[SF] My Snowflake [จางฉี่ซาน+OC]

[schneewittchen]

ไม่มีอะไรค่ะ แค่อยากเห็นโมเม้นท์พ่อลูกของปู่จางเฉยๆ^^






ในวันที่หิมะโปรยปราย...

มือที่แสนอบอุ่นของคุณยื่นเข้ามาหาฉันซึ่งกำลังจะตาย...

ฉุดรั้งฉันไว้...และโอบกอดฉัน...

พร่ำบอกว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไร...

ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่านั่นคือคำลวง...

แต่ก็เอื้อมไปจับมือนั้นเอาไว้...

สาบานกับตัวเองตั้งแต่วันนั้นว่าจะติดตามคุณไป...ต่อให้ปลายทางจะเป็นนรกก็ตาม







สิ่งที่พวกเขาพบอยู่เหนือโลงศพไม่ใช่ศพโลหิต ผีดิบหรือด้วงศพแต่อย่างใด

หากแต่เป็นเด็กคนหนึ่ง

เด็กหญิงอายุประมาณสองสามขวบ ผิวกายขาวซีดปกปิดเอาไว้ด้วยผ้าเก่าขาดรุ่งริ่งที่คาดว่าน่าจะไปถลกมาจากศพใดศพหนึ่งในสุสาน   เส้นผมดำขลับยาวระพื้น ในมือกุมมีดสั้นที่ทำมาจากเหล็กดำ   ดวงตาเขียวกระจ่างวาวแสงใต้ม่านผมจ้องมาทางพวกเขาด้วยแววตาว่างเปล่า

แม้จะเป็นเด็ก...แต่หากพบในสุสานที่มีกลิ่นอายศพหนาแน่นถึงเพียงนั้น คงไม่ใช่เด็กธรรมดาแล้ว

จางฉี่ซานทำสัญญาณมือให้กับทหารผู้ติดตามและสมาชิกคณะขุดสุสาน สั่งให้พวกเขาลดอาวุธลง

“ท่านครับ...” ทหารนายหนึ่งแย้งขึ้น ทว่าก็ต้องรีบหุบปากทันควันเมื่อดวงตาดำขลับของนายพลผู้ยิ่งใหญ่แห่งเก้าสกุลตวัดมองเย็นเยียบ

ร่างสูงสง่าในเครื่องแบบสีกากีเข้มเดินเข้าไปใกล้ เด็กน้อยเพียงช้อนตามองเขาผ่านกลุ่มเส้นผมหนาด้วยแววตาว่างเปล่า มีดยังคงอยู่ในมือ เหมือนกับจะเตือนกลายๆว่ามีขอบเขตที่ห้ามไม่ให้แต่ต้องได้อยู่

“เธอเป็นใคร”

แต่ละคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเจ้านายตนต่างลุ้นเสียจนแทบลืมหายใจ เพราะพ่อพระใหญ่จางผู้เข้มงวดและเย็นชาราวกับน้ำแข็งไม่ได้มีร่องรอยของความรักเด็กเลยแม้แต่น้อย!

ผิดคนจริงแท้! รู้เช่นนี้ไปตามท่านเอ้อร์มาด้วยดีกว่า!!!

“กุญแจ...” เสียงหวานใสตอบ เสียงนั้นดังกังวานชวนให้พวกเขานึกถึงเสียงของกระพรวนกับดักที่แขวนอยู่รอบสุสานแห่งนี้

“เธอเป็นคน...ไม่ใช่เหรอ?”

เด็กหญิงส่ายหน้าช้าๆ เส้นผมที่ทิ้งลงตามแรงโน้มถ่วงพลันส่ายน้อยๆดูราวกับผิวคลื่น

“พวกเขา...บอกว่า...ฉันคือกุญแจ...” ถ้อยคำแปร่งหูและติดขัดคล้ายกับไม่ได้ออกเสียงมาเป็นเวลานานทำให้จางฉี่ซานขมวดคิ้ว   นี่เป็นหนึ่งในสุสานที่สกุลจางเคยลงมาสำรวจ แสดงว่าเด็กคนนี้เป็นก็ต้องเป็นหนึ่งใน ‘ผลผลิตวิปริต’ ของคนรุ่นก่อนเป็นแน่

