[Drabble] #dmbjdaily 52 days left : Kabe-don (壁ドン) [ว่านวัง,15,เอ้อร์เหลียน,พานสาม] *เพิ่ม* [เฮยฮัว/ฮัวเฮย, ผิงเสีย]

[The_Dark_Lady]

- ว่านวัง -

“ท่านทำอะไรของท่าน กษัตริย์ว่านหนู…”

“ก็เจ้าจะฝืนไปทำงานทั้งที่ไม่สบาย…”

“ท่านจะเป็นต้องกักตัวข้าไว้แบบนี้ด้วยเรอะ!”

นายช่างวังฉางไห่มองมือทั้งสิบสองที่วางแนบกับผนัง กักตัวเขาไว้ภายใน ราวกับกำแพงแขนมนุษย์

ท่าทีแบบนี้คงชวนให้หวั่นไหวแต่พอเป็นคนๆนี้กลับน่าขนลุกนัก!




- 15 -

“พ่อพระใหญ่จาง…”

“หืมมม…”

“ท่านถอยออกไปหน่อยได้ไหม”

ตอนนี้อู๋เหล่าโกวยืนติดกำแพง โอบอุ้มสุนัขตัวน้อยที่กลัวจนตัวสั่นไว้ในอก เงยหน้ามองพ่อพระจางที่ไม่รู้วันนี้เกิดอะไร มายืนเท้าแขน กักตัวเขาไว้ตรงนี้เป็นนานสองสองนาน พลิกตัวจะเดินหนีออกไป ก็คอยเอาตัวมาบังไว้เรื่อย

“นี่ไม่รู้สึกอะไร…” อีกฝ่ายพูดขึ้นแล้วก็เงียบไป ใบหน้านั้นเครียดขมึงขึ้น ทำเอาเขาขนลุกซู่

จางฉี่ซานโน้มใบหน้าลงมาแนบชิด ชนิดที่ว่าหากอีกฝ่ายขยับปากพูดคงได้จูบกันแน่ ก่อนใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักนั้นจะเบี่ยงไปด้านข้าง กระซิบติดใบหู

“เจ้าเอาแต่สนใจหมา สนใจข้าบ้างสิ…”

อู๋เหล่าโกวรู้สึกว่าหมาน้อยในอ้อมแขนถูกดึงออกไป เขาอ้าปากจะร้องท้วงแต่ก็มีริมฝีปากมาประทับปิดฉับไว

หลังจากนั้น อย่าถามเลยว่าเกิดอะไรขึ้น




- เอ้อร์เหลียน -

ตึง!

เขาได้แต่ตกตะลึงเมื่อเห็นพี่รองแห่งสกุลอู๋แสดงสีหน้าเกรี้ยวกราด สองมือกำแน่นแล้วทุบปึงลงมาบนกำแพงเหนือหัวเขา เซี่ยเหลียนหวนรู้สึกว่าตัวเองค่อยๆหดฟีบลงในวงล้อมของคนๆนี้

“แกเป็นใคร”

“ผมก็อู๋ซันเสิ่งไง...ผมไปไม่นาน พี่ถึงกับจำน้องตัวเองไม่ได้ละหรือ”

เขากัดฟันโกหกต่อไป แม้ร่างกายจะสั่นริกด้วยความหวาดกลัวต่อคนตรงหน้า พอได้ยินเขาพูดอีกฝ่ายคลี่ยิ้มเยียบเย็น

“ไม่ใช่…” แล้วอีกฝ่ายก็ดึงแว่นตาออกเหน็บไว้กับเสื้อ โน้มใบหน้าเข้ามาจนชิด

ชิดชนิดที่ว่าแทบจะจูบปากกันได้

“ถ้าแกเป็นน้องฉันจริง ฉันคงไม่อยากทำแบบนี้กับแก”

สิ้นคำ เขาก็รู้สึกหวาดกลัวจนเขาอ่อนแทบจะทรุดไปกองกับพื้น แต่เหมือนอีกฝ่ายรู้จึงสอดแขนเกี่ยวเอวเขาเอาไว้ ออกแรงทางลากไป

ทิศทางที่จะไปนั้น ทำให้เขาหวาดหวั่นจนหน้าซีดตัวสั่น อยากจะดิ้นรนหนี แต่ก็ถูกอีกฝ่ายจับยึดจนไปไหนไม่ได้เสียแล้ว

เขาได้แต่เหลือบมองรอยยิ้มเยือกเย็นและนัยน์ตาพราวที่ทอดมองมา




- พานสาม -

“พี่สาม...พี่จะไปไหนอีก…”

อู๋ซันเสิ่งมองหมาตัวโตกางแขนกางขากักเขาเอาไว้ติดกำแพงด้วยความเหนื่อยใจ

“ฉันก็จะไปทำธุระของฉันน่ะสิวะ…”

“พี่จะไปขุดสุสานโดยที่ไม่เอาผมไปด้วยอีกแล้วเหรอ”

“...”

