[Fic] Lost Memories [ผิงเสีย] Chapter11

[MinMin]

Lost Memories

fiction บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing เมินโหยวผิงxอู๋เสีย
Timeline หลังเล่มสิบที่เมินโหยวผิงเดินทางไปยังประตู สำริด ผ่านไป 2 ปี






พวกเขา...หมายถึงนายอ้วนกับเสี่ยวฮัว?

ผมมองนายอ้วนที่ค่อยๆหันกลับมา เขายกมือสองข้างขึ้น ส่งสัญญาณชัดเจนว่ายอมแพ้ ไม่คิดสู้

“น้องเสี่ยวเกอหัวไวจริงๆ”

“เชี่ย! นายหลอกพวกเราเหรอ”

“ถึงจะหลอก ฉันก็หลอกเพื่อนาย สาบานได้” นายอ้วนลดนิ้วลงสองนิ้ว เหลือสามนิ้วสำหรับสาบาน “ถ้าฉันคิดร้ายต่อพวกนาย ขอให้พระเจ้าเอาไขมันของฉันไปได้เลย”

“พระเจ้าจะเอาไขมันของนายไปเป็นน้ำมันทอดปลาหรือไง ท้องเสียกันพอดี” ผมด่า คิดว่าพระเจ้าคงไม่มึนถึงขนาดอยากได้ไขมันของเขาแน่นอน

“ไขมันของฉันเป็นของดีเลิศ นายอย่าเอาไปรวมกับไขมันของนาย” นายอ้วนว่า ก่อนจะกระแอ่มไอสามที พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เวลามีไม่มากแล้ว อย่าชวนนอกเรื่องได้มั้ย เทียนเจิน”

นายเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเองยังจะมาว่าฉันอีก ผมด่าเขาในใจ

“ตั้งแต่ตอนอยู่โรงแรม นายไม่รู้สึกเลยเหรอว่าทำไมพวกเราถึงหนีออกมาได้ง่ายขนาดนี้ นั่นเพราะคนของคุณชายก่อความวุ่นวายดึงความสนใจของพวกนั้นไปหมด ทางของพวกเราเลยโล่ง เขาเปิดทางให้เพราะต้องการแยกนายออกจากพวกนั้น”

“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเสี่ยวฮัวช่วยพวกเรา นายจะให้ฉันหนีทำไม”

“นายนี่มันเทียนเจินจริงๆ ขนาดความจำเสื่อม เจอใครก็ยังควักหัวใจให้เหมือนเดิม” นายอ้วนทำเสียงเบื่อหน่าย “เมื่อกี้เขาติดต่อมา บอกให้ฉันพานายไปหาเขา ฉันก็สงสัยว่าจะให้พาไปทำไม เมื่อกี้บอกให้พาหนี ตอนนี้บอกให้พาไปหา อีกอย่างนายความจำเสื่อมอยู่ปล่อยให้นายค้นๆรื้อๆของอยู่ที่บ้านไม่ดีกว่าหรือไง ถามไปถามมา ไอ้คุณชายเลยยอมบอกว่านายอาจจะไม่ใช่อู๋เสียตัวจริง”

“ยังมีฉันตัวปลอมอีกเหรอ” ผมอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าใบหน้าตัวเองจะเป็นพิมพ์นิยม ถึงจะเคยคิดว่าตัวเองหน้าตาดีกว่าคนอื่นนิดหน่อย แต่ก็ไม่น่าจะถึงขนาดเป็นแบบให้ใครเอาไปลอกเลียนเกลื่อนอย่างนี้

“เขาไม่เล่ารายละเอียด แต่ที่แน่ๆคือฉันไม่ไว้ใจไอ้คุณชายฮัว คนที่ฉันเชื่อใจก็มีแค่นายกับน้องเสี่ยวเกอเท่านั้น”

“แล้วเมื่อกี้นายหลอกพวกเราทำไม”

