#ซาไห่ Part 1 Chapter 10 เรื่องราวของอู๋เสีย (2)

[anurakbeer]

Chapter 10
เรื่องราวของอู๋เสีย (2)

อู๋เสียบอกกับหลีชู่ สมัยเรียนมหา’ลัย อาจารย์ที่สอนปรัชญาเคยพูดประโยคหนึ่งกับ “สรรพสิ่งบนโลกโลกล้วนแล้วแต่ไม่เที่ยง ไม่แปรเปลี่ยน สิ่งเดียวที่เที่ยงแท้ไม่แปรเปลี่ยนก็คือ ‘ความเปลี่ยนแปลง’” เมื่อตอนนั้นอู๋เสียไม่เข้าใจความหมายของถ้อยคำนี้ แต่หลังจากย่างเข้าสังคม เมื่ออยู่ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลง ก็ค้นพบอย่างรวดเร็วว่า นั่นเป็นสิ่งถูกต้องที่สุด

ทุกสิ่งของทุกสิ่งล้วนอยู่ในความเปลี่ยนแปลง เรื่องราวส่วนใหญ่คุณทำได้เพียงคาดเดาแต่ไม่อาจทำนาย เหมือนกับเรื่องที่อู๋เสียเจอหลานถิง เขานึกมาตลอดว่าเขากับเธอจะมีปฏิสัมพันธ์เพียงแค่ผู้ร่วมงานกันธรรมดา แต่ไม่นึกว่า จะเกิดเหตุการณ์ที่น่าประหลาดใจเช่นนี้

อู๋เสียเริ่มแรกไม่เข้าใจความหมายของหลานถิง พวกเขาพบกันเพราะแผนงานงานหนึ่ง แม้นี่ไม่ใช่การพบกันครั้งแรก แต่ควรนับเป็นการพบกันอย่างเป็นทางการครั้งแรก จากนั้นพูดคุยกันแล้วแยกย้าย อยู่ๆ เธอก็เข้ามาหา บอกกับเขาว่าเธอเคยไปทะเลทรายที่เขาเคยไปเช่นกัน พร้อมทั้งประสบเรื่องราวแปลกประหลาด

เรื่องนี้ฟังดูเหมือนบทเปิดของนิยายปริศนา หรือว่าเธอกำลังทดสอบบทเปิดนิยายของเธอว่ามีเสน่ห์น่าดึงดูดหรือเปล่า? พ่วงด้วยการหยอกล้อเล่นอย่างประสงค์ดี?

แต่อู๋เสียมองดูสีหน้าของเธอ พบว่าเธอจริงจังมาก

คนที่เคยเรียนถ่ายภาพ จะมีสัมผัสพิเศษอย่างหนึ่งต่อสีหน้าของคน เพราะเมื่อฝีมือการถ่ายภาพเพิ่มขึ้นถึงระดับหนึ่ง สิ่งที่กล้องจับจะอยู่ลึกลงไปข้างใน ผลงานภาพถ่ายที่เป็นอมตะ สิ่งที่ภาพบันทึกมักเป็นจิตวิญญาณของมนุษย์ ดังนั้นเขาสามารถสัมผัสได้ว่าในดวงตาของเธอไม่มีอารมณ์ล้อเล่น

“เรื่องอะไรหรือ” อู๋เสียถาม “ผมเป็นช่างภาพ ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องทะเลทราย ไม่รู้ว่าจะช่วยคุณได้หรือเปล่า”

เธอเดินหน้าต่อ “เพราะอย่างนั้น ฉันถึงได้มาหาคุณ”

“หืม?” เขาชะงักงัน “เป็นปัญหาเรื่องการถ่ายภาพหรือ”

เธอฝืนยิ้มเล็กน้อย “ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นแค่ปัญหาเรื่องการถ่ายภาพ... ตอนนี้คุณมีเวลาช่วยดูให้ฉันสักหน่อยไหมคะ เราหาสถานที่ที่พูดคุยกันได้อีกสักที่”

