[Fic] คืนที่สามของฉันกับนาย [ผิงเสีย] [ฮัวเสีย]

[MinMin]

คืนที่สามของฉันกับนาย








ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้า เห็นเสี่ยวฮัวเปลี่ยนชุดเรียบร้อย เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีชมพู ทับด้วยเสื้อสูทสีดำ นี่เป็นชุดประจำตัวของเขา ผมเคยถามเขาว่าทำไมต้องเสื้อเชิ้ตสีชมพู เขาชอบสีชมพูเหรอ

เสี่ยวฮัวหัวเราะ ปฏิเสธว่าไม่ได้ชอบสีชมพู และไม่คิดว่าสีชมพูจะต้องแปดเปื้อนเพราะเขา

“แปดเปื้อน?” ผมในตอนนั้นไม่เข้าใจความหมายของเขา แต่มาตอนนี้ หลังจากผ่านอะไรด้วยกันหลายอย่าง ผมสังเกตว่าทุกครั้งที่เขาทำงาน หรือทำอะไรที่ต้องใช้อำนาจ เขาจะอยู่ในชุดนี้ มันเป็นชุดประจำตัวของเขา ทุกคนที่เห็นเขาในชุดนี้จะรู้ทันทีว่าคุณชายฮัวมาด้วยหน้าที่ และต้องการอะไร

...สีชมพูที่ควรจะสดใส เมื่ออยู่บนตัวของเสี่ยวฮัว กลับเป็นสีแห่งการฆ่าฟันและความตาย...

ผมเคยแนะนำให้เขาเปลี่ยนแปลงการแต่งตัว เสี่ยวฮัวกลับบอกว่าไม่จำเป็น แล้วหัวเราะ

บางทีผมก็ไม่เข้าใจอารมณ์ขันของเขา เสี่ยวฮัวเป็นคนที่หัวเราะบ่อย เป็นคนที่ยิ้มง่าย แม้แต่เรื่องบางเรื่องที่ดูหนักหนาสำหรับผม เขากลับยิ้มและเผชิญหน้ากับมันโดยไม่บ่นโอดครวญ จนผมคิดว่าบางครั้งเขายิ้มหรือหัวเราะ...เพราะต้องการให้ผมเห็นว่าโลกของเขาสดใส ต้องการบอกตัวเองว่าโลกใบนี้ยังทำให้เขาหัวเราะได้

...โลกใบนี้ยังมีความสุขหลงเหลืออยู่สำหรับเขา…

ผมมองเสี่ยวฮัวกดโทรศัพท์มือถืออยู่บนเก้าอี้ตัวที่นายแว่นดำนั่งเมื่อวาน เขารู้สึกตัวในเสี้ยววินาทีว่าผมตื่นแล้ว จึงเงยหน้าขึ้นมายิ้มทักทาย

“ตื่นสายนะ อาเฮีย”

ผมมองนาฬิกา ยังไม่แปดโมงด้วยซ้ำ เทียบกับเมื่อวานแล้ว ผมถือว่าไม่สาย

“ลูกน้องของฉันบอกว่าจัดการเรื่องที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว พวกที่อยู่รอดูอาการไม่มีใครน่าเป็นห่วง ฉันตั้งคนดูแลตรงนี้ไว้สองคน นายจะกลับหังโจวเลยหรือเปล่า”

ผมมองเขาอย่างประหลาดใจ “นายจะกลับปักกิ่งแล้วเหรอ”

เสี่ยวฮัวพยักหน้า “ฉันมีเรื่องที่ต้องกลับไปจัดการ นายจะเอายังไง”

ผมคิดถึงจุดประสงค์ที่ตัวเองมาที่นี่ เมินโหยวผิงกลับมาแล้ว ลูกน้องของผมก็ไม่มีคนไหนอยู่ในขีดอันตราย เรียกได้ว่าทุกอย่างเรียบร้อย คงถึงเวลาที่การเดินทางสิบปีนี้จะจบลงเสียที

“ฉันคงกลับหังโจว”

