[OS] น้ำชา (พานสาม,สามพาน)

[sakitama]

[OS] น้ำชา : พานสาม, สามพาน
(ไม่มีหัวมีท้าย)

น้ำชา


พานจื่อเทน้ำที่ตักมาจากลำธารลงในหม้อสนาม สอดไม้เข้าในหูหม้อแล้วนำไปแขวนเหนือก้อนเส้า น้ำจากลำธารกลางป่าถึงจะดูใสแจ๋วแต่ก็ไม่ปลอดภัยจากพวกหนอนปรสิตและสิ่งปฏิกูล ดื่มเข้าไปโดยตรงอาจมีปัญหาสุขภาพ แต่ถ้าเอามาต้มเดือดก่อนก็ไม่ต้องกังวล


อาทิตย์อัสดงเหนือยอดไม้แล้ว ค่ำนี้พวกเขายึดชัยภูมิได้เป็นลานหินติดกับเนินหน้าผา อยู่สูงกว่าลำธารเบื้องล่างราวสามร้อยเมตร ไม่กีดขวางทางด่านสัตว์ การมีหน้าผากางกั้นอยู่เบื้องหลังจะช่วยปกป้องพวกเขาจากลมกลางคืน มีเต้นท์สามหลังกางเคียงกัน


อู๋ซันเสิ่งบอกว่า พวกเขาอยู่ห่างจากจุดหมายไม่มากแล้ว อย่างไรเสียกรวยอวบแห่งนั้นที่อู๋ซันเสิ่งได้เบาะแสมาก็ไม่รอดมือพวกเขา แต่การเร่งเดินทางกลางคืนในเขตเทือกเขาสูงนั้นอันตราย โดยเฉพาะแถบนี้มีแต่โขดหินรูปร่างแปลกประหลาด ร่องหลุมลึกและหุบเหวที่เกิดจากลาวาในยุคภูเขาไฟปะทุทั้งนั้น ดีไม่ดีจะเอาชีวิตไปทิ้ง


พานจื่อมีชาหลงจิ่งรสเลิศเก็บในกระป๋องเหล็ก เป็นชาที่เตรียมไว้สำหรับลูกพี่อู๋ซันเสิ่ง น้ำเดือดแล้ว เขาโปรยชาลงไปแล้วปิดฝา ความรู้สึกตอนนี้อย่างกับตัวเองเป็นชายชรารอลูกหลานกลับมาเยี่ยมบ้าน เนื่องจากคนอื่นๆ ในคณะต่างพากันออกไปสำรวจราวป่ารอบๆ กันหมด ทว่าพานจื่อชินแล้ว กับการถูกทิ้งไว้เบื้องหลังอย่างนี้ อย่างน้อยคราวนี้เขาก็รู้ ว่าจะมีคนกลับมาหา

เสียงย่ำสวบสาบใกล้เข้ามา พานจื่อเงยขึ้นดูเห็นต้าขุยแหวกกอหญ้ามาไหวๆ เจ้าคนร่างหมีนั่นก้าวพรวดๆ เดี๋ยวเดียวก็ถึงกองไฟ แล้วทรุดนั่งลงบนขอนจนไม้ผุนั่นแทบพัง


"เหนื่อย กระหาย เหล่าพาน มีอะไรกินบ้าง" ต้าขุยกวาดตามอง เอื้อมมือจะคว้าหม้อสนามที่พานจื่อชงชาไว้ เขาตีมืออีกฝ่ายอย่างเร็วแรง

"นั่นของพี่สาม! ต้องให้พี่สามกินก่อน อย่างแกกินนี่พอ" พานจื่อยื่นหม้อน้ำร้อนเปล่าๆ ให้เขา ต้าขุยพึมพำเบา ฟังได้ความว่าอะไรๆ ก็พี่สาม พานจื่อไม่สนใจ ชะเง้อไปยังทิศที่พานจื่อเดินออกมา

"พี่สามกับคนอื่นๆ ล่ะ"

"มากันคนละทาง เดี๋ยวก็ถึง" ต้าขุยว่าพลางซดน้ำร้อนเสียงดัง "ได้ยินเสียงปืนทางฝั่งพี่สามด้วย คาดว่าต้องเจอของดีแน่ๆ"

