#ภาคทิเบต Chapter 06 การเริ่มต้นใหม่ของโชคชะตา

[anurakbeer]

Chapter 6
การเริ่มต้นใหม่ของโชคชะตา

บ่ายวันหนึ่งที่ลมดีแดดสวย ผมพักผ่อนอยู่ในห้องเล็กๆ เย็นๆ

เป็นการพักผ่อนจริงๆ หรือ น่าจะนับว่าใช่ แม้ผมจะยังคงนึกถึงประสบการณ์ที่พาปวดหัวพวกนั้น แต่ในใจของผมรู้ตัวดี สสิ่งเหล่านี้ท้ายที่สุดมันก็เป็นเพียงแค่ความทรงจำ

นั่นหมายความว่า การขบคิดเรื่องพวกนี้ ไม่ได้หมายความว่าผมจะเป็นปฏิปักษ์กับใคร หรือบอกว่า จะนำเอาอันตรายอะไรมาให้ผมในอนาคต ถ้าเช่นนั้น ก็คิดไปเรื่อยๆ อย่างสบายใจได้

แม้อากาศในห้องจะเย็น แต่ก็ต้านความรู้สึกอึดอัดไม่ไหว ผมอ่อนยวบไปทั้งตัว รู้สึกง่วงหาว ซึ่งขณะนี้เอง ผมได้ยินเสียงเคาะประตู

ปกติตอนเที่ยงร้านจะปิดพัก เพราะตัวเองก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ผมไม่อยากเปิดประตูให้เปลืองแอร์ ผมตะโกนเรียกหวังเหมิงหลายที พบว่าเขาไม่ไปเปิด และไม่ขานรับ ไม่รู้ว่าโรคหัวใจกำเริบตายไปแล้วหรือเปล่า ผมจึงต้องเรียกสติ เดินออกไปดู

เมื่อมองออกไป ผมก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคย ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าร้านของผม

เขาเป็นตาแก่คนหนึ่ง เมื่อเห็นผมก็ฉีกยิ้ม เผยให้เห็นฟันทองเต็มปาก

ผมแทบใจหาย มองเห็นหวังเหมิงฟุบหลับอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อย่างกับหมูนอนตาย ก็ตรงไปปลุกเขาทันที

ตาแก่เห็นการเคลื่อนไหวของผม กำลังจะพูดอะไร ผมก็ตะโกนบอกหวังเหมิงที่ถูกผมปลุกขึ้นมาว่า "ปล่อยหมา ไล่หมอนั่นไป!"

เพราะไอ้เบื๊อกนี่นี่แหละ วินาทีที่มันเดินเข้าร้านของผมเมื่อหลายปีก่อน เปลี่ยนชีวิตของผมไปชั่วชีวิต ผมไม่มีทางยินยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเด็ดขาด

หวังเหมิงสะลึมสะลือ เงยหน้าขึ้นจากหน้าคอม มองผมแวบหนึ่ง คล้ายกับไม่เข้าใจสักนิดว่าผมกำลังพูดอะไร เมื่อเห็นว่าผมไม่มีท่าทีจะพูดอะไรต่อ ก็ฟุบกลับลงไปนอนต่อ ผมก็อดทนอธิบายอะไรไม่ไหว กระโดดออกมาจากเคาน์เตอร์ พูดกับตาแก่ฟันทองว่า "ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ หายตัวไปจากหน้าฉันเดี๋ยวนี้"

ตาแก่ฟันทองหัวเราะโฮะๆ พูดว่า "ไอ้คุณน้อง ไม่เจอตั้งนาน สบายดีหรือ เจ้าอารมณ์เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย เหมือนกับหลายปีก่อนเปี๊ยบเลย"

ผมพูด "หยุดพล่ามเดี๋ยวนี้เลย ชีวิตของฉันแม่งถูกแกทำลายเละเทะหมดแล้ว แกรู้หรือเปล่า วีรชนคนกล้าของตระกูลฉันตั้งกี่รุ่น ต้องตายเพราะแก ก่อนที่ฉันจะลงมือฆ่าแกซะ แกรีบหายตัวไปจากหน้าฉันเดี๋ยวนี้"

ตาแก่ฟันทองกล่าว "คุณก็พูดเกินไป วีรชนคนกล้าหลายรุ่นของตระกูลคุณ ฉันจะไปเกี่ยวข้องได้ยังไง"

ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ไฟลุกขนาดนี้ จะตรงเข้าไปต่อยเขาจริงๆ เขาเห็นผมเอาจริง รีบยกมือขึ้นห้าม "ช้าก่อน ช้าๆ ก่อน ฉันมีข้อมูลสำคัญ เป็นเพราะหวังดี ถึงได้เอามาบอก"

ผมพูด "ฉันไม่อยากได้ข้อมูลห่าเหวอะไรจากแกทั้งนั้น ฉันรู้สึกว่า การปรากฏตัวของแกคือเรื่องอัปมงคล" พูดพลางผมก็ผลักเขา

ตาแก่ฟันทองจับเคาน์เตอร์ไว้ ไม่ยอมให้ผมผลักออกไป พูดว่า "ช้าก่อน! ช้าก่อน! ฉันมีสิ่งยืนยัน! คุณเห็นสิ่งยืนยันนี้ก็จะเข้าใจความสำคัญของเรื่องนี้แล้ว" พูดพลางเขาใช้มือข้างเดียวหยิบมือถือเครื่องหนึ่งออกมาจากเสื้อ ส่งให้ผม ผมนึกในใจ คราวที่แล้วให้ผมดูนาฬิกาข้อมือ คราวนี้ให้ดูมือถือ แม่งกลายเป็นนายไฮเทคไปแล้ว แต่เมื่อเห็นปุ๊บ ผมก็พบว่ามันเป็นมือถือรุ่นที่เสี่ยวฮัวใช้ประจำๆ ก็รับมาเปิดฝาพับดู ข้างในเป็นข้อความสั้นข้อความหนึ่ง เขียนไว้ว่า "ตาแก่ฟันทองมาเพราะเห็นโฆษณาในหนังสือพิมพ์ เหมือนจะมีเบาะแสสำคัญ ฉันได้ฟังแล้ว จริงเท็จไม่ยืนยัน นายลองฟังดูก่อน ฉันสะสางธุระทางนี้เสร็จ จะไปหารือด้วยที่หังโจว"

ผมปิดมือถือ นึกในใจว่าเชี่ยเอ๊ย เสี่ยวฮัวสลักหลังนี่ปฏิเสธไม่ได้ยิ่งกว่าเหลาหย่างสลักหลังเสียอีก

จะไม่ไว้หน้าเสี่ยวฮัวก็ไม่ได้ ผมนึกในใจ ทำยังไงดี ดูท่าก็คงต้องฟัง ตาแก่ฟันทองนี่รู้หลักการเข้าหาผู้คน ได้เตรียมตัวมาอย่างดี แต่เมื่อเห็นใบหน้าของเขา ผมก็ห้ามใจอยากเข้าไปตบไม่ได้จริงๆ

ดังนั้นผมบอกให้ตาแก่ฟันทองนั่งลง ส่วนตัวผมกลับเข้าข้างในไปกินน้ำสองสามคำสงบอารมณ์ อาจเป็นเพราะในห้องเย็นกว่า ไฟในใจและความหงุดหงิดต่างๆ หายไปกว่าครึ่ง นึกในใจว่า ถึงอย่างไรก็มีหลายๆ เรื่องที่ผมเป็นคนตัดสินใจเอง จะตำหนิเขาก็ไม่ถูก ความจริงตัวเขาก็เป็นเหยื่อคนหนึ่งเหมือนกัน

เมื่อออกมาแล้ว ผมจึงถามเขา "ตาแก่ ถ้าคุณมีเบาะแส ก็จงพูดอย่างรวบรัด ฉันเชื่อว่าทางเถ้าแก่ฮัวผู้ใจกว้างคงจ่ายเงินให้คุณแล้ว ไม่ต้องให้ทางฉันต้องจ่ายอีกรอบหรอก"

ตาแก่ฟันทองกล่าว "ไม่ต้อง ไม่ต้อง ฉันก็กำลังรู้สึกผิดอยู่นี่ไง ถึงได้อยากมาชดเชย คุณลงข่าวในหนังสือพิมพ์เรื่องแมงป่องนั่นไม่ใช่หรือ ไอ้ย่า สิ่งสิ่งนั้นมันกระตุ้นความทรงจำที่ลืมไม่ลงของฉันช่วงหนึ่งขึ้นมา

ผมมองหน้าตาแก่ฟันทอง นึกในใจ 'รีบๆ พูดซะสิ พูดจบเมื่อไหร่ ฉันก็ฟาดแกได้แล้ว'