ผมใช้เวลาไม่นานสำหรับจัดการเรื่องส่วนตัว เดินกลับไปเอากระเป๋าของตัวเองที่ห้องก็พบว่านายแว่นดำหายตัวไปไหนไม่รู้ เหลือแต่เมินโหยวผิงนั่งเหม่ออยู่คนเดียว ตอนที่ผมเข้าไป เขาเก็บของเรียบร้อย แต่หากพูดให้ถูกคือ เขาแทบไม่ได้เอาอะไรออกมาจากกระเป๋าเลย ทำตัวเหมือนคนที่พร้อมสะพายเป้ออกเดินทางได้ทุกเมื่อ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เวลาใด

ผมเดินเข้าห้องอย่างระมัดระวัง ปกติการมีตัวตนของเมินโหยวผิงทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกระแวงเมื่อมีเขาอยู่ด้วย ผมรู้สึกเหมือนกำลังทำตัวเป็นคนโรคจิต แอบลักลอบเข้าห้องผู้หญิงด้วยเจตนาไม่บริสุทธิ์ หวาดกลัวว่าผู้หญิงในห้องจะกรีดร้องปาของใส่แล้วเรียกตำรวจมาจับ

โชคดีที่เมินโหยวผิงไม่มีนิสัยเช่นนั้น เขาเพียงแค่มองผม ผมกลืนน้ำลาย เห็นสองมือของเขาว่างเปล่าก็ใจชื้น เขานั่งโดดเดี่ยวบนเตียง ไม่มีอะไรที่จะหยิบคว้ามาขว้างใส่ผมได้นอกจากหมอน

“อรุณสวัสดิ์” ผมทักทาย

“อรุณสวัสดิ์” เมินโหยวผิงตอบด้วยเสียงเรียบเฉย

ผมเก็บของของตัวเองยัดใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว แล้วหันมาถามเขา “วันนี้ฉันจะกลับหังโจว นายจะกลับไปกับฉันหรือเปล่า”

ผมไม่คิดว่าเมินโหยวผิงจะพยักหน้าทันที จึงค่อนข้างแปลกใจ ตามจริงแล้ว...ผมไม่คาดคิดว่าเขาจะยอมตามผมไปที่หังโจว เวลาที่คุณไล่ตามใครสักคนเป็นเวลาสิบปี แล้ววันหนึ่งเขากลับเป็นฝ่ายเดินตามคุณ ผมยอมรับว่าไม่คุ้นชินกับสภาพแบบนี้

แปดโมงตรงพวกเรามารวมตัวกันที่ล็อบบี้ เสี่ยวฮัวแกว่งบัตรเครดิตจ่ายค่าที่พักทั้งหมด ในขณะที่ผมยืนรอเขาอยู่ข้างนอก สูบบุหรี่อยู่ข้างๆ นายอ้วน มีเมินโหยวผิงยืนจ้องจากระยะที่...ไม่ไกลมากนัก ผมยังคงระแวง คอยสังเกตว่าในมือของเขาถืออะไรอยู่หรือเปล่า แต่การหันไปมองแล้วพบว่าเขาจ้องผมเขม็ง ทำให้ผมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ

“พวกนายยังทะเลาะกันไม่เลิกอีกเหรอ” นายอ้วนถาม

“ฉันไม่ได้ทะเลาะกับเขา” ผมแย้ง

นายอ้วนทำเสียงเฮอะ “นายพยายามสิบปีเพื่อจะเจอเสี่ยวเกอ แต่พอเจอเขากลับไม่ยอมคุยกับเขา ระวังเสี่ยวเกอน้อยใจ หายตัวไปไม่กลับมา”

“เมื่อเช้าที่ไปเก็บของ ฉันทักทายเขาแล้ว” ผมบอก

“ฉันว่านายบอกเสี่ยวเกอเถอะ” นายอ้วนพ่นควันบุหรี่ออกมา “นายลองคิดดู เสี่ยวเกอที่ไม่เคยสนใจอะไรในโลก กลับสนใจแผลของนายขนาดนี้ นายยังจะมัวแต่เทียนเจินเล่นตัวอยู่นั่นแหละ”

