[Drabble] #dmbjdaily (Letter) สารจากนรก

[Xevoct]

[Drabble] #dmbjdaily (Letter) AU - สารจากนรก

สามเหลี่ยมเหล็ก AUมัธยมค่ะ

- - - - - - - - - - - - - - - -

วันนี้อากาศสดใสผมทักทายกับนายอ้วนที่เจอกันหน้าตู้ล็อกเกอร์ เขาพึ่งกลับจากโรงอาหาร นายอ้วนรี่เข้ามานินทากับผมทันทีว่าเมื่อเช้าเขาเจอกับเมินโหยวผิงที่นี่เหมือนกัน แถมเห็นอีกด้วยว่าวันนี้ในตู้ล็อกเกอร์ของเพื่อนหน้าปลาโดนวางยาเบื่อของพวกเรามีจดหมายรักกองพะเนิน

"ก็ไม่เห็นแปลกตรงไหนนิ" ถึงไม่อยากจะยอมรับแต่ก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เมินโหยวผิงมักได้จดหมายรักวันละไม่ต่ำกว่า5ฉบับ ซึ่งผมก็เห็นเขาโกยมันทิ้งลงถังขยะทุกที

"แปลกสิ คราวนี่เสี่ยเห็นเต็มสองลูกกะตาเลยว่าน้องเสี่ยวเกอเก็บไว้ฉบับหนึ่งแล้วโกยฉบับอื่นทิ้งเหมือนเดิม"

เออ อันนี้เแปลก ผมไม่เคยเห็นเขาจะสนใจจดหมายพวกนี้เลยสักครั้ง

"หรือคราวนี้น้องเสี่ยวเกอจะทิ้งแก๊งชายโฉด(โสด)ของเราไป" นายอ้วนโวยวาย

"เขาเลือกออกมาฉบับเดียวหรอ?"

"ใช่ ฉบับนั้นขาวจั๊วะ ไม่มีลายคิกขุด้วย เสี่ยจำได้แม่น"

".......หรือไม่ก็นั้นไม่ใช่จดหมายรัก" ผมนึกไปถึงพวกจดหมายท้าดวล พออธิบายความคิดนี่ให้นายอ้วนฟัง เขาขมวดคิ้วแต่ก็บอกว่าเป็นไปได้มาก ผู้ชายหมั่นไส้เมินโหยวผิงเยอะเพราะสาวๆทั้งโรงเรียนเพ้อหาแต่เขา

ก่อนคาบโฮมรูมผมกับนายอ้วนก็ตกลงกันว่าจะไปก็เคลียเรื่องจดหมายฉบับนั้นกัน พอไปถึงโต๊ะเมินโหยวผิงก็เงยหน้าจากการจดอะไรสักลงกระดาษอย่างแล้วตีหน้ามึนใส่พวกผมเหมือนปกติ ผมรีบถามว่าระยะนี้มีใครมาหาเรื่องอะไรบ้างไหม เมินโหยวผิงส่ายหน้าแล้วก้มหน้ากลับไปเขียนบางอย่างลงกระดาษต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ สิ่งนั้นเลยเรียกความสนใจผมกับนายอ้วนไปแทน

"เขียนอะไรอยู่น่ะ วันนี้ไม่มีส่งการบ้านอะไรนิ" นายอ้วนมองกองกระดาษที่เต็มโต๊ะ ทุกแผ่นดูมีรูปแบบเหมือนกันหมด ถ้าดูดีๆก็เห็นว่าจริงๆมันเหมือนกระทั้งเนื้อหา

"คัดลอกข้อความ"

เสียงงึมงำตอบกลับมาจากคนที่ไม่ละปากกานั่งตั้งใจเขียนอยู่นั้น ดูจากความตั้งอกตั้งใจนั้นสงสัยว่าจะโดนครูทำโทษ

"อีกเยอะไหม เดี๋ยวช่วย" ผมถือวิสาสะหยิบกระดาษเปล่าที่กองอยู่มุมโต๊ะของเขามาวางตรงหน้าแล้วเริ่มช่วยเขาคัดข้อความ สุดท้ายนายอ้วนก็ลากเก้าอี้มานั่งชนหัวกันสามคน

ตัวหนังสือยาวพรืดเต็มหน้ากระดาษ มันเป็นเรื่องของคู่รักที่พยายามดิ้นรนมารักกัน คงเป็นนิทานสอนใจอะไรสักอย่าง ผมคัดไปอ่านไปก็เพลินดี ส่วนนายอ้วนที่อยู่ข้างๆก็หาเรื่องบ่นไปเรื่อย ผมจะเขียนเสร็จทั้งแผ่นแล้วหมอนั้นยังทำได้ไม่ถึงครึ่ง

เนื้อเรื่องของคู่รักนี้จบลงอย่างโหดร้าย ลงเอยโดนประหารทั้งคู่เพราะความเข้าใจผิด ผมบิดไหล่แก้เมื่อย เตรียมจรดปากกาลงหน้ากระดาษเขียนต่อให้เสร็จแผ่นแรกไป พอกวาดตาลงไปย่อหน้าสุดท้ายแล้วชะงัก

"เสี่ยวเกอ บอกฉันทีว่านายไปเอาไอ้นี่มาจากไหน"

นายอ้วนหยุดมือเงยหน้ามามองผมที่จู่ๆก็ถามอะไรประหลาด เมินโหยวผิงเงยหน้ามองผมหัวคิ้วเขาเลิกขึ้นสองมิลเพื่อบ่งบอกว่าถามทำไม

"นายอ่านย่อหน้าสุดท้าย" ผมหันไปบอกนายอ้วนแทน เขาหยิบกระดาษที่กำลังลอกมาอ่านออกเสียงดังฟังชัด

"บาปกรรมที่ไม่ได้ทำ ขอสาปแช่งทุกคนที่รับรู้ หากไม่อยากมีอันเป็นไปจงคัดลอกข้อความนี้100จบ แล้วส่งต่อให้ผู้อื่น ลงชื่อ - คณะกรรมการ โก ทู เฮล - "

โกทูเฮลพ่อง!! แม่งจดหมายลูกโซ่ชัดๆ!!


- - - - - - END - - - - - - - -

แค่อยากเห็นเสี่ยวเกอไม่ทันคน ถถถถถ

ส่วน -คณะกรรมการโกทูเฮล- นี่อิมพอร์ทมาจากโนดาเมะค่ะ

[faliona01]

ซะ......ซื่อเกินไปแล้วเว้ยค๊า!!!
(ล้มโต๊ะเปรี่ยงปร้าง!!!)
เสี่ยวเก้อ!!! อายุเยอะเเล้วนะคะ!!!!!
บีบคอรัวๆ

[mage]

หลงนึกว่าจะส่งให้สาวที่ไหน สรุปจดหมายลูกโซ่ซะงั้น เสี่ยเก้อออออ!!!
ซื้อแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ ดีนะคะที่นายน้อยรู้ตัวก่อนครบร้อยฉบับ ไม่งั้นมือหงิกทั้งสามคนชัวร์ 5555

[Rozenkreuz]

//ตบโต๊ะฉาด ว่าละสแปมเมล ถถถถถถถถถ
เสี่ยวเกอว้อยยย เชื่อไปได้ไง สรุปนายเป็นโนดาเมะเหรอ 5555555
ตอนแรกนึกภาพจะเหมือนท่านจิอากิมากกว่า ดันบื้อเหมือนเมงุมิ //ขรรม