[Drabble] #dmbjdaily 32 days left : scar อู๋เสีย x เมินโหยวผิง feat.เฮยเสียจื่อ

[bloodnine]

หลังบานประตูนั้นเป็นเช่นไร ?

คำถามผุดขึ้นมาในหัวของนายแว่นดำ แขนแข็งแรงกอดไขว้อยู่บนอก ดวงตาหลังแว่นมองซีกหน้าของนายน้อยสามแห่งสกุลอู๋นิ่ง

ถ้าไม่เป็นศิษย์อาจารย์ เขากับอีกฝ่ายคงไม่วายต้องห้ำหั่นแย่งชิงกิเลนดำอย่างแน่นอน

สิบปีเป็นเวลาที่เนิ่นนานสำหรับผู้เฝ้ารอ ประตูสำริดบานใหญ่ตรงหน้ากำลังเคลื่อนเปิดออก แรงสั่นสะเทือนของถ้ำทำให้ผู้ติดตามหลายคนต้องหาที่จับยึด มีเพียงอู๋เสีย เฮยเสียจื่อ และนายอ้วนเท่านั้นที่ยังคงยืนนิ่ง

ไอเย็นแผ่ยะเยือกจากความมืดมิดที่ไร้ก้นบึ้งไม่ต่างจากห้วงทะเลลึกจากภายในประตู อู๋เสียเป็นคนแรกที่ขยับตัว มือหนายื่นเข้าไปในประตู ปะป่ายอยู่ช่ำครู่ไม่นานปลายนิ้วก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งจึงฉวยและดึงรั้งให้พ้นออกมาจากกลุ่มความดำมืด

ร่างโปร่งที่เคยแข็งแรงกำยำเวลานี้บอบบางราวกับจะปลิดปลิวถ้าต้องลม เรือนผมสีดำขลับยาวสยายปกคลุมใบหน้าที่งดงามดั่งรูปสลัก นายน้อยสามถอดเสื้อคลุมที่สวมสะบัดคลุมให้อีกฝ่ายทันที ก่อนช้อนกายบางนั่นวางลงบนตักกว้างของตนและให้ซบศีรษะกับไหล่หนา

นัยน์ตาสีดำขลับหลังกรอบแว่นมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหนักหน่วงในอก แต่ก็ทำได้เพียงมองสำรวจร่างกายและใบหน้านั้น ส่งผ่านความห่วงหาอาทรไปด้วยสายตา ส่งผ่านความคะนึงหาไปทางความคิด

อยากเข้าไปโอบกอด..

อยากเข้าไปสัมผัส..

แต่ก็ไม่อาจทำได้



ความคิดคำนึง

ความโหยหา

ความทรมานจากการรอคอยช่างกัดกินฝังลึกอยู่ในจิตใจ..

“เสี่ยวเกอ.. ฉันมารับแล้วนะ”เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นข้างใบหูคนที่อยู่ในอ้อมแขน มือสากจากการตรากตรำฝึกฝนแนบไล้ผิวแก้มเย็นเฉียบ นายน้อยสามช่างรู้สึกว่าการรอคอยนับสิบปีนั้นยังไม่ยาวนานเท่ากับไม่กี่นาทีที่รอจางฉี่หลิงลืมตาขึ้นมา

ความรู้สึกที่ไม่ต่างจากใครอีกคนที่มองอยู่เลยแม้แต่น้อย

“เฮ้ยๆ นั่นเมื่อกี้เสี่ยเห็นนิ้วน้องชายกระดิก”นายอ้วนชี้ชวนให้มองดูปลายนิ้วมือขวาที่ยาวเท่ากัน

ไม่นานหลังจากปฏิกิริยาที่นายอ้วนหวังกล่าว เปลือกตาสีซีดจึงขยับไหว ปรือลืมขึ้นเชื่องช้าเพื่อปรับโฟกัสภาพและรับแสงสว่างที่ห่างหายมานับทศวรรษ

“เสี่ยวเกอ นายจำฉันได้ไหม ?”ใบหน้าคมโน้มก้มลงไปจนลมหายใจรดใบหน้าเย็นชืด

“อือ..”ดวงตายังคงหรี่ปรือ แต่ไม่นานริมฝีปากบางแห้งผากจึงขยับอ้าออกเชื่องช้า “อู๋เสีย..”

“แล้วเสี่ยล่ะๆ”นายอ้วนหวังโพล่งทะลุกลางปล้องเยี่ยมหน้าเข้าไปจนหัวแทบชนกับจางฉี่หลิง

คำตอบที่ได้รับคือสายตาว่างเปล่า “ใคร.. ?”

เฮยเสียจื่อมองอาการชักดิ้นชักงอของนายอ้วนเสียด้วยแววตาครุ่นคิดเจือความกังวล

หากอีกฝ่ายจำไม่ได้เขาควรจะทำอย่างไร

หากคนที่รักหมดหัวใจลืมเลือนกันเขาจะทนได้หรือ..

