[OS] Sky [ผิงเสีย]

[28016]

[OS] Sky [ผิงเสีย]

ฟิคนี้เป็นฟรีเปเปอร์ที่เราแจกในงานอนลี่นะคะ

-----------------------------------------


จางฉี่หลิงมีงานอดิเรกคือเหม่อมองฟ้า


เขาไม่ได้ชอบท้องฟ้า พูดให้ถูกคือไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ เพียงแค่รู้สึกสงบเวลามองก็เท่านั้น

แผ่นฟ้าอันกว้างใหญ่เหมือนผืนผ้าใบที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีขาวของก้อนเมฆ เป็นดั่งภาพวาดที่มีชีวิต มันไม่เคยหยุดนิ่ง แม้จะไม่ชัดเจน แต่เมื่อเวลาผ่านไปความเปลี่ยนแปลงทีละน้อยนั่นก็เด่นชัดขึ้น

ทิวทัศน์ที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ไม่มีจุดให้สังเกตและไม่ชวนให้จดจำ แต่ตัวเขาก็ยังเลือกที่จะมองมันอยู่ดี



จางฉี่หลิงยังคงเหม่อมองไปยังเบื้องบน


ผ้าใบผืนนั้นยังคงกว้างใหญ่เช่นเดิม รอยแต้มสีขาวกระจายประปรายดังเช่นทุกวัน แต่กลับมีบางอย่างเปลี่ยนไป…

ความเปลี่ยนแปลงที่ไม่ได้มาจากบนฟ้า หรือการรังสรรค์ปลายพู่กันของจิตรกรเอก แต่เกิดจากคนๆ หนึ่ง คนที่ให้ความรู้สึกเหมือนกับท้องฟ้า


ทั้งที่ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่กลับดึงดูดผู้คนให้เข้าหา

คิดว่าคงไม่ได้พบกันอีก แต่กลับมีเหตุให้เจอกันอยู่ทุกครั้งไป

การกระทำหลายอย่างที่ตัวเขาคาดไม่ถึง แม้ไม่เข้าใจในจุดประสงค์ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้อยู่ใกล้

ทั้งที่เป็นเพียงคนธรรมดาไม่มีอะไรให้จดจำ...แต่เขากลับไม่อาจละสายตาไปจากคนๆ นั้นได้เลย


คนที่รับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา


สิ่งเชื่อมโยงเพียงหนึ่งเดียวที่มี



...เทียนเจินอู๋เสียที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ เขาในตอนนี้…




บางที เขาอาจจะเริ่มชอบท้องฟ้าขึ้นมาบ้างแล้วก็ได้

-----------------------------------------



น้องเสี่ยวเกอมีงานอดิเรกคือเหม่อมองฟ้า


ช่างเป็นการใช้เวลาว่างที่เสียเปล่าจริงๆ แต่ใครจะไปห้ามได้ อีกอย่าง มันก็ดูสุขุมนุ่มลึกสมเป็นยอดเซียนหน้าดำไร้พ่ายค่าตัวแพงลิ่วล่ะนะ

แต่ก็นั่นล่ะ นอกจากเสี่ยวเกอที่กำลังนั่งมองฟ้าผลาญเวลาไปเรื่อยๆ ดูเหมือนจะมีอีกคนที่ใช้เวลาได้เสียเปล่าพอกัน

แหม จะใครซะอีกล่ะ ก็เถ้าแก่อู๋ที่นั่งจ้องหน้าชาวบ้านอยู่ตรงนั้นนั่นไง ตอนเสี่ยจะมองสาวๆ ล่ะทำมาบ่น ทีตัวเองละจ้องซะอย่างกับน้องเสี่ยวเกอเป็นเอเลี่ยนจากต่างดาว เสี่ยล่ะละเหี่ยใจ

และด้วยความที่สหายทั้งสองมานั่งเงียบกันอย่างนี้ เสี่ยที่เป็นเสียงส่วนน้อยจะทำอะไรได้นอกจากนั่งปลงมองต่ออีกทอดแบบนี้