นายอ้วนมองผมอยู่นาน ก่อนจะถอนหายใจ “ใครใช้ให้นายหายตัวไปไม่บอกไม่กล่าวล่ะ แล้วเรื่องรอบๆตัวนายมันธรรมดาซะที่ไหน ฉันเคยนึกว่าพวกเราสามคนเกิดปีชง อยู่ด้วยกันเจอเรื่องซวยตลอด ปรากฏว่าต่อให้ไม่รวมหัวสามคน มีแค่นายคนเดียวก็ นายก็ยังซวย สรุปว่านายมันชง ดวงเฮงซวย สมควรไปแก้ฮวงจุ้ยบนหน้าก่อนที่นายจะแย่ไปกว่านี้”

หน้าผมไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ถามเลยสักนิด ผมด่าและบอกให้เขารีบกลับเข้าเรื่อง นายอ้วนจึงให้พวกเราไปเก็บของเตรียมตัว ระหว่างนั้นก็จะอธิบายไปด้วยเพื่อไม่เป็นการเสียเวลา

“ปีที่แล้ว นายไปฉางไป๋ซานคนเดียว แต่กลับหลงทางติดพายุเกือบได้อยู่เป็นผีเฝ้าภูเขาแล้ว ถ้าฉันไปช่วยไม่ทัน ดังนั้นปีนี้ฉันจึงเป็นห่วง ถ้านายจะไปอีก ฉันควรตามไปด้วย แต่ปรากฏว่านายออกเดินทางไปคนเดียวแล้ว”

“ทำไมฉันต้องไปฉางไป๋ซานช่วงนี้ด้วย” ผมไม่คิดตัวเองจะชอบกิจกรรมปีนเขาเสี่ยงชีวิตผจญพายุหิมะแน่ๆ นิสัยอย่างผมน่าจะนั่งๆนอนๆอ่านหนังสืออยู่เงียบๆคนเดียวมากกว่า

นายอ้วนชำเลืองมองเมินโหยวผิง ทำมือให้ผมไปถามเขา ผมจึงหันไปถามเมินโหยวผิงแทน แต่ไม่มีคำพูดแม้แต่คำเดียวหลุดออกมาจากปากของเขา ผมเก็บความอยากรู้อัดอั้นจนแทบระเบิด บอกให้เขาเล่าต่อ ขณะจัดของในกระเป๋า ผมเห็นเสื้อเมินโหยวผิงตัวที่ผมเคยใส่ ก็จับมันมาบีบๆบี้ๆขยำๆ หึ ไอ้เสื้อผ้า แกพลาดเองที่เป็นเสื้อผ้าของเมินโหยวผิง ฉันทำอะไรเจ้าของแกไม่ได้ ขอลงที่แกแทน

“ฉันกลับไปถามลูกจ้างร้านนายอีกทีว่านายไปฉางไป๋ซานแน่ๆใช่มั้ย ตอนนั้นนายตัวปลอมก็โผล่มา รู้ทันทีว่าเรื่องมันต้องมีอะไรแปลกๆ ฉันเลยอยู่สังเกตการณ์หนึ่งวัน แกล้งตีสนิทมันเผื่อจะได้ข้อมูลอะไรบ้าง แล้วก็ได้เจอไอ้คุณชาย ฉันถึงรู้ว่านายหายตัวไปหลายวันและกำลังถูกคนกลุ่มหนึ่งตามล่า พวกนั้นอยากได้ลัญจกรที่นายมีอยู่”

“ไอ้ลัญจกรนี่มันใช้เปิดประตูอะไรได้ด้วยเหรอ” ผมหยุดประทุษร้ายเสื้อผ้าเมินโหยวผิง หันไปถามอย่างสงสัย ประตูบ้านไหนใช้ลัญจกรเปิด เอาไปปั้นเป็นตราประทับสะสมแต้มแลกกุญแจบ้านยังจะเข้าท่ากว่า

นายอ้วนกำลังจะตอบ แต่กลับไอออกมาหลายที เขาบ่นหิวน้ำ จึงหันไปใช้เมินโหยวผิงที่นั่งว่างๆไม่จัดข้าวของ ไม่รื้อกระเป๋าของตัวเอง ให้ไปหาน้ำมาให้เขาที ผมเห็นเมินโหยวผิงมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเขาไอ้หนักขึ้น ก็ยอมพยักหน้าแล้วเดินล่องลอยออกไปจากห้อง

ทันทีที่เมินโหยวผิงออกไป นายอ้วนหยุดไอเหมือนสั่งได้ พูดต่อด้วยเสียงเบามากจนผมต้องขยับเข้าไปใกล้

