[OS] 'เกาลัด' (ผิงเสีย :: จางฉี่หลิง,อู๋เสีย)

[velvetronica]

[OS] 'เกาลัด' (ผิงเสีย :: จางฉี่หลิง,อู๋เสีย)


ถุงกระดาษขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ส่งกลิ่นหอมอยู่บนโต๊ะทำงานโดยที่มีผมกับไอ้ลูกจ้างตัวดีนั่งอยู่ตรงข้าม...พร้อมกองเปลือกเกาลัด

เชี่ย...แตกอีกแล้ว

หวังเหมิงยกยิ้มทันทีเมื่อเห็นลูกเกาลัดที่เนื้อแตกแยกติดกับเปลือกทั้งสองข้างในมือผม ก่อนจะทำการแกะเปลือกจนได้เนื้อเกลี้ยงเกลาสวยงามน่ากินเต็มเม็ด...แล้วโยนเข้าปากตัวเองอย่างเยาะเย้ย

ชะ...เงินเดือนเดือนหน้าเอ็งไม่ต้องเอา!

ผมแยกเขี้ยวใส่ลูกจ้างอย่างคับแค้น แล้วก็พาลเคืองไอ้ถุงเกาลัดคั่วถุงใหญ่นั่นไปอีก ทำไมต้องเกิดมาแกะให้ยาก เปลือกจะเหนียวขนาดนี้ไปเพื่อใคร!?


เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นขณะที่ผมกำลังเดินกลับจากการไปจัดการเชือดคอหน้าด่านที่ทำตัวแข็งข้อ อายุเริ่มมากพอออกกำลังภายในเข้าหน่อยก็เริ่มหิว ขากลับเดินผ่านตลาดได้กลิ่นหอมฉุยจากกะทะคั่วใบใหญ่ รู้ตัวอีกทีก็เรียกให้หวังเหมิงไปซื้อกลับมาถุงใหญ่แล้ว

ตอนนั้นอาแปะคนขายไม่เห็นบอกสักนิดว่าแกะยากขนาดนี้...

ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ไม่กินแล้วก็ได้วะ ผมอ้าปากจะบอกให้หวังเหมิงเอาไปทิ้งหลังร้านมันทั้งถุง แต่ก็มือหนึ่งเลื่อนผ่านหน้ามาจากด้านหลังเสียก่อน

เปลือกเกาลัดคั่วกรอบถูกบีบจนแตกอย่างง่ายดายก่อนที่นิ้วซึ่งยาวเป็นพิเศษจะจัดการลอกออกราวกับมันเป็นแค่กระดาษ จนได้ลูกเกาลัดเนื้อเนียนสวยมาจ่อที่ริมฝีปาก

ผมอ้าปากงับ แล้วก็เผลองับปลายนิ้วนั้นไปด้วย...แต่หมอนั่นก็ไม่ได้ว่าอะไร

รสชาติหวานกำลังดีของเนื้อเกาลัดที่ไม่เละไม่แข็งจนเกินไปกระจายอยู่ในปาก แล้วอารมณ์ขุ่นๆ ก็จางลงในทันที

จางฉี่หลิงขยับตัวมานั่งข้างๆ ก่อนจะแกะเกาลัดลูกถัดไปมาจ่อที่ปากรอ ผมจึงเอามือแย่งมายัดใส่ปากเขาบ้าง หมอนั่นก็กินเข้าไปไม่ขัดขืนอะไร และก็ไม่ได้มีสีหน้ายินดียินร้ายอะไรซึ่งผมชินแล้ว

หวังเหมิงลุกหายไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้...แต่ผมก็คิดเอาเองว่าเป็นลูกจ้างผมมานานขนาดนี้ก็คงชินแล้วเหมือนกัน


แกะๆ ป้อนๆ กันไปไม่นานเกาลัดคั่วถุงใหญ่ก็หมด...ผมว่าเจ้านี้อร่อยดี วันหลังคงต้องให้หวังเหมิงไปซื้อมาอีก

ผมขยับตัวพิงคนข้างๆ อย่างขี้เกียจ พอหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน เมื่อเช้าคงจะออกแรงโวยวายมากไป ผมหลับตาลงก่อนจะมีแขนสอดเข้ามาพยุงหลังไว้ แล้วตัวก็ถูกอุ้มลอยขึ้น

