[Fic] คืนที่สองของพวกเรา [ผิงเสีย] [ฮัวเสีย]

[MinMin]

คืนที่สองของพวกเรา







ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ตลอดสิบปีที่ผ่านมา ผมพบเจอเรื่องราวหลายอย่างที่ทำให้ชีวิตต้องเปลี่นนแปลง ผมปรับตัว ผ่านการฝึกฝนหลายๆ อย่าง หนึ่งในนั้นคือการฝึกกับนายแว่นดำ ถึงการฝึกของเขาจะแปลกประหลาดจนไม่น่าเชื่อ แต่ก็แสดงให้เห็นว่ามันได้ผลจริงๆ

และตอนนี้ ผมสามารถเอาไปโม้ให้เขาฟังได้แล้วว่า...ผมหลบการจู่โจมของเมินโหยวผิงได้

“เสี่ยวเกอ นายใจเย็นๆ เราคุยกันได้” ผมพูด มือข้างหนึ่งยกห้าม มืออีกข้างกุมท้อง...เอาอีกแล้ว ไอ้ท่าเวรที่พร้อมร้องเรียนว่า “คุณต้องรับผิดชอบเด็กในท้อง” การบิดตัวหลบเมินโหยวผิงทำให้ผมปวดเอวหนักจริงๆ

ผมมองเขาอย่างหวาดระแวง ระหว่างเรามีเตียงคั่นกลาง แต่ผมเชื่อว่าถ้าเขาคิดจะข้ามมาจริงๆ อะไรก็หยุดเขาไม่ได้

“นายไม่คุยกับฉัน”

“แล้วที่ฉันพูดกับนายอยู่ตอนนี้คืออะไร” ผมด่า ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโวยวายเมื่อเห็นเขาหยิบกล่องใส่ทิชชู่ที่ทำจากไม้ทั้งกล่องขึ้นมา ทำท่าเหมือนกำลังกะน้ำหนักของมัน “วางมันลงก่อน เสี่ยวเกอ ฉันอยู่ห่างจากนายแค่นี้ ไม่ต้องปาของใส่หัวฉัน”

เมินโหยวผิงจ้องมองผมครู่หนึ่ง แล้ววางมันลงที่เดิม ผมถอนหายใจโล่งอก ฝีมือการขว้างปาของของเขาแม่นยำขนาดไหน ผมรู้ดี และไม่ต้องการทดลองด้วยตัวเอง

“นายไม่รู้สึกว่าตัวเองแปลกมากๆ หรือ ธุระกงการของฉัน ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย” ผมลอกเลียนคำพูดสมัยก่อนของเขา แต่มันกลับให้ผลตรงข้าม ใบหน้านิ่งสงบของเขาพลันเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ

“เพราะสิ่งที่นายทำ เป็นเรื่องเกี่ยวกับฉัน”

ผมสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เริ่มกระอักกระอ่วน จึงเสริมว่า

“นายเคยบอกฉันว่าการพูดโกหกกับใครคนหนึ่งก็เพื่อปกป้องเขา ความจริงบางอย่างบางทีเขาอาจทนรับไม่ได้”

“บางทีคนอื่นก็ไม่ได้อยากให้ใครปกป้อง” เขาพูดเรียบๆ “ทนรับได้หรือไม่ได้ ควรให้ตัวเขาเป็นคนตัดสินใจเอง”

เชี่ย! ผมจำคำพูดนี้ของตัวเองได้ เขาลอกคำพูดของผมมาชัดๆ คนตระกูลจางมีโรคประจำตัวเป็นโรคสูบวิญญาณไม่ใช่เหรอ ทำไมเขายังจำคำพูดตั้งแต่สมัยโน้นได้ ต่อจากประโยคนี้เขาจะพูดอีกหรือเปล่าว่า เป็นคนไม่มีอดีตและอนาคต ไม่มีความเชื่อมโยงอะไรกับโลกใบนี้ แม่ง!

