[OS] AU: เสี่ยวกง (อู๋เสีย,เสี่ยวเกอ)

[pokeru]

(1)

ผมมองสิ่งมีชีวิตในกล่องพลาสติกใสอย่างสนใจเป็นพิเศษ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กชนิดนี้กับตา
แฮมเตอร์ตัวจิ๋วขนาดเท่าฝ่ามือจ้องมองกลับมา ลำตัวมันเป็นสีดำสนิทมีสีขาวแต้มที่เท้ากับลำตัวใต้ท้อง ดวงตากลมอย่างกับลูกปัดเป็นประกายวาวมองผมพร้อมกับขยับจมูกไปมา สีหน้าเหมือนเด็กน้อยทำให้ดูน่ารักน่าเอ็นดูจนผมอดยื่นมือไปเขี่ยไม่ได้ เส้นขนละเอียดนุ่มนิ่มอย่างที่คิดจริงๆ

อาสามได้เจ้าหนูตัวนี้มาจากน้าเหวินจิ่น แฟนของเขาที่ทำงานเป็นนักวิจัยอยู่ในห้องทดลองของมหาวิทยาลัย เพราะเจ้าหนูตัวนี้มีอายุมากเกินกว่าจะรับการทดลองที่หนักหนาสาหัส ได้ยินอย่างนี้ผมก็ขมวดคิ้ว กอดกล่องพลาสติกใสแน่น ไม่รู้ว่าใน “ห้องทดลอง” ที่ว่าทำอะไรบ้าง แต่จากหนังวิทยาศาตร์ที่เคยดูกับเตี่ยล้วนไม่มีเรื่องดีเลยสักนิด “ผมจะเลี้ยงไว้”

อาสามพอใจกับคำตอบของผม เขาขยี้ศีรษะผมจนยุ่งเหยิงก่อนจะสอนวิธีดูแลอย่างคร่าวๆ ให้ ในตอนแรกอารองก็ไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่นัก ผมเพิ่งอายุได้แค่สิบสองปี ความรับผิดชอบต่อชีวิตหนึ่งอาจมากเกินไปสำหรับเด็กตัวเล็ก แต่อาสามพูดโน้มน้าวเป็นเชิงว่าเป็นการเรียนรู้ แต่ผมคิดว่าอาสามก็แค่อยากแสดงด้านที่ดีให้น้าเหวินจิ่นได้เห็นเพราะปกติผมก็ช่วยปู่ดูแลสุนัขเป็นประจำอยู่แล้ว

ซันชุ่นติงบนตักของผมก่ายขาคู่หน้าบนโต๊ะยื่นหน้าไปดมอย่างสนอกสนใจ คงเป็นครั้งแรกที่มันได้เห็นเจ้าตัวนี้เหมือนกัน เจ้าหนูแฮมสเตอร์เมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตหน้าขนตัวใหญ่กว่าก็หรี่ตามอง คล้ายจะข่มขู่ อาสามบอกว่าแฮมสเตอร์อายุหนึ่งปีเทียบเท่ากับคนหนุ่มอายุยี่สิบเจ็ดปี หนูตัวนี้มีอายุพอสมควร คงจะผ่านประสบการณ์อะไรมามากมายจนผมไม่สามารถจินตนาการได้

“ทั้งที่ตัวเล็กนิดเดียว แต่กลับแก่กว่าฉันซะอีก” อู๋เสียช้อนแฮมสเตอร์ตัวจิ๋วออกมาจากกรง เจ้าตัวเล็กพลิกตัวหนี หันหล้งให้โดยเหลือบสายตามามองอย่างไม่ไว้ใจ อู๋เสียลูบหลังสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ที่ขดตัวจนกลมแทบจะเป็นก้อนขน “พี่ชายน้อย ถ้าอย่างนั้นฉันจะเรียกนายว่าเสี่ยวเกอ ดีมั้ย”

