[Fic]ตามติด(ฮัวเสียผิง) 0

[mama moosap]

ตามติด (ฮัวxเสีย>ผิง)
เรท 18 (แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้)

บทนำ

“ฉันอยู่กับนายตลอดเวลา…ฉัน…อยู่กับนาย...”

         นั่นคือคำพุดสุดท้ายที่ผมได้ยินจากเพื่อนสมัยเด็กของตัวเอง คำพูดและแววตาที่มองมาอย่างจริงจังมั่นคงของเขาราวกับจะย้ำในสิ่งที่ตนพูด ก่อนที่สองหูจะดังก้องไปด้วยเสียงแหลมสูงของอุปกรณ์การแพทย์ที่บ่งบอกชัดว่าคนตรงหน้าที่นอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดนี้ไม่ได้หายใจแล้ว…

คนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นมีชื่อจริงๆว่าเซี่ยอวี้เฉินเป็นเพื่อนสมัยของผม ด้วยความที่สมัยยังเป็นเด็กเขาแต่งตัวเป็นผู้หญิงอยู่ตลดทำให้เกิดการเข้าใจผิดผมจึงเรียกเขาว่าเสี่ยวฮัว แต่แม้ว่าจะเข้าใจถูกแล้วว่าเขาเป็นผู้ชายผมก็ยังคงเรียกเขาว่าเสี่ยวฮัวตามความเคยชิน เสี่ยวฮัวเป็นคนที่มีร่างกายอ่อนแอแถมยังป่วยบ่อย ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาแต่เล็กจนโตเขาเข้าโรงพยาบาลไปหลายร้อยครั้งและการเข้าโรงพยาบาลแต่ละครั้งจะกินเวลานานเป็นสัปดาห์หรือไม่ก็นานเป็นเดือน แม้ผมจะพอรู้อยู่แล้วว่าเสี่ยวฮัวคนนี้จะต้องจากไปไวอย่างแน่นอนเนื่องด้วยสุขภาพร่างกายที่ค่อนข้างย่ำแย่ของเขา แต่ผมไม่เคยคิดว่าเขาจะจากไปไวขนาดนี้

ไวเกินไป

ไวจนผมตั้งตัวไม่ทัน…

“เทียนเจิน…” นายอ้วนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของผมที่มักไปไหนมาไหนด้วยกันเอ่ยเสียงเบาพลางเอื้อมมือมาตบไหล่ผมที่ยืนจ้องมองภาพเหล่าคุณหมอและพยาบาลที่กำลังรุมล้อมเสี่ยวฮัวที่นอนนิ่งอย่างไม่ยอมกระพริบตา
อ่า…
ภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเลือนเสียแล้วสิ…
พอรู้สึกดังนั้นวงแขนแกร่งของเมินโหยวผิง จางฉี่หลิงหรือที่ใครๆก็เรียกเขาว่าเสี่ยวเกอก็เข้ามาโอบกอดผมไว้พร้อมกับเอาตัวเข้ามาบังภาพตรงหน้าไปทั้งหมด
“นายไม่ต้องมอง เขาคงไม่อยากให้นายมองหรอก” เมินโหยวผิงว่าพลางเอี้ยวตัวไปทางเสี่ยวฮัวที่กำลังถูกคณะแพทย์ปั้มหัวใจอยู่ ผมนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะยกมือขึ้นมากอดตอบเขาแล้วร้องไห้ออกไปอย่างไม่มีอดกลั้น


         “ขอให้นายไปดีนะเสี่ยวฮัว” ผมกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาหน้าป้ายหลุมศพของเสี่ยวฮัวที่ตั้งอยู่ในป่าลึกบนเขา ที่ดินส่วนตัวของตระกูลเซี่ยพร้อมวางดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ลงก่อนจะลุกขึ้นและหันหลังเดินออกมาหานายอ้วนและเมินโหยวผิงที่ยืนรอผมได้พักใหญ่ๆแล้ว

“ขอโทษทีที่ช้า”

“ไม่เป็นไร เสี่ยเข้าใจ” นายอ้วนว่าแล้ววางมือไว้บนไหล่ผมเบาๆก่อนที่พวกเราจะเดินกลับไปยังห้องโรงแรมแถวนี้ที่ได้จองเอาไว้หลังตัดสินใจมาเยี่ยมหลุมศพของเสี่ยวฮัว

