[OS] วัชพืช [เฮยฮัว]

[MinMin]

วัชพืช

ฺBy MinMin
(เป็นฟรีเปเปอร์ที่วางในวันงาน DMBJ Only event TH 22/08/2015 ค่ะ)





เซี่ยอวี่เฉินก้าวลงจากรถ เดินเข้าไปในบ้านรับรองเล็กๆ ที่มีแผ่นไม้กระดานเขียนตัวอักษรสีแดงว่า “หอพัก” แขวนอยู่หน้าประตู นี่เป็นหน้าด่านแห่งหนึ่งของเขาในเมืองเฉิงตู คนที่เข้ามาใช้บริการจึงมีแต่พวกลูกน้องที่เดินทางขึ้นเหนือล่องใต้

เขาจ้องมองนาฬิกาในโทรศัพท์มือถือ พบว่ายังมีเวลาอีกสามสิบนาที จึงเดินขึ้นไปบนห้องที่ลูกน้องจัดเตรียมไว้ให้ แต่เพียงแค่ก้าวเข้าห้องโทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงร้อง มองเบอร์โทรศัพท์จึงรู้ว่าไม่รับไม่ได้

สามสิบนาทีหมดไปกับการรับสาย เขาเดินกลับลงมาข้างล่าง พบว่ามีความวุ่นวายเกิดขึ้น ลูกน้องวิ่งมารายงานบอกว่าตะเกียบคีบลามะมีปัญหา ทางนั้นต้องการให้พวกเรารออีกหนึ่งชั่วโมง

เซี่ยอวี่เฉินพยักหน้า แล้วเดินกลับขึ้นห้อง งานนี้ไม่ใช่งานใหญ่ถึงขนาดรอไม่ได้ และถ้าอีกฝ่ายคิดจะเล่นลวดลาย เขาก็มีแผนสำรองพร้อม

ไม่กี่ชั่วโมงก่อนเขาขึ้นแสดงงิ้วในฐานะตัวนางชื่อดัง แสดงเสร็จก็ลบเครื่องสำอางเปลี่ยนชุดแล้วรีบนั่งรถมาเพื่อให้ทันเวลานัด เมื่อได้เวลาเพิ่มอีกหนึ่งชั่วโมง จึงคิดว่าเป็นการดีที่จะผ่อนคลายสักครู่ก่อนคว่ำกรวย เขาถอดเสื้อนอก แขวนพาดไว้กับราว แล้วนั่งบนโซฟาที่หันหน้าออกสู่หน้าต่าง ดูจากท้องฟ้าอีกไม่นานฝนคงตก

นั่งได้ไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น แต่ยังไม่ทันดูเบอร์ที่โทรเข้า โทรศัพท์ก็ถูกมือใหญ่ของคนที่แอบเข้ามาในห้องดึงไปเสียก่อน

“เฮยเสียจื่อ”

ผู้ต้องหามีคนเดียว เขามั่นใจว่าเขาล็อคห้อง ลูกน้องของเขาไม่มีใครกล้าเข้ามารบกวน คนที่อยู่หน้าด่านต่างรู้ดีว่าถ้ามีอะไรให้โทรศัพท์แจ้งเขาก่อน เพราะฉะนั้น จะเหลือคนนอกคอกอยู่คนเดียวเท่านั้น

“ปิดโทรศัพท์มือถือบ้างก็ดีนะครับ คุณชาย” เฮยเสียจื่อโบกโทรศัพท์เครื่องฝาพับสีชมพู ก่อนจะกดปิดเครื่องอย่างรวดเร็ว

“ฉันต้องทำงาน” เขาบอก “เอาคืนมา”

“ไม่คืน” เฮยเสียจื่อหย่อนโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าเสื้อของตัวเอง นั่งลงบนโซฟาข้างเจ้าของห้องโดยไม่คิดขออนุญาต “ผมเห็นคุณชายทำงานติดกันหลายวันแล้ว พักบ้างเถอะ ผมเหนื่อยแทน”