ไม่มีการตอบรับจากคู่สนทนา แน่นอนอยู่แล้วว่าแฮมสเตอร์คงพูดหรือตอบรับกับมนุษย์ไม่ได้ ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันจะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดด้วยหรือเปล่า ซันชุ่นติงยื่นจมูกชื้นไปดมฟุดฟิดอย่างสนใจก่อนจะโดนฝ่ามือเล็กตบเพี๊ยะ เสี่ยวเกอหันก้นให้สุนัขทิบีแทน สเปเนียลที่แยกเขี้ยวขู่ ปีนขึ้นมาบนมือของผมก่อนจะไต่ขึ้นมาตามแขนแล้วนั่งแปะลงที่ไหล่ ผมมองเจ้าตัวเล็กด้วยความรู้สึกยากจะอธิบาย บางทีเสี่ยวเกออาจจะฉลาดเฉลียวกว่าที่ผมคิดก็ได้ ยิ่งมองซันชุ่นติงใช้อุ้งมือถูจมูกไปมา หันไปขู่ลอดไรฟันใส่หนูบ้านตัวจิ๋วก็หลุดขำ ดูท่าซันชุ่นติงจะมีคู่ปรับใหม่ซะแล้ว

(2)

ผมเข้าใจทุกอย่างที่มนุษย์พูด บางทีคงเพราะอยู่กับสิ่งมีชีวิตไร้ขนพวกนี้นานเกินไป
แม้ว่าจะตัวเล็กจนแทบจะถูกบีบได้ด้วยฝ่ามือข้างเดียวของมนุษย์ แต่ผมก็ไม่ยอมให้นักทดลองพวกนั้นพรากชีวิตไปได้ง่ายๆ
ในห้องทดลองที่มีกลิ่นแอลกอฮอลล์ฉุนจมูกคือบ้านของผมกับพี่น้องร่วมท้องเผ่าพันธุ์เดียวกัน นอกจากหนูตะเภาแล้วยังมีพวกกระต่ายหูยาวอีกด้วย

ทุกวัน เราจะถูกทดลองให้ทำอะไรต่างๆ ที่มนุษย์วางโปรแกรมไว้ให้ ที่บ่อยที่สุดก็เห็นจะเป็นการปล่อยให้เดินอยู่ในเขาวงกตอย่างไร้จุดหมายเพื่อพิสูจน์ว่าเรามีความคิด สามารถทิ้งกลิ่นเพื่อจดจำเส้นทางที่เดินผ่านมาได้ ซึ่งผมทำเวลาได้ดียิ่งกว่าใคร พวกนักวิทยาศาสตร์ดูจะทึ่งกับความสามารถของผมมากถึงได้จัดให้ผมทดสอบเทียบกับเพื่อนตัวอื่นหลายต่อหลายครั้ง นอกจากนั้นก็มีการกระตุ้นด้วยกระแสไฟฟ้าและฉีดยาเข้ามาในร่างกาย แต่เดิมพวกเราก็ไม่ได้มีสิทธิ์มีเสียงในการเอ่ยประท้วงอยู่แล้ว แม้จะมุดหนีเข้าไปในซอกหลืบก็ยังถูกคว้าตัวไปอยู่ดี หมายเลข 370 บนปลอกข้อเท้าของผมใช้ระบุตัวตนของสิ่งมีชีวิตอย่างพวกเรา สำหรับผมที่ค่อนข้างแข็งแรงกว่าเพื่อนก็มักจะถูกแยกออกมาจากกลุ่มทดลองเสมอ

