[OS] #dmbjdaily 43 days left : Half|Black Friday(เซี่ยเหลียนหวน,อู๋ซันเสิ่ง)

[pokeru]

เซี่ยเหลียนหวนเคยดูหนังฝรั่งเรื่องหนึ่ง
ความเชื่อที่ว่าวิญญาณจะออกมาร่อนเร่ในคืนวันศุกร์

คืนวันศุกร์ที่สิบสามวนกลับมาอีกครา

เหลียนหวนตื่นตลอดคืนเพื่ออ่านข้อมูลที่ได้รวบรวมมาเป็นเวลาหลายปี สถานที่แห่งหนึ่งกลางทะเลทรายที่คนคนนั้นปรากฏตัวเป็นครั้งสุดท้าย

เขาหลับตาลง นวดระหว่างคิ้วหลังจ้องตัวหนังสือจำนวนมากเป็นเวลานาน ถอดถอนหายใจในห้องที่มีเพียงแสงไฟจากโคมที่โต๊ะ หน้าต่างกรอบไม้เปิดรับลม ผืนผ้าม่านพลิ้วไหวราวกับจะสร้างภาพหลอนให้คนที่ใช้สายตาคิดไปเอง เมื่อกะพริบตาซ้ำก็ไล่จินตนาการของตัวเองออกไป

ไม่มีใครยืนยันได้ว่าอู๋ซันเสิ่งเสียชีวิตไปแล้ว
หมอนั่นตายยาก ต่อให้เหลือเพียงตัวคนเดียวก็ต้องดิ้นรนออกมาจากเขาวงกตนั่นจนได้--ต่อให้ต้องใช้วิธีการจะบ้าบิ่นสักเพียงใด...เขาเชื่อเช่นนั้น

เซี่ยเหลียนหวนพักสายตาจากภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอ
กลับมาจดจ่อกับแผนที่ที่มีร่องรอยปากกาขีดเขียนตำแหน่งอยู่เต็มไปหมด

เขาพำนักอยู่ที่เมืองเล็กๆ ในเขตร้อนแห่งนี้มาก็หลายปี
ตามหายายเฒ่าที่นำทางคณะสำรวจไปถึงแอ่งกลางทะเลทรายจนจ่ายเงินซื้อตัวมาได้ อาศัยเงินหนุนจากหลานชายสกุลเซี่ยที่อยู่เฉิงตูเพื่อจัดหาคนและอุปกรณ์--เมื่อคิดแล้วก็นึกขำ ตระกูลเซี่ยทำกรรมอะไรไว้ จึงได้โดนคนสกุลอู๋ปั่นหัวเสียทุกรุ่น
เขาเองก็เหมือนกัน
จนกว่าจะได้เห็นร่าง เขาไม่มีทางเชื่อว่าหมาบ้าอย่างซันเสิ่งสิ้นชื่อไปแล้ว

ไม่มีบันทึกเล่มไหนระบุว่าวันศุกร์สิบสามจะอาถรรพ์อย่างที่คนตะวันตกเชื่อกัน เขาที่เติบโตและอยู่กินกับประวัติศาสตร์จีนหลายพันปีก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เชื่อนักหนาว่าอย่างนั้น--หนังสยองขวัญที่ดูตอนวัยรุ่นกับหมอนั่นมีอิทธิพลกับเขาจริงๆ...เขาอยากจะเชื่ออย่างนั้น

ซันเสิ่งเป็นพวกบ้าดีเดือด ทั้งยังชอบเล่นอะไรแผลงๆ
บางครั้งก็โผล่มาที่ห้องใต้ดินโดยไม่บอกกล่าว
บางครั้งก็จงใจล็อกทางเข้าออกที่มีเพียงสองเพื่อยั่วโมโหให้คนที่นิ่งเฉยเปลี่ยนสีหน้า ส่งเสียงเย็นยะเยือกขู่ลอดไรฟัน
บางครั้งก็จงใจกระทืบพื้นตึงตังให้คนที่อยู่ในห้องด้านล่างหนวกหูจนทนไม่ไหว ต้องมุดทางแคบขึ้นมาตบกระโหลกให้หายบ้าเสียที