“ฉันไม่ว่างงานเหมือนนาย แอบตามฉันไปไหนมาไหนตลอดห้าวันที่ผ่านมา นายคิดว่าฉันไม่รู้หรือไง”

เฮยเสียจื่อหัวเราะ “คุณชายไม่คิดบ้างเหรอว่าผมกำลังทำงานอยู่ ถึงยังไงผมก็มีค่าตัวแน่นอน งานผมก็มี นายหน้าของผมก็มี กิจการร้านของตัวเองก็มี ผมไม่ได้ทำตัวเหลวไหลขนาดนั้น อย่างคราวนี้ที่ผมมาก็เพราะงาน ผมเป็นลามะที่ถูกคีบเหมือนกับคุณ”

เซี่ยอวี่เฉินมองเขาหัวจรดเท้า “หมายความว่าฉันต้องร่วมงานกับนาย” เขาถอนหายใจ รู้อยู่ว่าจะมีคนของเฉินผีอาซื่ออยู่ในขบวนนี้ด้วย แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเฮยเสียจื่อ

...เขาไม่ค่อยอยากทำงานกับคนที่รู้จักกันเท่าไรนัก…

“นานๆ จะได้เห็นคุณทำหน้าเซ็งเหมือนอยากจะโอดครวญสักที ผมขอถ่ายรูปเก็บไว้ได้มั้ย”

“ตาเกือบจะบอดอยู่แล้ว ถ่ายรูปเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์” เขายกมือโบกไปมาหน้าแว่นตาสีดำ “ฉันรู้ว่าดวงตาของนายแย่ลงเรื่อยๆ ตอนนี้การมองเห็นของนายอยู่ในระดับไหน”

“ผมยังมองเห็นคุณ” เฮยเสียจื่อจับมือซุกซนไว้ “และผมก็ทำใจกับเรื่องนี้มานานแล้ว คุณเองก็น่าจะเข้าใจ ชีวิตของพวกเราไม่มีเส้นทางให้เลือกมากนัก ไม่ว่าจะดีร้ายอย่างไร ถ้าทำใจยอมรับได้ก็ไม่ใช่ปัญหา อีกอย่าง ถึงแม้การที่ผมมองไม่ค่อยเห็นจะทำให้ใช้ชีวิตลำบากไปบ้าง แต่ตราบใดที่ในมือผมยังมีปืน อะไรที่ผมอยากยิง ผมมั่นใจว่าผมไม่พลาด” เขาหัวเราะ “เพราะฉะนั้น คุณชายไม่ต้องกลัวว่าผมจะเป็นตัวถ่วงเวลาทำงาน”

“นายจะเป็นจะตายยังไง ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องสนใจ” เซี่ยอวี่เฉินยิ้ม “และฉันเชื่อว่านายตายยาก เหมือนพวกวัชพืช ถูกเหยียบย่ำยังไงก็ไม่ตายสักที ขนาดถอนทิ้งไปแล้วก็ยังกลับมาใหม่ได้”

คนถูกเปรียบเป็นวัชพืชหัวเราะ “ใครจะเป็นดอกไม้งามได้เหมือนคุณชาย”

ทันทีที่พูดจบ เฮยเสียจื่อดึงมือที่จับอยู่เข้าหาตัว อาศัยแรงที่เยอะกว่าเอาชนะการขัดขืนของคุณชายเก้า ดึงให้อีกฝ่ายลงมานอนบนตักของตัวเอง

“แต่ดอกไม้งานกำลังจะกลายเป็นดอกไม้ช้ำ ถ้าคุณยังไม่ยอมพักผ่อนเสียบ้าง” เขาหัวเราะ ขณะล็อคตัวคนที่นอนอยู่ไม่ให้ลุกขึ้นมา “มีเวลาเพิ่มอีกหนึ่งชั่วโมง ถ้าคุณชายยังเอาแต่ทำงานอีก ผมคงเสียใจแย่”