อู๋เสียดูนาฬิกาข้อมือ แม้เขาจะง่วงมาก แต่ค่อนข้างถือดีในฝีมือการถ่ายภาพของตนเอง เมื่อมีคนถามถึง เขาก็ยังจะโอ้อวดเล็กน้อยเสมอ

ดังนั้น เขาจึงยิ้มแล้วพยักหน้า

อีกฝ่ายก็ยิ้มเช่นกัน “เยี่ยมไปเลย เราไปกันเถอะ ฉันจำได้ว่าข้างหน้ามีโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง ฉันจะเล่าเรื่องให้คุณฟัง”

พวกเขาเดินไปด้วยกัน เจ้าของโรงน้ำชาเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนเตี้ย คล้ายจะรู้จักกับหลานถิง ขณะนำเมนูน้ำชามาให้ แนบหนังสือเล่มหนึ่งให้เธอด้วย ชื่อ “ทะเลจม” เธอรับมือเซ็นชื่ออย่างช่ำชองพร้อมด้วยรอยยิ้ม

เป็นธรรมชาติมาก เห็นได้ว่าเธอคุ้นชินดีกับการรบกวนอย่างประสงค์ดีเช่นนี้

อู๋เสียเคยเจอคนดังมามาก แม้เขาเข้าใจดีว่า เมื่อคนคนหนึ่งโด่งดังขึ้นมาแล้วจะต้องอดทนต่อการก่อกวนต่างๆ นานา ท้ายที่สุดจะทำให้พวกเขาสามารถพกพารอยยิ้มตามสูตรไว้มอบให้กับการก่อกวนทุกประการ แต่รอยยิ้มของหลานถิงก็ยังทำให้เขาอึ้ง เพราะรอยยิ้มนั้นอ่อนโยนมาก มองไม่เห็นเหลี่ยมมุมใดๆ เลย

ต่อจากนั้น อู๋เสียเห็นเธอหยิบซองจดหมายซองหนึ่งออกจากกระเป๋าถือ เทรูปถ่ายในซองลงบนโต๊ะ

รูปถ่ายมีจำนวนเยอะมาก เขาหยิบขึ้นมาดู พบว่าถ่ายด้วยกล้องซิงเกิลเลนส์ขั้นพื้นฐาน เห็นได้ว่าคนถ่ายเป็นตากล้องมือใหม่ แต่ใช้มุมกล้องไม่เลว ส่วนใหญ่มีภาพพื้นหลังเป็นทะเลทราย

ขณะที่เขาพลิกดูรูปถ่าย หลานถิงเล่าเรื่องการเดินทางเข้าสู่ทะเลทรายของเธอให้เขาฟังสั้นๆ วิธีการเล่าเรื่องของนักเขียนนิยายแตกต่างจากคนอื่นๆ แม้เป็นการเล่าที่เรียบง่าย ก็ยังน่าสนใจมาก คำบอกเล่าของเธอทำให้อู๋เสียรู้สึกว่ารูปถ่ายในมือเหมือนมีชีวิตขึ้นมา

การเดินทางของหลานถิงไม่เหมือนอู๋เสีย ทริปของเธอกิจกรรมร่วมกันของ “เพื่อนท่องเที่ยว” (Tour Pals) สถานที่ที่ไป มีการวางแผนล่วงหน้า แม้เส้นทางดูเหมือนเข้าสู่เขตแดนเวิ้งว้างที่ปลอดร้างผู้คน แต่ทั้งหมดอยู่ในขอบเขตที่ควบคุมได้ และรับประกันว่าทีมกู้ภัยด้วยรถออฟโรดสามารถเดินทางมาถึงภายในไม่เกินสี่ชั่วโมง

โอกาสที่กิจกรรมเช่นนี้จะเกิดเรื่องมีน้อยมาก ปัญหาส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องสภาพร่างกายของลูกทีม หญิงสาวบางคนร่างกายอ่อนแอ เมื่อเดินทางไกลจะขาดน้ำได้ง่าย อดทนไปไม่ถึงโรงพยาบาลอวัยวะภายในก็เสื่อมสภาพเสียก่อน แต่ว่า คณะท่องเที่ยวสมัยนี้มีความเป็นมืออาชีพมากขึ้นเรื่อยๆ ในคณะทั่วไปจะมีเจ้าหน้าที่พยาบาลร่วมด้วย ดังนั้นเหตุการณ์ทำนองนี้จึงมีให้เห็นน้อยมากแล้ว