ตาแก่ฟันทองกล่าว "เจ้าแมงป่องนี่มีประวัติความเป็นมาแปลกประหลาด ฉันเดาว่า เหตุที่คุณต้องการสืบประวัติแมงป่องนี่ มีส่วนเกี่ยวข้องกับเด็กน้อยแซ่จางคนหนึ่ง ถูกต้องไหม"

ผมไม่แสดงท่าที กลัวเขาจะพูดอ้อมค้อม นึกในใจว่า 'เรื่องของคนแซ่จาง ฉันสนใจหมดนั่นแหละ ส่วนจะใช่เด็กน้อยหรือเปล่า อันนี้ไม่รู้'

ตาแก่ฟันทองกล่าวต่อไปว่า "ฉันจะเล่าเรื่องเรื่องหนึ่งให้คุณฟัง ไม่รู้ว่าเคยเล่าให้ฟังหรือยัง เมื่อก่อนฉันรับจ้างตรวจสอบคัมภีร์โบราณ แกะอักษรวัตถุโบราณหาเงินได้ไม่น้อยอยู่ที่ย่านหลิวหลีฉ่าน ครั้งหนึ่งฉันไปที่บ้านเศรษฐีใหญ่คนหนึ่ง เศรษฐีคนนี้เห็นว่าแซ่หม่า เป็นตระกูลที่รุ่งเรือง มีถิ่นฐานรกรากอยู่แถบมณฑลเจียงซู ไอ้หนูนี่เอาบันทึกคุณปู่ของเขาเล่มหนึ่งมาให้ฉันดู อยากให้ฉันช่วยประเมิน ว่ามันมีราคาไหม ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าบ้านนี้ร่ำรวย ใช้เงินเก่ง น่าจะเป็นพวกลูกเศรษฐี ต่อมาฉันจึงรู้ว่า ความจริงตอนนั้น สิ่งของในบ้านของเขาถูกขายจนเกลี้ยงแล้ว ตอนนี้ลูกชายของเขาติดยาทั้งสองคน คนนึงไม่ไหวแล้ว เขาต้องการอาศัยสิ่งสิ่งนี้ช่วยต่อชีวิต" ตาแก่ฟันทองสูดหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง "ตอนที่ตรวจสอบ ฉันอ่านบันทึกของคนที่ชื่อหม่าผิงชวนจนจบ ในนั้นบันทึกเรื่องราวไว้เรื่องหนึ่ง"

พูดพลาง ตาแก่ฟันทองก็เล่าเรื่องเรื่องหนึ่งให้ผมฟัง นั่นก็คือเรื่องที่เกริ่นไว้ใน "เรื่องประหลาดเรื่องที่หนึ่ง"

เมื่อผมฟังจบ ในใจไม่รู้สึกดีใจหรือเสียใจ ผมแทบจะรู้สึกโดยทันทีว่า เด็กผู้ชายคนนั้น ก็คือเมินโหยวผิงตอนเด็ก

ตอนที่เกิดเรื่อง เป็นยุคไหนนะ ก่อนสถาปนาประเทศจีนใหม่ นั่นไงละ ไอ้หมอนี่อายุขนาดนี้แล้วจริงๆ หรือ แต่ก็ ดูเหมือนจะยังหนุ่มกว่าที่ผมคิดไว้นิดหน่อย

คนบ้านสกุลจางอายุยืนมากทุกคน มีคุณสมบัติทางร่างกายที่พิเศษ ​เหมือนจะไม่ต้องแปลกใจจนเกินไป

"แกหมายความว่า สถานที่เกิดเหตุในตอนนั้นชื่อหมู่บ้านหม่าอันงั้นหรือ แล้วตอนนี้ สถานที่นั่นยังอยู่หรือเปล่า" ผมถาม

ตาแก่ฟันทองพยักหน้า "อยู่ แต่ถ้าคุณคิดจะไป ฉันคิดว่าไม่มีความจำเป็น เพราะในบันทึกนั้น เขียนไว้ว่าพวกเขาขุดหลุมสุสานที่นั่น แล้วก็ไม่ไม่ได้มีการขุดลึกลงไปอีก เพียงขุดเอาแมงป่องเหล็กออกมาตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ในบันทึกไม่ได้บอกเล่าเรื่องราวต่อไป บันทึกเรื่องต่อมา ก็เว้นห่างไปถึงหนึ่งปีกว่าแล้ว"