หนึ่งในความลับที่สืบทอดกันมาของเก้าสกุล

เขาเองก็ไม่รู้แน่ชัดว่า ‘กุญแจ’ คนนี้มีไว้เพื่อเปิดอะไร รู้เพียงว่าหากปล่อยให้เด็กคนนี้อยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของคนตายนานกว่านี้คงไม่ดีแน่   แม้ตัวเขาในปัจจุบันจะเป็นรูปปั้นหินแข็งทื่ออันหนึ่ง ถึงอย่างนั้นในวัยเด็กเขาก็ยังคงได้รับความอบอุ่นจากมือของคนที่เลี้ยงดูเขามาอยู่บ้าง

เขาไม่อยากให้เด็กคนนี้กลายเป็นเครื่องมือของเหล่าผู้คนที่ลงโลงไปแล้ว

มือที่สวมถุงมือหนาตัดสินใจยื่นออกไปตรงหน้า

“มากับฉัน”

รูปประโยคคล้ายออกคำสั่ง แต่สำหรับเด็กน้อยมันไม่ได้มีความหมายเช่นนั้น   ดวงตาสีเขียววาวแสงที่ชวนให้นึกถึงศพจิ้งจอกเนตรเขียวตามเรื่องเล่านักคว่ำกรวยฉายแววฉงน ก่อนจะเปลี่ยนกลับไปราบเรียบอย่างรวดเร็วไม่ต่างจากผิวน้ำยามหินกระทบ

สั่นไหว...และจางหายไปในเวลาอันสั้น

มือน้อยสั่นเทาขณะที่เอื้อมไปจับมือที่ใหญ่กว่ามาก

อบอุ่นจัง...









หลังจากที่คนในคณะขุดดินกวาดของที่ต้องการออกไปแล้ว ครั้งนี้ก็ถึงเวลากลับออกไป

ภาพของเด็กน้อยในอ้อมแขนนายทหารระดับสูงผู้มีใบหน้าเรียบเฉยฉาบความทรงอำนาจดูน่าขันเป็นที่สุด แต่คนที่รู้จักจางฉี่ซานกลับไม่มีใครเลยที่กล้าส่งเสียงหัวเราะออกมา อาจเพราะเกรงสายตาคมๆปานดาบที่เข็มขัดเขานั่นกระมัง

ขณะที่ทุกคนกำลังจะเตรียมตัวขุดอุโมงค์โจรกลับไปนั้น จางฉี่ซานก็รู้สึกถึงแรงกระตุกเบาๆที่แขนเสื้อ ก้มลงไปก็เห็นดวงตาสีเขียวสวยจ้องกลับมาด้วยแววตาราบเรียบเช่นเดิม

มือน้อยชี้ไปยังอุโมงค์มืดมิดด้านหลังแท่นตั้งโลง “ปลอดภัยกว่า”

เขาเลิกคิ้ว นึกประหลาดใจไม่น้อยที่เด็กคนนี้รู้จักโครงสร้างภายในสุสานด้วย   แต่พอมานึกดูอีกหนก็กระจ่างแล้ว เด็กคนนี้คงอยู่ในความมืดมาอย่างน้อยก็หนึ่งปี คงจดจำทางลัดเลี้ยวภายในสุสานได้เป็นอย่างดี

พ่อพระใหญ่จางหันไปออกคำสั่งกับคนในคณะ ก่อนจะเดินเข้าไปในอุโมงค์ตามที่เด็กคนนั้นบอก พบว่ามันเป็นอุโมงค์โจรที่ดูเหมือนมีคนขุดเอาไว้นานแล้ว คล้ายกับเป็นทางหนีทีไล่สำหรับนายช่างที่ก่อสร้างสุสานแห่งนี้   เมื่อใกล้ถึงปากทางก็รู้สึกได้ถึงสายลมเย็นยะเยือกที่พัดเข้ามาอย่างชัดเจน

เพียงเศษผ้าบางๆไม่อาจป้องกันความหนาวเย็นอันโหดร้ายในวันกลางฤดูหนาวเช่นนี้ได้   มือน้อยของคนในอ้อมแขนกำแขนเสื้อเขาแน่น ร่างเล็กสั่นสะท้านน้อยๆยามที่รู้สึกถึงอากาศเย็นบาดผิว

