[Fic] Lost Memories [ผิงเสีย] Chapter8

[MinMin]

Lost Memories

fiction บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing เมินโหยวผิงxอู๋เสีย
Timeline หลังเล่มสิบที่เมินโหยวผิงเดินทางไปยังประตู สำริด ผ่านไป 2 ปี





นายอ้วนพักอยู่ในโรงแรมเล็กๆ รถที่ขับอยู่เป็นรถเช่า เขาบอกว่าได้ข่าวเรื่องผมหายตัวไป จึงรีบกลับมาจากปาหน่าย แต่เมื่อกลับมาก็เจอผมตัวปลอมที่ร้าน นายอ้วนรู้แต่แรกแล้ว เพราะไอ้ตัวปลอมหน้าตาฉลาดดูทันคนมากเกินไป เทียนเจินอู๋เสียที่เขารู้จักไม่มีวันทำหน้าแบบนี้ ผมยิ่งฟังยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่หาดีไม่ได้เลยหรือ ทำไมแต่ละคนที่พูดถึงผมจึงมีแต่ด้านแย่ๆทั้งนั้น

เข้าไปในห้องของนายอ้วน ผมถอดเสื้อของเมินโหยวผิงออก แผ่นหลังเขียวช้ำดวงใหญ่ นายอ้วนหายามาแปะให้ อาการปวดจึงลงลดบ้าง ผมมองเมินโหยวผิงที่เป็นฝ่ายปะทะกับพวกนั้นโดยตรงแต่ไม่มีแผลแม้แต่นิดเดียว ส่วนนายอ้วนมีแผลถลอกเล็กน้อย สรุปคือผมเป็นคนที่ไม่ได้ไปลุยกับใคร แต่บาดเจ็บหนักที่สุด

หลังจากทำแผลกันเสร็จ นายอ้วนลากเก้าอี้มานั่ง ส่วนผมกับเมินโหยวผิงนั่งบนเตียงเดี่ยว ผมเล่าให้เขาฟังว่าผมความจำเสื่อม ตกเขาที่ฉางไป๋ซาน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไปที่นั่น จากนั้นก็เล่าเรื่องที่ผ่านมาคร่าวๆ พอพูดถึงคนที่ชื่อ “คุณหนิง” เขาก็ทำหน้าไม่สู้ดีนัก แต่เมื่อผมถามว่าเพราะอะไร เขาก็บอกปัดให้ผมเล่าต่อ

ผมเล่าถึงตอนที่เจอเมินโหยวผิง เขาก็ถามแทรกขึ้นมาว่า

“น้องเสี่ยวเกอพูดกับนายว่ายังไงนะ”

“ฉันไม่รู้ว่านายเป็นใคร แต่ถ้านายเป็นอะไรไป ฉันจะรู้”

นายอ้วนถึงกับผิวปาก “ตอนแรกฉันยังคิดว่าเป็นน้องเสี่ยวเกอตัวปลอม แต่แบบนี้น้องเสี่ยวเกอตัวจริงแน่แท้”

“ทำไม” ผมสงสัย

“ตอนที่นายได้ความทรงจำคืนมา นายจะเข้าใจเอง” นายอ้วนตบไหล่ผม ท่าทางบอกว่าต่อให้ถามยังไงก็ไม่บอก ผมจึงเล่าต่อจนจบ เขามองหน้าผมแล้วถอนหายใจ

“เทียนเจินอู๋เสีย นายมีอะไรทำไมไม่บอกเสี่ยอ้วน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ใจคอนายคิดว่าฉันพึ่งพาไม่ได้หรือไง”

ผมไม่รู้ความคิดของตัวเองในช่วงนั้น ได้แต่คาดคะเนเอา “เรื่องมันอาจจะกะทันหันจนฉันไม่ว่างติดต่อนายก็ได้ ฉันเล่าเรื่องให้นายฟังแล้ว ทีนี้นายจะบอกได้หรือยังว่าฉันกับเสี่ยวเกอเป็นใคร”

นายอ้วนยังมีท่าทีไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ก็ยอมเล่าโดยดี ทว่าเพียงแค่เกริ่นชื่อ “อู๋เสีย” ของผมขึ้นมา เมินโหยวผิงก็ลุกขึ้น เดินไปตรงหน้าต่าง ผมกับนายอ้วนเดินตามไป ข้างล่างเห็นรถหลายคันมาจอด คนที่ลงมาเป็นกลุ่มคนในชุดนักสำรวจ เชี่ย! ทำไมตามมาไวอย่างนี้

“ไอ้พวกนี้เหรอที่ตามล่านาย”

ผมพยักหน้า “คงต้องหนีก่อนแล้วล่ะ”

