[Fic] Lost Memories [ผิงเสีย] Chapter17

[MinMin]

Lost Memories

fiction บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing เมินโหยวผิงxอู๋เสีย
Timeline หลังเล่มสิบที่เมินโหยวผิงเดินทางไปยังประตู สำริด ผ่านไป 2 ปี





ผมสูบบุหรี่จนหมดซอง นั่งเรียบเรียบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เปิดคอมพิวเตอร์ไล่ดูอีเมลเมื่อหลายเดือนก่อน คนที่เคยทำงานกับอาหนิงส่งเมลมาชวนผมไปร่วมงานกับเขา แน่นอนว่าผมปฏิเสธ อีเมลเหล่านั้นถูกลบทิ้งอยู่ในไฟล์ขยะ พวกเขาพยายามติดต่อและชักชวนจนผมรำคาญ เลิกสนใจ ไม่คิดแม้แต่จะเปิดดู

จนกระทั่งหนึ่งเดือนก่อน ขณะที่ผมกำลังปิดร้าน คนที่ผมไม่คาดคิดก็ปรากฏตัว

...เหลาหย่างมาหาผม…

การแยกจากกันครั้งสุดท้ายของพวกเราไม่น่าประทับใจเท่าไรนัก ผมนึกถึงจดหมายที่เขาเขียนบอกว่าเขาอาจจะสูญเสียความทรงจำโดยสมบูรณ์แบบ แต่ที่เห็น เขาก็ยังไม่ถึงกับลืมเสียทีเดียว อย่างน้อยเขาก็จำผมได้ เรียกชื่อผมถูก ถึงแม้จะลืมไปแล้วว่าเคยหลอกผมไปเจอเรื่องประหลาดจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด

ผมไม่ได้แค้นเขา อาจจะโกรธ แต่เมื่อเวลาผ่านไปความโกรธก็เป็นเพียงเศษกระดาษแผ่นเล็กๆท่ามกลางเรื่องราวชีวิตมากมายของผม อีกทั้งที่ผมรอดมาได้ก็เพราะเขา...ดังนั้นตอนที่เขาชวนผมไปกินเหล้าตามประสาเพื่อนเก่า ผมจึงรับคำตกลงอย่างไม่ลังเล

ผมดื่มหนักจนเมาไม่รู้เรื่อง กลับถึงบ้านก็หลับยาวถึงเที่ยง ตื่นเพราะโทรศัพท์จากหวังเหมิง บอกว่าร้านของผมถูกขโมยขึ้น

ผมสร่างเมา ล้างหน้าล้างตารีบขับรถไปที่ร้าน ของในร้านไม่มีอะไรหาย แต่มีการขยับเปลี่ยนที่ แผ่นลอกลายย้ายไปวางบนโต๊ะ สมุดบันทึกของผมเปลี่ยนไปวางตรงเก้าอี้ สมุดบัญชีวางอยู่บนคอมพิวเตอร์ ราวกับไอ้หัวขโมยจงใจบอกว่ามีคนเข้ามาแล้ว นายจงระวังตัวให้ดี ผมคิดว่าขโมยคนนี้ประหลาดนัก

ผมเก็บของเข้าที่ ทว่าตอนนั้นเองที่เปิดลิ้นชักแล้วเห็นว่าลัญจกรผีที่ผมพกติดตัวตลอดกลับนอนนิ่งอยู่ในลิ้นชัก ผมกลับไปค้นในกระเป๋า พบว่าไม่มี จึงคิดว่าตัวเองคงลืมไว้...แต่ของสำคัญแบบนี้ผมไม่น่าลืม

ผมพิจารณามันอยู่นาน จนในที่สุดก็รู้ว่าเป็นของปลอม

ผมยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้...มันเหมือนกับอยู่ๆพื้นดินเรียบๆก็มีหลุม แล้วผมร่วงลงไปสู่บ่อน้ำเบื้องล่าง กลายเป็นไอ้โง่ที่ถูกหลอก

ผมสั่งหวังเหมิงให้ตามช่างมาเปลี่ยนกุญแจ เอาลัญจกรปลอมใส่กระเป๋าออกตามหาลัญจกรจริงที่หายไป ตอนนั้นผมมีข้อสรุปในใจแล้วว่าใครเป็นคนขโมย ผมพยายามนึกทบทวนว่าตอนเมาหลุดปากพูดอะไรออกไปบ้าง...เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิท ผมไม่น่าพลาดเลย

