[OS] Promise [จางฉี่หลิง x อู๋เสีย]

by **momin** Mon 27 Oct 2014, 18:55

Title : Promise
Paring : จางฉี่หลิง x อู๋เสีย
Author : TANK!!~
Rate : PG
A/N : ฟิคป่วง ที่อาจจะสปอยเล่ม 10

“ห๊ะ!? ว่าไงนะ?...”

ผมถามเสียงสูง ก่อนจะยกมือขึ้นเขี่ยหูเผื่อว่าตัวเองจะมีขี้หูเยอะเกินไป จนฟังสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ผิดไป

“นายได้ยินไม่ผิดหรอก...” น้ำเสียงนิ่งเรียบกับใบหน้าที่นิ่งเฉยของเขา ทำให้ผมไม่สามารถรู้ได้เลยว่าตอนนี้เขากำลังพูดเล่นหรือจริงกันแน่

“หมายความว่าไง?...” ผมถามอีกรอบ ไม่ได้ถามเพราะอยากจะกวนหรือถ่วงเวลาอะไรทั้งนั้น แต่มันเป็นคำถามของคนที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้ว่าจุดเริ่มต้นอยู่ตรงไหนและควรจะเดินต่อไปทางไหนดี

“ฉันจะขอแยกกับพวกนาย จากนี้ไป...” ดวงตาสีดำสนิทของเขาที่จ้องมานั้นทำให้ผมรู้สึกว่าเรื่องที่ได้ยินนั้น ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยสักนิด

เมินโหยวผิง หรือจางฉี่หลิง เจ้าของผู้มีนิ้วมือและปมอดีตที่แสนประหลาด กำลังพูดว่าตัวเองจะจากไปกับผมเสมือนว่ากำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ อันที่จริง ผมไม่ค่อยจะแปลกใจเพราะเขามักจะหายตัวไปโดยไม่บอกกล่าวบ่อยๆ ในยามที่ลงกรวยด้วยกัน เพราะอย่างไรหมอนี่ก็ถูกผมตั้งฉายาให้ว่า นักล่องหนมืออาชีพ แต่ทุกครั้งที่นักล่องหนคนนี้หายตัวไป ผมจะรู้สึกอยู่ทุกครั้งว่าอย่างไรก็ต้องได้พบกันอีกครั้งแน่ๆ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกันเลยสักนิด

ผมมีความรู้สึกว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก “ตลอดไป”

“ทำไมล่ะ?...” ผมถาม รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในห้องที่มีออกซิเจนอย่างจำกัด อากาศที่ใช้หายใจกำลังลดลงไปเรื่อยๆ จนสมองเริ่มไม่สั่งการ “นายยังไม่รู้อดีตของตัวเองทั้งหมดเลยไม่ใช่เหรอ?...”

“พอแล้วละ...” เมินโหยวผิงตอบเสียงนิ่ง

“แต่ว่า....” ผมอยากจะเถียงหรือหาเหตุผลอะไรมาพูด อยากจะถามเขาเหลือเกินว่าสำหรับเขาแล้ว มันยังมีเรื่องอะไรที่สำคัญไปมากกว่า “ผม” อีกเหรอ แต่ก็ถูกเขายกมือเป็นสัญญาณว่าให้เงียบ

“สืบต่อไปก็เท่านั้น...ฉันไม่สนอะไรอีกแล้ว...” ดวงตาของเมินโหยวผิงมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เป็นสีแดงเพราะพระอาทิตย์ตก ดวงตาที่เรียบเฉยเหมือนวันแรกที่ได้พบกัน แต่เพราะเราผ่านอะไรด้วยกันมามาก มันทำให้ผมรู้ว่า เขากำลังคิดหนักอยู่

“ทำไมอยู่ๆ ถึงเปลี่ยนใจง่ายๆ แบบนี้ล่ะ?...”

“เรื่องบางเรื่อง ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลหรอก...เพราะต่อให้จะหาสักเท่าไหร่ มันก็ไม่เจออยู่ดี...” คำพูดยืดยาวของเขาค่อยๆ ไหลผ่านหูผมอย่างเชื่องช้า แต่ดูสมองจะไม่ค่อยจับใจความได้สักเท่าไหร่

เมื่อก่อนผมกับนายอ้วนเคยคิดกันเล่นๆ ว่าจะทำอย่างไรให้หมอนี่ง้างปากพูดบ่อยๆ ทั้งแกล้ง ทั้งแหย่ ทั้งโกรธ ทั้งโมโหก็แล้ว เมินโหยวผิงก็ยังถามคำตอบคำเหมือนเดิม ทำให้พวกผมปลงกับการจะเอาดอกพิกุลออกจากปากหมอนี่ แต่ไม่คิดเลยว่าการจะได้ยินเขาพูดประโยคยาวๆ นอกจากตอนที่ต้องอธิบายเวลาที่ลงดินแล้ว ยังมาเป็นตอนนี้

ตอนที่เขาบอกว่ากำลังจะจากไป

“อู๋เสีย...” เมินโหยวผิงเดินเข้ามาใกล้ผม และเป็นตอนนั้นเองที่ผมเห็นว่ากระเป๋าเป้และดาบดำของเขาถูกเก็บไว้เรียบร้อย เตรียมพร้อมที่จะไป

