[AU] #dmbjdaily 21 days left : Cage [ผิงเสีย] /ฉบับนิยาย/

[sudarat689]

#dmbjdaily 21 days left : Cage

ผัวะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
“อึ่ก....”
“พอ!!! พอแล้ว! อย่าทำเขา อย่าทำอาเฮียนะ! ปล่อยฉัน!”
ชายฉกรรจ์ที่ง้างมือเตรียมจะฟาดลงมาที่ใบหน้าชายของผม  พวกมันจับผมมัดไว้กับเก้าอี้  ทั้งขาและแขน ผมรู้สึกฝาดขมที่ในปาก คงจะเป็นเพราะเลือดจากมุมปากที่ไหลเข้ามา ปวดไปทั้งใบหน้า รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดตรงขมับซ้าย หัวคงจะแตกสินะ
“พรุ่งนี้...ฉันให้เวลาแค่พรุ่งนี้” มันเข้ามาบีบคางผมอย่างแรง พลางเหล่ตาไปทางเสี่ยวฮัว “ถ้าเงิน10,000หยวนไม่ถึงมือฉันพวกแกเห็นดีกับฉันแน่ ไปกลับ”
เพี๊ยะ!
“อาเฮีย! ….พวกแก!!!”
พวกมันตบหน้าผมอีกครั้งก่อนจะปล่อยเสี่ยวฮัวที่ถลาเข้ามากอดผม  
“เสี่ยว...ฮัว  ปล่อย...ปล่อยเฮียก่อน...อะ....เจ็บ” ระหว่างที่ผมพูดกับเสี่ยวฮัวในใจก็คิดไปด้วยว่าจะหางานพิเศษทำที่ไหนดีที่จะพอให้เงินหมื่นหยวนเพียงพอสำหรับพรุ่งนี้  ยังไงพรุ่งนี้ก็ไม่ทันหรอก
“ผม....ผมไม่น่าไปพนันกับพวกมันเลย อาเฮียผมขอโทษ ขอโทษที่ทำให้อาเฮียลำบากและต้องมารับอะไรแทนผม”
และนั่นเป็นภาพสุดท้ายที่ผมเห็น ก่อนจะหมดสติไป


ภาพตรงหน้าเลือนราง ผมค่อยๆปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างที่มากระทบสายตา ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ มองเห็นเพดานสีขาวสว่าง หันไปทางซ้ายเห็นผนังห้องที่ติดรูปใครสักคนมีเครื่องแบบคล้ายทหาร หันมองทางขวาเป็นโต๊ะเขียนหนังสือ  ผมอยู่ที่ไหน? ผมพยายามลุกขึ้น รู้สึกปวดหัว เจ็บไปหมดทั้งตัว เสี่ยวฮัว เสี่ยวฮัวล่ะ? เมื่อนึกถึงน้องชายต่างสายเลือดก็เด้งตัวลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จนลืมไปว่าตัวเองมีสภาพอย่างไร จนหน้ามืดหงายท้องลงไปนอนอีกรอบ
“โอย...”
“ฟื้นแล้วเหรอ นอนไปเป็นอาทิตย์เลยนะ”
“ที่นี่ที่ไหน แล้วคุณเป็นใคร” ผมหันไปมองตามเสียง เขาเดินเข้ามาจากทางระเบียงและเก็บมือถือลงในกระเป๋ากางเกง
“บ้านผมเอง ส่วนผมเหรอ เจ้านายของคุณไง” ผมขมวดคิ้วมองเขาก่อนจะพยายามลงจากเตียง หมอนี่แม่งประสาทแน่ๆ
“เจ้านายบ้าอะไรของคุณ เอาตัวมาผิดคนหรือไง”
พรึ่บ
“นายจะไปไหนไม่ได้ ฉันบกแล้วไงว่าฉันเป็นเจ้านายของนาย นายคิดว่าตัวเองถูกซ้อมหนักขนาดนั้นแล้วมาอยู่บ้านฉันนี่เป็นเรื่องบังเอิญรึไง”
เขาเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้ก่อนจะคว้าแขนผมไว้
“ปล่อย เจ้านายอะไรไม่ทราบ ผมไปตกลงกับคุณตอนไหน”
“นายไม่ทำได้ น้องชายนายเป็นคนทำ”
“!!!”
“นายต้องอยู่กับฉันที่นี่  ทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง ที่ผมต้องการ”
เขารั้งแขนผมเข้าไปใกล้อีก มือสอดเข้ามากอดรอบเอวอย่างถือวิสาสะ
“ปล่อย!! เสี่ยวฮัวไม่ทำแบบนั้นหรอก!”
“นายจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ตอนนี้นายไม่มีสิทธิ์ทำอะไรตามใจชอบ นายเป็นของฉัน และฉันสั่งอะไร นาย-ต้อง-ทำ”
ผมเม้มปาก เชี่ยนี่...พูดออกมาได้เต็มปากเต็มคำว่าผมเป็นของเขา
“ผมไม่ใช่สัตว์เลี้ยง!”
“นายจะเป็นอะไรก็ได้ที่ฉันอยากให้เป็น เพราะฉะนั้นงานแรกของนาย ก็คือมาให้ฉันระบายความเครียด”
พลั่ก
“ไม่!! เชี่ย! คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไงปล่อยผม อย่าทำแบบนี้นะ!!” เขาผลักผมลงบนเตียงแล้วขึ้นมาคร่อมบนตัว แข็งแรงนั้นกดข้อมือผมไว้กับเตียงจนเจ็บ
“จางฉี่หลิง ชื่อฉัน จำเอาไว้  เดี๋ยวนายจะได้เรียกทั้งคืน หึ”
“อย่านะโว้ย! ปละ...อุ๊บ...”

