#ภาคทิเบต Chapter 02 เรื่องประหลาดเรื่องที่หนึ่ง (1)

[anurakbeer]

Chapter 2
เรื่องประหลาดเรื่องที่หนึ่ง (1)

ขอเล่าเรื่องประหลาดเรื่องหนึ่งก่อน

ตำบลหม่าป้า ตั้งอยู่ตรงรอยต่อระหว่างมณฑลเจียงซูกับมณฑลอันฮุย สังกัดเมืองหวยอัน ในเขตตำบลหม่าป้านี้ มีสถานที่แห่งหนึ่งชื่อหม่าอัน ก่อนประเทศจีนใหม่จะสถาปนา ที่นี่เคยเกิดเรื่องประหลาดขึ้นเรื่องหนึ่ง

สถานที่ตั้งของตำบลหม่าป้า ในสมัยราชวงศ์ฉิน ขึ้นกับเมืองตงหยาง เป็นแหล่งชุมนุมสุสานโบราณยุคฉินและฮั่นจำนวนมาก นับแต่โบราณ โจรขุดสุสานที่นี่ไม่เคยขาด ดังนั้น คนในพื้นที่จึงเชี่ยวชาญการป้องกันโจรขุดสุสานเป็นอย่างดี สถานที่ที่ชื่อหม่าอันในสมัยนั้น มีเศรษฐีคนหนึ่งชื่อหม่าผิงชวน มีชื่อเสียงโด่งดังในพื้นที่ ควบคุมธุรกิจฝิ่นดิบ บ้านสกุลหม่าตั้งถิ่นฐานอยู่ในพื้นที่หลายชั่วอายุคนแล้ว มีสุสานบรรพชนจำนวนมาก ยุคสมัยนั้น ภัยสงครามไม่หยุดหย่อน หม่าผิงชวนรับเลี้ยงบรรดาทหารแตกทัพจากทั่วสารทิศ แจกจ่ายอาวุธปืน ครั้งหนึ่ง หม่าอันจึงกลายเป็นสถานที่ชุมนุมกองกำลังป้องกันตนเองที่เข้มแข็ง

ด้านหลังหมู่บ้านหม่าอัน มีภูเขาสุสาน สุสานบรรพชนบ้านสกุลหม่าสร้างไว้ที่นี่ และเพื่อป้องกันโจรขุดสุสาน จึงมีคนจำนวนมากเฝ้าอยู่

ปีนั้นเอง บนภูเขาสุสานลูกนี้ เกิดเรื่องประหลาดขึ้นเรื่องหนึ่ง

ในเวลาชั่วข้ามคืน เรือกสวนไร่นาจำนวนหลายร้อยหมู่ (มาตราวัดของจีนยุคก่อน 1 หมู่มีค่าราวๆ 667 ตารางเมตร) โดยมีภูเขาสุสานเป็นแกนกลาง ทั้งหมดแห้งเหี่ยวเฉาตาย

เหตุการณ์นี้สร้างความตื่นตระหนกอย่างยิ่งให้กับท้องที่ หม่าผิงชวนนึกว่าฮวงซุ้ยบรรพชนของตนเกิดปัญหา รีบเชิญซินแสฮวงจุ้ยที่โด่งดังที่สุดหลายคนในพื้นที่ มาร่วมหารือ คิดหาทางแก้ แต่สุดท้ายก็ตรวจสอบไม่พบอะไร หม่าผิงชวนเป็นคนทำอะไรทำจริง เขาฟาดเงินก้อนทันที หาทำเลวิเศษสำหรับตั้งฮวงซุ้ยแห่งใหม่ ออกคำสั่งย้ายสุสาน ในชั่วพริบตา ที่ราบลุ่มหลังหมู่บ้านจุดพลุจุดประทัดครึกโครม เหมือนมีสงคราม สายเลือดสกุลหม่าเริ่มย้ายก่อน สกุลของเขยตามหลัง  ต่างคนต่างหาซินแส ทำพิธีกรรมเปิดหลุม เสียงประทัดดังก้องฟ้า เริ่มแรกที่สุด คือจะอัญเชิญโลงของบ้านหลักก่อน หม่าผิงชวนจัดพิธีการอย่างสมเกียรติ มีทหารเรียงแถวยิงปืนขึ้นฟ้า รื้อสุสานบรรพชนของตน แต่กลับพบว่า ขุดลงไปในดินลึกสิบกว่าเมตรแล้ว กลับไม่เจอโลงศพ