"หมายความว่ายังไง" ผมถาม

ตาแก่ฟันทองกล่าวว่า "หลังจากที่พวกเขาขุดเอาแมงป่องเหล็กนั่นออกมา ได้มีการขุดต่อไปถึงตำหนักใต้ดินอีกหรือเปล่า บนแมงป่องเหล็กมีอะไรเขียนไว้บ้าง มีสิ่งแปลกประหลาดบ้างไหม ทั้งหมดนี้ ไม่มีบันทึกไว้ ช่วงเวลาหนึ่งปีกว่านี้ บ้านสกุลหม่าเปลี่ยนจากรุ่งโรจน์เป็นร่วงโรย จะต้องเกิดเรื่องมากมายขึ้นอย่างแน่นอน และเรื่องทั้งหมดนั้น ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับแมงป่องนี่" เขากล่าว "หลังจากนั้น ทั่วประเทศปลดแอก บ้านสกุลหม่าอพยพไปประเทศเนปาลกันทั้งตระกูล"

"ประเทศเนปาล?"

"ใช่ เนปาล" ตาแก่ฟันทองกล่าว "ฉันเพิ่งกลับมาจากที่นั่นนี่เอง มีที่อยู่ของบ้านนี้ และได้เห็นแมงป่องเหล็กตัวนั้นที่บ้านเขาด้วย พวกเขากำลังประกาศขายราคาถูกๆ"

"แกคงไม่ได้กำลังหลอกฉันใช่ไหม" ผมถาม

"ไม่หลอก" ตาแก่ฟันทองกล่าว "ถ้าคุณรู้สึกสนใจเรื่องที่ฉันเล่า ก็ลองออกเดินทางสักหน่อยไหม เราไปต่างประเทศด้วยกัน มีฉันช่วยออกหน้าเจรจา รับรองว่าแมงป่องเหล็กตัวนั้น คุณต้องได้มาอย่างไม่ยากเย็น"

ผมคิดครู่หนึ่ง รู้สึกว่านี่เป็นเบาะแสเดียวที่เกี่ยวกับอดีตของเมินโหยวผิงเท่าที่เจอในตอนนี้ ผมอาจสมควรเดินทางไปสักเที่ยว แต่ว่า ผมจะไปกับตาแก่นี่ไม่ได้ ผมทำธุรกิจมานานนมขนาดนี้ รู้ว่าคนประเภทนี้คือ แมลงวันไม่ตอมไข่ที่ไม่มีรอยร้าว ถ้าให้เขาตามผมไป รับรองจะต้องร่วมมือกับบ้านหม่าเชือดผมเหวอะแน่ เผลอๆ ยังมีกับดักอื่นๆ รอเจาะรูกระเป๋าสตางค์ผมอีกเพียบ

ดังนั้นผมจึงนัดหมายเวลากับเขา แต่ออกเดินทางไปก่อน แม้แต่เสี่ยวฮัวก็ไม่บอก มุ่งหน้าสู่ประเทศเนปาล

ทว่า คราวนี้กลับเป็นงานที่ต้องกลับบ้านมือเปล่าโดยแท้ บ้านของหม่าผิงชวนที่เนปาลหลังใหญ่มาก แต่เป็นบ้านเปล่า เห็นปุ๊บก็รู้ว่า ถูกขนออกไปเกลี้ยงแล้ว ผมถามคนรอบพื้นที่ ต่างบอกว่าไม่รู้ ว่าคนบ้านนี้ไปไหนกัน

บ้านของหม่าผิงชวน ก็เหมือนบ้านสกุลจางที่พวกเขาไปตามหาเมื่อตอนนั้น หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ก่อนที่ผมจะมาถึง

ผมรู้สึกว่า นี่อาจเป็นการต้มตุ๋นอย่างหนึ่ง ที่ถูกผมจับได้ ผมออกเดินทางก่อนนัด พวกเขาจึงไม่ได้เตรียมพร้อม หรือเป็นไปได้เช่นกันว่า ภายหลังจินว่านถังกลับไป ก็เกิดเรื่องสำคัญกับพวกเขา

ถูกผมจับได้

สุดท้าย การตามหาเที่ยวนี้ จึงกลายเป็นการท่องเที่ยวโดยสมบูรณ์ เมื่อผมพบว่าตามรอยไม่ได้แล้วแน่นอน ก็เริ่มกินดื่มยกใหญ่ พร้อมกับคิดหาวิถีทาง ว่าจะบุกเบิกธุรกิจที่เนปาล ด้วยจินตนาการบรรเจิด