ระหว่างทางพวกเราไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว…

“เทียนเจินเสี่ยอ้วนไม่ได้อยากจะอะไรหรอกนะ แต่นายไม่ควรโทษตัวเองเรื่องของคุณชายเก้าหรอก เขาร่างกายอ่อนแอ นายช่วยเขาไม่ได้ไม่ใช่ความผิดของนาย” จู่ๆนายอ้วนก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ผมมองหน้าเขาแล้วพบว่าในแววตาของนายอ้วนมีแต่ความเป็นห่วงอย่างจริงจัง แม้แต่เมินโหยวผิงเองก็ยังเอื้อมมือมาบีบไหล่ของผมข้างที่ว่างอยู่พร้อมพยักหน้าช้าๆ
เห็นดังนั้นผมจึงคลี่ยิ้มให้เล็กน้อยให้แก่พวกเขาก่อนเอ่ยตอบคำที่คิดว่าจะทำให้เพื่อนของตนเลิกเป็นห่วงได้บ้าง

ผมไม่ใช่คนโกหกเก่ง…

ดังนั้นทางเลือกเดียวที่มีคือควรพูดความจริง…

“อืม ฉันแค่ไม่คิดว่าเขาจะจากไปเร็วขนาดนี้น่ะ แค่รู้สึกใจหาย”

“ดีมาก งั้นกลับไปที่พักแล้วหาอะไรกินกันเถอะเสี่ยอ้วนหิวแล้ว!” นายอ้วนพูดเสียงดังก่อนออกเดินนำ เมินโหยวผิงเองก็เปลี่ยนมาจับมือผมเอาไว้แล้วออกเดิน
ดูเหมือนพวกเขาจะพอใจในคำตอบของผม

“เอาสิ ฉันก็หิวแล้ว”

.
.
.

ผมไม่ใช่คนโกหกเก่ง…

ดังนั้นทางเลือกเดียวที่มีคือควรพูดความจริง…แต่ผมก็ไม่ได้พูดออกไปหมด


‘นี่อาเฮียนายเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้ฉันยังมาอยู่กับนาย ถ้าครั้งหน้าฉันเข้าโรงพยาบาลนายจะมาอยู่กับฉันไหม?’
‘นายเข้าโรงพยาบาลนานเกินไป ฉันมีเรียนถึงอยากอยู่กับนายตลอดก็คงทำไม่ได้’
‘ใจร้าย ขนาดตอนนี้นายอยู่ที่นี่มาสามวันฉันยังมาอยู่กับนายตลอดไม่ไปเรียนแท้ๆ’
‘ก็ได้ งั้นถ้าครั้งหน้านายเข้าโรงพยาบาลฉันจะมาอยู่ตลอดไม่ไปไหน’
‘ดีมาก เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเนอะ’

TBC.

......................................

ใช่เเล้วค่ะ...เเค่ชื่อฟิคน่าจะพอเดาๆได้ มันเป็นแนวหลอนๆค่ะ//เครียดจากการสอบมากไปผลมันก็ออกมาแบบนี้แล...

[The_Dark_Lady]

สัมผัสได้ถึงความหลอนเลยทีเดียว
เสี่ยวฮัววิญญาณอาฆาตตามติดนายน้อย
จะออกมาอีหรอบไหนหนอ...

[poypoy]

เปิดเรื่องมาเสี่ยวฮัวของเราก็ตายเลยทีเดียว โธ่ พ่อดอกไม้ของด้วงงงงง
ติดตาม อืมมมม เริ่มน่าสนใจ ใครหรืออะไรจะติดตามใคร โปรดติดตามตอนต่อไปปปปป //บิ้วด์ตัวเอง

[yakusoku]

เสี่ยวฮัวคนนี้จะตามติดนายไปทุกทึ่ เสี่ยวเสีย หึหึหึ
รู้สึกถึงความหลอนเลยค่า

[Rozenkreuz]

เหวย กิ่งสำริดจงมา จงมาา 555
มาแนวหลอนเลยครับ ตามติด //0o0\\
อ่านแล้วแอบกลัว เสี่ยวฮัวจะปรากฎกายแบบสวยๆดอกไม้บานได้หรือไม่ ถถถถ