โลงศพในหลุม หายไปแล้ว

หม่าผิงชวนโกรธจัด ออกคำสั่งให้หลุมบรรพชนทุกหลุม อัญเชิญโลงในวันนั้น ภายใต้ฝุ่นดินที่ปลิวว่อน พวกเขาต้องตกใจที่พบว่า สุสานที่ตนกราบไหว้มาหลายร้อยปี ใต้ดินในหลุมทั้งหมด ไม่มีโลงศพ

หม่าผิงชวนโมโหมาก ยิงพวกทหารยามที่เฝ้าสุสานทิ้งทันที พร้อมออกคำสั่งรื้อสุสานทั้งอำเภอ ตรวจดูว่าโลงศพยังอยู่หรือไม่ เขาต้องตรวจสอบให้แน่ชัด ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หรือจะมีโจรขุดสุสนเห็นสุสานบรรพชนของเขาเป็นขุมทรัพย์ ตั้งรกรากอยู่ในพื้นที่ ขุดขโมยมาเป็นเวลานาน

หลังการตรวจสอบอย่างถ้วนถี่ หม่าผิงชวนก็พบว่า สุสานที่ไม่มีโลงทั้งหมด จะอยู่ในรัศมีที่พืชไร่เฉาตาย

เรื่องเรื่องนี้ แทบจะกลายเป็นปีศาจในใจของหม่าผิงชวน พวกซินแสฮวงจุ้ยในพื้นที่ รู้ว่าเหตุการณ์เช่นนี้หากเข้าไปมีส่วนร่วม อาจมีอันตรายถึงชีวิต จึงพากันหนีไป ขณะเดียวกันก็มีซินแสฮวงจุ้ยจากต่างถิ่น มองเห็นโอกาส เดินทางมาเสี่ยงโชค ระหว่างนั้น ยืดยื้ออยู่หนึ่งเดือน ทำให้หม่าผิงชวนหงุดหงิดรำคาญใจอย่างมาก ถูกหลอกถูกต้มตุ๋นจนเบื่อหน่าย ออกคำสั่งปิดประตูไม่รับแขก เจอซินแสฮวงจุ้ยมาหา ก็ไล่ฟาดออกไป

วันที่สามของการปิดประตู หม่าผิงชวนกำลังรำไทเก็กอยู่ในสวน ก็พลันมองเห็นขอบชายหลังคาบ้านตนเอง มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่

เด็กผู้ชายคนนี้ ใบหน้าสงบนิ่ง นั่งอยู่ตรงขอบชายคา สวมชุดผ้าทรงยาวสีเขียว อายุราวๆ สิบกว่าขวบ กำลังมองเขา ไม่พูดไม่จา

หม่าผิงชวนสะดุ้งโหยง ร้องเรียกผู้คุ้มกันทันที เพราะบ้านของเขามีเวรยามแน่นหนา ในยามปกติอย่าว่าแต่พวกตีนแมวเลย ต่อให้เป็นแมวจรก็เข้ามาไม่ได้ แต่เด็กตัวเล็กๆ คนนี้ เขามาถึงสวนชั้นในได้อย่างไร ไอ้พวกยามชั้นแรกๆ มัวทำอะไรอยู่

เด็กอายุสิบกว่าขวบหนึ่งคน ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ เป็นได้เพียงสิ่งชั่วร้าย!

แต่เขามองแหงนขึ้นไปดูเด็กคนนี้ กลับพบว่าเป็นคนเป็นๆ ไม่เพียงมีลมหายใจเท่านั้น ซ้ำยังนั่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ

“ไอ้เด็กบ้า เอ็งมาจากไหน!” หม่าผิงชวนปกติเป็นคนรักเด็ก เมื่อมองเห็นชัดแล้วก็สงสัย ดึงตัวผู้คุ้มกันที่จะขึ้นไปจับตัวเด็กเอาไว้ เงยหน้าขึ้นถาม

เด็กน้อยไม่ตอบ เพียงชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง หม่าผิงชวนตอนแรกไม่ทันสังเก ว่าทิศทางที่เด็กคนนี้ชี้ คือตำแหน่งของสุสาน

