[OS] #dmbjdaily '520' (ผิงเสีย :: เหม่งจาง,ผิงเสีย)

[velvetronica]

[OS] #dmbjdaily '520' (ผิงเสีย :: เหม่งจาง,อู๋เสีย)


ผมกำลังถูกงอน

"น้องอู๋ใจร้ายกับผมมาก คุณทำแบบนี้ลงได้ยังไง คิดถึงใจผมบ้างไหม ทำไมถึงไม่บอกอะไรกันก่อน"

ถูกงอนอย่างยิ่งใหญ่มากๆด้วย...



หากให้เท้าความก็คงต้องกล่าวย้อนไปถึงเมื่อหลายปีก่อน หลังจากอะไรๆ เริ่มเข้าที่เข้าทางผมก็อยู่ติดบ้านมากขึ้น ไม่ค่อยได้ออกไปไหนมาไหนแบบช่วงก่อนหน้า จึงเกิดข้อตกลงระหว่างผมกับเสี่ยวฮัวให้นัดกินข้าวกันอย่างน้อยปีละครั้งเหมือนการรวมญาติขนาดย่อม แลกเปลี่ยนข้อมูล สอบถามสารทุกข์สุขดิบกันตามธรรมเนียม

โดยปกติเวลาเสี่ยวฮัวมาหาผมหรือผมไปหาเสี่ยวฮัว เสี่ยวเกอจะไม่ค่อยอยากไปด้วยเท่าไร...เขาไม่ได้พูดออกมา แต่ช่วงหลังมานี้ผมพอจับคลื่นความรู้สึกของเขาได้จึงรับรู้ไปด้วยตัวเองแล้วไม่คิดจะชวนไปด้วยกัน

ราวสามสัปดาห์ก่อนผมทิ้งโน้ตสั้นๆ ไว้บนโต๊ะกินข้าวว่าจะออกไปหาเสี่ยวฮัว...ผมคิดว่าตัวเองรอบคอบพอสมควรแล้ว เพราะคุณชายสกุลเซี่ยชอบหาเรื่องมาเซอร์ไพรส์ผมได้ไม่เว้นแต่ละปี

แต่ปีนี้มันออกจะเกิดคาดเดาไปสักหน่อย...

รู้ตัวอีกทีจากที่นั่งไขว่ห้างอยู่ในภัตราคารหรูผมก็ถูกลากขึ้นมานั่งโขกบนรถซีอาร์วีโช้กแข็งๆ ที่ทำเอาหมอนรองกระดูกลั่นไปตลอดทาง

ไอ้คุณชายบ้านี่มันลากผมมาคว่ำกรวยแบบไม่ถามกันสักคำ...

แต่เสี่ยวฮัวก็คือเสี่ยวฮัว...ผมโวยวายไปยังไงก็พ่ายแพ้อยู่ดี เลยได้แต่ฝากให้เขาบอกนายแว่นดำให้ไปบอกเสี่ยวเกอให้หน่อยว่าผมไปไหน

ตอนนั้นผมไม่ได้กังวลอะไรมาก ผมไม่ใช่อู๋เสียคนเดิมที่น่าเป็นห่วงมากมายขนาดนั้นแล้ว หากเถ้าแก่อู๋จะหายตัวไปคว่ำกรวยสักเดือน ลูกจ้างคู่ชีพของผมอย่างหวังเหมิงก็คงดูร้านแทนได้

แต่อะไรๆ มันดันไม่เป็นอย่างที่คิด

กว่าผมจะรู้ตัวว่าข้อความที่ผมฝากไปไม่ได้รับการถ่ายทอดไปถึงจุดหมายก็ตอนที่ขึ้นมาจากกรวยอีกสองสัปดาห์ถัดมาแล้วเจอหวังเหมิงถลาเข้ามากอดขาแน่นในสภาพน้ำตานองหน้าดูไม่ได้สักนิด

"เถ้าแก่จางจะฆ่าพวกเราแล้ว!!!"

ผมจับใจความได้แค่นั้นแล้วลูกจ้างหกร้อยหยวนของผมก็สลบไป...