ผมมองนายอ้วน กำลังจะด่าเขาสักที แต่รถสองคันขับมาหยุดหน้าพวกเราราวกับจงใจ จังหวะเดียวกับที่เสี่ยวฮัวก้าวออกจากโรงแรม คนขับรถคันแรกลงจากรถ ผมจำได้ว่าเขาเป็นลูกน้องของเสี่ยวฮัว เขาทำความเคารพผมกับเสี่ยวฮัว แล้วเดินไปเปิดประตูหลัง

ผมเคยมีความคิดว่าจะฝึกหวังเหมิงให้ทำแบบนี้ แต่เมื่อไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนก็ต้องล้มเลิก เขากินเงินเดือนของผมด้วยการนั่งหลับในร้านมาเยอะแล้ว ไม่ควรให้กินเงินเดือนเปล่าๆ ด้วยการเป็นพนักงานเปิดปิดประตูรถอีก จับใส่กี่เพ้าเรียกลูกค้าหน้าร้านยังจะคุ้มค่ามากกว่า

“ฉันจัดรถไว้ให้นายสำหรับกลับหังโจว” เสี่ยวฮัวเดินมายืนตรงหน้าผม พยักหน้าไปทางรถคันหลัง “ถ้าคนใบ้จางจะกลับไปกับนาย ระยะเวลาแค่นี้ยังทำบัตรประชาชนปลอมไม่ได้ นั่งรถไปจะสะดวกกว่า”

“อาฮัว นายบริการดีเลิศแต่กับอู๋เสีย ไม่มีให้เสี่ยอ้วนบ้างเหรอ” นายอ้วนพูดไม่ทันขาดคำ รถคันที่สามก็แล่นมาจอด เสี่ยวฮัวยิ้ม บอกว่า

“ฉันไม่ได้ชื่ออาฮัว”

จากนั้นเขาก็หันมาทางผม “นายควรจะเลิกบุหรี่ได้แล้ว”

โดยไม่ทันตั้งตัว เสี่ยวฮัวหยิบบุหรี่ออกจากปากของผม มองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสูบเสียเอง

“นายสูบบุหรี่ด้วยเหรอ” ผมถามอย่างแปลกใจ

เสี่ยวฮัวพ่นควันบุหรี่ออกมา “ฉันไม่ติดบุหรี่เหมือนนาย” เขากล่าว “นายควรเลิกสูบบุหรี่ จะได้มีชีวิตยืนยาวขึ้นอีกสักนิด เพราะคนที่จะอยู่ข้างนายต่อจากนี้เป็นพวกมีชีวิตยืนยาวกกว่าคนปกติ”

คำพูดของเสี่ยวฮัวก็แค่ประโยคธรรมดาทั่วไป แต่ไม่รู้เพราะอะไร ผมกลับรู้สึกไม่ดี จนหลุดปากถามว่า

“แล้วนายล่ะ”

เขามองผมครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มสดใส

“ถ้านายโทรมา ฉันจะรับสาย และถ้านายต้องการความช่วยเหลือ ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ” เสี่ยวฮัวตบไหล่ผม “ฉันเป็นเสี่ยวฮัวของนาย ตั้งแต่วันแรกที่นายเรียกฉัน จนถึงวันนี้ และตลอดไป...ฉันดีใจที่การรอคอยสิบปีของนายจบลงเสียที นายควรจะมีความสุขได้แล้ว”

...

“แล้วความสุขของนาย?”