“นายฟังฉัน เสี่ยวเกอ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น” ผมพูดช้าๆ ยกแขนข้างที่มีผ้าพันแผลขึ้นมา “ไอ้นี่ก็แค่อุบัติเหตุ ปล่อยไว้เดี๋ยวก็หาย”

“นายไม่เปลี่ยนผ้าพันแผลมาตั้งแต่เมื่อวาน”

“ฉันจะเปลี่ยนพรุ่งนี้” ผมยื่นคำขาด เมินโหยวผิงมองผม แต่ไม่พูดอะไร ผมจึงอาศัยจังหวะนั้นค่อยๆ ก้าวถอยหลัง กระดึ๊บๆ จนหลังชนประตู วินาทีนั้น ผมเห็นเขาหยิบไอ้กล่องใส่ทิชชู่เวรขึ้นมาอีกครั้ง ผมรีบเปิดประตู วิ่งออกจากห้อง ได้ยินเสียงบางอย่างกระทบประตูตามมาในเสี้ยววินาที รู้สึกโชคดีมากที่หัวของผมยังรอดปลอดภัย

ผมวิ่งไปห้องนายอ้วนทั้งที่มือยังกุมท้องอยู่ เคาะประตูรัวๆ ได้ยินนายอ้วนสบถด่าเป็นชุด ก่อนจะเปิดประตู

“นายเป็นบ้าอะไร เสี่ยอ้วนกำลังพักผ่อนสบายๆ”

“ขอหลบภัยหน่อย” ผมมองช่องตรงประตู นายอ้วนคนเดียวยืนเต็ม ไม่เหลือพื้นที่ให้ผมมุดแทรกเข้าไปได้ หากเขาไม่หลบออก “เสี่ยวเกอคาดคั้นฉันเรื่องผ้าพันแผล ฉันไม่อยากให้เขารู้”

“นายยังไม่บอกเสี่ยวเกออีกเหรอ” นายอ้วนทำหน้าประหลาดใจ

ผมส่ายหน้า “เมื่อกี้เสี่ยวเกอพยายามจะจับฉันให้ได้ เขาถึงกับกล้าปาของใส่ฉัน”

“่เสี่ยวเกอแค่เป็นห่วงนาย นายก็บอกไปเถอะ” นายอ้วนอ้าปากหาว “ฉันง่วงแล้ว เรื่องของพวกนาย มีปัญหากันเองก็หัดจัดการกันเองบ้าง ไว้พวกนายมีปัญหากับคนอื่นเมื่อไหร่ ค่อยมาตามเสี่ยอ้วน”

นายอ้วนทำท่าจะปิดประตูไล่ ผมรีบยื่นเท้าเข้าไปขัด พร้อมเสนอข้อต่อรองสุดท้ายที่หากไม่เข้าขั้นจนตรอกจริงๆ ผมจะไม่มีวันใช้

“เอาอย่างนี้ ถ้านายช่วยฉัน ฉันจะบอกความลับเรื่องโทนเนอร์ให้นายรู้”

“โทนเนอร์?” เขาทำหน้ามึนงง

“โทนเนอร์แก้อาการคัน ที่ฉันเคยทาให้นายตอนอยู่ในสุสานที่ทะเลซีซา”

นายอ้วนส่งเสียงอ๋อ แล้วหัวเราะเสียงดัง ผมนึกว่าเขาตกลงด้วยแล้ว จึงเดินเข้าไป ทว่าเขากลับหยุดหัวเราะ จับไหล่ของผมทั้งสองข้าง หมุนตัวผมแล้วตบหลังอย่างแรงจนผมเซออกไปนอกห้อง

“ไอ้ฉันก็นึกว่าโทนเนอร์ยี่ห้อวิเศษจากไหน ที่แท้ก็น้ำลายของนาย” นายอ้วนทำหน้าบูดบึ้ง “แม่ง พูดแล้วคันหลังชิบ นายรีบๆ กลับไปหาเสี่ยวเกอได้แล้ว”

เขาปิดประตูไล่ผมอย่างไม่ใยดี ผมได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก แต่เมื่อมีเวลาคิดสักหน่อย ก็รู้ได้ทันทีว่าเมินโหยวผิงทรยศผมเสียแล้ว ตอนนั้นมีกันแค่สามคน นายอ้วนไม่รู้เรื่อง ผมไม่ได้บอก ก็เหลือแค่เมินโหยวผิงคนเดียว