ทั้งที่วันนี้ออกจะเป็นวันที่อากาศดี ฟ้าใสแดดส่องเหมาะจะไปกินลมชมวิวแท้ๆ แทนที่จะออกไปข้างนอกกันเสียบ้าง ทำตัวอย่างกับคุณลุงแก่ๆ นั่งโยกเก้าอี้รำลึกความหลัง พวกนายนี่มันขาดอารมณ์สุนทรีเสียจริง



ในตอนที่เสี่ยกำลังนั่งหาวมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยแก้เบื่อ เกือบจะเอื้อมมือไปฉกแผ่นหยกบนชั้นอยู่แล้วเชียว หันไปอีกทีก็เห็นเทียนเจินจ้องเก้าอี้ตัวยาวตาเขม็ง เฮ้ๆ อย่าบอกนะว่าจะ...

นั่น เอาแล้วไง ยังไม่ทันขาดคำ ลากเก้าอี้เข้าไปหาน้องเสี่ยวเกอแล้ว เสี่ยเดาผิดซะที่ไหนล่ะ

ก็เข้าใจว่าข้าวใหม่ปลามัน จะสวีทกันเสี่ยไม่ว่าหรอก แต่ช่วยทำแบบหลบๆ หน่อยก็ได้นะ หรือนายอยากถ่ายทอดสดเสี่ยจะได้เตรียมตั้งกล้อง ชีวิตรักของเถ้าแก่อู๋กับคนใบ้จางน่าจะมีคนสนใจอยู่ไม่น้อย

เฮ้อ เสี่ยล่ะเหนื่อยใจ มีเพื่อนทั้งทีคนนึงก็นั่งทื่อ อีกคนก็ขี้มโน แถมยังเอาแต่ไล่ตามอีกคนต้อยๆ อย่างกับเสี่ยเป็นหัวหลักหัวตอ ไอ้เรารึจะอยู่เป็นกอขอคอก็กระดากใจ สุดท้ายก็ต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นตลอด



เกิดเป็นเสี่ยนี่มันเศร้าจริงๆ ใครไม่เจออย่างนี้น่ะไม่รู้หรอก!

-----------------------------------------



นายเมินโหยวผิงมีงานอดิเรกคือเหม่อมองฟ้า


ภาพที่เห็นจนชินตาคือภาพของอีกฝ่ายที่นั่งทอดสายตาออกไปไกลโดยไม่พูดหรือขยับไปไหนทั้งวัน

บ่อยครั้งที่ตัวผมสงสัยว่าบนฟ้ามันมีอะไรดีเขาถึงได้มองนักหนา บางทีเขาอาจจะแค่กำลังทายรูปร่างเมฆเหมือนที่ผมเคยเล่นกับเพื่อนข้างบ้าน หรือไม่การมองฟ้ามันอาจจะเป็นเคล็ดวิชาลับอะไรสักอย่างของตระกูลจาง?

ลองเลียบเคียงถามไปหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบกลับมาอยู่ดี แม้ผมจะอยากเซ้าซี้เขาต่อแต่เมื่อบวกลบถึงความเป็นไปได้ที่เขาจะรำคาญจนสปินตัวขึ้นมาบิดคอผมดังกร๊อบสุดท้ายคำถามนี้จึงถูกเก็บเข้ากรุไปโดยปริยาย

แต่ให้ตายเถอะ ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย ทำเอาต่อมอยากรู้ของผมคันยิบๆ เห็นทีต้องทำอะไรสักอย่างก่อนผมจะเป็นบ้าไปด้วยความอยากรู้

แต่ถึงจะนั่งมองจนแทบพรุนก็ยังไม่ได้อะไรอยู่ดี สุดท้ายจึงตัดสินใจลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เขา ในเมื่อมองหน้าแล้วไม่ได้ผลก็ลองเหม่อมองฟ้าดูสักตั้งเผื่อจะทำให้เข้าใจมากขึ้น



เก้าอี้ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ อีกฝ่ายมองกลับมาเงียบๆ ก่อนจะหันกลับไปเหมือนเดิม เขาคงสงสัยว่าผมมาทำบ้าอะไรกับเขาตรงนี้และไม่แน่อาจจะรำคาญที่ผมมารบกวนเวลาส่วนตัวของเขา แต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อไม่ยอมตอบก็ต้องทำอย่างนี้ล่ะ ถ้าวันนี้ผมไม่ได้คำตอบก็อย่าหวังเลยว่าจะได้นั่งแบบสงบ (ยกเว้นกรณีที่เขาจะทุ่มผมลงจากระเบียงบ้าน ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงต้องขอลา)