ภายหลังการสำรวจ ผมพบว่าระบบของเนปาลไม่เหมาะผมกับผมเลย เหมาะจะเป็นสถานีเปลี่ยนผ่านเท่านั้น ส่วนผมเกลียดชังเรื่องปล่อยสมบัติของชาติออกไปต่างประเทศอยู่แล้ว จึงไม่ไปคิดต่อ แน่นอน ตัวผมก็พบวัตถุโบราณจำนวนไม่น้อยที่นั่น แม้จะไม่รู้ว่าเป็นของจริงหรือปลอม ขายได้ราคาเท่าไหร่ในตลาดนักสะสมต่างประเทศ แต่ว่า ผมกลับพบเจอเบาะแสของบ้านสกุลหม่า จากการกระทำพวกนี้

ขณะผมดูของอยู่ในร้านขายวัตถุโบราณในท้องที่ที่เปิดโดยคนจีน ผมเล่าให้เจ้าของร้านฟังเรื่องวัตถุประสงค์ในการเดินทางมาที่นี่ของผม เจ้าของร้านนั้นเคยค้าขายกับบ้านสกุลหม่า เห็นได้ว่าบ้านสกุลหม่าเอาวัตถุโบราณมาปล่อยให้เขาไม่น้อย เขาเล่าว่า ช่วงที่คบค้าอยู่กับบ้านสกุลหม่า คนของบ้านสกุลหม่ามักกล่าวถึงสถานที่แห่งหนึ่งชื่อมูทัว

ดังนั้น ผมจึงมุ่งหน้าสู่มูทัว พบเจอสิ่งของอย่างหนึ่งที่นั่น ทำให้ผมติดอยู่ที่นั่น นานครึ่งปี



Talk
#dmbjonly เลื่อน ทิเบตไม่เลื่อน
นพซซ ไม่อัพตอนใหม่ ทิเบตอัพ
แล้วผมบอกหรือยังนะ ว่า "มีทุกเรือ" หมายรวม chapter นี้ด้วย ^^

ปรับขบวนกันใหม่ เจอกันเสาร์ที่ 22 สิงหาคม ที่เดิมเวลาเดิมนะคร้าบ



[sleepyzz]

'เรื่องของคนแซ่จาง ฉันสนใจหมดนั่นแหละ ส่วนจะใช่เด็กน้อยหรือเปล่า อันนี้ไม่รู้'

ช่างเป็นคนที่มีอุดมการณ์หนักแน่นเสียจริงๆ เรื่องเรียนหนูตั้งใจขนาดนี้มั้ยคะ นายน้อยยย

[falenda]

มาแล้วๆ เริ่มเรื่องจริงๆจังๆซะที
แล้วฟังเรื่องเล่าบ้านสกุลหม่าไหงโฟกัสเรื่องอายุเสี่ยวเกอล่ะคะ นายน้อย
แถมยัง "รู้สึก" ว่านั่นคือเสี่ยวเกอ พลังแห่งรักสัญชาตญาณดีนะคะ

ขอบคุณคุณเบียร์ค่ะ

[prince501]

เย้ๆๆๆ อัพแล้ว เอิ่มมมม เรื่องของสกุลจางสนใจทุกเรื่องเหรอนายน้อย ดีอ่ะ วันๆ อยู่ร้านนั่งๆ นอนๆ และมีความสนใจแค่เรื่องจองเสี่ยวเก้อ ชีวิตดี้ดีนะนายน้อยสาม 555++
ขอบคุณสำหรับคำแปลค่ะ

[yakusoku]

เสี่ยวเกอกลายเป็นปัจจัยในการดำรงชีวิตของนายน้อยแล้วสินะ หุหุ

[The_Dark_Lady]