อีกเหตุการณ์หนึ่งคือหัวหน้าทีม “สอดไส้” เสนอสถานที่ที่อยู่นอกแผนขึ้นระหว่างทริป เพื่อหารายได้พิเศษ ทริปของหลานถิง ก็ประสบกับเหตุการณ์เช่นนี้

เพื่อนร่วมทริปของเธอเป็นพวกมีระดับ ในภาพถ่ายรวมของพวกเขา อู๋เสียเห็นว่า คนหนึ่งเป็นผู้ดำเนินรายการสถานีโทรทัศน์ซานตงเว่ยซื่อ อีกคนหนึ่งเป็นนักวาดภาพประกอบ หลานถิงกับนักวาดภาพประกอบคนนั้นสนิทกันพอสมควร รูปถ่ายหลายใบ พวกเธอโพสท่าด้วยกัน

“คนนี้ชื่อเตาเตา เป็นเพื่อนสนิทของฉัน” เธออธิบายกับอู๋เสีย

หลานถิงเล่าว่า ระหว่างทริป ขณะกินข้าวร่วมกันมื้อหนึ่งของพวกเขา ในหมู่บ้านร้างชื่อ “ทราเวลซัมบาลา” ราวยี่สิบกิโลเมตรทางตะวันตกของปาตันจี๋หลิน “ทราเวลซัมบาลา” หมายถึงแชงกรีล่าของนักท่องเที่ยว มันเป็นสถานที่ที่นักท่องเที่ยวทุกกลุ่มต้องผ่าน ต้องแวะพัก แม้ไม่ได้งดงามอย่างลี้ลับเหมือนแชงกรีล่า แต่นับว่ามีชีวิตชีวากว่าทะเลทรายมรณะ

พวกเขาเจอคณะทัวร์คณะหนึ่งที่นั่น คณะทัวร์นั้นมีอาการเสียขวัญ เมื่อสอบถามดูก็รู้ว่าพวกเขาเพิ่งกลับมาจากกู่ถงจิง เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ ไกด์ของพวกเขาก็ถามพวกเขาว่าอยากไปเห็นกู่ถงจิงไหม

คนกลุ่มนี้เป็นหนุ่มสาว ใจกล้า รักอิสระ อีกทั้งเพิ่งเป็นช่วงกลางของทริป ทุกคนยังไม่อ่อนเพลีย จึงเห็นชอบตรงกัน กู่ถงจิงอยู่ห่างจากจุดนั้นเพียงเจ็ดกิโลเมตร วันรุ่งขึ้นพวกเขาใช้เวลาเพียงสองชั่วโมงก็ไปถึง แต่อยู่ที่นั่นเพียงสิบห้านาทีเท่านั้น เพราะสถานที่แห่งนั้น ให้ความรู้สึกที่ไม่ดีมากจริงๆ

ในความทรงจำของหลานถิง ขณะที่เธอกำลังเข้าใกล้กู่ถงจิง ก็รู้สึกใจเต้นและประหม่าโดยไร้สาเหตุ เธออธิบายความรู้สึกเช่นนี้ว่า เหมือนกับสัญชาตญาณบางอย่างในร่างกายของเธอกำลังหวาดกลัว เมื่อเข้าไปถึงพื้นที่ส่วนลึกของกู่ถงจิง เธอเกิดความรู้สึกไม่สบายตัวอย่างรุนแรง รู้สึกเหมือนเป็นลมแดด สะลึมสะลือ ดังนั้นสุดท้ายเพียงกดกล้องถ่ายรูปเรื่อยเปื่อยแล้วกลับมา

