[OS] 10 Years [ฮัวเสีย]

[kakujo]

Title : สิบปี
Fandom : DMBJ
Genre : BL
Rating : PG
Paring : อู๋เสีย X เซี่ยอวี่ฮัว



- 2528 -

เสียงสะอึกสะอื้นดังมาตามสายลม เด็กน้อยร่างบอบบางที่อยู่ในชุดน่ารักหันซ้ายหันขวา นัยน์ตากลมโตกระพริบปริบๆ นิ้วเล็กจับคางตัวเอง พยายามเงี่ยหูฟังว่าเสียงนั้นมาจากไหน
หลังจากงุนงงสักพักหนึ่ง เขาก็เดินไปตามทางที่คิดว่าใช่ ใบหน้าเนียนใสเอียงลงเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างเล็กๆ ของคนเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่ที่พื้น
"นี่ๆ เป็นอะไรหรือเปล่า" เขาถามพร้อมเดินเข้าไปใกล้ คนที่กำลังร้องไห้เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าน่ารักนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
"เธอเป็นใคร"
"นี่ คนเขาถามนายต้องตอบก่อนสิ มาตอบคำถามด้วยคำถามได้ยังไง" เขาเริ่มไม่พอใจ
"ไม่เป็นอะไร" เด็กน้อยทำเสียงจ๋อย ริมฝีปากเบะทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ
"เด็กผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ขี้แยหรอกนะ แล้วเขาก็ไม่พูดโกหกกันด้วย" คนที่นั่งอยู่เบะปากหนักกว่าเดิมก่อนจะร้องไห้โฮออกมา
"เธอมาว่าฉันทำไม เธอเป็นใคร"
"ไม่ได้เรื่อง ร้องไห้ทำไม ผู้ชายที่ไหนเค้าร้องกัน" เด็กน้อยตัวเล็กยังคงบ่น แต่มือเล็กก็ดึงผ้าเช็ดหน้าผืนสวยขึ้นมาจากกระเป๋าแล้วเช็ดลงไปบนหน้าอีกคนแบบไม่เบามือ
"เลิกร้องไห้ได้แล้ว เป็นผู้ชายซะเปล่า" คนถูกบ่นสูดน้ำมูกเสียงดัง แขนทั้งสองข้างยกขึ้นมาปาดน้ำตาลวกๆ
"ก็อาสามดุฉัน อารองก็ด้วย ไม่มีใครรักฉันแล้ว"
"ผู้ชายเขาไม่คิดเล็กคิดน้อยกันหรอกนะ" เขาพูดพร้อมกับเช็ดหน้าอีกคนให้แรงขึ้น
"ฉันเจ็บนะ!"
"งั้นก็หยุดร้องไห้สิ! อยู่กับเสี่ยวฮัวคนนี้ ห้ามร้องไห้ เข้าใจมั้ย!"
"แล้วไม่งั้นให้ทำอะไรล่ะ"
"ไปเล่นด้วยกันไง" มือเล็กจับมือเด็กน้อยขี้แยที่นั่งอยู่ แล้วดึงให้ลุกขึ้นมา คนถูกดึงกระพริบตาปริบๆ นัยน์ตามองนัยน์ตากลมโตตรงหน้า
"นายชื่ออะไร"
"ฉันชื่อ เซี่ยอวี่ฮัว เรียกฉันว่าเสี่ยวฮัว นายละ"
"อู๋เสีย..."
"นายน้อยตระกูลอู๋นี่เอง ขี้แยจัง"
"ไม่ได้ขี้แยนะ!" อู๋เสียเริ่มเถียง รู้สึกหงุดหงิด 'เด็กผู้หญิง' คนนี้ที่มาถึงก็ว่าเขาปาวๆ ไม่ได้สนใจอะไรเขาเลย
"ไม่ขี้แยก็ออกไปเล่นกันได้แล้ว เอาแต่มานั่งตรงนี้อยู่นั่นแหละ" พูดจบเด็กน้อยก็ลากเพื่อนใหม่วิ่งออกไปข้างนอกด้วยกัน
...และนั่นเป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้จักกับอู๋เสีย นายน้อยตระกูลอู๋ที่แสนจะขี้แย...