ขยับเก้าอี้อีกสองสามทีผมจึงได้ทำการย้ายตัวเองลงไปนั่ง ในช่วงแรกจิตใจของผมมัวแต่พะวงอยู่กับท้องฟ้า เพ่งแล้วเพ่งอีกแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำต่อไปได้สักพักตัวผมก็เริ่มแสบตากับแสงอาทิตย์ที่สาดลงมา...นี่ผมจะมาทรมานตัวเองเล่นทำไม?

และเมื่อแอบเหล่ไปอีกทางก็พบสายตาของอีกฝ่ายที่กำลังจ้องมาเงียบๆ เวรแล้ว หรือเขาจะรำคาญที่ผมยุกยิกเกินไป?

นั่งเกร็งอยู่สักพัก จนเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หันไปมองอีกทีก็พบว่าอีกฝ่ายกลับไปนั่งเหม่อเหมือนเดิมแล้ว


ผมลอบถอนหายใจเบาๆ รู้ว่าที่กำลังทำอยู่มันงี่เง่าสิ้นดี ในใจอดย้อนนึกไปถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาไม่ได้


แม้ผมกับเขาจะรู้จักกันไม่นานหากเทียบกับเพื่อนคนอื่นๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่าผมรู้สึกผูกพันกับเขาอย่างน่าประหลาด

เริ่มแรกอาจเป็นเพียงแค่ความหงุดหงิด นายเมินโหยวผิงสุดลึกลับที่มาตัดหน้าสินค้ากระดูกหลังมังกรและชอบหายตัวไปในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน

การได้พบกันอีกครั้งที่ซีซาเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายของผมไปมาก (แน่ล่ะ ใครจะไปคิดว่าเขาจะปลอมตัวเป็นศาสตราจารย์หัวเหม่งปากมากนั่น!) แม้เขาจะเข้าใจยาก แต่ก็ต้องยอมรับว่าที่ผมกับนายอ้วนรอดมาได้ก็เป็นเพราะได้คนๆ นี้ช่วยเอาไว้

และอีกหลายครั้งที่มีเหตุให้ได้มาพบเจอกันแบบไม่คาดฝัน เรื่องราวของเขายังคงเต็มไปด้วยปริศนา ฉายานักหายตัวมืออาชีพก็ยังคงไม่เปลี่ยน หลายครั้งที่ผมได้แต่ลอบสังเกตเงียบๆ


อยากจะเข้าใจเขาให้มากกว่านี้


และนั่น คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมมานั่งอยู่ในตอนนี้...

.

.

.

.

.

...ผมเผลอหลับ...

จะด้วยคิดอะไรเพลินๆ ลมพัดเบาๆ วิวสวยๆ ตรงหน้า หรือจะเป็นเพราะเก้าอี้ที่เนื้อผ้าดีสมราคาคุยจากเจ้าของร้านนั่นก็ตาม รู้ตัวอีกทีก็แดดร่มลมตกเสียแล้ว

ตรงหน้าคือพระอาทิตย์ดวงโตที่กำลังเคลื่อนคล้อยลงกับทะเลสาบซีหูที่ส่องประกายระยับล้อแสง แม้จะเห็นมาหลายครั้งแต่ความงดงามก็ไม่ได้น้อยลงไป ผมดื่มด่ำกับภาพตรงหน้าครู่ใหญ่ รู้สึกถึงอะไรบางอย่างบนตัว เมื่อเบนสายตาลงมาก็พบกับผ้าผืนใหญ่คลุมอยู่

เมื่อหันไปข้างๆ ก็เห็นอีกฝ่ายกำลังมองอยู่พอดี ผมเลิกคิ้วยกผ้าขึ้นเป็นเชิงถาม เขาเพียงตอบกลับมาสั้นๆว่า “แดดร้อน” แต่ให้ตาย ตอนนี้ไอ้ที่ร้อนเกรงว่าจะไม่ใช่แดดแล้ว แต่เป็นหน้าผมนี่ล่ะ!



