[OS] #dmbjdaily 18 days left : Wuxie (AU) (ผิงเสีย)

[sudarat689]

ผมกำลังเดินตามหลังผู้ชายคนหนึ่ง  
เป็นเวลาสองปี  ที่ยืนดูอยู่แบบนี้ ไม่ใกล้แต่ก็ไม่ไกล
เขาเรียนคณะเดียวกับผม เอกเดียวกัน และ...ชั้นปีเดียวกัน

วันนั้นผมเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย
ผมรู้ว่ากิริยาภายนอกที่ผมแสดงออกไปทำให้ผู้คนไม่ชอบและไม่กล้าเข้ามายุ่มย่ามกับผม
ความเงียบน่ะ  ใครๆก็คงเดาไม่ออกใช่ไหมล่ะ ว่าคนคนนั้นอะไรอยู่
แต่หมอนี่ไม่รู้โผล่มาจากไหน  ครั้งแรกที่เขาก้าวเข้ามาในพื้นที่หัวใจผม
ผมกำลังหลงทางไปหอประชุม แต่ผมก็ไม่ได้แสดงออกว่ากำลังหลง แค่ยืนเฉยๆอยู่ที่นั่งบริเวณนั้น  หมอนี่ก็โผล่พรวดเข้ามา พร้อมกับคำถามว่าได้เวลาเข้าปฐมนิเทศหรือยัง  

‘นี่ นายหลงทางใช่ไหม’
‘…’ ผมได้แต่มองหน้าเขาและนิ่งเงียบไป  แต่คนที่มีรอยยิ้มกว้างสดใสนั่นก็เหมือนจะไม่ได้แปลกใจอะไรเท่าไหร่
‘ฉันรู้ว่าหอประชุมไปทางไหน มาเถอะ’

และลากผมเข้าหอประชุมไปโดยที่ผมยังไม่ได้ตอบอะไร
หลังจากวันนั้น  ผมรู้ตัวอีกทีผมก็คอยมองอยู่แบบนี้  
บอกไม่ได้ว่าจะอีกนานเท่าไหร่  เพราะผมยังไม่รู้ว่าจะเข้าหาอย่างไร



……………..
“จะปล่อยไปแบบนี้หรือ อู๋เสีย”
“ใช่ ฉันเห็นหมอนั่นมันก็มองนายมาตั้งนาน ไม่สิ ตั้งแต่เข้าเรียนเลยล่ะมั้ง”
“นายแม่งปากแข็ง บอกว่าช่างเขา  แต่ใครมาขายขนมจีบก็ไม่เอาสักคน ใจจริงรอเขาก็บอกมาเถอะ”
ผมก้มหน้าก้มตากินขนมจีบกับชามะนาวที่เพิ่งไปซื้อมาเมื่อครู่  หูก็ฟังเสี่ยวฮัวกับนายอ้วนบ่นเรื่องของหมอนั่น  

ผมรู้ รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอบมองมาเสมอ แต่ก็ไม่เคยหันกลับไปมองเลยสักครั้ง  ไม่ใช่ไม่ชอบ
ผมไม่กล้าต่างหาก...  
วันปฐมนิเทศ วันที่ผมเจอเขาครั้งแรก ผมรู้ว่าเขาหลงทาง เพียงแค่ไม่พูดเท่านั้นเอง ไม่มีนักศึกษาใหม่ที่ไหนมาเดินเล่นใกล้เวลาปฐมนิเทศหรอกเชื่อผมเถอะ
หลังจากนั้นก็เป็นแบบนี้ตลอดมา
ผมไม่เข้าใจเขา ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่เดินเข้ามา  แต่ได้คอยส่งสายตามาแบบนี้
มองผมทำไมหรือตั้งสองปี
“นายเลิกพูดแบบนั้นเถอะน่าเสี่ยวฮัว”
ผมพูดตัดรำคาญ  ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเตรียมเรียนวิชาต่อไป  

ผมไม่อยากบอกพวกเขาหรอกนะ ว่าผมไม่อยากเข้าไปหาเขาก่อน เกิดไม่ใช่แล้วไม่หน้าแตกยับหรือ
หลังจากวันนั้น ผมก็มั่นใจ และเหตุการณ์ที่ผมต้องเจอ ก็เปลี่ยนชีวิตหลังจากนั้น