- 2538 -

"อ้าว เสี่ยวฮัว" เสียงนุ่มทุ้มดังมาจากข้างหลัง เรียกให้คนที่กำลังแต่งหน้าชะงัก เขาวางของในมือลงแล้วหันไปมอง เห็นเพื่อนคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่
"วันนี้ออกโรงเองเลยหรอ" อีกฝ่ายถาม
"ใช่แล้วล่ะ วันนี้วันสำคัญนี่นา คนใหญ่คนโตสามตระกูลมานัดเจอกัน แถมมาเจอกันที่ถิ่นของตระกูลเซี่ยด้วย เราก็ต้องต้อนรับให้เต็มที่"
"งั้นก็พยายามเข้าล่ะ ฉันไปล่ะ" พูดจบก็หันหลังวิ่งกลับไปช่วยคนอื่นขนของ ร่างบางหันกลับมาที่กระจก มือแกร่งหยิบพู่กันขึ้นมาแต่งหน้าต่อ
วันนี้เป็นวันสำคัญ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นายใหญ่ตระกูลอู๋ถึงชวนนายใหญ่ตระกูลฮั่วมาเยี่ยมเยียนตระกูลเซี่ยของเขาได้ คนในตระกูลตื่นตระหนกกันใหญ่ ถึงขั้นเรียกระดมพลคนใหญ่คนโตของตระกูลกลับมาหมด
แล้วในฐานะนายน้อยของตระกูลเซี่ย เขาก็ถูกเรียกตัวมา ทำในสิ่งที่เขาถนัดที่สุด
...เล่นงิ้ว...
เขาถอนหายใจยาว มือใหญ่แต่เรียวสวยละออกจากพู่กัน หลังจากหันซ้ายหันขวาจนพอใจแล้วเขาก็ลุกขึ้นไปหยิบเครื่องแต่งกายชิ้นที่เหลือมาใส่
...ไม่ได้เจออู๋เสียนานแล้วตั้งแต่วันนั้น 10 ปีผ่านมาแล้ว ไม่รู้ว่าหมอนั่นเลิกขี้แยได้หรือยัง...

เขารอจังหวะเพลง พอกลองรัวดัง ร่างบางก็สาวเท้าก้าวออกไป มือกวัดแกว่งอาวุธในมือ
ในขณะที่กำลังจริงจังกับบทที่ได้ สายตาก็ไปปะทะกับคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะตระกูลอู๋ ชั่วขณะนั้นรู้สึกหัวใจตัวเองสั่นไหวไปชั่วครู่ การก้าวเดินเกือบจะผิดจังหวะ
...อู๋เสีย!...
เด็กน้อยขี้แยวันนั้นเติบโตมาจนถึงวันนี้แล้ว แม้ใบหน้าจะฉายออกมาแต่ความสดใส แต่ก็ดูไม่ใช่เด็กน้อยขี้แยเมื่อสิบปีก่อน ชายหนุ่มวัยกำลังโต ใบหน้านั้นหล่อเหลาเอาการ แล้วก็ดวงตาคู่นั้นที่อยู่เบื้องหลังกรอบแว่นก็ดูดีจนเขาเกือบจะลืมเลือนทุกอย่างไปชั่วขณะ
จังหวะกลองเร่งเร้าเรียกสติเขากลับมา
...เสี่ยวฮัว มีสติหน่อยสิ!!!...