“เอ็งรู้ไหมว่าที่นี่เป็นบ้านของใคร แอบเข้ามาเองได้ยังไง” หม่าผิงชวนยิ่งดู ก็ยิ่งรู้สึกว่าไอ้หนูนี่หน้าตาสะอาดสะอ้าน อดรู้สึกชอบไม่ได้

เด็กน้อยขณะนี้จึงพูดว่า “ข้ารู้ว่าโลงศพของพวกท่าน ไปอยู่ที่ไหน”

หม่าผิงชวนขมวดคิ้ว เขารำคาญเรื่องพวกนี้มากแล้ว เพียงมองไอ้หนูนี่เฉยๆ จับต้นชนปลายไม่ถูก หากนี่เป็นซินแสฮวงจุ้ยคนหนึ่ง คำพูดเช่นนี้คือการหลอกเงินอีกแน่ แต่เมื่อพูดจากปากของเด็กอายุสิบกว่าขวบ กลับทำให้รู้สึกขนหัวลุก

ในฐานะที่เป็นเสมือนเจ้าเมืองเมืองหนึ่ง หม่าผิงชวนย่อมไม่หงอไปกับเรื่องแค่นี้ เขาตะคอกกลับไปว่า “ไอ้หนู ใครเป็นคนสอนเอ็งพูดอย่างนี้ ไอ้แก่พวกนั้นกุเรื่องมาหลอกเงินจากข้าแล้ว ไอ้เด็กบ้าอย่างเจ้า กล้ามาหาเรื่องด้วยรึ”

เด็กน้อยไม่แสดงความหวาดกลัวแม้แต่นิดเดียว พูดเรียบๆ ว่า “ข้ามาถึงตรงนี้ หากอยากได้เงิน ก็หยิบได้ตามใจชอบ ข้าเพียงมาบอกท่าน ข้ารู้ว่าโลงศพพวกนั้นไปอยู่ไหน”

หม่าผิงชวนคิดดูก็ถูก มาถึงสวนชั้นในแล้ว ห้องเก็บเงินอยู่ข้างๆ นี่เอง หากต้องการเงิน เขาแค่ลงไปหยิบ ไอ้หนูนี่สามารถบุกเข้ามาถึงตรงนี้ ก็ย่อมสามารถกลับออกไปโดยไม่มีใครรู้เห็น

ประสบการณ์บอกเขาว่า ไอ้หนูคนนี้ไม่ธรรมดา จึงเก็บอารมณ์ ถามว่า “งั้นเอ็งพูดมาซิ โลงศพในสุสานบรรพชนสกุลหม่าของพวกข้า ไปอยู่ที่ไหนหมด”

เด็กน้อยตอบว่า “ข้าพูดลอยๆ ท่านย่อมไม่เชื่อ ท่านลองไปดูที่สุสานกับข้าสิ”

หม่าผิงชวนมองดูผู้คุมกันแวบหนึ่ง สลับกับดูไอ้หนูนี่ ไอ้หนูคนนี้มองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย ทำให้เขารู้สึกว่า เป็นการท้าทายที่สร้างความลำบากใจ

นี่ไม่ใช่การสนทนาอย่างเท่าเทียม หม่าผิงชวนรู้สึกว่า ไอ้หนูนี่รู้สึกจากใจว่าตนเป็นคนที่ไม่ควรค่าแก่การหวาดกลัวเลยสักนิด จึงได้มองมาด้วยสายตาเช่นนั้น บวกกับมีผู้คุมกันอยู่ข้างๆ เขาคิดทบทวนแล้ว ในตำบลหมู่บ้านนี้ หากมีการเคลื่อนไหวใดๆ เขาย่อมรู้เป็นคนแรกอยู่แล้ว ยังจะกลัวอะไร กลัวจะมีคนลอบทำร้ายเขาที่สุสานหรือไง

เหตุการณ์ใหญ่โตอะไรบ้างที่เขาไม่เคยเห็น หากมีคนจะลอบทำร้ายเขาจริงๆ ก็ดีเหมือนกัน ทหารที่เขาเลี้ยงไว้ จะได้ฝึกซ้อมฝีมือ หากอยู่ที่นี่แล้วเขาแสดงความหวาดกลัว พวกผู้คุ้มกันเห็นแล้ว จะขายหน้าเสียเปล่าๆ

หม่าผิงชวนจึงพูดกับเด็กคนนั้นว่า “ได้ งั้นก็ตกลงตามนี้ เอ็งลงมา ขี่ม้าเป็นไหม”