จางฉี่ซานก้มลง ตัดสินใจแกะกระดุมเสื้อคลุมของเขาออกแล้วให้เด็กคนนี้ซุกอยู่ข้างใน

ไม่นึกว่าความเมตตาเล็กๆนั้นจะทำให้เขาแทบกัดลิ้นตายในเวลาต่อมา









นั่งรถไฟกลับมายังฉางซาก็ใช้เวลานานเป็นชั่วโมง   คณะเดินทางที่มีแต่ผู้ชายตัวโตๆไม่อาจหาเสื้อหนาดีๆสำหรับเด็กเล็กได้ เขาที่เป็นผู้พาตัวเธอมาจึงต้องรับผิดชอบ ให้ยายหนูนอนซุกอกเขาอยู่ใต้เสื้อคลุมแทน

เขาเกรงว่าหากไปถึงฉางซาแล้วเรื่องอาจจะไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

ในตู้รถไฟที่พ่อพระใหญ่โดยสารมีแต่ผู้ชายหน้าเหี้ยมถือปืนปิดทางเข้าออก เรื่องป้องกันความลับรั่วไหลเป็นสิ่งที่ง่ายดายอย่างยิ่ง   แต่หากออกไปนอกรถไฟ ขึ้นรถทหารกลับที่พักแล้วคงไม่แคล้วมีเรื่องใหญ่โตให้ชาวบ้านสนุกปาก

ชายหนุ่มก้มลงมองเด็กน้อยที่หลับสนิทตั้งแต่ออกมาจากสุสาน   เส้นผมยาวเหยียดถูกรวบเอาไว้ด้วยเชือกฟั่นเก่าๆที่ลูกน้องของเขาหามาให้เพราะกลัวผมที่ยาวสยายจะทำให้ใครก็ตามที่เห็นช็อคตาตั้งได้   แต่เพราะทำเช่นนั้นจึงทำให้ผิวขาวซีดราวศพคนตายกลับขับเด่นชัด

รถไฟที่วิ่งอย่างช้าๆ ผ่านป่าเขียว ผ่านทุ่งนาเข้าสู่อาณาเขตของบ้านเรือน   ทิวทัศน์ของฉางซาที่เขารู้จักหวนคืนมาอีกครั้ง

เด็กน้อยตื่นแล้ว   ดวงตาสีเขียวใสเหลือบมองภาพรอบข้างที่แสนจะไม่คุ้นเคยด้วยแววตาเป็นประกายระคนตื่นกลัว คล้ายกับลูกสัตว์ที่เพิ่งถูกจับออกจากกรงขังมาสู่โลกภายนอกเป็นครั้งแรก   นั่นทำให้เขานึกขำ มุมปากยกยิ้มจางขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
ลูกน้องของนายทหารระดับสูงแห่งฉางซาผงะ สองมือปล่อยทุกอย่างที่จับเอาไว้ทิ้งลงพื้นยามได้เห็นสีหน้าที่ไม่รู้จักของเจ้านายพวกเขา

สวรรค์...แท้จริงแล้วท่านมีรสนิยมเช่นนี้หรือท่านนายพลจาง

ราวกับล่วงรู้ความคิดของคนรอบข้าง   สีหน้าผ่อนคลายของจางฉี่ซานแปรเปลี่ยนเป็นดุดัน ถลึงตามองใครก็ตาที่ค้างอยู่ด้วยแววตาเย็นเยียบ   ทำให้พวกเขาต้องรีบเก็บของขึ้นมาถือกันเป็นพัลวันทีเดียว








เมื่อกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่เขาทำคือสั่งให้คนรับใช้พากุญแจน้อยไปอาบน้ำ

แต่ที่ไหนได้ นึกว่าจะว่าง่ายกลับแสนดื้อดึงกว่าที่คิด

มือน้อยยึดเสื้อคลุมเขาเอาไว้แน่น ดวงตาสีประหลาดจ้องมองเหล่าคนรับใช้ในบ้านที่กำลังเข้ามาหมายจะอุ้มไปยังห้องอาบน้ำด้วยแววตาสั่นกลัว

“ไม่เป็นไร” เขาเอ่ยสั้นๆ แต่กลับได้ผลอย่างเหลือเชื่อ   เด็กน้อยยอมปล่อยมือจากเสื้อเขาและยืนนิ่งให้คนรับใช้อุ้มไป   ไม่วายมองตามเขาจนกระทั่งลับสายตา

เขามีเหตุผลที่ต้องทำ...สำคัญมากๆด้วย

เด็กคนนั้นมีกลิ่นศพติดตัวมากเกินไป คนทั่วไปอาจจะไม่รู้ แต่ไม่ใช่กับคนคว่ำกรวยเช่นพวกเขา