"นี่นายน้อยแห่งตระกูลเซี่ยอย่างนั้นหรอ" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ อู๋เสียเอ่ยด้วยความชื่นชม เท่าที่ได้ยินมาคนนี้คือ อู๋อีฉยง พี่ชายคนโตในสามพี่น้องตระกูลอู๋ คุณพ่อของอู๋เสีย
เขาโค้งตัวลง
"สวัสดีครับคุณอู๋อีฉยง ผม เซี่ยอวี่ฮัว ครับ" แนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม
"นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นนายน้อยของตระกูลเซี่ยนะ จะต้องคิดว่าเป็นสาวน้อยแสนสวยสักคนแน่ๆ เลย การแสดงเมื่อครู่ก็ดีมากจนละสายตาแทบไม่ได้" พี่ใหญ่ตระกูลอู๋ยังคงเอ่ยชม เขาได้แต่ยิ้มรับ
"เงียบอะไรอู๋เสีย เมื่อกี้เห็นบอกพ่อว่าอยากรู้จักคนบนเวทีไม่ใช่หรอ นี่ไง คนที่ลูกบอกว่าเก่งน่ะ" เสี่ยวฮัวเบนสายตาไปมองคนที่นั่งเงียบๆ
พอเห็นนัยน์ตาที่มองมาด้วยความตกอกตกใจเขาก็เกือบหัวเราะก๊ากออกมา
"สวัสดีอู๋เสีย ไม่ได้เจอกันมาสิบปีแล้วนะ"
"เสี่ยวฮัว!!! นายเป็นผู้ชายหรอออ!!!!" นายน้อยแห่งตระกูลอู๋ร้องออกมาดังลั่น จนทำให้คุณพ่อและพี่น้องตระกูลอู๋ได้แต่กุมขมับด้วยความอับอาย
อู๋เสียคนนั้น ไม่ใช่เด็กน้อยขี้แยเสียแล้ว สิบปีผ่านมา หมอนั่นกลับกลายเป็นหนุ่มน้อยวัยใสที่ถูกเลี้ยงมาในโลกที่งดงาม เทียนเจินคนน้อยของตระกูลอู๋
...และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่เปลี่ยนไป เพียงเพราะได้สบตากับเทียนเจินของตระกูลอู๋คนนั้น...

- 2548 -

หลังจากเหตุการณ์บนเขาผ่านไป ทั้งเขาทั้งอู๋เสียก็ได้แต่ตกใจที่ทำให้ท่านย่าฮั่วและพรรคพวกต้องตกอยู่ในอันตราย
แต่อาจจะเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลฮั่วมากเป็นพิเศษจนถึงขั้นต้องยอมเสียสละตัวเองเพื่อไปตามหา อีกทั้งคนที่ติดตามไปกับพวกนั้นก็ไม่ใช่คนที่เขาสนิทสนม เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเป็นพิเศษ
คนที่เดือดร้อนมากที่สุดคือ อู๋เสีย
เทียนเจินคนนั้น
เขาถอนหายใจยาว ริมฝีปากหนาปล่อยควันยาวออกมา อากาศยามค่ำคืนหนาวกว่าที่คิด แต่เพราะกำลังตกอยู่ในห้วงความคิดเขาจึงไม่ได้สนใจอะไร
เขายังจำได้ดี นัยน์ตาคู่นั้นที่มองมายามที่รู้ข่าว นัยน์ตาตื่นตระหนกและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
และ...นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
ห่วงใครอย่างนั้นหรอ
ริมฝีปากหนากระตุกรอยยิ้มบาง เขาพ่นควันออกมาอีกรอบ
ท่านย่าฮั่วอย่างนั้นหรอ ไม่ใช่หรอก
หรือจะเป็น หวังพั่งจื่อ คนนั้น เขาว่าก็ไม่ใช่หรอก
นัยน์ตาคู่สวยหลุบลง เขายังคงจำความสนิทสนมของอู๋เสียและชายหนุ่มพูดน้อยคนนั้นได้ จางฉี่หลิง ชายหนุ่มที่ทำหน้าเหมือนแบกรับทุกอย่างไว้ในใจ
ความเป็นห่วงที่แสดงออกมาทางสายตา คนโง่ที่สุดยังไงก็ดูออกว่ามันมีให้ใครเป็นพิเศษ
ก็จางฉี่หลิงคนนั้นยังไงละ
เขาถอนหายใจยาว ร่างบางหันหลังกลับเข้าไปในห้อง มือเรียวหยิบของบนโต๊ะขึ้นมา เขายังคงสับสนและลังเลใจ เพราะ ข้อเสนอแนะของเขา ถ้าหากอู๋เสียยอมรับ จะต้องมีแต่คนเจ็บปวด
และคนที่จะเจ็บปวดที่สุดก็คือหมอนั่น
อู๋เสียที่เป็นคนแบบนั้น จะกล้าทำหรอ
นัยน์ตาคู่สวยหลุบลง ยังคงจดจำคำพูดของหมอนั่นก่อนจากกันได้ คำพูดที่แสนจะหนักแน่นว่าจะไปช่วยท่านย่าฮั่ว และ เพื่อนๆ ของเขา
แต่มันเป็นทางเดียวที่เขาคิดออก
และเขาก็อยากช่วยหมอนั่นมากเหลือเกิน
เสี่ยวฮัวปล่อยลมออกมาจากปาก นิ้วเรียวคลิกพิมพ์ข้อความยิกๆ
เขาต้องรีบตัดสินใจ