เซี่ยอวี่ฮัวทำหน้าตายยืนยันกับผมว่าบอกเฮยเสียจื่อแล้ว ส่วนนายแว่นดำก็ดันตามตัวไม่ได้ซะฉิบ

จะโทษใครก็ไม่ได้...ผมเลยถึงคราวต้องออกตามหาเสี่ยวเกอที่ออกมาตามหาผม เรื่องราวตรงนี้เป็นปกิณกะที่ซับซ้อนแต่ไม่น่าฟังเท่าไรดังนั้นจึงจะขอข้ามไปก่อน เอาเป็นว่า...สุดท้ายผมไปเจอเสี่ยวเกอที่เตรียมจะไต่ฉางไป๋ซานอีกรอบ...ทำเอาวิ่งไปห้ามเกือบไม่ทัน

ผมลากเขากลับหังโจวมาทันที ตลอดทางเสี่ยวเกอออกอาการใบ้ใส่ผมหนักมาก ใบ้ระดับที่ผมซึ่งชาชินแล้วกับความใบ้ยังไม่อาจต้านทานได้

พอถึงบ้าน ผมก็จับเขานั่งแล้วอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เขาฟังแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก แค่ดึงผมเข้าไปจูบหนึ่งทีแล้วก็เดินเข้าห้องนอนไป

ตอนนั้นผมก็ยังนึกว่าเรื่องบ้าๆ นี่จะจบได้แล้ว...

ใครจะรู้ว่าวันถัดมา...ชีวิตสงบสุขของผมจะไม่เงียบอีกต่อไป



"คุณยังจะไม่พูดอะไรอีกหรือ? น้องอู๋คิดจะรับผิดชอบความรู้สึกของผมบ้างไหม!?"

...แล้วคุณเข้าใจความรู้สึกอยากร้องไห้ของผมบ้างไหม?

ศาสตราจารย์จางตัดพ้อผมอย่างหนักมาตั้งแต่เช้า ศีรษะล้านเลี่ยนนั่นดูจะยิ่งล้านเลี่ยนไปกันใหญ่สมกับความขี้ใจน้อยที่พ่นมาไม่หยุด

ผมพยายามจะเข้าใจเสี่ยวเกออีกครั้ง...เขาที่พูดไม่เก่งคงจะคิดหาทางทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ผมเข้าใจเขามากขึ้น

...แต่เขียนเอาก็ได้หรือเปล่า แล้วทำไมถึงยังมีหน้ากากเหม่งจางเก็บไว้อีกวะ!?

นึกอยากจะโทรไปร้องไห้ใส่ไอ้คุณชายเชิ้ตชมพูที่หนีกลับปักกิ่งไปแล้วตะหงิด แต่คิดดูแล้วก็มีแต่จะทำให้ศาสตราจารย์จางงอนผมหนักข้อขึ้นไปอีก

เห็นในอินเตอร์เน็ตก็มีแต่วิธีง้อแฟนสาวอายุน้อย ทำไมมันถึงไม่มีคนทำฮาวทูง้อแฟนหนุ่มที่อายุมากกว่าเท่าครึ่งบ้างนะ...


"เสี่ยวเกอ"

ผมตั้งสติเรียกอีกฝ่ายไปหนึ่งคำ

"...คุณยังจะเรียกคนอื่นต่อหน้าผมอีกหรือ น้องอู๋...คุณจะใจร้ายมากเกินไปแล้ว"

เชี่ย...นี่ผมจะร้องไห้จริงๆแล้วนะ

"คุณจาง" กระแอมเบาๆ ตั้งสติใหม่อีกครั้ง "ผมขอโทษ ผมเองก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างนี้ ผมรู้ว่าคุณคงรู้สึกแย่มาก ผมเองก็เสียใจเหมือนกันที่ทำให้คุณเป็นห่วง"

คราวนี้เหมือนจะเห็นผลบ้าง...ศาตราจารย์จางยังคงฮึดฮัด แต่ก็เลิกร่ายประโยคตัดพ้อยาวๆ อัดหน้าผมได้เสียที

"เรื่องครั้งนี้ผมจะไม่บอกว่าไม่ใช่ความผิดของผม แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ตลอดเวลาที่อยู่ในกรวยผมก็คิดแต่ว่าจะมีคนส่งข่าวให้คุณเป็นระยะ ไม่รู้เลยว่าคุณกำลังวิ่งวุ่นเพราะผม"
"...ผมรู้ว่าน้องอู๋ไม่ได้ตั้งใจ แต่จู่ๆ ก็หายไปกับคุณชายฮัวแบบนี้ น้องอู๋จะให้ผมคิดยังไง"
"ก็ไม่ต้องคิดยังไง" สูดหายใจลึกๆ แล้วพูดออกไปนิ่งๆ "ผมขอเข้าข้างตัวเองว่าคุณเป็นห่วงผม แต่เรื่องของเสี่ยวฮัวไม่เกี่ยวกัน หมอนั่นเป็นเพื่อน เป็นญาติ ถึงแม้จะเอาหน้าแบ๊วๆ หลอกชาวบ้านไปวันๆ แต่หมอนั่นนิสัยเป็นยังไงทำไมผมจะไม่รู้...ให้นายแว่นดำรับมือไปคนเดียวเถอะ เรื่องนี้ผมจะไม่ยุ่ง"