หลังคืนนั้น ผมก็ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านของเขา  เรื่องเจ้านายลูกน้องอะไรนี่ผมก็ไม่เข้าใจหมอนี่ เหมือนผมจะมาอยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไรเลย....ยกเว้นเรื่องบนเตียง  เรามีอะไรกันหลายครั้งหลังจากครั้งแรกในคืนนั้น  พอตื่นมาผมก็จะอยู่ในอ้อมกอดของเขาในทุกเช้า ผมก็เคยถามตัวเองหลายครั้งว่าเขาทำแบบนี้ทำไม  เหมือนผมเอาตัวเข้าแลกเพื่อนใช้เงิน? หรือเขาเห็นว่าผมง่าย? ที่ได้มานอนกกกอดอยู่แบบนี้  ผมเริ่มคิดวิตกขึ้นทุกวัน  หรือว่าผมจะรักเขาเข้าแล้ว ช่วงระยะเวลาสามสี่เดือนที่เราอยู่ด้วยกันเขาไม่เคยพูดอะไรสักอย่าง  ใช้เพียงภาษากายสื่อ  แต่ทุกครั้งผมก็จะอดคิดไม่ได้ว่าเขาอ่อนโยนขึ้น  ถึงเขาจะไม่เคยพูดอะไรก็ตาม ผมควรถามเขาไหม? หรือผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะพูดอะไรแบบนั้นได้กันนะ
“อะไรของนาย เดี๋ยวหน้านิ่ง เดี๋ยวขมวดคิ้ว เดี๋ยวเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม”
“เปล่า”
“งั้นเดินมาหาฉันหน่อย” เขาตบตักตักตัวเอง
วันนี้ผมก็อยู่กับเขาที่โถงนั่งเล่นในบ้าน  ผมเลิกคิ้วก่อนจะเดินไปนั่งบนตักของเขาอย่างว่าง่าย  นี่ผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่หรือ?
“เป็นอะไร” เขาจับคางผมให้หันมาสบตา
“เปล่า”
“ตอบเปล่าแต่สายตานายมันบอกว่ามีเรื่องในใจ พูดมาเถอะ”
“ผมต้องอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหน?” .ใบหน้าของเขาจากแย้มยิ้มเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย
“ทำไม อยู่กับฉันนายลำบากใจมากรึไง? อยากไปจากฉันมากรึไง”
“ทำไมคุณไม่ตอบผมล่ะ ผมต้องอยู่แบบนี้หรือไง  ใครคุณก็ไม่ให้ผมติดต่อแม้แต่น้องชายผม คุณจะ...อะ..อื้อ!”
เขาผลักร่างผมลงนอนราบไปกับโซฟา
และเราก็มีอะไรกันตรงนั้น