"นายน้อยครับ" คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือ เขาสบนัยน์ตาคู่คมของลูกน้องพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
"อู๋ซันเสิ่งกลับมาแล้วครับ" เขาเบิกตากว้าง ปฏิกิริยาของเขาเรียกให้ลูกน้องมองด้วยความสงสัย
"ขอบใจมาก มีข่าวอะไรคืบหน้ามาบอกด้วยละกัน" อีกฝ่ายโค้งตัวลงแล้วออกจากห้องไป เสี่ยวฮัวเอนตัวลงไปผิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง
...อู๋เสีย นายตัดสินใจแบบนี้หรอ นายตัดสินใจแบบนี้จริงๆ สินะ จางฉี่หลิงคนนั้นสำคัญกับนายมากสินะ...
เขาหลุบตาลง
ความเทียนเจินของนายน้อยตระกูลอู๋ค่อยๆ หมดไป เขาทุ่มเททุกอย่างแม้จะรู้ว่าคนที่จะเจ็บปวดจะมีใครบ้าง แต่เขาก็ทำ เพียงเพื่อช่วยคนสำคัญของเขา
...ผ่านมาแล้วอีกสิบปี ในที่สุดเขาก็รู้จักกับความผิดหวังเป็นครั้งแรก ไม่สิ อาจจะเป็นการอกหักครั้งแรกในชีวิตเลยทีเดียว...

นัยน์ตากลมมองท้องฟ้าที่สดใส วันนี้ก้อนเมฆเรียงตัวสวยงาม เป็นฤกษ์ดีสำหรับตัดสินใจ
"เตรียมรถให้หน่อยสิ แล้วก็ฝากติดต่อซิ่วซิ่วด้วยนะ" เขาบอกลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"ได้ครับนายน้อย" เขาถอนหายใจยาว มือเรียวยกขึ้นสูงพร้อมกับบิดกายไปมา
จะอกหักหรือจะอะไรก็ช่างเถอะ ในเมื่ออู๋เสียยอมทิ้งทุกอย่างเพียงเพื่อช่วยคนสำคัญ เขาก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อช่วยคนสำคัญเหมือนกัน นายน้อยแห่งตระกูลอู๋ขี้แยขนาดนั้น จะทำทุกอย่างให้สำเร็จโดยไม่มีคนช่วยได้ยังไง
...ไม่รักไม่ว่า ไม่ชอบไม่เป็นไร ขอเสี่ยวฮัวคนนี้ได้ช่วยก็พอ...

สายฝนโปรยปรายลงมาในวันที่อากาศอึมครึมมาตั้งแต่เช้า เรียกให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย ร่างบางนั่งลงที่ขอบหน้าต่าง มองสายน้ำที่ร่วงลงลงสู่พื้นเบื้องล่าง
อากาศที่น่าอึดอัดเมื่อเช้าหายไปแล้ว เหลือเพียงแต่ความชุ่มฉ่ำ
เสี่ยวฮัวขมวดคิ้วเมื่อมองลงไปเบื้องร่างเห็นใครบางคนยืนอยู่กลางสายฝน หลังจากเพ่งมองดีๆ ถึงเห็นว่าเป็นใคร เขาลุกพรวดแล้ววิ่งโครมครามลงไปข้างล่างทันที
...อู๋เสีย!!!...