แม่ง! ไปบอกตอนไหนวะ

ผมสบถด่าโคตรเหง้าตระกูลจางในใจ ขณะเดินกุมท้องไปเคาะประตูห้องเสี่ยวฮัว ผมยืนรอเป็นนาทีก็ไม่มีใครมาเปิด จึงเคาะอีกสองครั้ง ถึงได้ยินเสียงปลดล็อค

ประตูเปิดออก เสี่ยวฮัวเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ใส่แต่กางเกงวอร์ม ยังไม่ได้สวมเสื้อ ที่บ่ามีผ้าขนหนูพาดไว้ ผมของเขายังมีน้ำหยดลงมาอยู่...ผมมารบกวนตอนเขาอาบน้ำหรือเปล่า

“มีอะไร” เสี่ยวฮัวถาม “ทำไมยืนแบบนั้น นายปวดท้องหรือปวดเอว”

“ขอฉันหลบภัยหน่อย”

เขาเปิดประตูกว้างให้ผมเข้ามาโดยไม่ถามอะไรอีก ผมรีบมุดเข้ามาในห้อง ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องแล้ว

“ทะเลาะกับคนใบ้จางเหรอ” นายแว่นดำนั่งเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ข้างหน้าต่าง เขาโบกมือทักทายผมราวกับเป็นเจ้าของห้องเสียเอง ผมหันไปมองเสี่ยวฮัว เขาพยักหน้าบอกว่า

“เขาไม่มีที่นอน เลยมาขอนอนกับฉัน”

ผมแปลกใจ เสี่ยวฮัวไม่น่ายอมให้คนอื่นเข้ามานอนด้วยง่ายๆ แต่เขาคงมีเหตุผล ผมจึงไม่ถามต่อ

“นายมาหาฉันทำไม แล้วคนใบ้จางอยู่ที่ไหน” เขาถามพลางเช็ดผม “หรือหมอนั่นรู้เรื่องแผลเป็นของนายแล้ว”

“เสี่ยวเกอจะแกะผ้าพันแผล” ผมยอมรับ “ไม่รู้สงสัยอะไร ปกติไม่เห็นจะสนใจเรื่องของฉัน”

นายแว่นดำหัวเราะ “นายหนีคนใบ้จางไม่รอดหรอก เปิดๆ ให้ดูไปเถอะ จะช้าจะเร็วเขาก็รู้เรื่องอยู่ดี”

“ฉันไม่อยากให้เขารู้”

เสี่ยวฮัวเปิดไดร์เป่าผมกลบเสียงหัวเราะของนายแว่นดำ ผมนั่งลงบนเตียง อาการปวดเอวทุเลาลงบ้างแล้ว ผมรอเขาเป่าผมจนเสร็จ จึงถามว่า

“คืนนี้ฉันนอนที่นี่ด้วยได้มั้ย”

“แล้วคนใบ้จาง?” นายแว่นดำที่ถามขึ้นมาทันทีทั้งที่ไม่ใช่เจ้าของห้อง “นายไม่กลัวเขาหายตัวไปอีกเหรอ”

“ฉันเชื่อว่าเขาจะยังไม่ไปไหน” ผมตอบ เมินโหยวผิงไม่ใช่ผู้หญิงที่จะงอนแล้วหนีหายตัวไป ผมคิดว่าจนกว่าเขาจะรู้เรื่องแผลเป็นของผม เขาไม่น่าจะไปไหน

“อู๋เสีย นาย…”

“เฮยเสียจื่อ” เสี่ยวฮัวพูดแทรกขึ้นมา “คืนนี้นายไปนอนที่ห้องอู๋เสีย”

“คุณชายฮัว”

“อีกสามวันค่อยมาหาฉันที่บ้าน” เสี่ยวฮัวถอนหายใจ “ฉันไม่เคยลืมสิ่งที่เป็นข้อตกลง นายไม่ต้องกังวล”

ผมมองบรรยากาศในห้องที่เปลี่ยนไป เริ่มวิตกว่าผมมาทำให้พวกเขาทะเลาะกันหรือเปล่า กำลังจะบอกว่าผมกลับไปห้องของตัวเองก็ได้ ตอนนั้นนายแว่นดำก็ยืนขึ้น เขาเดินผ่านพร้อมกับตบหัวผมอย่างแรง