“ปล่อยผมไปเถอะ” ผมขยับตัวออกจากอ้อมกอดเขา  นอกจากเขาจะไม่ปล่อยแล้วยังรัดตัวผมแน่นขึ้นอีก
“ปล่อยไปไหน  นายยังใช้หนี้ฉัน....”
“ผมมีค่าแค่นี้เหรอ!” ผมดิ้นจนหลุดจากอ้อมแขนเขา ผละออกมาจ้องมองใบหน้าของเขานิ่งงัน ใบหน้าชาวาบ “งั้นคุณก็ทำ ทำให้พอใจ ทำอะไรก็ได้กับร่างกายของผม แล้วปล่อยผมไปสักที!”
“พูดแค่นี้ถึงกับต้องโกรธหัวเสียเลยหรือ  นายโกรธเพราะฉันใช้ร่างกายนายเพื่อมาใช้หนี้หรือโกรธเพราะรักฉันเข้าแล้วกันแน่”
“....!!” ผมตกใจ ใจเต้นตึกตัก “มะ...ไม่ พอได้แล้ว ลุกออกไป” ผมตอบตะกุกตะกัก หลบสายตาเขาที่มองมา ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย
“หึ...”
แล้วเขาก็ลุกออกไป  

นี่ก็ผ่านไปอาทิตย์นึง  ผมไม่เจอเขาเลย? ถามแม่บ้านกับคนรับใช้ในบ้านเขาก็บอกไม่เห็น  เขาไปไหน? ทิ้งผมไว้แบบนี้เหรอ เฮ้ย ทำไมผมจะต้องคิดว่าเขาทิ้งล่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย  แค่คิดแบบนั้นก็เจ็บที่ใจแปลกๆ ผมนั่งรอเขาจนเที่ยงคืนก็ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน
“นี่คุณ...”
“อย่ากอดสิคะ นี่ถึงบ้านคุณแล้วนะ อะ....อย่านะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
ผมยืนหน้าชากับสิ่งที่เห็นตรงหน้า นี่มันอะไรกันวะ
“อ๊ะ..น้องที่ยืนตรงนั้น ช่วยไปจัดห้องนอนให้คุณจางหน่อยได้มั้ยคะ? เขาเมามากเลย”
ผมยืนนิ่ง กำมือจนแน่น
“น้องคะ?.....ได้ยินพี่ไหมคะ”
“ครับ เดี๋ยวผมจัดเสร็จแล้วจะลงมาตาม”
เมื่อรู้สึกว่าน้ำตากำลังจะไหล ผมก็ชิงเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้านปาดน้ำตาลวกๆ  ที่หายไปเป็นอาทิตย์เพราะแบบนี้สินะ  ที่ไม่ได้อยู่กับผมเลยเพราะแบบนี้...สินะ
ผมเจ็บ เจ็บจริงๆ ต้องยอมรับแล้วล่ะว่ารักว่าชอบเขาไปแล้ว  ไม่เป็นไร  แค่ใช้หนี้ให้หมดๆไปก็จะเป็นอิสระแล้ว  ผมจัดเตียงไว้แล้วกำลังจะเปิดประตูห้องออกไป  ก็มีคนเปิดประตูเข้ามาเสียก่อน
“อะ....เฮ้ย” แรงโถมที่จากน้ำหนักตัวของเขามาที่ร่างกายของผมอย่างแรง “อะไรกันเนี่ย”
“โชคดีนะคะ คุณอู๋เสีย” เธอยื่นหน้าผ่านซอกประตูแคบๆเข้ามาขยิบตาให้ผม บวกกับแรงกอดรัดที่เพิ่มมากขึ้นตรงช่วงเอว
“คุณ! ปล่อยผมเลยนะไอ้คนโกหก!” ผมแกะๆมือเขาที่เกาะหนึบตรงเอวออก “ปล่อยสิวะ!”
“เลิกหึงฉันได้แล้ว”
“หึงอะไร!” ผมแหวใส่ “โน่น ไปหาผู้หญิงของคน อย่ามายุ่งกับผม”
เขาลุกยืนขึ้นแล้วช้อนตัวผมอุ้มไปที่เตียง  วางลงก่อนจะขึ้นมาคร่อม ก้มหน้าหอมแก้มผมเสียงดังจนหน้าอาย
“ฉันไปหลอกอะไรนาย” เขายิ้มแพรวพราว  ใบหน้าหล่อเหลานั่นอยู่ใกล้ผมจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ
“ถ้าไม่คิดอะไรก็เลิกทำแบบนี้เถอะ  ผมไม่ใช่คนแบบนั้น ถ้าคุณบอกว่าทำกับผมเพราะแค่ใช้หนีก็โปรดบอกให้ชัดๆ” ผมมองหน้าเขาตรงๆ พูดเสียงสั่น “ผมไม่ใช่ของเล่นของคุณไม่ใช่สัตว์เลี้ยง อย่าขังผมไว้แบบนี้ อย่าทำแบบนี้ถ้าไม่คิดอะไร  ผมยอมรับตรงนี้เลยก็ได้ว่าผมรักคุณไปแล้ว ถ้าคุณไม่รักก็แค่บอกผมมาตรงๆ  ผมจะยอมให้คุณทำอะไรๆก็ได้ แต่อย่างน้อยหัวใจผมจะได้เป็นอิส....อะ...อือ”
“ไม่” เขาจูบผม แต่เป็นการจูบแค่ริมฝีปากภายนอก ก่อนใบหน้าจะยิ้มกว้างออกมา “ก็แค่นั้นแหละ”
“อะ..อะไร?”
“ต้องให้ฉันยุจนหึงสินะ ถึงจะยอมรับว่ารักฉัน”
“คุณ! เชี่ย! ไอ้คนเฮงซวย นี่หลอกให้ผมพูดเหรอ!”
“ช่วยไม่ได้นี่ อยากปากแข็งเอง” เขายิ้มกวนประสาทผม
“ปล่อยเลยนะเว้ย” ผมร้องลั่น เร่มประท้วงเขาโดยการดิ้นแรงๆ  
“ยิ่งดิ้นฉันยิ่งมีอารมณ์นะ” ผมหยุดกึก “ฟังฉันก่อน”
“...”
“ฉันขอโทษที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่เคยพูดอะไรเลย เอานายมาอยู่ด้วยตั้งนาน แสดงออกก็แค่ทางนี้” เขาบีบเอวผมใต้เสื้อชุดนอนที่ผมสวมอยู่ ไอ้บ้านี่.... “แต่ฉันรักนาย รักมาตั้งแต่แรกนั่นแหละ เพราะฉะนั้นช่วยอยู่กับฉันเถอะนะ”
“.คุณ..”
“ถ้านายบอกว่าฉันขังนายไว้ ฉันก็จะขัง ใช้หัวใจฉันขังหัวใจของนายเอาไว้ไปชั่วชีวิต”