เรื่องของคนแซ่จาง ฉันสนใจหมดนั่นแหละ > จุดยืนมั่นคงมากค่ะนายน้อย ทุกคนจะต้องหลั่งน้ำตา
แทบจะรู้สึกได้ทันทีว่านั่นคือเมินโหยวผิงตอนเด็ก > เธอไปเอาความมั่นใจนี่มาจากไหนกันทสัญชาติญาณของความเป็นเนื้อคู่หรอม/โดนถีบ
ดูเหมือนจะยังหนุ่มกว่าที่ผมคิดไว้ > เดี๋ยวนะ นายน้อยคาดเดาอายุเสี่ยวเกอไว้เท่าไรเนี่ย.../ร้องไห้แทนจางอากงแปป
นายน้อยนี่ชอบวัตถุโบราณจริงๆด้วย.../หลบดาบดำ
นายน้อยนี่ พอนิสัยเปลี่ยนดูจริงจังขึ้นเยอะ มีวางแผนนู่นนี่นั่น แถมขนาดไปตามเบาะแสผู้ชายยังไม่วายจะคิดขยายตลาดอีก...ถถถ แล้วยังประเมินเสร็จสรรพว่าไม่คุ้มอีกนะ ราศรีเถ้าแก่จับแรงเลยตอนนี้ อยากจิร้องกรี้ดแล้วชูป้ายไฟ นายน้อยอู๋โซควีน /สติค่ะ...
แอบสงสารเสี่ยวฮัวเบาๆค่ะ เงินค่าเบาะแสก็จ่ายให้ ยังโดนนายน้อยทิ้ง ชิ่งไปก่อนคน้ดียวอีก ถถถ

ขอบคุณคุณเบียร์สำหรับทรานส์วันนี้ค่ะ

[Malangporyim]

สงสารเหลาหย่างสุดใจ 55555
แง เสี่ยวฮัวก็น่าสงสาร นี่กะให้เสี่ยวฮัวจ่ายลูกเดียวเลยสินะ ; [] ; แล้วยังรีบไปไม่บอกเสี่ยวฮัวอีก โอ๊ย คนเรา เสี่ยวฮัวจากตอนที่แล้วเบื่อเรื่องนี้จะแย่ ยังต้องช่วยออกเงิน แล้วโดนชิ่ง ฟฟฟฟฟฟฟ แง ตีก้นๆ นายน้อยคนบ้าผู้

ตอนนี้นายน้อยวีนจินว่านถังน่ารักมากเลยค่ะ ตลก 5555 เหมือนจะดุแต่ก็ดุไม่สุด ยังเป็นเถ้าแก่มือใหม่สินะสินะ ตลกที่ปลุกหวังเหมิงมาไล่ด้วย ไม่ไล่เองแต่แรกนะ ปลุกหวังเหมิงก่อน หวังเหมิงไม่สนใจไปอีกกกก 555555555555555555555555555 สงสาร ไล่ออกเลยดีไหมคะ ลูกน้องแบบนี้ 555555555


ขอบคุณสำหรับแปลเยียวยาหัวใจค่ะ ฮึกๆ

[Rozenkreuz]

เรื่องของคนแซ่จาง ฉันสนใจหมดนั่นแหละ < เพราะตั้งใจจะเปลี่ยนเป็นแซ่จางมาตั้งหลายปีแล้ว //โดนสมุดบัญชีปักหัว
นายน้อยเดือดได้มุ้งมิ้งมาก แงงง5555 ปกตินี่กระทืบก่อนค่อยว่ากัน นี่อะไรหยุดฟังเฉยเลย 5555
เหลาหย่างว่าน่าสงสารแล้ว (พ่อเพื่อนรักที่นุ่งกางเกงในตัวเดียวกันมาตั้งแต่เด็กมีน้ำหนักในใจนายน้อยเท่าไหร่กันนะ5555) แต่เสี่ยวฮัวน่าสงสารกว่า อันว่าจีบหญิงที่ไม่มีใจให้ ทุ่มไปเท่าไหร่ก็ยังโดนทิ้ง ถถถถถ//โดนพลองทุบตี
นายน้อยสามชอบโบราณวัตถุ โบราณสถานและโบราณบุคคลเน้ออออ 555555 (ยังหนุ่มกว่าที่คิดไว้นิดหน่อยคืออัลไลห้ะ หรือยิ่งมีอายุยิ่งมีคุณค่าฟฟฟ)

[annminki]

เรื่องของคนแซ่จาง ฉันสนใจหมดนั่นแหละ<<<<<


ค่าาาาาาาาาาาาา เอาที่สบายใจ


นายก็สนแต่แซ่จางเท่านั้นแหละ

[Luckey.B]