“ความระวังตัวเป็นศูนย์” เขาส่ายหน้า เปิดประตูเดินออกจากห้อง “นายหนีคนใบ้จางไม่พ้นหรอก”

ผมสบถด่าตามหลัง อยู่กับนายแว่นดำมีกี่ชีวิตก็ไม่พอใช้ รู้สึกขอบคุณตัวเองที่พัฒนาจนรอดพ้นการฝึกของเขามาได้

เมื่อเขาออกไป ห้องก็กลับสู่ความสงบ เสี่ยวฮัวสวมเสื้อกล้ามสีดำแล้ว เขาเปิดตู้เย็น รินน้ำสองแก้ว ยื่นให้ผมแก้วหนึ่ง ผมเอื้อมมือไปรับแก้วจากมือเขา แต่ก็ต้องชะงัก เพราะเขาไม่ยอมปล่อยมือ

“เมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับนายใช่มั้ย” เขาถาม

“ไม่มี” ผมส่ายหน้า ถึงเมื่อคืนผมจะหลับเป็นตาย แต่ตอนเช้าก็ตื่นขึ้นมาในท่าเดิม จับมือของเมินโหยวผิงเอาไว้เหมือนตอนก่อนจะนอน

เสี่ยวฮัวปล่อยมือจากแก้วน้ำ แล้วเดินอ้อมไปนั่งอีกฝั่งของเตียง หันหลังให้ผม

“นายคิดอะไรอยู่” ผมหันไปถาม แต่ก็เห็นแค่แผ่นหลังของเขา เสี่ยวฮัวไม่ยอมหันหน้ามาคุยกับผม

“นายเคยได้ยินมั้ย” เขาพูดขึ้น “หากคนคนนั้นมีตา เขาจะมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า หากคนคนนั้นมีหู เขาจะได้ยินเสียงของสิ่งที่อยู่ตรงหน้า และหากคนคนนั้นมีหัวใจ เขาจะรู้สึกได้ถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า อู๋เสีย นายมองเห็น ได้ยิน และรู้สึกอะไรบ้าง”

“ฉันมองเห็นนาย ได้ยินเสียงของนาย แล้วก็รู้สึกได้ว่านายไม่พอใจ” ผมบอก “เสี่ยวฮัว นายคิดอะไรอยู่ ถ้านายไม่พูด ฉันก็ไม่รู้ ถึงฉันจะคาดเดาการกระทำของคนอื่นได้ แต่นายเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ฉันเดาไม่ออกว่ากำลังคิดหรือจะทำอะไร”

“นายคิดมากเกินไป อู๋เสีย” เสี่ยวฮัวกล่าว หันมาหาผมในที่สุด “ฉันไม่ได้คิดอะไรซับซ้อนขนาดนั้น”

“แต่นายแม่งวางแผนแต่ละอย่าง หลอกฉันครั้งแล้วครั้งเล่าจนฉันไม่รู้ว่าอันไหนนายพูดจริงอันไหนพูดโกหก”

“ถ้าฉันบอกว่าฉันจะพูดความจริง นายจะเชื่อหรือเปล่า”

ผมมองรอยยิ้มของเสี่ยวฮัว ตอบทันที “ฉันไม่เล่นเกมกับนาย เสี่ยวฮัว”

เขาหัวเราะ “ไม่มีอะไรหรอก นอนเถอะ”

เขาเอนตัวลง นอนตะแคงหันหลังให้ผมเป็นการตัดจบบทสนทนา

ผมดื่มน้ำในแก้วจนหมด แล้ววางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียง ตอนที่กำลังจะนอน ก็ได้ยินเขาพูดว่า

“ฉันอาจจะเป็นคุณชายเก้า เป็นคุณชายฮัว เป็นเจ้าบ้านสกุลเซี่ย เป็นเซี่ยอวี่ฮัว เป็นเซี่ยอวี่เฉิน ฉันเป็นใครก็ได้ที่ฉันต้องเป็น แต่เมื่ออยู่ต่อหน้านาย ฉันก็เป็นได้แค่เสี่ยวฮัว และเสี่ยวฮัวไม่เคยคิดร้ายต่ออู๋เสีย”

