[Fic] My Snowflake (5)

[schneewittchen]

ตอนนี้ชเนย์กินมาม่าเป็นอาหารหลักค่ะ................





คืนนั้นที่จางเสวี่ยจิงหนีออกไปอย่างลับๆ กระจายข่าวลือที่ว่าบ้านสกุลจางกับสกุลเอ้อร์คบค้ากับญี่ปุ่น ทำให้ฉางซาระส่ำระส่ายหนัก   ช่วงนั้นบ้านสกุลจางมีนักฆ่าลอบเข้ามาหลายครั้งแต่ไม่มีครั้งใดเลยที่ทำสำเร็จ ทุกคนล้วนตายตกอยู่กลางระเบียงทางเดินด้วยพิษร้ายที่ไม่ทราบที่มาทั้งสิ้น   นั่นเป็นฝีมือของเสวี่ยจิง

เมื่อไร้ซึ่งดงหนามพิษที่คอยคุ้มกันทำให้พวกญี่ปุ่นได้ใจ เห็นว่าไม่มีตามังกรอยู่แล้วจึงฉวยโอกาสสร้างสถานการณ์ อาศัยอาการเจ็บป่วยของฮูหยินเอ้อร์วางแผนยุแยงให้เก้าสกุลแตกกัน

ตอนนี้สกุลจางมีภัยรอบด้าน อีกทั้งรัฐบาลเองก็เริ่มไม่วางใจพวกเขาแล้ว   บุตรสาวคนเดียวของพ่อพระยังหายสาบสูญไม่รู้ชะตากรรม

สามวันหลังจากนั้น มีห่อพัสดุไม่ทราบที่มาส่งมายังบ้านสกุลจาง ชายหนุ่มเปิดดูก็พบว่ามันเป็นยาสมุนไพรชนิดหนึ่ง ตรวจสอบพบว่าเป็นยาที่ใช้รักษาฮูหยินเอ้อร์

ไม่นาน...เอ้อร์เยว่หงจะต้องได้ข่าวและมาที่นี่แน่นอน...

มีสายลับส่งข่าวลวงไปบอกที่รักษาการณ์ฉางซาว่าบ้านของเขากับบ้านเอ้อร์จะแลกเปลี่ยนข้อมูลทางการทหาร

ไม่ว่าจะเลือกทางไหน...ล้วนเจ็บปวดไม่แพ้กัน

หมากที่จะพลิกกระดานครั้งนี้มีเพียงบุตรสาวของเขาเท่านั้น

เขาภาวนาให้เสวี่ยจิงกลับมาโดยเร็ว...








แฮ่ก...แฮ่ก...


ร่างบอบบางของหญิงสาวเดินโซซัดโซเซออกมาจากเศษซากที่เคยเป็นค่ายของพวกญี่ปุ่น เลือดไหลรินจากบาดแผลทั่วร่างปะปนกับน้ำฝนจนเป็นสีแดงจาง

รอบกายคาวคลุ้งไปด้วยกลิ่นสนิมฉุน   มีศพทหารหลายนายนอนกองอยู่กับซากเหล่านั้น หลายร่างโชคร้ายอวัยวะถูกควักออกมาข้างนอก บางศพหัวกับตัวแยกจากกัน   ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ล้วนเป็นโศกนาฏกรรมสยองทั้งนั้น

โชคดีของเธอที่ค่ายพวกทหารญี่ปุ่นตั้งอยู่ไม่ไกลจากปากทางเข้าสุสานแห่งหนึ่ง ภายในนั้นมีศพเป็นและศพโลหิตอยู่สองศพ งานของเธอก็แค่ล่อพวกมันออกมาจากโลง ให้พวกมันวิ่งไล่ฆ่าทหารฝ่ายศัตรูแล้วค่อยกำราบทีหลังก่อนออกไปยังหมู่บ้านคน
ซึ่ง...เล่นเอาหนักหนาสาหัสไม่น้อยสำหรับคนที่ถูกทรมานมาสองวันสองคืนเต็ม

เสวี่ยจิงถ่มเลือดข้นในปากทิ้ง จากนั้นก็โยนหัวของศพโลหิตตัวที่ก่อให้เกิดฉากเบื้องหน้าทิ้งไปในกองเพลิง   บาดแผลบนหลังที่ถูกแส้เฆี่ยนลึกเกือบถึงกระดูก ฝ่าเท้าทั้งสองถูกกรีดเป็นแผลเหวอะหวะ เกรงว่าแค่เดินออกจากเขตค่ายยังยาก ใช้เวลาเป็นปีคงกลับไม่ถึงฉางซา


เปาะแปะ...เปาะแปะ...ซ่า!!!!!!!!