รูปถ่ายพวกนั้นไม่มีปัญหาอะไร มีโขดหินเตี้ยๆ สองสามลูก ถูกลมทะเลทรายกัดกร่อนจนเป็นลวดลายดั่งก้นหอย รอบด้านเป็นเนินทรายต่อกันยาวเหยียด ลายเส้นอ่อนช้อยงามงดประหนึ่งกระดูกสันหลังของเทพีวีนัส อู๋เสียเคยเห็นรูปถ่ายของกู่ถงจิง รู้ว่านี่น่าจะอยู่ในพื้นที่ของกู่ถงจิงแล้ว เพียงแต่ไม่นึกว่าภูเขาหินของที่นั่น ที่แท้จะกระจายตัวห่างๆ กันขนาดนั้น ดูจากรูปถ่ายของหลานถิง ก็ไม่เห็นว่าสถานที่นี้มีความพิเศษอะไร

หลานถิงเล่าว่า คืนนั้นเธอฝันร้ายมั่วซั่วไปหมด ต่อมาเธอทำการคาดเดามากมาย เป็นเพราะทิวทัศน์ของสถานที่นั้น ส่งสัญญาณที่ไม่ดีต่อจิตใต้สำนึก หรือเป็นเพราะตำนานเรื่องเล่าในพื้นที่ มีผลกระทบต่อพวกเธอ แต่ก็ดูเหมือนจะฟังไม่ขึ้น ทว่าที่แน่ใจได้ก็คือ สถานที่แห่งนั้นมีความลี้ลับจริงๆ อีกทั้งเธอเชื่อว่า ไม่เพียงแค่เธอเท่านั้นที่รู้สึก เธอมองเห็นได้อย่างชัดเจน ว่าขณะอยู่ที่กู่ถงจิง สีหน้าของทุกคน แปลกไปทั้งสิ้น

การเดินทางต่อมา ช่วยชะล้างความพรั่นพรึง นานๆ ไปทุกคนก็ไม่ใส่ใจความรู้สึกประหลาดนั้นอีก จนกระทั่งหลานถิงกลับถึงบ้าน ล้างรูปถ่ายทั้งหมดออกมา จึงพบปัญหา

หลานถิงกล่าวถึงตรงนี้ ก็ยื่นรูปถ่ายให้อู๋เสียปึกหนึ่ง “พวกนี้เป็นรูปถ่ายที่ฉันถ่ายภายหลังกลับจากกู่ถงจิงแล้ว คุณลองดูเทียบกันกับรูปชุดก่อน ว่ามีอะไรที่เปลี่ยนไป”

แสงไฟในโรงน้ำชาค่อนข้างสลัว อู๋เสียมองย้อนแสงไป

พูดตามตรง เริ่มแรกเขาไม่เห็นปัญหาใดๆ ในรูปถ่ายพวกนี้จริงๆ เพราะโดยทฤษฎีการถ่ายภาพแล้ว รูปถ่ายพวกนี้ไม่มีปัญหาอะไร มีบ้างที่เทคนิคการถ่ายและนำเสนอจะเด็กน้อยไปหน่อย แต่นั่นเป็นเพียง “ข้อบกพร่อง” ไม่ใช่ “ปัญหา”

เขาดูเทียบรูปถ่ายทั้งสองชุด รอบแล้วรอบเล่า สุดท้ายจึงพบว่า ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตัวรูปถ่าย แต่เป็นเนื้อหาในรูปถ่าย

รูปถ่ายที่พวกเขาถ่ายขึ้นภายหลังกลับจากกู่ถงจิง มีคนหายไปหนึ่งคน

[panadda_au]

อ่านถึงประโยตสุดท้ายแล้ว ขนลุกเลยแฮะ =___= เอิ่ม หรือแอร์จะเย็นไป//ไม่ใช่และ

55 ทิ้งปริศนาให้สงสัยอีกล่ะ ..รอคุณเบียร์อัพต่อ ^___^

[Mayao]

ลึกลับมากๆเลยค่ะ ฮืออออออออออ ขอบคุณมากๆนะคะคุณเบียร์

[YuHua]

ขนลุกขึ้นมาทันใด
บรรยากาศกลับมาเป็นเรื่องบรรทึกจอมโจรแห่งสุสานแล้ว

[Erh]