ว่าออกไปยาวเหยียดแล้วก็เริ่มรู้สึกหน่วงๆ ในอกบ้างเหมือนกัน...เขาว่าพออายุเยอะจะขี้น้อยใจก็คงจริง

"ครั้งนี้ผมผิดเองจริงๆ คุณจะโกรธเคืองอะไรผมก็ไม่ว่าเลยสักนิด คุณก็รู้ว่าผมเข้าใจรสชาติของการรอคอยมากขนาดไหน ผมเสียใจจริงๆ ที่ทำให้คุณต้องรู้สึกแย่ แต่ขอเรื่องเดียวที่อยากให้คุณเชื่อ"

ผมที่อารมณ์เริ่มไม่คงที่บ้างจึงตัดสินใจทิ้งท้ายไว้

"ผมรักคุณ...ถ้าสิบปีนั้นยังไม่ชัดเจนพอให้คุณวางใจ ผมเองก็หมดคำพูดแล้วเหมือนกัน"

ว่าจบก็เดินเข้าห้องนอนมาขังตัวเองไว้บ้าง ผมนอนคว่ำอยู่กับเตียงจนเริ่มรู้สึกสมเพชนิดๆ มันไม่เข้าท่าเลยสักนิดที่จะมาทะเลาะกันด้วยเรื่องแบบนี้ นอกจากจะไม่เหมาะสมด้วยวัยแล้วยังจะไม่เหมาะสมด้วยเหตุผลอีก

แก่ปูนนี้แล้ว...ถ้าจะหาใครอื่น ผมคงไม่ต้องรอถึงสิบปี


นอนฟุ้งซ่านอยู่อีกสักพักผมก็ได้ยินเสียงปลดล็อคจากด้านนอก เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะมีน้ำหนักทับลงมาบนตัว

ริมฝีปากอุ่นแนบลงมาที่ต้นคอซึ่งมีรอยแผลเป็นน่าเกลียด

ผมอยากจะแกล้งไม่เข้าใจดูบ้าง...แต่นั่นคือคำขอโทษของจางฉี่หลิง

ผมนอนนิ่งให้เขากอดแน่น สองแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อที่พอดีบอกว่าเขาสลัดคราบตาเหม่งจางทิ้งไปแล้ว

พอไม่มีหน้ากากอันนั้น...เสี่ยวเกอก็พูดอะไรไม่เป็นเอาเสียเลย ทั้งๆ ที่ถ้าบอกขอโทษกันซักคำ ผมก็คงหันไปกอดตอบแล้ว

ในขณะที่ผมกำลังตัดพ้อในใจอย่างเอาเป็นเอาตาย จู่ๆ เศษกระดาษใบนึงก็ถูกยื่นมาให้ ลายมือบนนั้นคุ้นตาอย่างยิ่ง...ลายมือตัวเลขที่ผมเห็นตามสุสานโบราณเมื่อหลายปีก่อน

'520'

ผมอดที่จะขำออกมาเบาๆ ไม่ได้...เสี่ยวเกอก็คือเสี่ยวเกอ

อารมณ์น้อยอกน้อยใจถูกพัดปลิวหายไปในทันที ผมพลิกตัวไปหา แล้วริมฝีปากก็ประกบลงมา รสจูบที่ห่างหายไปนานค่อยๆ เติมความรู้สึกโหวงๆ กลางอกจนเต็ม

จะว่าผมขี้ใจอ่อนก็ได้ แต่อ้อมกอดของเสี่ยวเกอทำให้ผมรู้สึกสบายใจจนแทบลืมเรื่องก่อนหน้า ผมกอดตอบเขาแน่นแทนคำขอโทษและไม่เป็นไร

โลกของผมกับเสี่ยวเกอในสายตาคนอื่นคงเงียบงันจนน่าเบื่อ แต่ผมกลับคิดว่ามันลงตัวพอดี

เรายังมีเวลาอีกมากที่จะค่อยๆ รู้จักกันไปอีกทีละนิด...



88 days left #dmbjdaily


::talk::

ฟิคจากวัน520อีกแล้ว ขอขอบคุณคุณเอิร์ลกับลิจังที่มาร่วมสนุกกันนะคะ~

ตอนแรกได้โจทย์เหม่งจางนี่เครียดเลย ไม่รู้จะเขียนอะไรดี คิดได้แต่อะไรห่าฮี๊ 5555555555 แต่พอเขียนๆไปก็เริ่มติดลม...ผิงเสียนี่มันดีจริงๆค่ะ รูทไหนเราก็กาวได้ ฟฟฟฟฟฟฟ

หวังว่าจะถูกใจเหม่งจางกันนะคะ ขอบคุณค่าาาา

[Malangporyim]

กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
ดีงามมากกกก

เราชอบเหม่งจางงงงง แงงงง เหม่งจางคุณเวลโมเอะจังเลยยยยยยยย แง
ชอบ ขี้งอน หัวล้านใจน้อย 55555 บ้าจริมมมมม ขำหนักมาก 555555555555 