เซี่ยอวี่เฉินมองดวงตาที่ถูกซ่อนอยู่ใต้แว่นดำ “นายเป็นคนทำให้ทางนั้นมีปัญหาใช่มั้ย”

เฮยเสียจื่อไม่ตอบ เขาใช้นิ้วชี้ลูบไล้ใต้ตาของคุณชายคนงามที่ปรากฏรอยคล้ำ รอบๆ ดวงตามีร่องรอยของเครื่องสำอางที่ยังล้างออกไม่หมด...คุณชายของเขารับงานหนักเกินไปจริงๆ

...พยายามทำงานให้เสร็จทั้งหมด เพื่อจะได้มีเวลาไปหาอู๋เสีย

“คุณชอบบอกว่าอู๋เสียทำงานหนัก สมควรพักบ้าง แล้วตัวคุณเองไม่ต้องพักบ้างเหรอครับ”

เซี่ยอวี่เฉินปัดมือของอีกฝ่ายออก ก่อนจะยิ้มตามแบบฉบับของเซี่ยอวี่ฮัว

“นายกับฉัน พวกเราคล้ายกัน ถ้าฉันบอกว่านายเป็นวัชพืช ฉันก็คิดว่าตัวเองเป็นวัชพืชเหมือนกัน ต่อให้เจอฝนเจอพายุ สภาพดินแย่แค่ไหน อยู่ในสภาพแวดล้อมยังไง ก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้”

เฮยเสียจื่อจ้องมองรอยยิ้มนั้น แล้วหัวเราะออกมา

“รับทราบครับ สหายวัชพืช ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าไม่ใช่แค่คุณพักผ่อนไม่พอ คุณมีไข้ด้วย” เขาใช้ปากกัดดึงถุงมือสีดำออก แล้ววางมือที่เปลือยเปล่าทาบทับดวงตาของคนที่นอนอยู่ “ถ้าถึงเวลาแล้วผมจะปลุกคุณเอง ตอนนี้คุณพักเถอะ”

“ฉันนอนไม่หลับ” เซี่ยอวี่เฉินกล่าว เขาเลิกขัดขืนอย่างสูญเปล่า ถ้าต่อต้านแล้วยิ่งทำให้อีกฝ่ายชอบใจมากขึ้น เขาก็ควรอยู่นิ่งๆ

“ผมรู้ว่าปกติคุณต้องใช้ยานอนหลับ แต่ตอนนี้ให้ผมร้องเพลงกล่อมแทนมั้ยครับ”

“เสียงบาดหูของนายน่ะเหรอ อู๋เสียยังร้องเพลงได้ดีกว่านายเลย”

เฮยเสียจื่อไม่เถียงต่อ

ยามที่ปราศจากเสียงพูดคุย ภายในห้องก็เงียบสงบจนได้ยินเสียงเปาะแปะบางเบาจากข้างนอกหน้าต่าง เขามองท้องฟ้ามืดครึ้ม และยิ้มกว้างเมื่อเสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ สายลมหอบเอาความชุ่มชื้นจากข้างนอกเข้ามาข้างใน พร้อมกับกลิ่นอายและเสียงฝน

“ธรรมชาติร้องเพลงกล่อมแทนผมซะแล้ว” เขาหัวเราะ รู้ดีว่าคุณชายเก้าชอบฟังเสียงฝน

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่นอนอยู่

เฮยเสียจื่อรอให้เวลาผ่านไปหลายนาที ก่อนจะขยับมือออก ดวงตาคู่สวยถูกซ่อนอยู่หลังเปลือกตา เมื่อเลื่อนมือลงมาอีกเล็กน้อยก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ

...คุณชายของเขาคงเพลียมากจริงๆ ถึงเผลอหลับต่อหน้าเขาอย่างนี้

“ต่อให้เป็นวัชพืชที่แข็งแกร่งขนาดไหน ถ้าเจอลมเจอฝนมากๆ ก็ไม่รอดอยู่ดี”