สายฝนพร่างพรมลงมาจากฟากฟ้า ราวกับสวรรค์มองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจึงได้ส่งสายน้ำเย็นๆลงมาดับกลิ่นคาวเลือดแสนอัปมงคล


ฮี้!


ทันใดนั้นเอง ม้าสีดำตัวใหญ่ตัวหนึ่งก็ควบผ่านชายป่าเข้ามา เป็นม้าที่เธอฝึกมาสำหรับเอาเข้าป่านั่นเอง

ร่างบางเหวี่ยงตัวเองขึ้นบนหลังม้า เธอไม่เหลือแรงที่จะจับสายบังเหียนอีกแล้ว จึงทิ้งน้ำหนักทั้งหมดนอนคว่ำกับแผงคอ   ปล่อยให้สัตว์พาหนะคู่ใจควบพาเธอกลับบ้านเท่านั้น









แต่...ทุกอย่างมันสายเกินไป


ม้าสีดำเหยาะย่างเข้ามาในเมือง บนหลังมันคือร่างที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดของใครคนหนึ่งในเสื้อผ้าฝ้ายบางๆที่ย้อมโลหิตจนเป็นสีแดง   กระทั่งมีคนตาดีเห็นดวงตาเขียวกระจ่างใต้ม่านผมจึงทำให้รู้ว่านี่คือคุณหนูจางที่หายตัวไปอย่างลึกลับเมื่อหลายวันก่อน

มิใช่นายพลจางส่งบุตรสาวไปเจรจากับพวกญี่ปุ่นหรอกหรือ แล้วเหตุใดจึงกลับมาในสภาพราวกับถูกทรมานเช่นนั้น   ในใจผู้คนล้วนเต็มไปด้วยคำถาม แต่ก็ไม่มีใครกล้าหยุดม้าของเธอแม้แต่คนเดียว

ม้าแสนฉลาดพาเจ้านายของมันมายังบ้านสกุลจาง ที่ซึ่ง ณ เวลานี้เจ้าบ้านสกุลสองกำลังนั่งกอดภรรยา คุกเข่าอยู่หน้าประตูท่ามกลางสายฝนพร่ำพราย

ลมหายใจของฮูหยินเอ้อร์ใกล้หมดลงเต็มที กระนั้นช่วงเวลาสุดท้ายกลับมองเห็นใครคนหนึ่งที่กำลังพลิกตัวเองลงมาจากหลังม้าสีดำอย่างไร้สิ้นเรี่ยวแรง ตกกระแทกลงมานอนคว่ำหน้ากับพื้นที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำฝน


เป็นยายหนูจาง


บนใบหน้าซูบเซียวของนางปรากฏรอยยิ้มจาง กระนั้นก็รู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลคลอปะปนกับหยาดฝน

จางเสวี่ยจิงไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะยืนอีกแล้ว   เธอใช้สองแขนลากร่างอันหนักอึ้งเข้ามาหาคนทั้งสอง มือหยิบห่อยาที่ชุ่มไปด้วยเลือดออกมา ยื่นให้กับเอ้อร์เยว่หงผู้ตกตะลึงถึงที่สุด


มือเปื้อนเลือดนั้นเอื้อมมาไม่ถึง...


แล้วร่างบางก็แน่นิ่งไป...


เช่นเดียวกับลมหายใจของหญิงสาวในอ้อมกอดเอ้อร์เยว่หงที่ขาดห้วงลง



---------------------------------------------------------------------------

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ! ดราม่ารุ่นปู่ทำร้ายคนเขียนหนักเลย!!! ตอนเขียนนี่มือสั่น พิมพ์อะไรไม่ออกเลยค่ะ