ตอนมาง้อก็น่ารักค่ะ ฮือ คุณเวลดึงจุดที่เมินโหยวผิงพูดน้อย มาใช้กับ 370 เอ้ย 520 ได้ดีมากเลยค่ะ แล้วพออู๋เสียพลิกตัวก็จูบกัน โอ๊ยยยย โรแมนติก //////////////7///////////////

ดีงามมากค่ะ ดีงามมาก

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ น่ารักกกก แอร๊♥

[DarkAki]

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง5555555

โอยๆๆๆๆ ฮาจนน้ำตาจะไหล

เสี่ยวเกองอน หนีไปปีนฉางไป๋ซาน / คงมีแค่คนเดียวในโลกที่หนีเมีย แค่กๆๆ คนรักไปปีนเขา

เสี่ยวเกอคงอยากตัดพ้อนายน้อยมากจนต้องมาในคราบ ศจ.จาง สินะ

ศจ.จางก็ใส่เต็มที่เลย อะไรในใจนี่ออกมาหมด 55555

งื้ออออ เสี่ยวเกอเขียนมาสั้นๆ แต่สะท้าน ระทวย ละลาย อย่างทั่วถึง

เขินนนนนนนนอ่าาาาา / ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆ

[yakusoku]

ตาเหม่งจางน่ารักมากอ่ะ มีการงอนนายน้อยด้วย

[Cathareen]

///q/// แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แงง ยังไงก็ชอบประโยคนี้มากๆค่ะ 'ถึงแม้จะเอาหน้าแบ๊วๆ หลอกชาวบ้านไปวันๆ'

ฮือออ น่ารักมากค่ะ เสี่ยวเกอที่น้อยใจจนต้องเอาเหม่งจางมาบ่น โฮรกกกกก /ซับ

[Eli-kun]

ทำไมรู้สึกเหม่งจางน่ารัก

ไม่นึกว่าตาลุงหัวล้านขี้น้อยใจจะน่าเอ็นดูขนาดนี้ แอร๊

มีการตัดพ้อเวลาเรียกชื่อคนอื่นต่อหน้าด้วย ขนาดเป็นชื่อเสี่ยวเกอยังไม่ยอม555555 ผมนี่เครียดเลย

แต่ที่กรี๊ดที่สุดคือตอนเสี่ยวเกอมาอ้อน ละลายตามอู๋เสียไปแล้วค่า ตั้งแต่ตอนจุ๊บต้นคอ บอกรัก 520 แล้วก็จูบนั่นด้วย อร๊าย พ่อคนไม่ชอบพูดแต่เน้นปฏิบัติ

เขินแทนอู่เสีย หายงอนเลย ปิดหน้าวิ่งหนีไป วี้ดว้าย >///<

[leralalita]

ล็อคอินมาเม้นในรอบหลายเดือน(..)
แง555555555

อะไรคือความดีงามอันนี้กันคะ /// q ///
เอิร์ลชอบตาเหม่งจางมากนะ ฮีดูเป็นคนที่ได้พูดในสิ่งที่เสี่ยวเกออยากพูดแต่พูดไม่ได้(?)
ดูคำพูดคำจาน่ารักมากเลยล่ะค่ะ,, แต่พอนึกภาพตาเหม่งจริงๆแล้วอดขำไม่ได้ เหงื่อตกแทนนายน้อย 5555
น้ำหูน้ำตาไหล โอ้ย เรียกเสี่ยวเกอก็ยังจะน้อยใจ บอกว่ายังเรียกคนอื่นอีก ตาเหม่งเอ๊ย555

แล้วน่ารักมาก เสี่ยวเกอทำยังไงก็ดีงามไปหมดแง
ชอบการจูบ /// - \\\ บอกรักนั่นด้วย
พลิกตัวไปจูบอีก ฮือ เขินแทนเลย////
ชอบ 520 มากๆด้วยค่ะ ดูเป็นนายเมินมากนะ โอ้ยยอม อะไรก็ยอมแล้วแง

ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ<3<3

[Rozenkreuz]

แม่งงงงงงงงงงงงง //เลียนแบบนายน้อย
นายแม่งตัดพ้อได้น่ารักเกินไปแล้วเสี่ยวเกอ
55555555555555555
ฮาจนจะสำลักน้ำลายละ โฮ่ยยยย เป็น alter ego ของเสี่ยวเกอสินะครับ อีกตัวตนที่เอาไว้ใช้พูดสิ่งที่พูดไม่ได้ตอนเป็นตัวเอง

หนีไปปีนเขา ถถถถถถถถถถ คนอาไร๊ งอนได้โคตรน่ารัก