นายเรือพ่วงของผมยังคงเงียบสนิทเหมือนเดิม

แต่อะไรๆ ก็ผ่านมาหลายปีจนผมกับเขาไม่มีความจำเป็นต้องพูดอะไรให้วุ่นวาย

ผมซุกหน้าลงกับร่างกายที่คุ้นเคยอย่างสบายใจ

...อยู่กันเงียบๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน





(แถม)

"หวังเหมิง กินแล้วก็เอาเปลือกเกาลัดบนโต๊ะไปทิ้งด้วยสิ"
"......................."



::talk::

เหตุเกิดจากวันนี้มีพี่ซื้อเกาลัดมาแบ่งตอนทำงานแล้วเราแกะไม่ได้ซักทีจนทุกคนต้องมาช่วยแกะให้... #ร้องไห้หนักมาก

ไม่ได้เขียนผิงเสียมานาน (มั้ง) อยากเขียนฟีลลิ่งที่ไม่ต้องพูดอะไรกันก็เข้าใจ เป็นไทม์ไลน์หลังประตูสำริดเปิด เถ้าแก่อู๋ต้อยหนุ่ม(ที่แก่คราวทวด)ไว้ในบ้าน ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

หวังว่าจะถูกใจกันนะคะ ขอบคุณค่า~

[Malangporyim]

แต่ผมก็คิดเอาเองว่าเป็นลูกจ้างผมมานานขนาดนี้ก็คงชินแล้วเหมือนกัน

เหมิงเหมิงบอกว่าเหม็นกลิ่นเรียจูหนักมาก 55555

แงงง น่ารัก เอาอีก เอาอีก เอาอีก คุณเวลกระตุ้นให้เราหิวกาวอีกแล้ว แงงงงงงงง เอาอีกกก♥ โมเอะ ชอบตอนเอามาจ่อปากแล้วงับกินกัน โอ๊ย กลิ่นเรียจูฟุ้งมาก หมั่นมาก 555

ผมว่าเจ้านี้อร่อยดี วันหลังคงต้องให้หวังเหมิงไปซื้อมาอีก

หมั่นไส้ 5555 อิจ เปลี่ยนใจไวนะคะ เถ้าแก่

[Mayao]

อร๊ายยยยยยยย บอกได้คำเดียวค่ะว่า โมเอะ แงงงงงงงง อ่านแล้วเหมือนมีหัวใจลอยมาจากตัวหนังสือยังไงก็ไม่รุ้เลยค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดด

[mage]

นึกภาพนายน้อยเป็นแฮมสเตอร์แก้มตุ่ยเลยค่ะ มีคนป้อนให้กินเกาลัดไปเรื่อยๆ 

เกิดเป็นหวังเหมิงต้องทน โดนหักเงินเดือนต้องไม่ตาย 555

[hnee]

โอ้วววว น่ารักมาก หวานแบบเรียบๆแต่ได้ใจไปเต็มๆ อิอิๆๆ

[yakusoku]

ง่าาา อยากกินเกาลัดบ้างอ่าา หิวเลยเรา คู่นี้หวานกันแบบเบาๆดีจัง

[Rozenkreuz]

โอ้ยโหย อยากได้เครื่องแกะเกาลัดชั้นยอดมาไว้ข้างกายบ้าง
//คือแกะไม่เป็นเหมือนกัน ฮรือออ
ผมเข้าใจนายน้อยนะ //เขวี้ยงเกาลัดทิ้งทั้งถุง

[The_Dark_Lady]

เราไม่เคยกินเกาลัดค่ะ
แต่แม่เอ๊ยยยย...ฟิคนี้นี่ฟินจริงจังค่ะ โฮรวววววว
จางอากงได้กำไรไม่น้อยนะนั่น ฟินไหมคะกง ฟินไหม บริการเล็กน้อยแต่ได้ยิ้มหวานจับใจ
แถมเถ้าแก่อู๋แกยังอ้อยด้วยการงับปลายนิ้ว
ฟินก็บอกมาว่าฟินนะกง...แล้วตอนท้ายน่ะ อุ้มไปไหนคะกง...