พวกเราถอยกลับมาคิดทางหนี จะปีนหน้าต่างออกไปคงไม่ได้ เพราะมีคนเฝ้าอยู่ จะซ่อนตัวในห้องนี้ไปตลอดก็คงไม่ได้ ผมดูถูกพวกนั้นมากเกินไป อำนาจเงินทองของพวกเขามากจริงๆ หรือผมไม่ควรหนี เดินไปเผชิญหน้ากับพวกนั้นตรงๆแล้วบอกว่า “คุณหลอกผมไม่ได้แล้ว ผมรู้ความจริง ปริศนาทั้งหมดไขกระจ่างแล้ว” แต่มันคงสิ้นคิดเกินไป

ผมทิ้งความคิดไร้สาระของตัวเอง หันไปมองนายอ้วน เห็นเขาเแง้มประตูออกไปดูสถานการณ์ข้างนอกแล้วปิดกลับอย่างรวดเร็ว “พวกมันคงตามรถฉันมา ตอนนี้ไล่เคาะเปิดค้นเรียงห้อง”

ผมนึกในใจว่าฉิบหายแล้ว! คงหนีไม่ทัน แต่จะหลบยังไง ผมมองดูในห้อง ถ้าซ่อนใต้เตียงก็ได้แค่คนเดียว ในห้องน้ำคงซ่อนไม่ได้ หรือจะซุกในตู้เสื้อผ้า แต่พวกนั้นก็อาจจะเปิดค้น ผมลนลานกำมือเข้าหากันแน่น หรือจะเสี่ยงกระโดดหนีไปทางหน้าต่างเลย ไหนๆห้องก็อยู่แค่ชั้นสาม

ในขณะที่ผมคิดจนหัวแทบระเบิด นายอ้วนก็พูดว่า

“ฉันคิดวิธีได้แล้ว...แต่นายอาจจะไม่ชอบ...”

“อะไรก็ได้ทั้งนั้น นายรีบๆทำเถอะ” ผมเร่ง

นายอ้วนทำใจอยู่ครู่หนึ่ง “น้องเสี่ยวเกอตัวเล็ก ลงไปซ่อนใต้เตียง ส่วนนาย ถอดเสื้อถอดกางเกง” เขาบอกพลางถอดเสื้อถอดกางเกงออกเหลือแต่กางเกงในตัวเดียว ผมที่กำลังตะลึงกับคำสั่งของเขา เมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ก็ถอดเสื้อถอดกางเกงทั้งที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก หันไปเห็นเมินโหยวผิงมองผมด้วยสายตานิ่งเฉย แต่ยังไม่ลงไปซ่อนใต้เตียง

นายอ้วนเอาผ้าเช็ดตัวมาพันช่วงล่างไว้ เปิดตู้เย็นหยิบนมออกมา เขาเดินมาที่เตียง กระชากผ้าห่มขึ้นแล้วผลักผมลงไปนอน เอาผ้าห่มปิดคลุมหน้ากับตัวผมไว้ เหลือแค่ช่วงขาที่โผล่พ้นออกมา จากนั้นผมก็รู้สึกได้ว่ามีของเหลวบางอย่างเลอะเปรอะขา ผมคิดว่าคงเป็นนมที่เขาเอาออกมาจากตู้เย็น เย็นชะมัด

ผมได้ยินเสียงเคาะประตู

“นายอยู่นิ่งๆไว้” นายอ้วนบอก ตอนนี้ผมมองอะไรไม่เห็นนอกจากผ้าห่มสีขาวๆที่คลุมอยู่ จึงอาศัยการฟังเสียง ผมได้ยินเขาเปิดประตู บ่นโวยวายว่ามีธุระอะไร ขัดจังหวะเขาเหลือเกิน ผมฟังคำของเขาอีกหลายประโยค แล้วก็เข้าใจแผนของเขาทันที

...นายอ้วนแม่ง!

ผมสบถด่าบรรพบุรุษของเขาในใจ นายอ้วนโวยวายกับไอ้พวกนั้นอยู่สักพักก็เดินกลับมา ผมรู้สึกได้ว่าเตียงยุบลง สปริงส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด มือสองข้างของเขาวางอยู่ระหว่างหัวของผมพอดี

“อยากค้นก็ค้นไป ฉันจะต่อ แม่ง! ขัดจังหวะชิบหาย”

เชี่ย!
ผมสะดุ้งเมื่อเขาลูบต้นขาของผม ไอ้อ้วนแม่งจะล้อเล่นแรงเกินไปแล้ว หากไม่ติดว่าสถานการณ์มันจวนตัวขนาดนี้ ผมคงยกขาถีบเขาแน่นอน เขาจับขาของผมแยกออกจากกัน ตอนนั้นผมจึงได้ยินเสียงเปิดปิดประตู น้ำหนักที่กดทับบนเตียงหายไป

“พวกนั้นไปแล้ว”

ผมกระเด้งตัวขึ้นมาทันที “เชี่ยแม่ง! ซ่อนบ้าอะไรของนายแบบนี้” ผมดึงผ้าห่มออก ขาของผมเลอะนม เหม็นกลิ่นคาว หมอนี่ราดลงมาทั้งกล่องเลยหรือไง

“ฉันก็บอกแล้วว่านายอาจจะไม่ชอบ”