“แผลพี่จากคราวก่อนยังไม่หายดีเลยนะ อย่างน้อยก็ให้ผมไปด้วยเถอะ ไปดูแลพี่”

“ไม่...แกเฝ้าร้านอยู่ที่นี่ ฉันไม่ไว้ใจใคร…”

พูดไม่ทันจบ หมาบ้าก็พุ่งมากัดปาก เบียดร่างเขามาแนบชิด สองแขนของมันวางแนบกำแพงเหนือหัวเขา อู๋ซันเสิ่งจึงได้แต่ตอบโต้ด้วยการเอื้อมแขนไปจิกเล็บลงกับแผ่นหลัง

แต่อีกฝ่ายก็ดูไม่สะทกสะท้านแถมยังเบียดเข้ามายิ่งกว่าเดิม

“ถ้าพี่ยังจะดื้อ...ผมคงต้องขอขังพี่เอาไว้…” ว่าแล้วช้อนตัวเขาอุ้ม เขาได้แต่แหกปากโวยวายด่าทอ แต่ฝ่ายนั้นก็ทำเป็นหูทวนลม “คงต้องให้พี่อยู่ในห้องจนกว่าผมจะแน่ใจว่าแผลพี่หายดีหมดแล้ว ผมถึงจะยอมปล่อยพี่ไป”




- เฮยฮัว -

"คุณชายเก้า..."

เฮยเสียจื่อเขยิบเข้าใกล้คุณชายคนงามที่วันนี้มาในชุดสูทกับเชิ้ตสีชมพูตัวเก่ง ตอนแรกฝ่ายนั้นทิ้งตัวเอนหลังพิงผนังสบายๆ แต่พอเขาวางมือทั้งสองบนผนังข้างหัว ฝ่ายนั้นก็ยืดตัวยืนตรง สีหน้าเครียดขรึมระแวดระวัง

เขามองท่าทีนั้นอย่างชอบใจ

ในตอนนี้ คุณชายเซี่ยยืนหลังติดผนังแล้วมีตัวเขากางแขนคร่อมไว้ มองลอดแว่นลงไป ได้แต่คิดว่าวิวดีจริงๆ อดไม่ได้ที่จะผิวปากแซว

พลั่ก!

พลันเขาก็รู้สึกรวดร้าวที่กลางลำตัว ขณะที่ร่างค่อยๆทรุดลงไป เขาเห็นเข่าของคุณชายเซี่ยตั้งขึ้นมา มือของคุณชายควักไม้พลองออกมาเตรียมพร้อม ใบหน้างดงามยิ้มแย้มแต่ นัยน์ตามีแววเหี้ยมเกรียม

อ่า...ซวยแล้ว




- ฮัวเฮย -

"ไง..."

เสียงทักทายจากคุณชายคนงามทำเอาเขาขนลุกซู่

แผลคราวที่แล้วยังไม่ทันจะหายดี...

แต่ไม่ทันจะได้หลบหลีกไปทางไหน ก็โดนร่างโปร่งบางที่สูงน้อยกว่าหน่อย กักเอาไว้ด้วยแขนทั่งสองข้าง

หลังเป็นผนัง ข้างหน้าก็คุณชาย เขาตัวสูง พอสองแขนวางพาดกั้น ก็ไม่อาจออกด้านข้างได้อย่างสะดวก

จะให้ลงไม้ลงมือกับคุณชายคนงามก็ทำไม่ได้

ระหว่างคิดสะระตะอยู่ ร่างโปร่งบางก็กดตัวลงมาแนบชิด ใบหน้าสวยนั้นฝังลงที่ซอกคออย่างจงใจ

"วันนี้จะไม่ให้นายเลื้อยหนีไปไหนได้หรอก..."