แม้จะใช้ชีวิตอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ผมก็ยังดิ้นรนเพื่อจะมีชีวิตอยู่ให้นานที่สุด สารทดลองที่ไหลตามกระแสเลือดรั้งให้หัวใจเต้นแรงมากกว่าปกติ ผมนอนสั่นเป็นเจ้าเข้า เส้นประสาทกระตุกไม่หยุด คิดว่าหากหัวใจวายคงไม่สามารถลืมตาตื่นขึ้นมาได้อีก แต่เมื่อฟื้นขึ้นมา ผมก็ถูกแยกออกมาจากเพื่อนเพียงลำพังในกล่องขนาดกระทัดรัด ผู้หญิงในชุดกาวน์สีขาวยื่นผมให้อีกคน โคลงเคลงไปกับรถยนต์ที่พาผมห่างออกไปจะไม่มีกลิ่นของสิ่งมีชีวิตอย่างเดียวกัน ในสถานที่ใหม่ที่ถูกพามานั้นมีแต่กลิ่นสาบของสุนัขจนแสบจมูกไปหมด

ผมจ้องมองมนุษย์ตัวเล็กที่สุดที่เคยเจอ เขามีผิวขาวมี่ดูนุ่มนิ่มและไม่ใส่เสื้อนอกสีขาว แต่ผมไม่สามารถตัดสินคนจากภายนอก มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่คาดเดาไม่ได้ ดังนั้นจึงนึกระแวงไว้ก่อน หากไร้ความระมัดระวังก็อาจถูกเล่นสนุกจนถึงแก่ชีวิตได้ จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ผมจึงหลบตัวอยู่ในบ้านจำลองรูปเห็ดตลอดเวลาที่สว่าง แล้วคลานออกมาทานอาหารเม็ดเมื่อถึงเวลากลางคืน

เด็กคนนั้นเรียกผมว่า “เสี่ยวเกอ” เป็นสรรพนามที่แปลกเพราะผมไม่เคยถูกเรียกเช่นนั้น หากไม่ใช่หมายเลขก็จะถูกเรียกด้วยลักษณะเด่น เช่น สี หรือเผ่าพันธุ์ นอกจากเด็กชายแล้วยังมีสัตว์เลี้ยงหน้าขนที่แลบลิ้นส่งเสียงแฮ่กๆ แวะเวียนมาด้วยเป็นประจำ มีผู้ใหญ่สองสามคนอยู่ในบ้านด้วยเช่นกัน ทุกคนดูเป็นมิตรและเอ็นดูผมจนทำตัวไม่ถูก

ซันชุ่นติงดูจะเป็นชื่อของสุนัขตัวนั้น เวลาที่ “เสี่ยวเสีย” ไม่อยู่ มันก็มักจะมานั่งเป็นเพื่อนผม คอยชวนผมคุยทั้งที่มีเพียงฝ่ายนั้นพูดอยู่คนเดียว เรื่องสำคัญที่สุดของมันก็เห็นจะเป็น “วันนี้แย่งที่นั่งบนตักเหล่าอู๋จากเจ้าเปี๊ยกนั่นได้อีกแล้ว” โอ้อวดทั้งที่ผมเห็นว่ามันตัวเล็กกว่าเสี่ยวเสียซะอีก

สำหรับผม เสี่ยวเสียเป็นมนุษย์ที่แปลกที่สุด
เขาหายไปจากห้องนอนตั้งแต่เช้าหลังจากวางอาหารไว้ให้ผม ส่วนใหญ่จะเป็นอาหารเม็ด
บางวันก็จะแอบเอาผักที่เจ้าตัวไม่ชอบจากอาหารในจานมาให้ผม แต่หลังจากถูกมนุษย์สวมแว่นตัวใหญ่เอ็ดเข้าว่า “ห้ามให้เสี่ยวเกอกินผักให้” ผมเลยได้ผักสดที่หั่นเป็นชิ้นบางๆ มาแทน