พานจื่อได้ฟังว่าฝั่งพี่สามมีเสียงปืน ก็รู้สึกไม่สบายใจ พลางคิดโทษความเลินเล่อของตัวเองที่ตอนเดินบนทางเดินโขดหินดันไม่ระวังตัว ก้าวพลาดลื่นล้มลงในหลุมลึกจนขาแพลง เพราะเขาบาดเจ็บจึงทำให้ถูกสั่งห้ามติดตามพี่สามเข้าไปในป่า จึงต้องนั่งเฝ้าแคมป์อย่างจนใจ ถึงเขาจะคิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่พอเคลื่อนไหวกลับรู้สึกถึงความไม่คล่องตัวอยู่จริงๆ ถ้าหากตามไปด้วยแล้วทำประโยชน์ให้กับพี่สามไม่ได้ เขาคิดว่ายอมถูกทิ้งเฝ้าแคมป์ยังเป็นเรื่องยอมรับได้มากกว่า


ต้าขุยมั่นใจว่าพวกพี่สามจะต้องสอยอะไรมาได้สักอย่าง จึงคิดไปเตรียมไฟกองใหญ่ขึ้น เขาเอาดุ้นฟืนจากไฟกองเล็กของพานจื่อไปสุมรวมกับฟืนกองใหม่ พัดวีจนเกิดควัน


พานจื่อนั่งมองควันที่ลอยลอดกรุ่นขึ้นมาจากขอบฝาหม้อสนามที่ชงชาไว้ พี่สามชอบดื่มชาเข้มๆ ดังนั้นแช่ชาไว้นานๆ คงไม่เป็นไร


ไม่นานนักเสียงพึมพำสายหนึ่งก็ดังมา พานจื่อเงยขวับขึ้นมอง พี่สามเดินนำหน้าพวกลูกน้องที่ออกไปด้วยกัน พวกนั้นทำคานหามง่ายๆ แบกสิ่งหนึ่งมาด้วย มาถึงก็โยนโครมลงข้างกองไฟที่ต้าขุยแยกไปก่อใหม่ มันคือหมูป่ารุ่นๆ ตัวย่อม ส่วนอู๋ซันเสิ่งเดินมาทรุดตัวนั่งอยู่บนขอนข้างเขา


"ชิ เล่นซะหอบ ดีที่มันชะงักตอนพุ่งชนข้าในทีแรก เลยได้จังหวะเล็ง ไม่อย่างนั้นพี่สามของเอ็งไส้ไหลไปแล้ว"


พานจื่อหยิบหม้อชามารินชาใส่แก้วสแตนเลส พลางยื่นให้อู๋ซันเสิ่งที่กำลังนวดน่องของตนอยู่ เขาพยักหน้าก่อนรับไป พานจื่อเฝ้ามองจนอู๋ซันเสิ่งยกชาขึ้นดื่ม พลางร้องอ้าออกมาอย่างสดชื่น เขาก็พอใจแล้ว ยันตัวลุกขึ้น ก็ถูกทักถาม


"จะไปไหน"


"ช่วยพวกนั้นทำหมูครับ"


อู๋ซันเสิ่งหรี่ตามองลูกน้องคนสนิท แล้วโบกมือ "มีต้าขุยแล้ว พวกนั้นทำงานกันได้ พักก่อน ขายังไม่หายดีไม่ใช่?"


พูดจบกลับมาจดจ่อกับการดื่มชาร้อนๆ ต่อ พานจื่อก้มมองข้อเท้าตัวเองที่พันผ้ายืดเอาไว้ เขาเป็นคนทรหดคนหนึ่ง พักไม่นานก็คงหายดี เรื่องร้ายแรงกว่านี้ก็ผ่านมาเยอะ เพียงการบาดเจ็บอย่างนี้จึงคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย


อยากจะทำตัวให้เป็นประโยชน์ แต่เมื่อถูกสั่งห้ามด้วยถ้อยคำที่เหมือนห่วงใย ก็คิดว่าควรจะทำตัวว่าง่าย จึงนั่งลงกับขอนไม้ตามเดิม
"เชื่อฟังลูกพี่ ถึงจะได้ชื่อว่าลูกน้อง"


พานจื่อกระตุกยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยิน เสียงพวกทำหมูป่าเฮฮาอยู่ไกลๆ อู๋ซันเสิ่งเองก็ดูไม่ใส่ใจกับพวกนั้น ถอดรองเท้าถุงเท้าออก แล้วยื่นเท้าเปล่าเปลือยไปอังกับไออุ่นของกองไฟ


อู๋ซันเสิ่งตบตามตัว แล้วล้วงบุหรี่ออกมามวนหนึ่ง พานจื่อสะบัดซิปโป้ไวกว่าความเร็วแสง จ่อเปลวไฟลนปลายบุหรี่ให้ เขาตอบรับเสียงอืม