เด็กน้อยไม่ตอบ พลิกตัวลงมาจากหลังคาตรงๆ ท่วงท่าแผ่วเบาเหมือนจิ้งจอกแรคคูน แล้วเพียงพยักหน้า

หม่าผิงชวนจัดคณะผู้คุ้มกันขึ้นเป็นขบวน ขึ้นม้าแล้วพาเด็กน้อย มุ่งตรงไปทางภูเขาสุสาน เมื่อขึ้นเขาแล้ว เด็กน้อยชี้ไปยังพื้นที่สีเหลืองเป็นวงกว้าง พูดกับเขาว่า “ท่านดูสิ  ที่นาแปลงนี้ แห้งตายหมดแล้ว”

“คนตาบอดก็มองเห็น” หม่าผิงชวนกล่าว “ไอ้หนู ทางที่ดีเอ็งอย่าหลอกข้าเล่นเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นข้าจะยิงเอ็งทิ้ง เร็วเข้า โลงศพหายไปไหน”

“ท่านดูสิ พื้นที่ที่แห้งตาย ดูเหมือนอะไร” เด็กน้อยกล่าว

หม่าผิงชวนมองไปยังไร่นาที่แห้งตายรายรอบ ไม่ทันคิดจะดูลักษณะรูปทรงของมันเลยจริงๆ แต่ภูเขาลูกนี้ไม่สูงพอ ไม่อาจมองเห็นได้ชัด จึงส่งสายตากับผู้คุ้มกันคนหนึ่ง คนคนนั้นปีนขึ้นต้นไม้ ใหญ่ข้างๆ ไม่เท่าไหร่ก็ขึ้นไปถึงยอด ชะเง้อมองไปรอบๆ แล้วตะโกนลงมาบอกว่า “นายท่าน เหมือนแมงป่อง!”

หม่าผิงชวนขมวดคิ้ว นึกในใจว่าเข้าท่าเหมือนกัน ไม่สนใจเรื่องภาพพจน์ พุ่งไปใต้ต้นไม้ แล้วกัดฟันปีนขึ้นไปบ้าง เมื่อมาถึงยอดต้นไม้แล้วมองลงไป ก็อดสะอึกในใจไม่ได้ รูปทรงของเรือกสวนไร่นาที่แห้งตายพวกนี้ เหมือนกับแมงป่องยักษ์ตัวหนึ่ง กำลังชูหางวางก้าม

เขาตะโกนลงมาหาเด็กน้อยข้างล่างว่า “นี่มันคือเรื่องอะไรกัน”


Talk :
มาเสิร์ฟแต่เช้าเพราะจะติดธุระยาวครับ
วันหยุดยาวทำอะไรนอกจากเต้ามู่ฯ บ้างครับ ^^

[Eli-kun]

ตอนแรกหากระทู้เพื่อจะคอมเมนต์ตอนใหม่ไม่เจอ 55555

หม่าผิงชวนยิ่งดู ก็ยิ่งรู้สึกว่าไอ้หนูนี่หน้าตาสะอาดสะอ้าน อดรู้สึกชอบไม่ได้

เสี่ยวจางน่ารักน่ากิน ตาแก่หม่าผิงชวนหลงเสน่ห์เสี่ยวจางเข้าซะแล้ว

หม่าผิงชวนรู้สึกว่า ไอ้หนูนี่รู้สึกจากใจว่าตนเป็นคนที่ไม่ควรค่าแก่การหวาดกลัวเลยสักนิด

55555 ขนาดโหดๆอย่างหม่าผิงชวน เสี่ยวเกอยังไม่กลัวเลยหรอ

กำลังอ่านปริศนาเพลินๆ อ้าวจบตอนซะงั้น

ขอบคุณคุณเบียร์ที่แปลให้อ่านอย่างสม่ำเสมอค่ะ <3

อยากอ่านแบบเป็นเล่มเร็วๆจัง จะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อไป อารมณ์จะได้ไม่ขาดตอน

ภาวนาขอให้ได้ LC เร็วๆนะคะ ออกเมื่อไรจะวิ่งไปซื้อทันที แอร๊

[panadda_au]