เมื่อถูกตี คนที่มีสีหน้าเคร่งเครียดก็วาดยิ้มเยาะออกมา ราวกับได้ระบายอารมณ์ โยนความขุ่นมัวให้คนที่ใช้สมาธิกับตัวหนังสือที่ยึกยือเต็มหน้ากระดาษสีชา

ถ้าหมอนั่นตายไปจริงๆ
จะพลาดโอกาสเล่นแผลงอย่างหลอกเขาให้ขวัญกระเจิงได้อย่างไร

เหลียนหวนหันมองที่หน้าต่าง
คืนนี้ค่อนข้างเงียบสงัด ไม่มีลมพัด เสียงก๊อกแก๊กเพียงนิดเดียวก็เรียกให้เขาสนใจได้ หากหันไปก็พบแต่เพียงความว่างเปล่า

เขาถอนหายใจยาว
ก้มลงอ่านบันทึกของเหวิ่นเจินซ้ำๆ จนแทบจะจำขึ้นใจ
เขาไม่ได้มีประสบการณ์โชกโชนอย่างอู๋ซันเสิ่ง หากไม่นับเหตุการณ์ที่ทะเลทางใต้ นี่ก็เป็นครั้งแรกของเขา--เขาเหยียดยิ้มกับตัวเอง

คนตระกูลเซี่ยรอบคอบเสมอ ไม่เหมือนอู๋ซันเสิ่ง
เขารวบรวมข้อมูลจำนวนมาก ใช้เวลาหลายปีเตรียมตัวเพื่อให้ภารกิจลุล่วงในคราเดียว จ้างตัวคนที่เคยเข้าไปถึงทางใต้ดินมาเพื่อการนี้--ลากคอไอ้ตัวปัญหากลับมาไม่ว่าจะเป็นหรือตาย

เขาไม่มีวันปักใจเชื่อหากไม่ได้เห็นร่างนั้นกับตาตัวเอง

ฟ้าสว่างแล้ว
เขาได้ยินเสียงไก่ขันที่อยู่ไกลออกไป
คืนวันที่สิบสามสิ้นลงอีกครา

เหลียนหวนจุดยิ้มที่มุมปาก เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ขณะยกมือขึ้นยืดเส้นยืดสาย

ซันเสิ่ง
ฉันควรจะดีใจหรือเปล่าที่นายไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าในร่างวิญญาณ
...ที่คิดว่าบางที นายอาจยังมีชีวิตอยู่ก็ได้


//
แอ้ เพิ่งเคยลงฟิคในบอร์ดครั้งแรก ฝากด้วยค่ะU v U)
พอเห็นหัวข้อเดลี่นี้แล้วอดไม่ได้จริงๆ ขอโทษที่เป็นของเก่านะคะ
/แจวขอนไม้แล้วมุดกลับไป

[The_Dark_Lady]

ไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววว อาเซี่ยน่ารัก
อะไรคือการนั่งบ่นว่า ตระกูลเซี่ยทำกรรมอะไรไว้ จึงได้โดนคนสกุลอู๋ปั่นหัวเสียทุกรุ่น
แถมยังมารอวิญญาณอาสาม แงงง ก็คนมันผูกพันเนอะ จะให้เชื่อว่าตายโดยที่ไม่เห็นศพก็ใช่ที่

PS.ความจริงแล้วเราชิปเอ้อร์เหลียน พานสาม แต่แอบๆชิปเอ้อร์เหลียนซัน(?)ด้วย แต่ฟิคนี้น่ารัก ทำเอาอยากชิปเหลียนซัน //ยัยคนหลายเรือ...