- ผิงเสีย -

อู๋เสียยืนหลังพิงผนังห้องน้ำ สัมผัสเย็นๆของกระเบื้อง ไม่เย็นเท่าเม็ดเหงื่อที่ไหลชุ่มหลังและกรอบหน้า

ข้างหน้าคือเมินโหยวผิงที่ยังมีสีหน้าเรียบเฉย แต่ข้างในคงจะไม่เฉยซักเท่าไร เห็นได้จากเม็ดเหงื่อที่ไรผมและลวดลายกิเลนย่ำไฟที่ขึ้นพราวบนแผงอกเปลือย แขนเรียวขาวแต่แกร่งด้วยมัดกล้ามของอีกฝ่ายยันกับผนังทั้งสองข้างของตัวอู๋เสีย กักร่างนายน้อยสามเอาไว้ระหว่างกำแพงกับตัวเอง

...มันมาเป็นแบบนี้ได้ยังไงกันนะ… อู๋เสียคิดในใจ

นึกย้อนไปเหตุการณ์เมื่อคืน เขานั่งก๊งเหล้าอยู่คนเดียวด้วยความเหงาหงอยและเบื่อหน่าย ดื่มเข้าๆจนจำได้ว่าวูบไปที่โซฟาในห้องรับแขก แต่ตื่นมาอีกทีดันพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเอง เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นฮู้ดสีน้ำเงินเข้มที่เขาจำได้ขึ้นใจว่าเป็นของเมินโหยวผิงกับกางเกงชั้นในขาสั้นลายลูกเจี้ยบ โดยมีเจ้าของเสื้อฮู้ดนอนเปลือยท่อนบนอยู่ข้างๆ

จำได้ว่าตอนนั้น ได้แต่นอนลืมตาโพลงนิ่ง ศีรษะร้อนราวกับจะระเบิด

พอตั้งสติได้ก็ค่อยขยับเลื้อยลงมาจากที่นอน ระวังไม่ให้คนที่หลับสบายบนเตียงตื่นแล้วลากร่างที่มีอาการปวดเมื่อยแปลกๆไปเข้าห้องน้ำ

พอล้างหน้าแปรงฟันไปได้ซักพัก ดันเหลือบไปเห็นรอยแดงๆเหมือนแมลงกัด นึกแปลกใจจนต้องเกี่ยวคอเสื้อฮู้ดแหวกออกดู แล้วก็ถลกชายเสื้อสำรวจว่ามีรอยนี้ในที่อื่นอีกหรือไม่ เขาก้มลงไปดูตามขา เห็นมีอีกจุดที่ต้นขาด้านใน พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที ก็สบตากับเมินโหยวผิงที่ไม่รู้มายืนอยู่ตรงประตูห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไรผ่านกระจก ตอนแรกตกใจแทบช็อค เพราะอีกฝ่ายยืนอยู่เงียบๆไม่ให้สุ้มให้เสียง เกือบจะหลอนเป็นผีสุสานไหนตามมา

เขาก็ลืมไปว่าอีกฝ่ายเป็นคนประสาทไว คงจะตื่นตั้งแต่ตอนที่เขาขยับตัวเล็กๆน้อยๆบนเตียงแล้วด้วยซ้ำ

อ้าปากจะเอ่ยทัก แต่อีกฝ่ายกับเดินดุ่มๆเข้ามาหา พอเข้ามาใกล้เห็นดวงตาสีนิลนั้นทอประกายประหลาด มันดูวาววับน่ากลัว เหมือนนักล่าที่เห็นเหยื่อ เขาจึงขยับถอยหนีด้วยสัญชาตญาณแล้วก็ถอยมาติดกับผนังห้องน้ำ อีกฝ่ายจึงเข้าประชิดตัว

...แล้วก็มาเป็นอย่างที่เห็น…


“เสี่ยวเกอ...ปล่อยฉันไปเถอะ…”

อู๋เสียเอ่ยบอก แต่เมินโหยวผิงยังเงียบ ไม่ตอบแต่ไม่ยอมถอยออก ดวงตาสีนิลทอดมองมาที่เขานิ่งๆชวนให้รู้สึกอึดอัด

“เสี่ยวเกอ…” เขาเรียกอีกครั้ง ด้วยสุ้มเสียงอ้อนวอน

ดวงตาอีกฝ่ายวาวขึ้นแวบหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ

มือที่มีสองนิ้วที่ยาวเป็นพิเศษลดจากผนัง ลงมาลูบไล้ตรงต้นขา เริ่มจากจุดที่มีรอยแดงลงไปหัวเข่าแล้วลูบย้อนขึ้นมาแล้วทำแบบเดิมซ้ำๆ ทำเอาเขาสยิวจนเข่าอ่อน หากไม่พิงผนังห้องน้ำคงแทบยืนไม่อยู่ ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาหยุดที่เอว กางมือโอบไว้หลวมๆ