“อะไร?...” ผมเสียงสั่น ทั้งที่ในใจอยากจะด่าจะว่าเขาให้หายแค้นที่ตัดสินใจอะไรเอาเองแบบนี้ แต่คอของผมกลับรู้สึกแห้งผากและตีบตันจนพูดอะไรไม่ออก

เมินโหยวผิงเดินมาหยุดตรงหน้าผม เราทั้งคู่ต่างจ้องตากันอยู่เนิ่นนาน ไม่รู้ว่ามันนานเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจะหยุดเวลานี้ไว้ หยุดเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาจากไป

"ทุกสิ่งเหล่านี้สิ้นสุดลงแล้ว ฉันทบทวนดูความเกี่ยวโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย..."

มือของเขาเอื้อมขึ้นมาสัมผัสที่ใบหน้าของผม ผมยกมือทาบกับมือของเขาไว้ก่อนจะหลับตาลงเมื่อเห็นใบหน้านั้นโน้มเข้ามาใกล้ สัมผัสของลมหายใจอุ่นร้อนที่กำลังเป่ารดอยู่นั้นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเหมือนเมื่อก่อนเลย ริมฝีปากที่แตะกันมันทั้งร้อน ทั้งแสบ ราวกับกำลังถูกแผดเผา แต่ผมก็ไม่คิดที่จะผละตัวออกสักนิด ต่อให้รู้ว่ามันเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหนก็ตาม

ผมไม่รู้ว่าตัวเองถูกช่วงชิงลมหายใจไปนานแค่ไหนเหมือนกัน จนกระทั่งใบหน้าของเขาผละออกไปแล้ว แต่ผมก็ยังไม่ยอมลืมตา ผมรู้ดีว่าหากเมินโหยวผิงตัดสินใจเรื่องไหนไปแล้ว เขาจะไม่มีวันเปลี่ยนใจเด็ดขาด

สัมผัสอุ่นร้อนถูกประทับที่หน้าผากของผม เรื่อยลงไปข้างแก้ม ปลายจมูก และสิ้นสุดที่ริมฝีปากอีกครั้ง ผมหลับตาปล่อยให้เขาได้ทำตามใจชอบอยู่อย่างนั้น เพราะต่างก็รู้ดีว่า นี่คือครั้งสุดท้ายที่จะได้สัมผัสไออุ่นของกันและกัน

แต่ในขณะที่เมินโหยวผิงกำลังจะผละจูบออกจากผมนั้น เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยของเขาลอดผ่านสายลมมากระทบกับโสตประสาทของผม

“หาฉันให้เจอ...อู๋เสีย...”

หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงใบไม้แห้งที่ถูกเหยียบอย่างสม่ำเสมอดังออกไปไกลเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเงียบหายไป ผมไม่กล้าลืมตาขึ้นมามอง เพราะไม่ต้องการเห็นแผ่นหลังของเขาที่กำลังกลืนหายไปในความมืดมิด แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งที่หลับตาอยู่ผมก็สามารถสัมผัสได้ถึงความอุ่นชื้นที่กำลังไหลรินอยู่ข้างแก้ม

น้ำตาแห่งความเสียใจ

เฮือก!!!

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะเสียงกรนลั่นสนั่นของนายอ้วนที่นอนอยู่อีกฝากของเต้นท์ มองดูนาฬิกาพรายน้ำที่ตอนนี้เกือบจะตีสามแล้ว ผมได้ยินเสียงเขี่ยกองไฟจากข้างนอกคงเป็นพานจื่อที่เปลี่ยนเวรกับนายอ้วนแน่ๆ

ผมไม่รู้ว่าหลังจากวันนั้นมันผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว เพราะผมไม่อยากจะนับวันเวลา ไม่อยากจะรู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหนกับการที่ต้องกอดตัวเองอยู่เพียง ‘ลำพัง’

ทั้งที่เพิ่งจะนอนไปได้ไม่ถึงสามชั่วโมง แต่ผมก็รู้ดีกว่าตัวเองคงนอนไม่หลับแล้ว เพราะฝันนั้นแท้ๆ ทั้งที่ถ้าเป็นแค่การอยู่บ้านปกติผมจะไม่ฝันถึงมันเลย แต่พอเป็นยามที่ลงกรวยที่ไร เหตุการณ์วันนั้นก็จะคอยตามมาหลอกหลอนผมตลอด แม้แต่ในความฝัน

หลังจากที่เมินโหยวผิงจากไป ผม นายอ้วนและพานจื่อ ก็ยังติดต่อคบค้ากันอยู่เรื่อยมา บ้างไปกินข้าว บ้างไปดื่มด้วยกัน หรือบางทีหากมีเรื่องอะไรที่น่าสนใจ พวกเราก็จะรวมหัวกันคว่ำกรวยเหมือนอย่างวันนี้