เก้าสกุลทำเรื่องผิดพลาดมามากพอแล้ว หากนี่เป็นการล้างบาปส่วนหนึ่งที่ก่อเอาไว้เขาก็ยินดีทำ

เด็กสามขวบทั่วไปควรได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวภายในบ้านอันอบอุ่น ไม่ใช่อยู่กับศพในสุสานที่ทั้งมืดมิดและเย็นเฉียบเช่นนั้น

เขามองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองจากในดวงตาสีเขียว...และใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์เช่นนั้น   นั่นคือสิ่งแท้จริงที่ดลใจให้เขาเอื้อมมือออกไปดึงคนคนหนึ่งออกมาจากโพรงมืดๆ

เขาหวังจะให้เธอเติบโตขึ้นมาเป็นคนปกติทั่วไป...

แต่มันจะเรียบง่ายเช่นที่เขาคิดจริงหรือ?

เด็กคนหนึ่งปรากฏตัวในสุสาน ไม่รู้ที่มาที่ไป ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาศัยอยู่ในนั้นได้อย่างไร   พูดให้ชัดเจนถือถลำเข้าไปในอีกโลกหนึ่งเต็มตัว ยากที่จะดึงกลับมาสู่โลกฝั่งนี้ได้อย่างที่พวกเขาทำ

“อาหารเย็นเตรียมเสร็จแล้วเจ้าค่ะนายท่าน” ระหว่างครุ่นคิดอยู่นั้น สาวใช้คนหนึ่งก็เดินเข้ามารายงาน   เขาพยักหน้ารับ ก่อนประทับตราลงบนเอกสารราชการสองสามแผ่นแล้วจึงเดินออกไป

ในเดือนธันวาคมอากาศหนาวเสียจนหิมะตกต่อเนื่องตลอดทั้งวันทั้งคืน   ทำให้สวนสวยใจกลางเรือนกลายเป็นสีขาว กระทั่งบ่อน้ำยังมีน้ำแข็งฉาบแข็งหนาเป็นนิ้ว

ใจกลางสีขาวบริสุทธิ์นั้นก็คือสีดำสนิท

เด็กน้อยยืนอยู่กลางหิมะ ไม่ห่างไปนักมีสาวใช้คนหนึ่งยืนหันซ้ายหันขวาอย่างพะว้าพะวง แล้วเมื่อหันมาเจอเขาที่ยืนมองอยู่จากชานเรือนก็หน้าซีดเผือด ปากอ้าพะงาบแต่ไร้เสียงคล้ายกับตกใจสุดขีด   เขาจึงโบกมือให้คนรับใช้ถอยออกไป ก่อนเดินลงมายังสวนสีขาว

ผมของเธอจากที่ยาวระพื้นถูกตัดออกให้เหลือเพียงกลางหลัง ถักเป็นเปียสองข้าง   ร่างเล็กห่อหุ้มมิดชิดด้วยเสื้อกันหนาวสีฟ้าสำหรับเด็ก แล้วเมื่อรับรู้ถึงการมาถึงของเขา   ยายหนูก็หันกลับมา สองมือประคองเกล็ดสีขาวของหิมะเอาไว้

ยายหนูยื่นมือทั้งสองมาข้างหน้า “นี่คืออะไร?”

ดวงตาไร้ประกายในครั้งแรกที่พบกันนั้นบัดนี้กลับแต่งแต้มไปด้วยประกายของการมีชีวิต

เขาเผยรอยยิ้มจางออกมาเป็นรอบที่สองของวัน ตอนนี้ไม่สำคัญอีกแล้วว่าเด็กคนนี้จะเป็นใคร แต่ตอนนี้เขาจะรักเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ในฐานะ...ลูกสาวของเขา

“นั่นคือ หิมะ...เสวี่ยจิง”

เธอเบิกตากว้าง “เสวี่ยจิง?”

“ชื่อของเธอนับแต่นี้...จางเสวี่ยจิง ลูกสาวของจางฉี่ซาน”

...เกล็ดหิมะที่งดงามของเขา...




-----------------------------------------------------------------------

น่ารักใช่มั้ยล่า!!!!!!!!!!!!!

[Cathareen]

//q// แอร็ยยย น่ารักจังค่ะะะ
ปู่จางจะต้องหวงลูกสาวมากแน่ๆ ฮิย์

[schneewittchen]

มีตอนต่อนะคะแคทเทอรีนซัง^^