ผมเดินทางตามหาเหลาหย่างได้หนึ่งวัน ก็มีคนในชุดนักสำรวจมาพบผม พวกเขาเป็นอดีตคนของอาหนิง ตอนนี้ทำงานให้กับองค์กรหนึ่ง และต้องการให้ผมไปร่วมการด้วย เมื่อผมปฏิเสธหัวชนฝา เขาก็บอกว่าจะขอซื้อลัญจกรผี ผมจะเรียกราคาเท่าไร พวกเขายอมจ่าย

ผมปฏิเสธ ไม่ว่าพวกเขาจะรู้มาจากไหนว่าผมมีสิ่งนี้ แต่ผมไม่มีวันขายให้ใคร ต่อให้เป็นของปลอมผมก็ไม่ขาย

พวกนั้นคงเห็นว่าวิธีเจรจาไม่ได้ผล จึงเปลี่ยนเป็นการใช้กำลัง โชคดีที่ผมไหวตัวทัน จองตั๋วเครื่องบินหนีไปฉางซา ระหว่างนั้นผมคิดจะโทรขอความช่วยเหลือจากนายอ้วน แต่เขาใช้ชีวิตสงบอยู่ที่ปาหน่าย ไม่ควรลากมายุ่งด้วย ส่วนเสี่ยวฮัวไปทำงานที่ต่างประเทศ ถ้าผมโทรไปเขาต้องรีบกลับมาช่วยผมโดยไม่สนใจงานของตัวเองแน่ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจพึ่งตัวเอง

ถึงอย่างไรผมก็เคยลงกรวย เจอเรื่องประหลาดมามาก...แม้ผมจะไม่เก่งเท่าพวกเขา แต่ค่อนข้างมั่นใจว่าพัฒนาจนน่าจะเอาตัวรอดเองได้

ผมนึกถึงสมุดบันทึกของปู่ มีตอนหนึ่งเขียนไว้ว่าปู่หลบหนีการตามล่าไปอยู่ในสุสาน แล้วผมก็นึกถึงสุสานที่อาสามเคยเล่าให้ฟัง

หากเป็นสุสานที่ถูกขุดค้นไปหมดแล้ว พลังมืดที่สะสมอยู่ไม่น่าจะรุนแรง ผมอาจจะหนีไปซ่อนตัวที่นั่นก่อน เมื่อพวกนั้นรามือแล้วค่อยกลับออกมา

ผมจำเส้นทางที่อาสามเล่าได้ หลังจากเดินทางอยู่หลายวัน ผมก็มาถึงเนินเขาเปียวจื๋อหลิ่ง และได้พบกับนายแว่นดำ ผมไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรในสุสานที่ไม่มีสมบัติ แต่อยู่ๆเขาก็ขอติดตามผมด้วยเหตุผลว่าเขากำลังว่างงาน

ผมรู้ว่าเขาโกหก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ฝีมือของผมกับเขาห่างกันเกินไป จึงได้แต่ยอมให้เขาตามมา และทนถูกก่อกวนตลอดทาง ผ่านไปหลายวัน ผมคิดว่าเรื่องน่าจะสงบลงแล้ว ปรากฏว่าพวกนั้นตามตัวผมมาจนถึงที่นี่

ผมกำลังคิดหาหนี นายแว่นดำก็เสนอว่าเขาจะแกล้งทำเป็นเฝ้าของที่นี่ เขารู้ว่าพวกนั้นมาเพราะอะไรและรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมถามว่าเขารู้ได้ยังไง เขาหัวเราะและตอบว่า

“ผมรับค่าตัวมาแล้ว ก็แค่ทำหน้าที่”

ผมพยายามคาดคั้นให้เขาเล่า แต่ผมกลับเป็นฝ่ายถูกกระทำจนประสาทเสีย สุดท้ายก็ยอมแพ้

เขาช่วยให้ผมหนีกลับมาหังโจวได้อย่างปลอดภัย ทว่าเรื่องยังคงไม่จบ ผมยังต้องตามหาลัญจกรที่ถูกขโมยไป แม้ไม่รู้ว่าเหลาหย่างจะทำไปทำไม ทำไปเพื่ออะไร เมื่อกลับมาบ้านเจอกระดาษแผ่นหนึ่งที่ดูใหม่ผิดปกติเสียบยื่นโดดเด่นท่ามกลางกล่องไปรษณีย์ที่แทบจะทะลักออกมา ผมจึงหยิบมาดู


พวกเขากำลังตามหาสิ่งนั้น เปิดประตูเพื่อสิ่งที่พวกเขาต้องการ
บอกพวกเขาว่าฉันเอาไปแล้วนายจะปลอดภัย