"เรื่องของคนแซ่จาง ฉันสนใจหมดนั่นแหละ"อะจ้า
มั่นคงมากในจุดนี้นะคะนายน้อย
ถถถ เสี่ยวฮัวคนงาม เป็นสปอนเซอร์ที่เสียสละยิ่งใหญ่ที่สุด เสียตลอด 555
หวังเหมิง คนนี้ก็ลูกจ้างที่ดีจริงๆ ไม่เข้าใจที่นายบอกก็ไม่สนมันเลย ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ
นายน้อยไปเจออะไรที่มูถัวกันนะ ถึงติดอยู่นานขนาดนั้น

[panadda_au]

นายน้อยยยยสนใจคนแซ่จางขนาดนี้ เสี่ยวเกอคือมิตรภาพลูกผู้ชายธรรมด๊า ธรรมดาเนอะ

[FunnyLee]

"เรื่องของคนแซ่จาง ฉันสนใจหมดนั่นแหละ"
โอยยยยยๆๆๆๆ ไม่ค่อยเลยนะอู่เสีย 555
ขอบคุณสำหรับคำแปลค่ะ

[Yuwadee Wana]

หวังเหมิงเอ้ยยยย สงสัย 600 หยวนจะจ้างแพงไปนะ
เอาแต่เล่นเกมกับนอน ตกลงนายเป็นเถ้าแก่รึลูกจ้างกันแน่เนี่ย

นายน้อยขาาาา ควรดีใจที่เจอจินว่านถังนะคะ เพราะเจอมันนี่แหละ
ถึงมีวาสนาพบเสี่ยวเกอ ดูสิ ขนาดนี้ก็ยังเอาข่าวเสี่ยวเกอมาบอก

เสี่ยวฮัวพระรองผู้แสนดีจริง ๆ ให้ตายเถอะ ขนาดค่าเบาะแสนี้ ก็ยังออกให้
สมกับสโลแกนที่ว่า "ใช้เงินทั้งชีวิตของฉันให้อู๋เสียตามหาผู้ชายของตัวเอง" จริง ๆ

[hnee]

ขำตั้งแต่ต้นตอน คนพาเบาะแสมาหาดันเป็นคนเดิมๆที่พาเรื่องเปลี่ยนชะตามาให้ 55555555 อะไรคือพยายามปลุกหวังเหมินไปไล่ แต่หวังเหมิงไม่สนใจนอนต่อ สุดท้ายต้องไปไล่ด้วยตัวเอง แต่ก็ไล่ไม่ได้ เพราะเสี่ยวฮัวเป็นคนส่งมา ต้องเห็นแก่หน้าเสี่ยวฮัวเหรอ กร๊ากกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่สุดท้ายอาเสียของเราก็ให้เสี่ยวฮัวเปจ่ายๆให้ แถมยังหนีไปเองคนเดียวอีกแน่ะ น่าสงสารเสี่ยวฮัวนะเนี่ยยยยยยยยยย

เรื่องคนสกุลจางสนใจหมด เอาให้ถูกต้องจริงๆต้องบอกว่าเรื่องของจางฉี่หลิงแห่งสกุลจางเลยดีกว่ามั้ยอาเสีย หุหุๆๆ แล้วตกลงว่าคิดให้เสี่ยวเกออายุสักเท่าไหร่ดีถึงว่าแก่ไม่พอเนี่ยหา 555555

[arshura09]

เรื่องของคนสกุลจาง ฉันสนใจหมดนั่นแหละ

ไม่ค่อยเลยนะคะนายน้อย
ถึงจะแค้นแสนแค้นตาแก่ฟันทองแค่ไหน
แต่เพื่อให้ได้ข้อมูลนายเหมินโหยวผิง เพื่อรักษาน้ำใจเสี่ยวฮัว
จึงต้องยอมลดตัวฟังจนจบ แถมย้ายตัวไปจบที่เนปาลตามคำชวนเสียอีกนะคะ

แต่อย่างที่เสี่ยวเกอว่าไว้สินะ
หากไปยุ่งกับของข้างใต้ ผู้อยู่รอบด้านที่ตั้งอยู่รอบสุสานโบราณจะวิบัติ
สกุลหม่าก็เป็นไปตามนั้น
แต่วัตถุโบราณแมงป่องในสกุลหม่านั้น
น่าจะนำไปสู่ปริศนาบ้านสกุลจางได้อยู่ไม่มากก็น้อย

นายน้อยเราเลยตกกระไดพลอยโจรไปถึงมูทัว
และติดอยู่ที่นั่นครึ่งปีด้วยของบางอย่างเลยทีเดียว
ของสิ่งนั้นคืออะไรกันนะ

ติดตามต่อๆ