อารามตกใจทำให้เขาไม่สนใจที่จะหยิบร่มออกมาด้วย คุณชายแห่งตระกูลเซี่ยวิ่งฝ่าสายฝนออกมาทั้งรองเท้าแตะ ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักไม่ได้ทำให้ภาพตรงหน้าพร่าเลือนแต่อย่างใด
อู๋เสียตรงหน้าเขาดูบอบบางจนเขาลืมทุกสิ่งทุกอย่าง
"อู๋เสีย!!" เขาร้องลั่น คนที่ยืนคอตกอยู่เงยหน้าขึ้นมา นัยน์ตาที่มองมามีแต่ความรวดร้าวและเจ็บปวด
"เสี่ยวฮัว" เสียงสั่นเครือที่เหมือนจะคุ้นเคย แต่ก็ไม่คุ้นเคย ใบหน้าคมคายนั้นเปรอะไปด้วยหยาดน้ำที่เขาไม่แน่ใจว่าคือหยาดฝนจากฟ้า หรือ หยาดฝนจากนัยน์ตาคู่สวยคู่นั้น
"นายเป็นอะไรไป ทำไมมาอยู่ที่นี่ แล้วทำไมมาตากฝนอยู่ตรงนี้" เขาถามด้วยความเป็นห่วง มือทั้งสองข้างจับไหล่คนตรงหน้าแน่น คนที่มายืนตากฝนไม่พูดอะไร เพียงแต่ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมากุมเสื้อเขาแน่นเหมือนกันต้องการกำลังใจ
ท่าทีที่เหมือนจะขาดใจตายยิ่งทำให้เขาเป็นห่วงเข้าไปใหญ่
"เป็นอะไรของนาย!" แทบจะตวาด
"เสี่ยวฮัว...เขาไปแล้ว..."
"ห๊ะ??"
"เมินโหยวผิง เขาไปแล้ว เขาไปแล้ว" เสียงทุ้มสั่นระริกจนเขาแทบจะจับใจความอะไรไม่ได้
"ไปไหน เขาไปไหน"
"เขาไปแล้ว เขาไปแล้ว" อู๋เสียยังคงพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมา มือที่จับเสื้อเขาสั่นแบบคนควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาทำอะไรไม่ถูก ยิ่งพอเห็นหมอนี่ร้องห่มร้องไห้แบบคนบ้าแบบนี้เขายิ่งทำอะไรไม่ถูก
มือบางที่แสนจะแข็งแกร่งดึงรั้งคนที่เอาแต่ยืนร้องไห้แล้วพูดว่าเขาไปแล้วซ้ำไปซ้ำมาเข้ามากอดแน่น
เขาไม่รู้จะเอ่ยคำพูดอะไรออกไปปลอบคนตรงหน้าดี
เพราะแค่คำพูดที่ปลอบตัวเองตอนนี้เขายังคิดไม่ออกเลย
...อู๋เสียขี้แยที่เขารู้จักเมื่อยี่สิบปีก่อนกลับมาแล้ว แต่คราวนี้กลับมาเพราะการจากไปของใครบางคน ช่างน่าเศร้ายิ่งนั่น เซี่ยอวี่ฮัว นายทำทุกอย่างเพื่ออะไร เขาเห็นค่าของนายมั้ย...
  นัยน์ตากลมโตหลุบลง เขาซบใบหน้าลงกับไหล่ที่เปียกไปด้วยหยาดฝนของคนตรงหน้า
...ไม่เห็นค่าไม่เป็นไร ขอแค่รู้ว่าเสี่ยวฮัวคนนี้ยังอยู่ตรงนี้ก็ยังดี...

ไม่รู้ว่าวันนั้นใครเห็นภาพตอนนั้นบ้าง แต่มันก็คงเป็นภาพที่พิลึกน่าดู เพราะชายหนุ่มสองคนยืนกอดกันกลางสายฝน และต่างคนก็ต่างร้องไห้...ในคนละความหมายแต่เป็นความรู้สึกเดียวกัน
คือความรักที่เต็มไปด้วยความรวดร้าว