พานจื่อลอบสังเกต 'ลูกพี่' ของเขา ชายหนุ่มฉกรรจ์วัยสามสิบตอนปลาย แต่ไม่ธรรมดาสามัญ เข้าป่ากันมาก็หลายวันแล้ว หนวดเคราขึ้นครึ้มสองข้างแก้มและเหนือเรียวปากซึ่งยามนี้พ่นพวยควันฉุย พี่สามยามสูบบุหรี่ สีหน้าครุ่นคิด ดวงตาหรี่มองไกลไร้จุดโฟกัส นานๆ ทีจึงจะดึงบุหรี่ออกจากปากคีบติดซอกนิ้ว ปลายบุหรี่ที่ยังกรุ่นควัน ประกอบกับคิ้วเข้มที่ย่นลง เปลี่ยนสีหน้าของเขาให้ดูลึกซึ้งสุขุม


พานจื่อนึกชมอยู่เสมอ ว่าท่าสูบบุหรี่ของพี่สามนั้นน่าเลื่อมใสสมชายชาตรีมาก เขาเคยพยายามเลียนแบบ สูบบุหรี่ด้วยความรู้สึกว่าตัวเองคืออู๋ซันเสิ่ง แม้จะไม่เหมือน แต่ความรู้สึกยามได้เลียนแบบก็นับเป็นความอิ่มเอม


น้ำชาของพี่สามไร้พวยควันอีกแล้ว พานจื่อจึงเททิ้งแล้วรินให้ใหม่ ทุกๆ วัน การได้ติดตามและคอยปรนนิบัติพี่สามอย่างนี้ ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่เขาขาดไม่ได้ มันให้ความรู้สึกเดียวกันกับความหมายของการหายใจเข้า-ออก


"เอ็งมองข้าอยู่นานแล้ว ต้องการพูดอะไรหรือเปล่า" อู๋ซันเสิ่งทักถาม พานจื่อหลุดยิ้มออกมา ความจริงเขาไม่มีคำพูดอะไรเลย การจะให้คนเช่นเขาพูดถึงความชื่นชมที่เขามีต่ออู๋ซันเสิ่ง ยากระดับเดียวกับการสอนสุนัขเขียนหนังสือ พานจื่อจึงทำเพียงอมยิ้มเล็กๆ อู๋ซันเสิ่งทำสีหน้ารำคาญ โบกบุหรี่ครึ่งมวนไปมาอย่างรำคาญ แล้วยื่นมันให้เขา


“เหนียวตัว ข้าจะไปอาบน้ำหน่อย เอ็งคอยดูพวกนั้นทำหมู เอาเศษซากไปฝังไกลๆ แคมป์ ไม่งั้นพวกหมาในจะแห่กันมา” ว่าจบ เขาก็หายเข้าไปในเต้นท์ หอบถุงหนังใบหนึ่งกับพาดปืนยาวบนไหล่ เดินลงไปทางลำธาร


พานจื่อจ่อบุหรี่ครึ่งมวนนั้นเข้าปาก แล้วสูบต่อ


เขาจินตนาการถึงท่าทางสูบบุหรี่อันน่าเลื่อมใสของพี่สามอีกครั้ง พยายามเลียนแบบ พบว่าไม่เหมือน ทว่าอิ่มเอม





-END-

------------------------------------------------------
//ขึ้นต้นด้วยน้ำชา จบด้วยบุหรี่ แอรรร๊ /ทำหน้าชิบะงง ไม่มีหัวมีท้ายค่ะ แค่โมเอะพี่พานกับตาหนวดจังเลย นี่มันพานฉามหรือฉามพานนะ (?)

[The_Dark_Lady]

กร๊าวใจเหลือเกิน...
จะพานสามหรือสามพานก็ได้ทั้งนั้นแหละ จุดนี้แล้ว...//เดี๋ยวมึง
ถ้าอ่านนิยายคงเป็นพานสาม
แต่พอดูซีรี่ย์ถึงอยากจะยืนยันพานสาม แต่ดูแล้วมันมีโอกาสพิลิกขั้วได้
ไม่เป็นไรสลับกันก็ได้ ด้วงตัวนี้ไม่ถือ
//โดนเสียมโบกหัว
...นี่ฉันมาสครีมอะไรในฟิคชาวบ้าน แงงงงงง ขอโทษนะคะ