หลังจากหายไปตอนเช้า ทิ้งให้ผมนั่งอยู่ในกรงตัวเดียวจนพระอาทิตย์คล้อยต่ำ เด็กชายก็เปิดประตูพรวดกลับมา
“กลับมาแล้ว เสี่ยวเกอ” เด็กชายเอ่ยเสียงใส วางกระเป๋าบนที่นอนก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งจ้องผม หยิบขนมของมนุษย์ในกระเป๋าออกมาแบ่งให้ ส่วนใหญ่จะเป็นขนมปังกรอบ แต่วันนี้เป็นขนมแป้งที่มีกลิ่นข้าวโพด ผมยื่นหน้าออกมาดมปลายนิ้วเล็ก รับมากัดกินทีละน้อย เสี่ยวเสียเอียงคอยิ้มหวานขณะดูผมกินอาหาร เด็กชายพอใจเมื่อผมกินอาหารอย่างกระตือรือร้นและมักจะสรรหาอาหารของมนุษย์มาให้ผมลองทานเสมอ


บางทีมนุษย์ก็ไม่ได้เลวร้ายไปหมดเลยซะทีเดียว
ผมแลบลิ้นเลียปลายนิ้วที่มีกลิ่นขนมติดอยู่ เสี่ยวเสียหัวเราะคิกคักไม่หยุด “จั๊กจี้น่า เสี่ยวเกอ”
แต่ยังไง ผมก็ไม่ชอบให้เสี่ยวเสียเอาผ้าขนหนูชุบน้ำ “อาบน้ำ” ให้ผมอยู่ดี

(3)

ผมค่อนข้างถูกใจเสี่ยวเกอเป็นพิเศษ หนูแฮมสเตอร์ต่างจากสุนัขที่ปู่เลี้ยงตรงที่มันไม่เข้ามาพันแข้งพันขาเวลาที่ผมกลับมาถึงบ้าน นอกจากเวลาที่ผมอยากเล่นด้วยแล้ว เสี่ยวเกอก็ไม่สนใจผมเลย

เจ้าหนูสีดำนั่งนิ่งราวกับเป็นตุ๊กตา แค่เหลือบมองเมื่อผมเดินเข้ามาในห้องเพียงเล็กน้อยก่อนจะคว้าอาหารเม็ดเดินเข้าไปกินในเงามืดของบ้านจำลอง เฉยชาเสียจนผมอดเข้าไปทักทายไม่ได้ ใช้น้ำเสียงตัดพ้อกับสิ่งมีชีวิตที่ไม่น่าจะเข้าใจผม
“ถ้าไม่ให้อาหาร นายจะเล่นกับฉันมั้ยเนี่ย เสี่ยวเกอ” อู๋เสียทาฟักทองต้มที่บดละเอียดกับนิ้ว ยื่นไปหาแฮมสเตอร์ขนาดกระทัดรัด เสี่ยวเกอแลบลิ้นสีชมพูออกมาเลียจนสะอาดสะอ้าน ผมปาดนิ้วมือเช็ดปากที่เลอะเป็นสีเหลืองไปก็ขำ เอานิ้วเขี่ยใบหูโค้งมนพลางฮัมเพลงในลำคอ เสี่ยวเกอนุ่มนิ่มไปทั้งตัวจนอยากจะเอาหน้าซุก แต่เจ้าตัวเล็กไม่ชอบ เลยเดินหนีผมไปยังมุมห้อง พอได้อาหารเสร็จก็หนีเชียวนะ

นานทีเดียวกว่าเสี่ยวเกอจะยอมเห็นผมเป็นเพื่อน ในสัปดาห์แรกเจ้าตัวเล็กเอาแต่หนีหน้าผมอย่างเดียว จนผมต้องขอให้เตี่ยซื้อคู่มือเลี้ยงแฮมสเตอร์ หาวิธีเอาใจสัตว์ตัวเล็กอย่างขะมักเขม้น โชคดีที่เพื่อนในห้องของผมเองก็เลี้ยงแฮมสเตอร์อยู่เช่นกัน ซิ่วซิ่วให้คำแนะนำผมอยู่บ่อยๆ เรื่องอาหารเสริมก็ด้วย ผมเลยรู้ว่าขนมของมนุษย์บางชนิดนั้น เสี่ยวเกอกินไม่ได้