สุดท้ายก็เหมือนจะไม่ได้อะไรเพิ่มสักอย่าง รู้แต่ผ้าที่อยู่บนตักนี่อุ่นชะมัด...



------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะ ไข่ฟ้านะคะ เป็นฟรีเปเปอร์ที่มึนเมาและเผาแรงมาก สารภาพว่าพึ่งทำเสร็จบ่ายวันศุกร์ก่อนงานค่ะ 555

จริงๆ ฟิคนี้เป็นเดลี่หัวข้อสีฟ้ากับสีข้าวที่เราดองไว้ในไหเมื่อนานมาแล้วค่ะ รียูสหนักมากจริงๆ (:3 L Z)

รู้สึกว่าแรงบันดาลใจจะมาจากโควตในตำนานของท่านประเมี๊ยวที่ช่วงนั้นระบาดเต็มทีแอล แต่ด้วยความที่เสี่ยวเกอไม่ได้มองแอ่งน้ำก็เลยมองฟ้าแทน

ช่วงนี้ห่างหายไปนานพอตัว ถ้ามีหลุดคาร์หรือจัดหน้าประหลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ ;;w;;

[Rozenkreuz]

น่าร้ากกก ของคุณที่นำมาลงให้อ่านคร้าบ
โควตในตำนานนั่นติดตราตรึงใจผมมาก ขนาดว่าเอาไปเล่าให้พ่อแม่พี่น้องฟัง 555 (ปกตินั่งอ่านนิยายทั้งวันไม่เปิดปากคุยกับใครในบ้านด้วยซ้ำนะเนี่ย)
อ่านจากมุมของเสี่ยรู้สึกตัวเองเป็นส่วนเกินตลอด ฮ่าๆๆ ทำใจนะเสี่ย ถึงจะเป็นสามเหลี่ยมเหล็กแต่ลำดับความสำคัญค่อนข้างชัดเจนนะครัช ถถถถ //วิ่งหลบทีนส์เสี่ย
นายน้อยมุ้งมิ้ง เง้อ แอบลากเก้าอี้ไปนั่งดูข้างๆดั้วะะะะะะะะ

[Eli-kun]

สะกิดๆ เมินโหยวผิง นายเริ่มชอบท้องฟ้าเพราะมันทำให้นึกถึงใครบางคน จริงๆไม่ต้องไปนั่งมองมันก็ได้นะท้องฟ้าเนี่ย
มองไปดิ คนที่อยู่ข้างๆตัวอะ เล่นจ้องตากันไปเลย เอาให้เสี่ยอ้วนสำลักความหวานตายไปเลย ก๊าก

ทั้งสงสารทั้งขำเสี่ย อ่านมุมมองของเสี่ยทีไรแล้วขำ อยู่กับไอ้คู่นี้ต้องอดทน ปลงตามเสี่ย 55555

[The_Dark_Lady]

สงสารเสี่ย...คนเดียวไม่เหงาเท่าสามคน
เถ้าแก่อู๋น่ารัก อยากรู้ว่าเขาทำเพราะอะไร ถามไม่ได้ก็ทำตามซะเลย โมเอ้... เข้าใจขึ้นบ้างไหม แต่ดูเหมือนคงจะไม่สินะ 555 กลายเป็นว่ามาให้เสี่ยวเกอลวนลามด้วยสายตาเล่น

[Luckey.B]

เมินก็มองท้องฟ้าเรื่อยเปื่อยทำไม มองไปเลยท้องฟ้าจริงๆเนี่ย >>เทียนเจิน（天真） อะ อิอิ
โดนพี่เมินส่งสายตาบิดคอบ๊จ่างมาให้ วิ่งหลบทันทีเลยสิคะ//เค้าขอโทษ มุขเค้าคงแป๊กสินะ กระซิกๆ

เสี่ยคะ มาคะมานั่งดูสองคนนั้นกับด้วงดีกว่าคะ ไม่เหงาแน่นอน อิอิ

ถถถ นายน้อย สุดท้ายก็ไม่รู้อยู่ดีนะ ฮาๆๆๆๆ