เขาหัวเราะ

“อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้”

เสี่ยวฮัวยกมือขึ้นเป็นการบอกลา หลังจากเขานั่งรถออกไปแล้ว นายอ้วนตบหลังผมพร้อมกับมองด้วยสายตาปลงตก

“เทียนเจิน ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับนายแล้ว แม่ง…” เขาถอนหายใจ ส่ายหน้ารัวๆ “เอาเถอะ ฉันเองก็ดีใจที่สิบปีของนายจบลงแล้ว นายจงใช้ชีวิตสงบๆ อย่างที่เคยบอก อย่าได้มีเรื่องเดือดร้อนอะไรอีก รีบๆ คุยกับเสี่ยวเกอให้เรียบร้อยด้วย”

ผมสังเกตว่าเขามองเหลือบมองเมินโหยวผิงแวบหนึ่ง ก่อนจะกอดคอผม กระซิบว่า

“นายหลอกเสี่ยวเกอไม่ได้หรอก เขารู้ความจริงหมดแล้ว”

ผมมองเขาอย่างไม่เชื่อ แต่ไม่ทันได้ถาม นายอ้วนก็ปิดปากผม

“เรื่องบางเรื่อง แม้จะรู้แล้วก็ไม่สำคัญ เขาอยากฟังความจริงจากนาย อยากให้นายเป็นคนเล่าทุกอย่างออกมาด้วยตัวเอง”

ผมดึงมือของเขาออก จ้องอยู่ไม่นานก็รู้ว่านายอ้วนมีเรื่องปิดบังผมอยู่ เขาเองก็ร้อนตัว รีบปล่อยมือจากผม ร่ำลาอย่างรวดเร็ว และเดินขึ้นรถทันที ไม่เปิดโอกาสให้ผมถามอะไรอีก

สุดท้ายก็เหลือแค่ผมกับเมินโหยวผิง

พวกเราขึ้นรถที่เสี่ยวฮัวจัดเตรียมไว้ ตลอดการเดินทางไม่มีอะไรเป็นพิเศษ เมินโหยวผิงนั่งนิ่งหลับตา ผมมองวิวนอกข้างนอก ไม่ก็หลับตามเขา มีช่วงแวะพักระหว่างทางที่พวกเราคุยกันบ้าง แต่ก็เพียงไม่กี่ประโยคเท่านั้น

ตลอดวันนี้ เมินโหยวผิงไม่ถามเรื่องผ้าพันแผล แต่ผมยังคงติดใจสงสัยคำพูดของนายอ้วน ทว่าท่าทางแบบนั้น ต่อให้โทรไปเค้นคอถาม เขาก็คงไม่บอกผม

คืนที่สามของผมกับเมินโหยวผิงเป็นการนอนหลับในรถ

...

...มีเพียงความเงียบที่บ่งบอกถึงความสัมพันธ์ของพวกเรา…





TBC

[Rozenkreuz]

เทียนเจินนนนนนน บอกไปเถอะน่า มันอึดอัดนะเนี่ย
นายน้อยไม่คุยกับเสี่ยวเกอนี่มันไม่ชั่ยยย ง่อววว
ความจริงคือเสี่ยแอบกระซิบบอกเสี่ยวเกอเป็นค่าตอบแทนเรื่องโทนเนอร์ใช่มั้ยย 5555

[Luckey.B]

ถถถ นายน้อยบอกไปเถอะ ป่านนี้รู้หมดละ ไม่จากนายแว่นก็จากเสี่ยนี่หล่ะ ฮาๆๆๆ
ขำตลอดตอนนายน้อยบรรยายถึงตอนเสี่ยวเกอมองงี้ ตอนจินตนาการว่าเข้าห้องสาวงี้ 555

แต่... โอ้ยยย คุณชายเก้าาาา พ่อพระรองของเค้า
น่าสงสารตลอด มากอดอีกทีรอบที่สาม //โอ๊ะๆคุณชายคะ อย่าค่ะไม่ต้องเอาพลองมาฟาดนะเด่วเค้ากระเดนเองได้ ฟิ้ววววว

[yakusoku]

นายน้อยค่าา บอกเสี่ยวเถอะ เสี่ยวเกอเขารู้อยู่แล้ว

[nuu_baitoey]

อย่าปากแข็งอีกเลยน่าเทียนเจิน แค่บอกว่าสิบปีมานี้ทำเพื่อเสี่ยวเกอขนาดไหน เสี่ยวเกอจะได้ซาบซึ้งใจแล้วทำเรื่องดีๆตอบแทน >w<