ไม่มีคำพูดใดใดหลังจากนั้น ผมยิ้มก่อนจะโน้มตัวเขาลงมาแนบริมฝีปากลงไปเอง  เรามีอะไรกับจนเกือบรุ่งสาง ผมนอนเอาใบหน้าแนบอกเขาไว้ จริงๆแล้วขังไม่ได้ขังผมหรอก ความรักของผมเองต่างหากที่กักขังตัวผมไว้กับเขา
ตลอดไป


---------------------------------------
ฉบับนิยายแนวจำเลยรักช่วงแรกๆ ต่อมาเป็นนายน้อยสมยอมค่ะ แค่กๆๆๆ //สำลักกาว

sudarat689.

[yakusoku]

จางฉี่หลิงคนเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจมากๆ นี่มันผิงเสียจำเลยรักชัดๆ

[The_Dark_Lady]

ตอนแรกก็มึนค่ะ...แล้วก็...อ่อ...AU
พิศาลจางฉี่หลิง...5555

[Rozenkreuz]

ตอนแรกก็มึนเช่นกัน เหล่ไปเหล่มา อืม AU OOC มาเฟียverse สินะ ถถถ
ยังกะดูละครไทยเลยล่ะครับ //ปาดเหงื่อ

[poypoy]

แหม่ ละครไทยมากเจ้าค่ะ 555

[meanato]

สมยอมซะ...555+
เเต่ค้างเรื่องเสี่ยวฮัวจังค่ะ