“ถึงนายจะหลอกฉันหลายต่อหลายครั้ง แต่ฉันก็ไม่เคยคิดว่านายจะหักหลังฉัน” ผมบอก ตอนนั้นเอง จึงเห็นว่าบนโต๊ะข้างเตียงฝั่งเขา...ข้างๆ แก้วน้ำ มียาวางอยู่สองเม็ด

“นายไม่กินยานอนหลับเหรอ”

“อยู่กับนาย ฉันไม่ต้องใช้ยานอนหลับ”

เสี่ยวฮัวกดปุ่มปิดไฟในห้อง เหลือเพียงโคมไฟตรงหัวเตียงฝั่งผม

พวกเราไม่พูดอะไรกันอีก

…

คืนที่สอง ผมไม่รู้ว่าเมินโหยวผิงจะมีปัญหากับนายแว่นดำหรือเปล่า จะโดนกวนประสาทจนนอนไม่ได้เหมือนที่ผมเคยโดนมั้ย แต่ผมนอนกับเสี่ยวฮัว...เขาหันหลังให้ผมตลอดทั้งคืน

แผ่นหลังของเขาดูอ้างว้างอย่างน่าประหลาด...





TBC

[yakusoku]

แง้ คุณชายยย ว่าแต่อยากรู้จริงๆว่านายเมินจะทำยังไงต่อไป

[Rozenkreuz]

อุตส่าห์แอบคาดหวังว่าในแก้วน้ำนั่นมีอะไรหรือเปล่านะ... //กัดผ้า //นี่ก็ชอบมโนจริง
ถึงกับเขวี้ยงเล็งห้วนายน้อยเลยเรอะ! โดนขึ้นมาจะทำยังไงฮะเสี่ยวเกอ! แล้วทำไมไม่แอบแกะตอนนอนเล่า ถ่อวววว
คุณชายช้ำมั้ย เหมือนจะตัดใจได้ก็โดนนายน้อยเชิญชวนแบบไม่รู้ตัวตล๊อดดด
เสี่ยวฮัวแสดงออกขนาดนี้ก็ไม่เคยจะระแคะระคายอะไรกับเค้าเลยนะนายน้อย บื้อซะ 555

[Luckey.B]

โง้ยยย ขำท้องแข็งเลยคะ ตอนที่เสี่ยวเกอจะเอากล่องทิชชูปาเนี่ย
อย่ากะแมววิ่งไล่หนูเลยสองคนนี้ ฮาๆๆ
โอ้ยๆ คุณชายขาาาา มาๆกอดมา(ไม่เข็ดจากตอนที่แล้ว)//คุณชายฟาดอีกรอบ

[fay_13]

เสี่ยวเก้ออออออออออออออออออ นี่นายกล้าเอากล่องทิชชู่ปาใส่นายน้อยเลยเร้อออออออออ

นายน้อยก็ซื่อบื่อได้ตลอดๆ เทียนเจินจริงๆ เล้ย น่าสงสารคุณชายง่ะ / กอดคุณชายหมับ - โดนพลองซัดปลิวอย่างรวดเร็ว แง้

[The_Dark_Lady]

เอาจริงนะ ...เงื้อกล่องทิชชู่ขนาดนั้นนี่กะปาใส่หัวให้สลบแล้วแอบแกะผ้าพันแผลใช่ไหม?
เถ้าแก่อู๋คนดื้อ ถึงกับหนีไปนอนที่อื่น
ชิชิชิชิ ถ้าถูกจับได้ขอให้ถูกทำโทษ
อ่าาาา คุณชายเก้าผู้น่าสงสาร จะกี่ครั้งที่พยายามตัดใจ อีกคนก็จะมาคอยวนเวียนใกล้ๆตลอด สู้นะคุณชาย

[sudarat689]

ปล้ำฮะ *กำหมัด* เราเป็น #ทีมเมินโหยวผิง นายต้องสู้นะกางเกงในลูกเจี๊ยบ ถ้านายน้อยไม่ให้นายดูก็ปล้ำเหลย ทีนี้ละได้รู้ทั้งเรื่องแผลและได้อีกหลายอย่าง ทั้งต้นทั้งดอก 555555555555555555555

[nuu_baitoey]

หนีปัญหานี่นานายน้อย~ คืนนี้เสี่ยวเกอนอนกระสับกระส่ายแน่เลย ><