาก่อนชี้ไปที่แก้วเบียร์เอลที่ผมเป็นคนสั่งให้เขา

“ว่าแต่คุณชายสั่งอะไรผมดื่มหรอ ผสมอะไรลงไปหรือเปล่าเนี้ย แหมถึงจะเป็นคุณชายผมก็ไม่ยกพรหมจรรย์ให้หรอกนะ”เขาว่าทำท่าสะดีดสะดิ้งใส่ผม

“หึ ฉันไม่ได้ใส่อะไรลงไปหรอกดื่มเถอะ ทิ้งไว้มันจะหายอุ่นเอานะ”ผมหัวเราะเบาๆกับท่าทางน่ารักๆของเขา

“อร่อยไหม”

“รสชาติดีใช้ได้เลยคุณชาย เรียกว่าอะไรนะ” ผมมองเขาที่เลียริมฝีปากเพื่อเก็บหยาดหยดของเครื่องดื่มนั่นแล้วพาลให้รู้สึกคอแห้งผาก อยากที่จะฝ่ายแนบริมฝีปากลงไปบนเรียวปากช่างยั่วเย้านั่น

“เฮ้ คุณชายโอเคหรือเปล่า เหม่อมองสาวที่ไหนอยู่หรือไง”

“ไม่มีอะไรหรอก นี่เรียกว่าเอล เป็นเบียร์ชนิดหนึ่งแต่วิธีการหมักจะต่างกันวิธีเสิร์ฟก็จะต่างกันด้วย รสชาติมันจะอุ่นกว่าเบียร์ทั่วไปสังเกตไหม”ผมอธิบายให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“จริงด้วย แต่ผมชอบมันแหะ”

ผมนั่งมองเขาดื่มเครื่องดื่มที่ผมเลือกให้เรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าใกล้จะหมดผมก็สั่งมาให้เขาเพิ่มเรื่อยๆ ดูท่าเขาจะชอบมันมากที่ผมคิด แต่อย่างหนึ่งที่ผมไม่ได้บอกเขา คือเอลเป็นเบียร์ที่แอลกอฮอล์มากกว่าเบียร์ปกติ และแน่นอนด้วยรสชาติอุ่นๆบวกกับแอลกอฮอล์ที่มากกว่าปกติมันทำให้คนที่ดื่มเมาง่ายขึ้นด้วย

ได้เห็นใบหน้าที่แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ของคนข้างๆแล้วทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองคิดถูกที่อุตส่าห์ตามมาถึงที่ร้าน..

เฮยเสียจื่อ’s Part

เครื่องดื่มรสชาติดีที่คุณชายเซี่ยสั่งมาให้ทำให้ผมรู้สึกกรึ่มๆ ไม่รู้ว่าตัวเองดื่มไปกี่แก้วแล้วรู้แต่ว่าพอหมดคุณชายก็เติมให้ใหม่ไปเรื่อยๆ

“เฮยเสียจื่อนายเมาแล้ว” ได้ยินเสียงนุ่มนวลกระซิบอยู่ข้างหู

แต่ผมกลับรู้สึกว่าสติของตัวเองถดถอยกว่าตอนปกติอยู่โข ให้ตายสิเบียร์นี่มันแรงขนาดไหนกัน

“ผมยังไม่เมาหรอกคุณชาย แต่..ให้ตายสิคุณไม่บอกผมเลยนะว่าเบียร์นี่มันแรงขนาดนี้นะ”ผมโอดโอยกับคนข้างๆที่หัวเราะกับท่าทางปวดหัวของผม

ไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ แต่อยู่ดีๆผมก็สงสัยขึ้นมาว่าคุณชายตัดใจจากนายน้อยสามได้หรือยัง เสียงหัวเราะนั่นมาจากใจจริงๆหรือเปล่า เขามีความสุขใช่ไหม

“คุณชายคุณตัดใจจากนายน้อยสามได้หรือยัง” ทันทีคำถามหลุดออกจากปาก ดวงตาของเจ้าบ้านสกุลเซี่ยฉายแววตกใจก่อนที่มันจะกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

“รู้ด้วยหรือ”

“อืม” ผมพยักหน้าเบาๆเอนตัวพิงโซฟาทอดสายตามองไปทางกลุ่มคนที่กำลังสนุกสนานอยู่ตรงใจกลางร้าน

“ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วละ”รู้สึกถึงสัมผัสจากมือเรียวที่ดึงเอาตัวผมให้เอนล้มลง ศีรษะของผมสัมผัสผ้าชั้นดี กลิ่นหอมอ่อนๆผสมกับกลิ่นกาย หน้าตักที่ไม่ได้นุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิงแต่กลับแข็งแกร่งและยืดหยุ่นพาให้เคลิบเคลิ้ม

“คุณชายมีความสุขใช่ไหม”

เขายิ้มบางๆให้ผมก่อนถามกลับ

“แล้วนายละมีความสุขหรือเปล่า”

ผมนิ่งเงียบไป

“นั่นสินะ ผมมีความสุขหรือเปล่านะ”

มือบางลูบไล้ศีรษะของผมเหมือนจะกล่อมนอนทำให้ตาของผมปรือลงอย่างรวดเร็ว

คำพูดที่ได้ยินยามกึ่งหลับกึ่งตื่นและสัมผัสอ่อนหวานละมุนละไมที่หน้าผากและริมฝีปากทำให้ผมรู้สึกเหมือนฝันไป

“ฉันจะทำให้นายมีความสุขเอง ฉันจะให้ความรักของฉันกับนาย”

“เพราะงั้นอย่าคิดจะหนีฉันเชียวละเสี่ยวเฮย”