เมื่อคุ้นเคยกันแล้วก็รู้ว่าเสี่ยวเกอเป็นมิตรกว่าที่คิด หมอนี่ดูจะชอบออกกำลังกาย เมื่อพ้นจากกรงก็เดินไปเดินมาไม่หยุด แถมยังชอบปีนขึ้นมาบนแขนผม มุดเข้าไปในเสื้ออย่างสนุกสนาน ผมขดตัวหัวเราะจนน้ำตาไหลเมื่อถูกขนนุ่มนิ่มเสียดสีไปบนผิวเนื้อ ขาคู่เล็กทั้งสองเดินเตาะแตะบนตัว เกี่ยวผิวเพื่อไต่จากท้องขึ้นมาโผล่ที่คอเสื้อ แลบลิ้นชมพูเลียแก้มผมอย่างเอาใจจนผมหัวเราะคิกไม่หยุด นอกจากวันที่ไปโรงเรียนแล้ว ผมก็จะขลุกอยู่กับเสี่ยวเกอทั้งวัน อ่านหนังสือไปพลางปล่อยให้เสี่ยวเกอปีนไต่ตามตัวโดยไม่ดุว่าอะไร หมอนี่ดูจะชอบมุดเข้าไปในเสื้อผมมาก คงจะเหมือนซันชุ่นติงที่ชอบอยู่ในแขนเสื้อของปู่ล่ะมั้ง

“หนาวเหรอ เสี่ยวเกอ”
ผมมองเจ้าหนูตัวเล็กที่ขดตัวสั่นอยู่ในกรง คุ้ยขี้เลื่อยมาถมตัวเองก่อนจะซุกเข้าไปในบ้าน เมื่อเข้าหน้าหนาวแล้วผมก็ต้องใส่ชุดนอนแขนยาวหนาทับกันสามตัว เสี่ยวเกอก็คงหนาวเหมือนกัน

ผมเปิดฝากรง ประคองเสี่ยวเกอออกมาจากบ้านที่ที่ประตูเปิดกว้างไม่ช่วยป้องกันความหนาว ช่วยไม่ได้นะ วันนี้ผมจะให้นอนในผ้าห่มอุ่นๆ ด้วยกันก็แล้วกัน ผมพาเสี่ยวเกอมานอนด้วยกันบนเตียง เสี่ยวเกอดูจะถูกใจหมอนนุ่มนิ่ม ถึงได้นอนคว่ำ หลับตาเคลิ้ม เอียงคอเข้าหาอย่างออดอ้อนเมื่อผมไล้ปลายนิ้วไปบนหลังนุ่มฟู มองเสี่ยวเกอที่หายใจเป็นจังหวะอยู่ใกล้กันไม่ถึงหนึ่งไม้บรรทัดอย่างเพลินตาก่อนจะผล็อยหลับไป

(4)

เกือบตายแล้ว
ผมคลานออกมาจากผ้าห่มอย่างทุลักทุเล ที่นอนของมนุษย์ทั้งอุ่นและนิ่มจนเผลอหลับไป รู้ตัวอีกทีผมก็กระเด็นตกลงมาจากหมอน ยังไม่ทันตื่นดี ร่างของเสี่ยวเสียก็พลิกมาทับผม ผมอาศัยช่องว่างตะกุยกายออกมาจนนั่งสูดหายใจอย่างปลอดโปร่งเมื่อพ้นจากอันตรายในที่สุด มองใบหน้าเด็กน้อยที่หลับใหลไม่รู้เรื่อง ครางเสียงหวานในลำคออย่างน่ารักว่า “..อือ..เสี่ยวเกอ”