เสี่ยวเกอเวอร์ชั่นเด็กน้อยยยย. กี่ปีมาแล้วเนี่ยยยยยย >____<
นอกจากรอเต้ามู่ ทำไรบ้าง?? เหรอคะ 555. ก็อ่านฟิคเต้ามู่ กับดูรูปแฟนฟิคเต้ามู่ค่ะคุณเบียร์ 55555

[FunnyLee]

อั้ยย้ะ เป็นรู้แมงป่องแสดงว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆเลย แล้วเด็กน้อยเป็นใครกันแน่ รู้ได้อย่างไรว่าโลงศพอยู่ไหน
กราบขอบคุณคุณเบียร์ค่า ที่กรุณาแปลมาให้ได้อ่านค่ะ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ

[annminki]

อ้ากกกกกก ไอ้หนูนี่หน้าตาสะอาดสะอ้านนนน

นี่น่าเอ็นดูตั้งแต่เด็กเรยรึ

พ่อพันปี~~~

[Malangporyim]

อุหุหุ อุหุหุ อุหุหุ

น่ารัก ^q^ เด็กน้อยท่าทางน่าอร่อยมากเลยค่ะ นายน้อยก็ไปรู้เรื่องอะไรกับเขาด้วยเนี่ย จดบันทึกไว้เฉยเลย 555555555

ฺฮือๆๆๆๆ /เขย่าโต๊ะ ต้องการตอนต่อ ที่ดีย์ แฮ่กๆ

[yakusoku]

ได้อ่านเสี่ยวเกอเวอร์ชั่นย่อส่วนสะที ขอบคุณมากนะคะ

[The_Dark_Lady]

เด็กน้อยนี้คือใครกันหนอ...
แล้วอู๋เสียไปรู้เรื่องจากใครหนอ...
มันเกี่ยวอะไรกันเหรอ...
ปริศนาเต็มไปหมด
ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านค่ะ จะรอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ

[prince501]

เด็กชายวัยใสคือใคร เมินเหรอ ว้ายๆๆๆๆๆ หน้านื่งมาตั้งแต่เด็กเลย พืชสวนไร่นาแห้งตายหมดรูปทรงเหมือนแมงป่อง เอิ่มมม มันต้องไม่ใช่เรื่องดี แต่เพราะอะไรล่ะ หืมมมมม???

[Yuwadee Wana]

ชอบสำนวนนพซซ.และการแปลของคุณเบียร์จริง ๆ ค่ะ ตอนหลอนก็หลอนได้ใจ อ่านทีขนลุกที ตอนฮาก็ขำทุบโต๊ะ
ขอบคุณที่แปลค่ะ ตัดจบได้โหดร้ายเหมือนเคยนะท่านนพซซ.
รอคอยตอนต่อไปค่ะ

[Rozenkreuz]

นี่ นี่นี่พ่อพันปีของพวกเราใช่ม้ายยยยยยยยยย
ตอนยังละอ่อนเอ๊าะๆสิบขวบ!!!! ซร้วบบบบบ //ปาดน้ำลาย
แฮ่ก เสี่ยวเกอสิน้าาาาา นายท่านหม่า ท่านจะกินเด็กรึ!!

[Luckey.B]

พ่อเกอน้อย ไม่ได้คิดจะกลัวลุงหม่าบ้างเลยนะ ฮาๆๆๆ
อ่านแล้วนึกถึงหน้านิ่งๆประหนึ่งฉีดโบท๊อกมาไม่ได้ ^^
แมงป่อง อืมมมม ปริศนามาแต่เริ่มเลย
ขอบคุณนะคะที่แปลให้เราๆได้อ่านกัน ไปปูเสื่อรอต่อค่ะ

[hnee]

เสี่ยวเกอน้อยแน่ๆเลยอ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เรื่องลี้ลับต้องยกให้คนผู้นี้ หุหุๆๆๆ

[SilverCloud]

ก่อนอื่นเลยก็ต้องขอบคุณคุณเบียร์ที่แปลมาให้ได้อ่านกันด้วยนะคะ
อันนี้อู๋เสียเป็นคนเล่าสินะ งั้นเด็กน้อยคนนั้นก็คงเป็นเสี่ยวเกอตอนเด็กแน่ๆ เลย เพราะนายน้อยไม่น่าจะสนใจเรื่องของคนอื่น ฟฟฟฟฟ

[meanato]

อ่านไป...หม่าผิงคุกอยู่ทางนั้นค่ะ //เเค่กๆ