“เมื่อคืน…” อีกฝ่ายพูดขึ้นก่อนจะเงียบไป ดวงตาฉายแววอึกอักลำบากใจ เหมือนลังเลว่าควรจะพูดต่อดีหรือไม่

“เมื่อคืนฉันจำได้ว่าตัวเองเมาหลับไปที่โซฟา ตื่นมาอีกทีก็อยู่บนห้องแล้ว นายเป็นคนแบกฉันขึ้นมาใช่ไหมเสี่ยวเกอ แล้วเสื้อผ้านี่นายก็เปลี่ยนให้ด้วยสินะ…” เขาเอ่ยถามสิ่งที่สงสัย เห็นอีกฝ่ายนิ่งแต่ไม่ว่าอะไร ก็เลยสรุป

“ขอบใจมากนะ เสี่ยวเกอ คงลำบากน่าดู แต่ถ้าไม่ได้นาย ฉันคงโดนยุงหาม นี่ก็มีรอยอยู่สองสามรอย...”

ไม่ทันจะพูดจบอีกฝ่ายก็ขัดขึ้น “นายจำไม่ได้…”

“ฮะ…” เขาอุทาน จำอะไรไม่ได้ เมื่อคืนมีอะไรเกิดขึ้นอีก อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วด้วยความงุนงง แต่เมินโหยวผิงที่เห็นเขามีท่าทีแบบนั้น ก็เหมือนจะมีออร่าแผ่ทะมึนออกมา นัยน์ตาสีดำสนิทมีประกายวาววับ

ร่างกายเบียดเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น เขาจะร้องประท้วงแต่ก็ถูกปิดปากเสียก่อน เมินโหยวผิงจูบเขาอยู่นาน ก่อนจะละออกแล้วพูดขึ้นว่า

“เรื่องเมื่อคืน นายจำไม่ได้ ฉันจะเตือนความจำให้…” มือที่เคยวางกั้นเปลี่ยนเป็นมาประคองใบหน้าเขาไว้บังคับให้เขามองประสานตากับอีกฝ่ายตรงๆ “แล้วก็อย่าเที่ยวไปเปิดเสื้อตัวเองดูนั่นดูนี่อีก…” แล้วก็จูบลงมาอีกครั้ง

เป็นรสจูบที่รุนแรงเหมือนจะลงโทษ...ก่อนจะเปลี่ยนเป็นมอมเมาพาเขาดิ่งลงสู่เหวแห่งความหฤหรรษ์ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า



//กุทำอะไรไปอีกแล้ว
//กราบขอขมาคุณทวด อากงและคุณอาทั้งหลาย

**EDIT**
เพิ่มคู่ เฮยฮัว/ฮัวเฮย กับผิงเสีย

[schneewittchen]

อยากได้ยาวกว่าเน้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ว่านวังนี่เมนหลักของเราอันหายากจริงๆ

[yakusoku]

ชอบมากค่า ชอบทุกคู่เลยขอบคุณนะคะ

[The_Dark_Lady]

อยากได้ยาวกว่าเน้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ว่านวังนี่เมนหลักของเราอันหายากจริงๆ

ว่านวังไม่กล้าเขียนต่อจากนี้แล้วค่ะ กลัวมันจะเปลี่ยนเป็นเสื่อม //แค่นี้ก็เสื่อมแล้ว

ชอบมากค่า ชอบทุกคู่เลยขอบคุณนะคะ

แงงงง ขอบคุณที่ชอบค่ะ

[Tang_An-An]

อร้ายยยย น่ารักทุกคู่ค่ะ ฟินนนน-////-

[Rozenkreuz]

ขออีกรอบ
เกลียด Drabble!!!!!!!!! //มันผิดอะไร..
มันสั้นไปอ่ะเซ่ อ๊ากกก แอบอยากให้ว่านวังยาวกว่านี้ โดนฉุดขึ้นมาจากหลุมไหนก็ไม่รู้ ถถถถถถ

[fufasleepy]

โฮร้กกกกกก บวกเพิ่มเถอะค่าาา ชอบทุกอันเลยยย

[nightsza]

ทำไมดูคู่ฮัวเฮยจะรุนแรงสุด

[kuramajoy]

ฮัวเฮยนี่ SM สินะ แรงสุด