“ลัญจกรใช้เปิดประตูสำริดที่ฉางไป๋ซาน นี่คือเหตุผลที่นายไปฉางไป๋ซาน”

“ฉันไปเปิดประตูนั้นทุกปีเหรอ” ผมฟังแล้วยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก ได้แต่นึกภาพตัวเองถือกลุ่มก้อนขยุกขยุยที่นายอ้วนวาด ปีนขึ้นไปบนภูเขาแล้วเอามันเคาะประตูก๊อกๆๆ ว่าแต่ประตูมันหน้าตาเป็นยังไง ไปอยู่กลางภูเขาหิมะ จะเหมือนประตูที่ใช้โผล่ไปที่ไหนก็ได้ของตัวการ์ตูนแมวสีฟ้าไม่มีหูหรือเปล่า “เพื่ออะไร มีอะไรอยู่ในประตู”

“เมื่อสองปีก่อน นายเป็นคนบอกฉันเองว่าเสี่ยวเกอหายเข้าไปในประตูนั้น ต้องรออีกสิบปี จึงจะใช้ลัญจกรไปเปิดประตูเพื่อพบเขา”

“นายหลอกอะไรฉันอีกหรือเปล่า ถ้าต้องรอสิบปีเสี่ยวเกอถึงจะออกมาจากประตูได้ แล้วเสี่ยวเกอที่อยู่กับพวกเราตอนนี้คืออะไร วิญญาณหรือไง” ผมถาม ก่อนจะเริ่มเข้าใจว่าทำไมเขาถึงแกล้งทำเป็นไอแล้วใช้ให้เมินโหยวผิงไปหยิบน้ำ

...ถ้าสิ่งที่นายอ้วนบอกเป็นเรื่องจริง แล้วเมินโหยวผิงที่อยู่ตรงนี้เป็นใคร

นายอ้วนตบบ่าผม เหมือนจะรู้ว่าผมเริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเรื่องที่ร่วมมือกับไอ้คุณชาย แต่เพราะเสี่ยวเกอไม่ควรจะอยู่ที่นี่ในตอนนี้ นายตัวปลอมยังมีได้ เสี่ยวเกอตัวปลอมก็เป็นไปได้เหมือนกัน”

“แต่ตอนอยู่ที่โรงแรม นายยังบอกอยู่เลยว่าเป็นเสี่ยวเกอตัวจริง”

“เพราะฉันเห็นตอนที่เสี่ยวเกออยู่กับนาย ถึงได้มั่นใจว่าเป็นเสี่ยวเกอตัวจริง พวกเราผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย ถึงตอนนี้หากฉันจะต้องเลือกที่ยืน ฉันก็ขอยืนอยู่ข้างพวกนาย” นายอ้วนบอกชัดเจน “แต่ไอ้คุณชายฮัวยังไม่ยอมเชื่อว่าน้องเสี่ยวเกอเป็นตัวจริง และตอนนี้ก็ไม่เชื่อว่านายเป็นตัวจริง”

“ถ้าอย่างนั้นฉันยิ่งควรไปหาเขา เพื่อยืนยันว่าเป็นตัวจริง” ผมคิดว่าหนีกันไปหนีกันมาแบบนี้ เรื่องอาจจะยุ่งวุ่นวายกว่าเดิม แต่นายอ้วนกลับห้ามไว้

“นายจะเอาอะไรไปยืนยัน”

ฟังเขาพูด ผมก็นึกได้ว่าไม่มีอะไรยืนยันตัวตนความเป็น “อู๋เสีย” ในตัวผมได้เลย

“แต่เขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉัน แถมยังมองออกว่าไอ้คนที่อยู่ในร้านเป็นตัวปลอม ฉันคิดว่าถ้าไปเจอหน้ากันอีกครั้ง เขาน่าจะรู้ทันทีว่าฉันเป็นตัวจริง”

“งั้นนายลองคิดกลับกัน นายบอกว่าคุณชายฮัวรู้ทันทีว่านายเป็นตัวจริง ตอนที่อยู่โรงแรมหมอนั่นยังไม่มีทีท่าสงสัยอะไรนาย แถมยังช่วยให้นายหนีออกมาได้ แล้วทำไมตอนนี้ถึงเพิ่งมาสงสัย”