.............
เขาแก้มแดงหูแดงแล้วน่ารัก....
บางทีผมว่าผมควรจะเดินหน้าอย่างจริงจังเสียแล้ว
รีบฝีปากเย็นเฉียบของเราแนบสนิทกันอยู่ในห้องน้ำบนตึกคณะ สองมือของผมกอดรวบเอวของเขาเข้ามาอีกเพื่อไม่ให้มีระยะห่าง และจูบถนัดยิ่งกว่าเดิม...  สองมือของเขาเหมือนมันเกะกะสำหรับเขาเหลือเกิน  มันสั่นและค่อยๆเอื้อมมากอดรอบคอของผม  เราจูบกันเนิ่นนานราวสองนาที หลังจากผมผละริมฝีปากออก

คราวนี้แดงทั้งหน้า ใบหู และปาก...

เขาเลิกเรียนและมาเข้าห้องน้ำ คงเพราะความบังเอิญที่เราเข้าพร้อมกัน ความบังเอิญที่ผมเป็นคนสร้างขึ้นเอง
เขาออกจากห้องน้ำ และทำผ้าเช็ดหน้าที่พกไว้เสมอหล่นที่พื้น  เขาก้มเก็บมันและลื่น นั่นเป็นเหตุการณ์ก่อนหน้าก่อนที่ผมและเขาจะมาตระกองกอดกันอยู่ในห้องน้ำแบบนี้

เขาดันผมออก เอามือปิดหน้าปิดตาและกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำไป กำลังจะเดินออกจากห้องน้ำไปทั้งที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง ผมคว้าแขนของเขาไว้
“สงสัยฉันจะปล่อยนายไว้ไม่ได้แล้วล่ะ”
“...”
“อู๋เสีย”

แล้วผมก็จูบเขาอีกรอบ


end.


-------------------------------------------------------------------
จบแบบไม่เกี่ยวกับชื่ออู๋เสียสักนิด... //กอดเข่า
เนื้อเรื่องคือเป็นเมินโหยวผิงกับอู๋เสียค่ะ
มนุษย์อู๋เสียค่ะ อู๋เสียนี่มันอู๋เสียจริงๆ ;////;
หายหน้าไปหลายวันค่ะ รู้สึกว่าเรื่องที่แล้วผิดพลาดมาก เลยไม่กล้าจะแต่งอีก
จะพยายามปรับปรุงนะคะ ไม่เคยเขียนฟิคเลย ถ้ามันแย่ก็คอมเม้นไว้ใต้เรื่องเลยนะคะ
ไม่ต้องกลัวเสียแรงใจ คอมเม้นจะเอาไปเป็นแรงผลักดันตัวเองค่ะTT
//จริงจังมากฮึบๆ

[The_Dark_Lady]

ชอบตรงทอล์ก โอยยยย มนุษย์อู๋เสีย 555555555555+
อู๋เสียนี่มันอู๋เสียจริงๆนั่นแหละนะ
คือความจริงก็ชอบกันอยู่ คนหนึ่งหาทางไปไม่เจอ ส่วนอีกคนก็รอเขาเริ่มก่อนสินะ
เมินโหยวผิงคนร้ายกาจ ข้ามขั้นจากมองไปเป็นกอดจูบเลยเรอะ ถถถ

[yakusoku]

อร๊ายยย อ่านแล้วเขิน

[seirae]

เขินมากฮะ //ตัวแตก หน้าเห่อร้อน ตายแล้ว ////_////
อู๋เสี่ยนี่มันอู๋เสี่ยจริงๆด้วย !

[Rozenkreuz]

นั่ลล้ากกกกก พี่เมินน่ารักกกก แอบมองมนุษย์อู๋เสียอยู่สองปีเลยนะ ถถถ
ผมแม่งไม่เห็นเจอแบบนี้บ้าง ฮือ //คลานไปหยิบผ้าเช็ดหน้านายน้อยมากัด งุ่บๆๆ
อยากเดินเจอคนหลงทางหน้าตาแบบพี่เมินนนนย ฮรือออ

ดีขึ้นครับ แต่สรรพนามค่อนข้างงงๆ อารมณ์ว่าของเขานี่หมายถึงใคร อ่านแล้วต้องอ่านซ้ำถึงเก็ท