แต่ความอยากรู้ของมนุษย์เรานั้นมีมากมาย เรือนร่างกำยำจึงเคลื่อนตัวเข้าไปหาร่างในอ้อมแขนของอู๋เสีย ดวงตาคมสองคู่สบกันเล็กน้อย ก่อนเฮยเสียจื่อจะก้มลงมองใบหน้าของจางฉี่หลิง “ไง จำผมได้หรือเปล่า”

ก่อเกิดความเงียบไปชั่วอึดใจ..

แค่ช่วงเวลาไม่กี่นาทีราวกับมีคมดาบกำลังจ่อรออยู่ด้านหลัง

และจบลงด้วยคมดาบที่เสือกแทงทะลุอก.. เพียงเพราะการส่ายหน้าเชื่องช้าของร่างโปร่งบาง

แผลเป็นที่ถูกการรอคอยกัดกิน ถูกตอกย้ำให้กลายเป็นแผลสดใหม่

ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนกระบอกตาร้อนผ่าว แต่การเสียสำหรับเขามันไม่ใช่สิ่งที่ควรเกิดขึ้น ริมฝีปากจึงเหยียดยิ้มส่งให้อีกฝ่าย พร้อมผละตัวออกห่าง“ไม่เป็นไร ไว้หายดีแล้วเราค่อยทำความรู้จักกันใหม่แล้วกัน”

หลังการตัดบทของนายแว่นดำ นายน้อยสามจึงออกคำสั่งให้ทุกคนเตรียมขนย้ายข้าวของและเดินทางออกไปจากสถานที่แห่งนี้ ขบวนการเดินทางจึงขับเคลื่อนอีกครั้งโดยมี ผู้คุ้มกันควบด้วยตำแหน่งอาจารย์อย่างเฮยเสียจื่อรั้งท้ายขบวน ดวงตาหลังกรอบแว่นทอดมองไปยังหัวขบวนที่นายน้อยอู๋เสียกับจางฉี่หลิงอยู่

มือหนาที่สวมถุงมือหนังสีดำเผลอยกขึ้นกุมในตำแหน่งหัวใจ



แผลเป็นในหัวใจถูกตอกย้ำจนเป็นแผลเหวอะหวะ
ความชัดเจนว่าคนที่เขารักมีใครอีกคนอยู่เต็มหัวใจมันทำให้เขายิ่งเจ็บปวด
ยิ่งความสำคัญอันน้อยนิดจนถูกลืมเลือนยิ่งกัดกินหัวใจจนด้านชา



แต่ทว่าคงไม่อาจส่งหัวใจตัวเองให้เลิกรัก



แผลเป็นนี้จึงคงอยู่ ตราบเท่าที่ใจดวงนี้ยังมีแต่เธอเพียงผู้เดียว..

..ไม่ได้เข้าบอร์ดมานานแค่ไหนหนอ..
คิดถึงทุกคนนะครับ จุ๊บ..
ขอเสียงเรือผีหน่อยสิครับ ยู้ฮูว..

[yakusoku]

เสี่ยวเกอจำได้แต่นายน้อยคนเดียวเลย แอบฮาตรงที่จำนายอ้วนไม่ได้

[Eli-kun]

สงสารแว่นดำกับนายอ้วน เสี่ยวเกอจำได้แต่อู๋เสียจริงๆ ความลำเอียงนี้มันคืออะไร
พี่เฮยอย่าร้องไห้น้า รอยยิ้มกับพี่เฮยเป็นสิ่งที่คู่กัน โอ๋ๆ พี่เฮยเข้มแข็งจัง ขนาดเวลาเจ็บก็ยังยิ้มได้
นี่คือเสียผิงและเฮยผิงสินะคะ
เค้าก็ชอบเมินโหยวผิงเวลาอยู่กับเฮยเสียจื่อเหมือนกันน้า จิ้นคู่นี้เบาๆตั้งแต่ออกด้วยกันในเล่ม 4 ตอนบ้านร้างละ
ใต้บอดเหนือใบ้ อิอิ

[Rozenkreuz]

เรือผี~~ เอ้าเฮ~!!!!!!! //จริงๆผมชอบเฮยๆกับเสี่ยอ้วนพอๆกันเลยนะ อันดับสามร่วมในใจ

แต่ยังไงก็ปักธงเรือหลัก แถมนี่มันเสียผิงง!!!! ง่อวววววววว //กระโดดกอด
อื้มๆๆ *พยักหน้าหงึกๆ* ผิงเสียก็ดี แต่เสียผิงยังไงก็เป็นคู่ออริของผมล่ะนะ คุคุคุ //ยิ่งหายไปหลังประตู ออกมามโนว่าตัวบางๆ ผมยาวๆสีดำขลับ ผิวขาวซีด ตาคมกริบ ใบหน้างดงาม ง่อวววววววว
จางอากงกลายร่างเป็นเคะซะโดยดี! //โดนดาบกระซวกเป็นเพื่อนเฮยๆ