มาแล้วค่ะ ปริศนามาอีกแล้ว
ตอนนี้พร้อมขุดคุ้ยกับกับนายน้อยแล้วค่ะ
ขอบคุณคุณเบียร์ที่แปลให้อ่านค๊า

[DarkAki]

อะไรๆๆๆๆ เกิดอะไรขึ้น

แงงงงง อย่างค้างเลยค่ะ

รอตอนต่อนะค่าาาาาา ><

[scuroluce]

ท่านประมุขแกทิ้งปริศนาไว้อีกละ

นายน้อยนี่ขี้อวดเหมือนกันนะคะ ตามสาวไปเชียววว

[annminki]

ตายล่ะ มาหลอนตอนสุดท้ายยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณเบียร์มากค่ะ

[hnee]

มาสะอึกเอาตรงสุดท้ายนี่แหละ คนหายไปคนนึงโดยที่ไม่มีใครรู้เลย นี่คือจุดเริ่มต้นที่เชื่อมโยงอาเสียไว้กับซาไห่สินะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ และสิ่งนี้จะต้องสำคัญมาก มีความเกี่ยวโยงมาก เป็นหนึ่งในกุญแจที่อาเสียต้องคว้ามาให้ได้ด้วย ตื่นเต้นจริงๆๆๆๆๆ ขอบคุณค่ะคุณเบียร์ >.<

[riprim]

อ่านจบขนต้นคอลุกซู่อีกแล้ว
หลอนปิดท้ายได้น่าสนใจตลอด T T

[yakusoku]

อ่านแล้วขนลุกอ่ะค่า ใครหายไปกันแน่นิ แค่ไปเฉยๆแล้วถ่ายรูปแค่นี้กลับหายตัวไป หลอนมากๆอ่ะ

[muiko]

ขอบคุณมากค่ะคุณเบียร์

...อู๋เสีย กับการถ่ายรูป มันมายังไงหนอ อ่านภาคแรกนี่นึกไม่ถึงเลยทีเดียวว่าจะชอบทำอะไรแบบนี้ แถมฝึกถ่ายจนขนาดมั่นใจในฝีมือตัวเองซะด้วย

[Yuwadee Wana]

ปริศนาเริ่มมาล่ะ ภาค 1 คนเกินมาคน ภาคซาไห่คนดันหาไปคนนึง บวกลบแล้วสมดุลพอดี 5555
นายน้อยนี่แอบหลงตัวเองตลอดอ่ะ อ่านไปนึกหน้าเทียนเจินจอมมโนเชิดจมูกโอ้อวดน้อย ๆ โอ้ยยยย น่ารักอ่ะ

[DuongHuen]

รู้ สึ ก เ ย็ น ย ะ เ ยื อ ก

[sagacity191]

กู่ถงจิง ที่นี้มีอะไรกันแน่
ดูลึกลับซับซ้อน

ขอบคูณค่ะ

[nightsza]

รู้สึกเหมือนตอนไปสุสานใต้ทะเล ที่ในรูปหายไปคนนึง

[prince501]

มันลึกลับมากค่ะ ที่แห่งนั้นมันมีอะไร ใครหายไป หายไปได้ไง หืมมมมมม?????

[Rozenkreuz]

ไอ๊ย่ะ นี่เข้าสายงานวิชาชีพหลักนายน้อยซะแล้วล่ะม้างงง

[meanato]

อารมณ์เเบบสุสานใต้ทะเลซีซา==//ขนลุกเลยค่ะ

[arshura09]

เรื่องมันชักจะลี้ลับซ่อนเงื่อนมากขึ้นเสียแล้ว
กู่ถงจิ่งมีความัลบอะไรซ่อนอยู่กันแน่
ถึงกับมีคนหายไปนี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้วกระมัง
ว่าแต่"หายโดยบังเอิญ"หรือ"ตั้งใจหาย"กันล่ะนี่
นายน้อยนี่มีดวงกับอะไรแบบนี้จังเจ้าค่ะ