หากถามว่าทำไมผมถึงยังคว่ำกรวยต่อ ทั้งที่ทางบ้านหรือร้านผมเองก็ไม่ได้ขัดสนอะไรมากขนาดนั้น มันอาจจะเป็นเพราะเลือดของโจรขุดสุสานที่ไหลเวียนอยู่ในตัวของผมก็ได้ที่เป็นตัวเร่งเร้าให้สัญชาตญาณดิบทำงาน แต่ลึกๆ แล้วผมก็รู้ดีว่า สาเหตุที่ผมยอมลำบากมาลงดินก็เป็นเพราะความหวังเพียงหนึ่งเดียว ที่จะได้เจอกับคนคนนั้น คนที่ผมคิดถึงสุดหัวใจ

เพราะการพบกันครั้งแรกของเรา ก็เป็นตอนที่มาคว่ำกรวยด้วยกัน

ผมได้ยินเสียงละเมอถึงหยุ่นไฉของนายอ้วนที่นอนอยู่ไม่ไกล ซ้ำยังพลิกตัวเกาเป้าเกาตูดไปมา ท่าทางน่าตลก ผมหัวเราะออกมาเสียงเบา แต่ผมก็รู้ดีว่าที่ผมหัวเราะนั้นไม่ใช่เพราะท่าทางของนายอ้วน แต่เป็นการหัวเราะสมเพชตัวเองที่ตอนนี้ใบหน้าเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา

“บ้าเอ๊ย! นายนี่มันจะเล่นซ่อนแอบเก่งไปไหนว่ะเสี่ยวเกอ ทำไมฉันหายังไงก็ไม่เจอนายสักที...หรือจะต้องให้ฉันตะโกนว่ายอมแพ้ก่อน นายถึงจะยอมออกมา?...”

ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ผมรู้ดีว่าเขาคงไม่มีวันได้ยิน แต่ผมก็ยังอยากจะระบายมันออกมาบ้าง ไม่อย่างนั้นผมอาจจะเป็นบ้าเข้าสักวัน แต่ถึงอย่างนั้น ไม่ว่าจะต้องเจ็บปวดหรือทรมานมากแค่ไหน ผมก็ต้องหาเขาให้เจอให้ได้

เพราะมันคือ “สัญญา” ชั่วชีวิตของพวกเรา

Promise [END]

มาป่วงๆ และจบอย่างป่วงๆ เพราะความเครียดสะสมจากการเตรียมสอบเค้าโครงวิทยานิพนธ์แท้ ฮ่าๆๆๆๆ
อย่าเพิ่งปาร้องเท้าใส่เค้าเลยนะ ^^

by **justpn04** Mon 27 Oct 2014, 23:19

ฮืออ นายน้อยยยย
เสี่ยวเกอนี่มันน่ามาตีจริง ๆ ทิ้งนายน้อยตลอดเลย T___T

ชอบตรงสัญญาชั่วชีวิตจังเลยค่ะ
เหมือนกับว่าทั้งสองคนถูกผูกไว้ด้วยกันตลอดชีวิต
ถึงจะยังหากันไม่เจอก็เถอะ แต่ยังไงก็ต้องมีสักวันล่ะน่า

(กำลังจะพิมพ์ทิ้งท้ายว่า "รอติดตามต่อนะคะ" แต่ลืมไปว่าเป็น one shot 55555555)
เอาเป็นว่ารอติดตามเรื่องต่อ ๆ ไปนะค้าา

by **Naitear** Tue 28 Oct 2014, 17:29

แงงงงงงงงงง TTwTT นั่นคือ GoodBye Kiss ใช่มั้ยคะเสี่ยวเกออ //จับตัวเสี่ยวเกอเขย่าๆ....กร๊อบบบ
รู้สึกเหมือนเป็นสัญญาทางใจของทั้งสองคนมากค่ะ เชื่อมใจเข้าไว้ด้วยกัน อิอิ
ขอบคุณสำหรับวันชอตดีๆเรื่องนี้นะคะ ;; w ;; //ปาดน้ำตา โค้งๆ

by **MinMin** Wed 05 Nov 2014, 16:43

แนะนำให้นายน้อยลองไปตะโกนคำว่า "ยอมแพ้" หน้าประตูสำริดสักหลายๆครั้งนะคะ เผื่อตาคนข้างในจะยอมเปิดประตูออกมาสักที

สัญญาชั่วชีวิตของพวกนายทำให้ใคนหลายคนเจ็บปวดนะ รู้มั้ยยยยยยยยย (คนอ่านนี่แหละที่เจ็บ ฮืออออ)

ถ้าอยากให้คนอื่นหาเจอก็ไปซ่อนในที่ที่ไปหาง่ายๆหน่อยสิคะ นายเมินโหยวผิง!!!

by **Feran.FS** Wed 05 Nov 2014, 23:33

ห๊ะ เห๊ เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เพิ่งเห็นว่าเมนท์ไม่ติด!!!

ชอบคำนี้มากเลยค่ะ สัญญาชั่วชีวิต ในอีกแง่หนึ่ง มันคือข้อผูกมัดที่มีค่ายิ่งกว่าคำสาบานในงานแต่งงานซะอีก!//ด้วงมโน