น่าหมั่นเขี้ยว--ผมปีนขึ้นไปข้างๆ ใบหน้าเด็กชาย ข่วนเบาๆ เป็นการเอาคืน เสี่ยวเสียย่นจมูกเล็กน้อยก่อนจะจาม “ฮ..ฮัดจิ้ว” ออกมา ไม่รู้หรอกว่ามนุษย์มีเซนส์การมองความงามอย่างไร แต่สำหรับผม แม้จะไม่มีขน แต่เสี่ยวเสียก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์น่ารัก เด็กชายปิดเปลือกตาสนิทจนเห็นแพขนตายาว ดวงหน้าอ่อนเยาว์ทำให้ผมขยับตัวเข้าไปแตะแก้มใส...นิ่ม นิ่มกว่าฝ่ามือเล็กที่ผมชอบเข้าไปซุกไซ้เสียอีก ผมแลบลิ้นเลียเบาๆ อย่างเคยชินจนกลิ่นกายติดบนผิวไร้ขนของเสี่ยวเสีย เมื่อสบายใจแล้วก็เดินไปขดตัวนอนใต้หมอน เว้นระยะห่างเพื่อความปลอดภัยก่อนที่ผมจะโดนเด็กน้องดิ้นทับตายเสียก่อน อากาศอุ่นๆ บนที่นอนทำให้ผมผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

“เสี่ยวเกอ เสี่ยวเกอ อยู่ไหนน่ะ”
เสียงของเด็กชายแว่วอยู่ไกลๆ ทำให้ผมลืมตาขึ้น รอบตัวมืดมิดไปหมด แต่ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับสัตว์หากินกลางคืน ผมปีนขึ้นไปตามเสียงเรียก่อนจะพบว่ากลิ้งตกลงมาในกระเป๋านักเรียนของเสี่ยวเสียตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เด็กชายตะโกนเรียกผมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ คลานตัวต่ำกับพื้นมองหาใต้เตียงก็แล้ว เขย่ากรงเรียกหาก็แล้ว เสี่ยวเสียเบะปากจะร้องไห้ ยังไม่ทันที่ผมจะปีนออกไปแสดงตัว เสียงของมนุษย์ผู้ใหญ่ก็เรียกให้เด็กชายเตรียมตัวไปโรงเรียน เสี่ยวเสียคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นไปสะพาย การเคลื่อนไหวกะทันหันทำให้ผมถลาลงไปกับด้านล่าง ถูกทับด้วยกระเป๋าดินสออีกที พอเจอผู้ใหญ่ เสี่ยวเสียก็ฟ้อง “เตี่ย” ไม่หยุดปาก น้ำเสียงลนลานทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ ไม่คิดว่าคนคนนี้จะใส่ใจสิ่งมีชีวิตตัวเล็กอย่างผมมากขนาดนี้

ยังไม่ทันได้คิดอะไร ผมก็โคลงเคลงไปกับกระเป๋า คลื่นไส้เสียจนอยากขย้อนของเก่าออกมา ได้ยินเสียงมนุษย์ดังระงมไปหมด ผมคงถูกพาออกมาข้างนอกกับเสี่ยวเสียล่ะมั้ง ขณะที่ผมพยายามพาตัวเองลุกขึ้นนั่งเมื่อแผ่นดินไหวสงบลง แสงที่ลอดออกมาจากซอกกระเป๋าตอนที่เสี่ยวเสียรูดซิบกระเป๋าก็ส่องลงมา เด็กชายเรียกชื่อผมด้วยอารามตกใจระคนดีใจยกใหญ่ ผมเห็นหยดน้ำตาที่หางตาเด็กชาย เขาประคองผมขึ้นมาเอาแก้มไถกับข้างลำตัวของผมยกใหญ่ ก่อนจะรีบเก็บใส่ในกระเป๋า “ชี่...อยู่ในห้องเรียนต้องเงียบหน่อยนะ”