เฮยเสียจื่อหยิบบุหรี่ออกมา แต่ก็เปลี่ยนใจ เก็บกลับที่เดิม

ดวงตาภายใต้แว่นดำจ้องมองใบหน้าที่นอนอยู่บนตัก ขณะรับฟังเสียงฝน...เขาไม่เคยคิดว่าเสียงฝนเป็นเสียงที่ไพเราะ แต่ตอนนี้กลับคิดว่าฟังไปก็เพลินดี

...

คราวหน้าถ้ามีโอกาส...หนึ่งชั่วโมงคงไม่เพียงพอ...







____________________________________________________________-


Talk :

เฮยเสียจื่อที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนแต่ก็เจ้าเล่ห์ กำลังหลอกเหยื่อให้ตายใจ กับเสี่ยวฮัวที่ทำงานหนักจนลืมดูแลตัวเอง มัวแต่ห่วงอู๋เสีย
เรื่องนี้ดำเนินอยู่บนความคิดนี้ค่ะ

ส่วนเรื่องวัชพืช...เราคิดว่าทั้งนายแว่นดำและเสี่ยวฮัวที่มีอะไรหลายอย่างคล้ายกัน พบเจอเรื่องหนักหนาสาหัสแต่ก็ยังยืนหยัดเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านั้นได้
นี่คือสปิริตของวัชพืชค่ะ (ฮา)

ขอบคุณที่แวะเวียนมาที่บูธของเรา และขอบคุณที่อ่านฟิคของเราค่ะ >/|\<

[Rozenkreuz]

555 ความหมายตัวคำว่าวัชพืชออกจะไปทางลบนะ คุณมินเล่นแต่งซะมิ้งเลย
แต่ผมชื่นชมวัชพืชมาตั้งแต่อ่านเรื่องเกมออนไลน์เรื่องนึงแล้วครับ พระเอกใช้ชื่อในเกมว่า Weed
เป็นคนที่บอกว่าใช้ชื่อนี้เพราะตัวเองไร้ค่า เป็นเหมือนแค่วัชพืชริมข้างทาง แต่ผมว่าสิ่งที่ทำให้ Weed เหมาะสมกับชื่อนี้ที่สุดคือไม่เคยยอมแพ้ให้ความยากลำบากของชีวิต ต่อให้ตัวเองไร้ค่าแล้วทำไม ก็จะใช้ชีวิตที่โคตรแย่ต่อไปให้สุดทาง ต่อให้เจอมรสุมหนักหนาแค่ไหนก็กลับมายืนหยัดได้อีกครั้ง
วัชพืชอย่างเฮยเฮยไม่มีทางตายง่ายๆ หรอกน่า ไม่รอดก็เลื้อยขึ้นมาใหม่ได้ ฮ่าๆๆ เหมือนเห็นพระรองสองคนในเรื่องนี้ //ฟุฟุฟุ

[Luckey.B]

ขอบคุณเช่นกันนะคะคุณมิ้นที่เอามาให้อ่าน

ดูดู๊คุณชายมั่วแต่โหมงานจะรีบไปหานายน้อย
คุณชายคะ ถึงจะบอกว่าเป็นวัชพืชแต่ก็ต้องพักนะคะ
พี่เฮยคราวหน้าเพิ่มเป็นสองชม.ดีไม๊คะ ^^

เรื่องเกมออนไลน์เรื่องนึงแล้วครับ พระเอกใช้ชื่อในเกมว่า Weed

คุณRozenkreuz จากชื่อตัวเอก เราต้องอ่านเรื่องเดียวกันแน่ๆเลยคะ ฮิๆๆ
Weedจอมงก เจ้าเล่ห์ ถึกและอดทน ฮาๆๆๆ จะว่าไปคล้ายกันจริงนั้นหล่ะ