ผมลองคิดตามเขา คำตอบง่ายๆที่ปรากฏออกมาทำให้ผมรู้สึกขนลุก

“หรือว่าเสี่ยวฮัวในตอนนี้อาจจะไม่ใช่เสี่ยวฮัวตัวจริง”

ผมหันไปมองนายอ้วน เห็นเขาจุดบุหรี่ สูบพ่นควัน ท่าทางเคร่งเครียด

“ฉันไม่รู้ว่าใครตัวจริงตัวปลอม แต่ตอนนี้ฉันไม่ไว้ใจใครนอกจากพวกนายสองคน”

[kampe]

สุดท้ายเสี่ยอ้วนเป็นตัวปลอ---- เป็นฟิคที่ลึกลับซับซ้อนมากค่ะ ชอบงานเขียนพี่มินมินมาก ภาษาสวยแล้วไม่หลุดคาร์เลย จะติดตามต่อไปนะคะ//ชูป้ายไฟ

[The_Dark_Lady]

ตัวปลอมยุ่บยั่บไปหมดเลย...มีทีมโคลนนิ่งใช่ไหมตอบ นี่ฟิคไซไฟใช่ไหม//โดนตบ
(เราล้อเล่นนะคะ...แงงงง)
แต่นี่ลุ้น ลุ้นมาก โอยยย ปริศนาพรึ่บพรั่บ อยากอ่านตอนต่อปายยยยยยยย
จะต้องกลับไปที่ฉางไป๋ซานจุดต้นเรื่องกันอีกไหมน้อออออ

[Rozenkreuz]

เออ ผมก็คิดอยู่ตอนที่เสี่ยวฮัวโทรมา ว่ามันตัวปลอมเปล่าวะ คำพูดคำจาแปลกๆ  แต่ก็ตัดทิ้งเพราะคิดว่าคุณมินคงไม่ใช้ตัวละครเปลืองขนาดนั้น
สงสัยจะตัวปลอมจริงๆ เพราะแค่โทรมาไม่รู้ว่าใครโทรนี่นา จะโทรจากไหนก็ได้

"หึ ไอ้เสื้อผ้า แกพลาดเองที่เป็นเสื้อผ้าของเมินโหยวผิง ฉันทำอะไรเจ้าของแกไม่ได้ ขอลงที่แกแทน"
555555555555555555555 รู้สึกว่าประโยคนี้ถ้านายอ้วนได้ยินคงฟันธงฉับ เทียนเจินล้านเปอร์เซ็น 5555

นิสัยอย่างเสี่ยวเกอปลอมยากนะ ไอ้มิตรภาพลึกซึ้งแบบท่านประมุขนี่มันไม่ได้ใช่อะไรที่คิดจะทำก็ทำได้ มันต้องมีฟีลลิ่งลึกล้ำ แฮ่ๆๆๆๆๆๆ

[yakusoku]

ตัวปลอมเยอะจริงๆ ฮานายน้อยโมโหไปลงกับเสื้อผ้านายเมิน555

[poypoy]

โอ๊ยยยยยย ตัวปลอมโผล่กันพรึ่บ 5555 ตอนนายน้อยไปลงกำลังใส่เสื้อเสี่ยวเกอ นี่มันน่าร้ากกกกกก

[tamahome]

ฟฟฟฟฟฟฟฟ ความมุ้งมิ้งที่ลงกับเสื้อผ้านั่นคืออะไรคะ 555555
/ดันไปนึกถึงคลิปหยาง "อู๋เสียอย่ารุนแรง เสื้อผ้าพวกนั้นฉันยืมมา" 5555555555555555 นายน้อยคงด่าแม่แล้วบอกเดี๋ยวฉันซักแถมรีดไปคืนให้!!! (ทำหน้าที่ศรีภรรยาที่ดี---แค่กกกกก)

ปลอม! ปลอมทุกอย่าง ปลอมเหมือนมิตรภาพเลย 555555555
สุดท้ายแล้วนายน้อยแค่นอนฝันถึงแล้วสร้างจินตนาการโลดแล่นจากกิ่งสำริดใช่มั้ยค---