Fic บันทึกฉบับพิเศษ (เฮยเสีย)

by **mama moosap** Tue 28 Apr 2015, 20:56

ช่วงเวลาในเรื่องคือหลังเสี่ยวเกิหนี(?)เข้าประตูสัมริดไปแล้วประมาณห้าถึงหกปีค่ะ
ปล.สุสานในฟิคนี้อิงมาจากนิยายเรื่องคนขุดสุสานค่ะ

บทนำ แผนที่สุสาน

ในเช้าวันหนึ่งจู่ๆลูกน้องคนหนึ่งของผมก็วิ่งเข้ามาในร้านของผมด้วยท่าทีตื่นเต้น ผมเห็นท่าทางของเธอแล้วก็อยากรีบเข้าไปคุยกับเธอว่ามีอะไรเกิดขึ้น

เพราะตามปกติแล้วหญิงสาวคนนี้เป็นคนเงียบๆและยังเก็บอาการได้ดีไม่มีทางหลุดท่าทางออกมาเด็ดขาด (จนใครๆต่างก็แอบเรียกเธอว่าตุ๊กตา)

ดังนั้นเมื่อเธอแสดงท่าทางตื่นเต้นออกมานอกหน้านอกตาเช่นนี้จึงทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายอะไรหรือเปล่า

แต่ทว่าตอนนี้ในร้านของผมตอนนี้ยังมีลูกค้าอยู่ทำให้ผมไม่สามารถที่จะทำเช่นนั้นได้

หญิงสาวคนนั้นเองเมื่อเห็นว่ามีลูกค้าจึงเดินหลีกออกไปนอกร้านปล่อยผมเอาไว้กับลูกค้าเพียงสองคนเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวน การขายของโบราณก็เป็นอย่างนี้ไม่ควรขายเมื่อมีคนอยู่เยอะๆ และยิ่งถ้าของดีจริงๆยิ่งต้องทำให้อีกฝ่ายไว้ใจเราเสียก่อน

ในตอนนี้ตัวผมไม่ใช่เพียงนายน้อยสามผู้อ่อนต่อโลกอีกต่อไป ผมในตอนนี้เข้าควบคุมกิจการของอาสามได้ด้วยตัวเองและถูกเรียกว่าเถ้าแก่อู๋หรือเถ้าแก่สาม ดังนั้นแล้วการค้าขายแต่ละครั้งจึงต้องลงมือทำอย่างใจเย็นที่สุดจะใจร้อนเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีกต่อไป

จนกระทั่งในที่สุดผมก็ต่อรองราคาสินค้าชิ้นงามได้ในราคาที่เป็นที่พอใจกันทั้งสองฝ่ายแล้วจึงเดินออกมาหน้าร้าน หญิงสาวคลี่ยิ้มทันทีที่มองเห็นว่าผมเดินออกจากร้านมาแล้ว เธอตรงเข้ามาหาผมพร้อมทำความเคารพด้วยความนอบน้อมก่อนที่จะดึงประตูร้านปิดลงแทบจะทันที

“เถ้าแก่สาม จำได้ไหมเรื่องหยกรูปดวงตาที่เรารับต่อมาจากพ่อค้าในแถบทะเลคนหนึ่ง” หญิงสาวเกริ่นนำก่อนจะคว้ากล่องสี่เหลี่ยมขนาดเท่าฝ่ามือออกมา เธอส่งมันให้ผมพร้อมๆกับลูกกุญแจที่เอาไว้ไขกล่อง

ผมพยักหน้าตอบว่าจำได้ก่อนจะลงมือไขกล่อง ภายในคือหยกสีเขียวใสรูปดวงตาที่เมื่อสี่ห้าเดือนก่อนผมรับมันต่อมาจากพ่อค้าขายของโบราณแถบทะเลที่เสี่ยวฮัวพาไปพักผ่อนช่วงวันหยุด แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้มันมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเล็กน้อย

“เธอทำอะไรกับปรอทข้างใน?” ผมถามเมื่อสังเกตว่าข้างในหยกกลมรูปดวงตานี้ไม่มีปรอทอยู่ ทั้งที่เดิมที่ตอนที่ผมรับมามันมีปรอทอัดแน่นอยู่ใจกลาง

หญิงสาวรีบส่ายหัวกลัวถูกลงโทษ “ฉันไม่ได้ทำนะคะเถ้าแก่ เพียงแต่เจ้าหยกนี่พอทิ้งไว้ของข้างในมันเจือจางออกไปเอง ฉัน ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะอุณหภูมิตอนแรกกลัวแทบแย่ค่ะว่าจะเป็นพิษแต่ว่า เอาเข้าจริงๆ” เธอหยุดก่อนจะหยิบไฟฉายที่ปรับขนาดแสงได้ออกมาจากกระเป๋าพร้อมคว้าหยกจากมือของผมไปแล้วจัดการจ่อไฟฉายที่ปรับหัวแสงให้เล็กเข้าไปตรงหยกรูปดวงตา

ผมเห็นเธอจัดการหมุนไฟฉายอยู่พักใหญ่ๆจนในที่สุดห้องที่มืดก็มีแสงสะท้อนออกมา

มันเป็นภาพวาดและตัวอักษรโบราณมากมาย

…มันคือแผนที่สุสาน!

TBC.

อยู่ๆขณะที่นั่งอ่านคนขุดสุสานคู่นี้ก็เด้งเข้ามาในใจ จึงทนไม่ไหวลุกขึ้นมานั่งเขียนกุกๆกักๆ<<เสียงพิมพ์คีย์บอร์ด
แม้ว่านั่งพิมพ์มายาวนานนายเเว่นดำก็ไม่มีวี่แววว่าจะโผล่ออกมาสักทีทั้งๆที่เรายกบทพระเอกให้....//ร้องไห้หนักมาก
เอาไว้พบกับนายเเว่น ณ ตอนหน้านะคะ ><
ปล.ถึงจะเป็นเถ้าแก่อู๋แต่สำหรับเรานายน้อยก็ยังคงเป็นเเค่เทียนเจิน..../โดนตบ
ปล.อีกที ถ้ามีคำผิดหรืออ่านแล้วไม่เข้าใจบอกได้นะคะ