- 2558 -

แม้อายุอานามจะปาไปปลายๆ เลขสามแล้ว แต่เพราะเขาดูแลสุขภาพมาดี จึงยังดูเหมือนคนหนุ่มทั่วไป ร่างบางแต่แข็งแกร่งลุกขึ้นบิดซ้ายบิดขวา
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามที เขาหยุดการกระทำทั้งหมดแล้วเดินไปเปิด
อู๋เสียยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าประตู
"ไปกันเสี่ยวฮัว" เขาหัวเราะแผ่วเบา
"ไม่คิดจะทักทายอะไรเลยหรอ มาถึงก็เรียกไปกันเลย"
"อย่างนายต้องทักทายอะไร เตรียมพร้อมแล้วใช่มั้ย ไปกันเถอะ นายอ้วนไปรออยู่ที่กลางทางแล้ว" เขาพยักหน้าก่อนจะหันไปสั่งความลูกน้อง
พอสั่งความเสร็จเขากับนายน้อยสามก็เดินออกมาด้วยกัน
"พร้อมแล้วใช่มั้ย" อีกฝ่ายเอ่ย
"คนอย่างเสี่ยวฮัวมีหรอจะไม่พร้อม ไป มุ่งสู่ฉางไป๋ซานเลย!"
อู๋เสียไม่เคยรักเสี่ยวฮัวเลยแม้แต่น้อย เรื่องนี้คือเรื่องที่เขารู้ดีมากกว่าใครๆ เพราะที่ผ่านมา หมอนี่ก็เอาแต่พูดถึงจางฉี่หลิง และวางแผนเพียงเพื่อไปตามคนพูดน้อยคนนั้นกลับมาจากบานประตูสำริด
ถามว่าเจ็บปวดมั้ย
มีหรอที่จะไม่เจ็บ
แต่แค่ได้เห็นนายน้อยสามยังคงมีรอยยิ้ม ต่อให้เจ็บแค่ไหนก็ช่างเถอะ ดีกว่ามาร้องไห้แงๆ แบบตอนนั้นตั้งเยอะ
...ไม่รักไม่ว่า ไม่เห็นค่าไม่เป็นไร ขอแค่เห็นว่าเขาอยู่ตรงนี้ เขาก็พอใจแล้วล่ะ...

มุ่งหน้าสู่ฉางไป๋ซานด้วยกันนะอู๋เสีย!

---------------------------------------------

กาววว กาวหนักมากค่ะ // กวาดกาวเข้าปากทั้งแกลอน
เหมือนจะเศร้าแต่ก็ไม่เศร้า ฮา
จริงๆ เป็นหัวข้อ สิบปี เมื่อสองสามวันก่อนที่เราเขียนไม่ทันค่ะ สารภาพ ฮือออออออ

[The_Dark_Lady]

3 ทศวรรษที่แอบรักเขา
คุณชายที่น่าสงสาร...
ถึงแม้ว่าเรือหลักเราไม่ใช่คู่นี้แต่เราก็เอ็นดูคุณชาย
...ไปหาคนอื่นที่เขารอปลอบใจเถอะนะคะ //ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้แล้วโบกมือบายยยย

[schneewittchen]

คุณชายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
คุณชายนี้พระรองแสนดีจริงๆ มาๆ มาซบอกด้วงแถวนี้ก็ได้น้าาาาาาาาา!

[yakusoku]

ม่ายย เศร้ามากค่า น้ำตาจะไหล คุณชายดูเสียสละมากอ่ะ

[Rozenkreuz]

คุณชายยย ตัดใจโดยดีนี่ช่างบทพระรองเหลือเกิน หล่อววววววว
ขอแค่ให้คนที่รักมีความสุขก็พอใจแล้วเนอะ เนอะ!!! //โดนพลองฟาดแสกหน้า
เม้นได้ด้วงมาก 55 จะไม่ขอแอ๊บว่าเชียร์คุณชายฮัว เพราะเรือหลักเราคนละลำ แค่กๆๆ ค่อกๆๆ ///โดนด้วงเซี่ยแทะพรุน
ไปหาผีบ้ามาซบอกแก้ช้ำใจเถอะ เอื๊อะ

[DuongHuen]

...ไม่รักไม่ว่า ไม่เห็นค่าไม่เป็นไร ขอแค่เห็นว่าเขาอยู่ตรงนี้ เขาก็พอใจแล้วล่ะ...