ผมนึกอยู่ครู่หนึ่งก็จำได้ทันทีว่านี่คือลายมือของเหลาหย่าง ในตอนนั้นผมกังวลกับการถูกตามล่า และร้อนใจเพราะของสำคัญหายไป สติยั้งคิดไม่ค่อยมี คาดเดาเอาจากข้อความสั้นๆนั้นว่าเหลาหย่างร่วมมือกับอดีตลูกน้องของอาหนิงและพวกนักสำรวจเก๊เอาลัญจกรของผมไปที่ฉางไป๋ซานเพื่อเปิดประตูสำริด

นั่นเป็นความคิดที่โง่งี่เง่ามาก…

ผมตามไปฉางไป๋ซาน แล้วก็ตกเขา สลบไปเกือบเดือนจึงตื่นขึ้นมา

มานั่งคิดตอนนี้ ผมถึงรู้ว่าตัวเองผิดพลาดไปอย่างมาก เมื่อใจเย็นลง ผมสามารถมองเห็นภาพคร่าวๆของเรื่องได้ดังนี้

เหลาหย่างที่มาหาผมในตอนแรกยังจำอะไรไม่ได้ ตามจดหมายที่เขาเคยบอกผมว่าความจำอาจจะเสื่อมจนสูญสิ้น...นั่นคือสภาพของเขาในตอนที่มาหาผม พวกนักสำรวจเก๊นั่นคงไปตามหาตัวเขาเจอและหลอกให้เขามาเอาลัญจกรไปจากผม ทว่า เมื่อเหลาหย่างเจอผม เขากลับจำได้

ในตอนที่ขโมยลัญจกรไปจากผม เขาคงไม่มีทางเลือก

ผมไม่รู้ว่าสุดท้ายเรื่องราวระหว่างเหลาหย่างกับคนพวกนั้นเป็นอย่างไร แต่ในตอนนี้ที่ผมได้ลัญจกรคืนมา แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้หักหลังผมอย่างเต็มใจนัก

ระหว่างที่หมดสติไปเกือบเดือน เขาคงเป็นคนจัดการกับพวกนักสำรวจเก๊นั้น เมื่อจบเรื่องราวจึงส่งคืนให้ผม

…

เรื่องราวเกือบหนึ่งเดือนที่ผมหมดสติไปเป็นยังไง...น่าเสียดายที่เขาไม่อยู่ให้ผมถาม

เขาติดคำขอโทษกับผม...แต่ในครั้งนี้ ผมติดค้างคำขอบคุณกับเขา...

[The_Dark_Lady]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดด ที่รักมีบทเยอะมาก
แงงงงงงง โธ่ เหลาหย่างโดนหลอกมาอีกทีหรอกเรอะ แต่สุดท้ายก็ช่วยเพื่อนหล่ะเนอะ
เราต้องการเหลาหย่าง เอาเหลาหย่างออกมาให้นายน้อยขอบคุณเถอะ//โดนตบ
ของรักของหวงหายไปก็ไม่แปลกที่จะลนลานจนแทบเสียสติเนอะ
เราเข้าใจค่ะ นายน้อย ดังนั้นเรื่องนี้ไม่มีใครผิด ยกเว้นอีคณะนักสำรวจเก๊นั่น
ปริศนาที่เหลือคือพวกนั้นต้องการอะไร ใครจ้างนายแว่นมาและช่วงเวลาที่เกิดเรื่องเหลาหย่างไปไหน สินะ

[Rozenkreuz]

ความรู้สึก At peace ยามอ่านเรื่องนี้พึ่งมีเป็นตอนแรก ถถถ
ในที่สุดก็แง้มๆเฉลย อืมมม เหลาหย่างก็โดนหลอกมาอีกทีสินะ ไอ้คณะสำรวจเก๊นี่สมควรโดนถีบตกเขา! ฮึ่ยยยย
แต่ก็ทำให้จางอากงได้โอกาสแอบแว่บมานั่งแทะไก่กับอู๋เสียล่ะนะ แค่กๆๆ

[yakusoku]

เหลาหย่างง นายมีบทซะที//น้ำตาจะไหล

[poypoy]

โธ่ เหลาหย่างงงงงง นายมีบทบาทสำคัญยิ่งเชียวนะในเรื่องนี้ แงงงงงงง้! //ดีใจแทน 5555
ในที่สุดก็เข้าใจเรื่องเข้าใจราวแล้ว อืมมมมม จากที่งงมาตั้งนาน
สรุปว่านายน้อยสลบขั้นโคม่า แต่ด้วยความที่หวงของหมั้นหมาย
ถึงกลับวิญญาณหลุดจากร่าง(!?) เอ๊ะ หรือเปล่า เข้าใจถูกไหมนิ 555