ผมไม่เข้าใจเท่าไหร่ อย่างไรซะผมก็ไม่ส่งเสียงดังเท่าเสี่ยวเสียอยู่แล้ว เด็กชายเปิดกระเป๋าทิ้งไว้เพื่อให้ผมมีอากาศ แถมยังแอบหย่อนขนมปังกรอบชิ้นเล็กลงมาให้ด้วย ผมกินของว่างไปพลางรอเสี่ยวเสีย “เรียน” เสร็จ ดูเหมือนผมจะได้คำตอบแล้วว่าเสี่ยวเสียมักออกไปไหนทั้งวัน เด็กชายสวมเสื้อผ้าที่ดูสะอาดและเรียบร้อย เมื่อได้ยิ่งเสียงกริ่งดังนานกว่าทุกครั้ง เด็กชายก็คว้าผมใส่กระเป๋าเสื้อ พาผมโคลงเคลงย้ายไปอีกสถานที่หนึ่งที่เสียงดังเซ็งแซ่ยิ่งกว่าเดิม

“แฮมสเตอร์ของอาเฮียงั้นเหรอ” ผมสะดุ้งเมื่อถูกจับได้ว่าโผล่ศีรษะออกมา เด็กมนุษย์วัยเดียวกับเสี่ยวเสียยื่นหน้าเข้ามาหาผม เอื้อมมือจะจับผม นิ้วยาวลูบที่ศีรษะไปมา แม้จะไม่ต่างจากวิธีสัมผัสของเสี่ยวเสีย แต่ผมกลับไม่ชอบใจเอาซะเลย “เสี่ยวฮัว” ที่เด็กชายเรียกมองผมอย่างสนใจ ดวงตาคูเรียวสวยดูไม่น่าไว้ใจคล้ายกำลังคิดอะไรอยู่ผิดกับเสี่ยวเสียที่ไม่มีอะไรปิดบัง เมื่อรู้สึกอย่างไรก็แสดงออกมาทางสีหน้าเสียหมด เป็นความบริสุทธิ์ของคนเด็กที่ทำให้ผมสบายใจ ผมไม่ชอบกลิ่นของเสี่ยวฮัวที่ติดตัวจึงยกมือขึ้นถูศีรษะกลบกลิ่นอย่างรวดเร็ว มุดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของเสี่ยวเสียไม่โผล่ออกมาอีกจนกระทั่งเด็กน้อยพาผมกลับบ้าน

เสี่ยวเสียวางผมลงในกรง ปล่อยให้ผมคลานเข้าไปในอ่างทรายเพื่อทำความสะอาดตัวเองราวกับจะรู้ใจ ผมย่นจมูกไม่พอใจ แม้จะได้อยู่กับเสี่ยวเสียตลอดเวลาแต่เด็กชายกลับไม่สนใจผมเท่าไหร่นัก ผมทำเป็นไม่ได้ยินเสียงเรียก “เสี่ยวเกอ เสี่ยวเกอ” ของเด็กชาย ปัดนิ้วที่เขี่ยหลังผมอย่างกับจะอ้อน แม้จำทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่ก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี

ซันชุ่นติงบอกว่าผมเริ่มจะคล้ายสุนัขหวงสัตว์เลี้ยงไปเสียแล้ว เจ้านั่นแม้จะเดินตามเสี่ยวเสียบ่อยๆ แต่เมื่อเหล่าอู๋เรียก มันก็จะรีบวิ่งไปหาชายมีอายุคนนั้นก่อน ส่ายหางอย่างว่าง่ายไม่หยุด ทั้งยังไม่ยอมให้สุนัขตัวไหนได้ยึดที่นั่งบนตักอีกต่างหาก ผมเอียงคอมองเด็กชายที่หายไปนอกห้องก่อนจะกลับมาพร้อมกับเมล็ดทานตะวันจำนวนมาก ถือล่อให้ผมคลานออกมาจากที่ซ่อน--ช่างเถอะ