ถ้าเขาบอกแต่แรกว่าแผนของเขาคือแบบนี้ ผมคงไม่ยอม แม่ง! ผมรู้สึกเหมือนความเป็นชายของตัวเองโดนทำร้ายเหลือเกิน ลุกขึ้นคว้าเสื้อคว้ากางเกงตัวใหม่จากกระเป๋าเป้ เข้าไปล้างตัวในห้องน้ำ เมื่อออกมาก็พบว่านายอ้วนไม่อยู่แล้ว มีแต่เมินโหยวผิงนั่งนิ่งเป็นหินอยู่บนเตียง ผมเห็นเขาหลับตา นึกว่าหลับอยู่ แต่เมื่อผมเดินไปได้สามก้าว เขาก็ลืมตาจ้องผม

“นายอ้วนไปไหน”

“ซื้อของ”

เวลาแบบนี้ยังจะมีอารมณ์ไปซื้อของอีกเรอะ! เขายังติดค้างเรื่องเล่าอยู่ แทนที่จะเล่าก่อนกลับไปซื้อของ แถมข้างนอกก็ยังมีพวกนั้นเฝ้าอยู่ หมอนั่นจะทำตัวสบายเกินไปแล้ว ผมบ่นในใจพลางเก็บเสื้อผ้าชุดที่โยนไปกองกับพื้นในตอนแรก นึกได้ว่าเป็นเสื้อผ้าของเมินโหยวผิง และตอนนี้เขาก็ยังใส่เสื้อของผมอยู่ ไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อวาน

“นายจะอาบน้ำมั้ย” ผมถาม ยัดเสื้อผ้าของเขาลงกระเป๋าตัวเอง ถ้ามีเวลาค่อยซักคืน

เมินโหยวผิงลุกขึ้น เดินเข้าห้องน้ำ ผมมองดูการเดินของเขาแปลกไปจากทุกที ปกติจะล่องลอยเหมือนวิญญาณ ตอนนี้เริ่มเดินเหมือนมนุษย์ปกติ หรือว่าความทรงจำของเขาจะกลับมาแล้ว

“เสี่ยวเกอ” ผมเรียกก่อนที่เขาจะเดินเข้าห้องน้ำ “นายจำอะไรได้บ้างหรือยัง”

เขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ตอบว่า “ฉันจำนายได้”

“จริงเหรอ!” ผมดีใจมาก ถ้าเมินโหยวผิงจำผมได้ ผมก็ไม่ต้องรอให้นายอ้วนกลับมาเล่าเรื่อง “ฉันกับนาย พวกเราเป็นยังไง”

“สิ่งที่ฉันจำ ไม่เหมือนสิ่งที่นายจำ”

ถ้าเหมือนก็แปลกแล้ว หัวฉันกับหัวนายคงละหัวกัน จะไปจำอะไรเหมือนกันเป๊ะได้ยังไง ผมขมวดคิ้ว เดินไปหาเขา “ในความทรงจำของนาย ฉันเป็นแบบไหน”

“นายคือความเชื่อมโยงเพียงหนึ่งเดียวของฉันกับโลกใบนี้” เขาก้มลงมองนิ้วมือที่ยาวผิดปกติของตัวเอง “ถึงแม้ฉันจะจำเรื่องของตัวเองไม่ได้ แต่จำนายได้ ถ้านายเป็นอะไรไปฉันจะรู้ เพราะฉะนั้นฉันจึงต้องตามหานาย”

“แต่นายอ้วนก็รู้จักนายไม่ใช่เหรอ”

เมินโหยวผิงส่ายหน้า ไม่พูดอะไรอีก เขาเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ผมยืนงงอยู่คนเดียวด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก

[Rozenkreuz]

สิ่งที่ฉันจำไม่เหมือนสิ่งที่นายจำ //เอาปีกปิดหน้าแล้วมุดดินแก้เขิล
จำอะไรครับ ปกติจำอะไรเกี่ยวกับนายน้อยครับเสี่ยวเกอ ฟฟฟ

[yakusoku]

เดี๋ยวๆวิธีของนายอ้วนนี่แบบว่า...

[tamahome]

55555555555 ขรรมมมมมมมมมมมมมมมม
เสี่ยคะ!!!!! ตอนนี้มันอ้วนเสีย!!! แง~~~~~~~~
ราดนมด้วย เห็นเสี่ยวเกอเป็นอะไร นายอ้วนไปแล้วให้เสี่ยวเกอช่วยทำความสะอาดมั้---แค่กกกกก
เสี่ยคงอ่านบันทึกของนายน้อยหมดสิ้นสิบเล่มแล้วเหมือนพวกหนูสินะคะ ถึงได้รู้ว่าประโยคนี้มีแต่เสี่ยวเกอตัวจริงที่จะพูดกับนายน้อยได้ 55555

ปล.นายน้อยหน้าตาออกจะเป็นปราชญ์ แค่อย่าเห็นความคิดข้างใน! เสี่ยอ่านบันทึกแล้วอย่าติดฟิลเตอร์แบบพวกหนูสิคะ! 555555555