ผมเดินไปหาเสี่ยวเสีย แทะนิ้วเด็กน้อยเบาๆ เพื่อระบายความหงุดหงิดไปด้วย
“โอ้ย เสี่ยวเกอ! ฟันนายคมขึ้นหรือเปล่าเนี่ย” เสี่ยวเสียบ่นโอด ขณะผมใช้มือคู่หน้ารับเมล็ดทานตะวันมา พอเห็นของเหลวสีแดงที่ไหลออกมาจากปากแผลก็รู้สึกว่าทำเกินไปหน่อย เลยแลบลิ้นเลียให้ รสชาติคล้ายกับโลหะของกระบอกใส่น้ำแต่นุ่มนวลกว่า ผมแลบลิ้นเลียรอบปากตัวเอง ฉับพลันก็รู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นมา ความรู้สึกคล้ายถูกฉีดยาข้าไปในเส้นเลือดคืนกลับมาจนเมล็ดทานตะวันหล่นจากมือ ผมล้มตัวลงกับพื้น สำลักไม่หยุด

อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยแล้ว แล้วยังจะมาน้อยใจอีก
ผมคงแก่มากแล้วจริงๆ


//

"เสี่ยวเสีย ฉันปวดหลัง"
ขอโทษที่ซูค่ะ แต่แฮมแฮมกินได้นะ /อม' H ')

[The_Dark_Lady]

แฮมสเตอร์อากง
อูเสียโชตะ
ซูของแท้แต่ดี
...ฉันตาย...

[Rozenkreuz]

แฮมสเตอร์สีดำ!!!! พึ่งรู้ว่ามี //กรีดร้อง //ภาพแฮมทาโร่ติดตามาตั้งแต่เด็ก ถถถถถถ
แฮมสเตอร์ตัวจิ๋วขนาดเท่าฝ่ามือ อืมๆๆ.... เดี๋ยวนะ ฝ่ามือ? //ก้มมองมือตัวเอง ผมว่ามันไม่จิ๋วเท่าไหร่นะครับ 5555

เสี่ยวเกอกลายเป็นแฮมสเตอร์~~~ ง้ากกกก ดาเมจแรง
เอาหน้าถูๆไถๆเสี่ยวเสีย ง่อววววววว น่าย้ากกกกก

ปล.อ่านแล้วฟิน แต่จะฮาก็ตรงชื่อเรื่องนี่แหละ 55555555555

[feyralin]

แฮมสเตอร์สีดำ!!!! พึ่งรู้ว่ามี //กรีดร้อง

แฮมๆสีดำมีนะคะ แอร้--แปะลิงก์อ่อน https://twitter.com/dedenee/status/617615873285554177

ฟฟฟฟฟวิ่งเข้ามาเม้นจนได้ ฮือออ ชอบนักแฮมโหยวผิง
ตัวเองติดเด็กแล้วแท้ๆ แต่ทำเป็นเมิน ไม่สนใจ
พอเสี่ยวเสียหลับดันแอบไปเลียแก้มเขาซะงั้น แงงงง
#จะเอยูไหนพี่ชายก็โม่ยเสี่ยวเสีย #ไม่สิเอยูนี้เป็นอากงแล้ว

ชอบซูของโปเกะอะ โดยเฉพาะซูแฮม มันน่ารักดุ๊กดิ๊กมากมาย
ฮือออ รอทั้งแฮมอู๋แฮมอากงเลย รั๊กกกกกก

[yakusoku]

ง่า เสี่ยวเกอขี้งอล อย่างอลเสี่ยวเสียเลยนะ ว่าแต่เสี่ยวเกอเป็นอะไรไปเนี่ย เป็นห่วงจังรอมาต่อนะคะ

[Rozenkreuz]

แฮมสเตอร์สีดำ!!!! พึ่งรู้ว่ามี //กรีดร้อง

แฮมๆสีดำมีนะคะ แอร้--แปะลิงก์อ่อน https://twitter.com/dedenee/status/617615873285554177

ขอบคุณครับ จริงๆก็พอจะรู้ว่าน่าจะมีแหละ แต่ไม่เคยเห็นจริงๆ ถถถ
เป็นทาสแมว เลยไม่เคยนอกใจไปมองแฮมๆ //รู้สึกพลาด ขอแบบแฮมโหยวผิงสักตัวววววว ง่อวววว