[Fic]Past to Future ในความทรงจำ (ว่านวัง)part2

[schneewittchen]

ตอนแรก : <<https://dmbjth.thai-forum.net/t1271-topic>>



ที่นี่...ที่ไหนกัน?

เฟิงเหลียนกุมหัวที่ปูดขึ้นมาน้อยๆ รู้สึกมึนเหมือนถูกทุบด้วยไหเส้นผมซักร้อยที   ดวงตาของเธอมืดไปหมด เหมือนกับว่าตื่นขึ้นมาในที่ที่ไม่มีแสงไฟ   ใช้สองมือคลำพื้นที่รอบข้างก็สัมผัสได้แต่พื้นเรียบเย็นของหิน ก่อนมือจะคว้าได้แท่งเหล็กทรงกระบอกอันหนึ่งที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน จึงรีบใช้มือคลำๆหาปุ่มเปิดแล้วกดลงทันที

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!

ไม่กรี๊ดก็ก้อนหินแล้วพ่อคุณ มองไม่เห็นอะไรอยู่ดีๆพอเปิดไฟเท่านั้นแหละ ใบหน้าของนกยักษ์ที่มีขนาดตัวสูงกว่าเมตรหนึ่งก็โผล่แฮ่อยู่ตรงหน้าทันที   เฟิงเหลียนขวัญผวาจนเผลอทำไฟฉายตกจากมือ   ลำแสงส่องให้เห็นรอบๆซึ่งเป็นลานกว้างและมีเจ้าตัวพวกนี้อยู่เต็มไปหมด เดาคร่าวๆก็อย่างน้อยยี่สิบตัว

ดูฟันมันสิ...แหลมอย่างกับฟันฉลาม แค่ตัวเดียวก็ไม่รอดแล้วนี่ขนมาทั้งฝูง

เตี่ย...ลูกสาวเตี่ยช่างอกตัญญูนัก มาตายในที่แบบนี้ตั้งแต่อายุยังน้อยโดยไม่ทันมีหลานให้เตี่ยเสียก่อน อย่าไปหวังอะไรกับเฮียเสียเลย...สกุลอู๋คงจบสิ้นแล้วล่ะ

แต่...เอ๊ะ

ทำไมนั่งอยู่ตั้งนานแล้วพวกมันยังไม่เข้ามารุมเสียที

เฟิงเหลียนลองขยับมือ แต่พวกมันก็ไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย เอาแต่จ้องเธอด้วยดวงตาสีแดงเข้มน่ากลัวอยู่นั่น   ทีนี้หญิงสาวลองเสี่ยงลุกขึ้นดู แต่ก็เป็นเหมือนเดิม...พวกมันก็มองอย่างเดียว

เพราะความหวาดกลัวในทีแรกทำให้เธอไม่รอบคอบ เมื่อตั้งสติได้แล้วเธอก็ลองสัมผัสถึงบรรยากาศรอบข้าง มันไม่ได้หนาวยะเยือกด้วยจิตสังหารน่าขนลุกอีกแล้ว   หากแต่เป็นความว่างเปล่าที่น่าสงสัยเหลือเกิน

แกว๊ก!

ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อมีเสียงดังมาจากในความมืดที่แสงจากไฟฉายส่องมาไม่ถึง   ทันใดนั้นเองก็มีนกฟันแหลมตัวหนึ่งบินลงมาเกาะบนก้อนหินตรงหน้าเธอแล้วคายบางสิ่งลงมาจากปาก

ไฟฉายอีกอัน!

ดวงตาสีอำพันเบิกกว้าง ไม่คิดว่าเจ้านกพวกนี้จะฉลาดขนาดหาไฟฉายมาให้ได้   เหมือนว่าพวกมันจะฉลาดไม่ใช่น้อย และโชคดีที่มันไม่คิดจะกินเธอด้วย

“ขอบใจนะ” ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เธอนึกกล่าวอย่างนั้นกับเจ้านกพร้อมระบายรอยยิ้มอ่อนโยน   มันขยับจะงอยปากขบกันสองสามทีราวกับรู้ความแล้วบินจากไป   เฟิงเหลียนปิดไฟฉายอันแรกใส่ไว้ในกระเป๋าหลัง เก็บเอาไว้สำหรับเวลาฉุกเฉินเพราะมันเป็นไฟฉายรุ่นใหม่กว่า แบตเตอรี่น่าจะใช้งานได้นานกว่าอันที่เจ้านกคาบมาให้ซึ่งเก่ากว่านั้นมาก

ไฟฉายอันที่สอง ถ้าดูดีๆจะเห็นโลโก้สลักเอาไว้ ซึ่งถ้าเธอจำไม่ผิดมันเป็นไฟฉายยี่ห้อโบราณ ผลิตจากเยอรมัน นิยมใช้ในพวกนักปีนเขา...ประมาณเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วน่ะนะ

มันไม่แปลกที่จะเจอของคนตายในสุสานเก่าๆแห่งนี้ เพราะส่วนใหญ่มักเป็นนักคว่ำกรวยชุดก่อนที่ติดอยู่ที่นี่จนตาย
ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกถึงแรงกระตุกจากด้านหลัง แทบสะดุ้งจนวิ่งหนีป่าราบเมื่อเห็นเงาดำรูปร่างคล้ายเด็กทารกหัวโตกำลังดึงขากางเกงของเธออยู่   จะวิ่งไปทางไหนก็ไม่ได้รอบข้างมีแต่เจ้านกอันตรายล้อมรอบ

มันคือครรภ์ผี หนึ่งในของประหลาดที่เรียกได้ว่าอาจจะพบได้ทั่วไปในสุสานสมัยจ้านกั๋วขึ้นไป

เจ้าเด็กผีกระตุกขากางเกงถี่ขึ้นเรื่อยๆ และกระโดดหยองแหยงไปในความมืด จากนั้นก็กลับมากระตุกขาเธออีกรอบและทำเหมือนเดิม คล้ายบอกกลายๆว่าให้ตามมา

เอาก็เอาวะอู๋เฟิงเหลียน...ลูกสาวเถ้าแก่สามแห่งฉางซา แค่ครรภ์ผีเอง   หญิงสาวคิดปลอบใจตัวเองก่อนจะเดินตามไป

เจ้าครรภ์ผีพาเธอเข้ามาในอุโมงค์กว้างแห่งหนึ่ง   ปลายทางของอุโมงค์เป็นหอคอยสูง มีทั้งหมดสองชั้น คั่นกลางด้วยระเบียงลอยฟ้าที่ดูน่าหวาดเสียวมากหากจะเดินข้ามไป   แล้วทันใดนั้นเอง เฟิงเหลียนก็รู้สึกว่าเท้าตัวเองไม่ได้ติดพื้นอีกต่อไปแล้ว

“เฮ้ย....เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆ!” คนถูกหิ้วร้องไม่เป็นภาษาทันที   เจ้านกตัวใหญ่ที่สุดคาบคอเสื้อด้านหลังหิ้วเธอขึ้นเหมือนตุ๊กตาผ้า   จากนั้นก็กางปีกกว้างออกและบินลงไปข้างล่างหอคอยนั่น

“โอ๊ย!!!” เธอร้องลั่นเมื่อแขนกระแทกกับบางสิ่งแข็งๆอย่างแรงเสียจนชาไปหมด   ไฟฉายอันที่ถือในมือกระเด็นกระดอนไปไกล เธอไม่มีทางเลือกนอกจากเอาไฟฉายคร่ำครึที่ได้มาฟรีๆเปิดใช้งานแทน   แล้วภาพที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าก็ทำให้ดวงตาสีประหลาดเบิกกว้าง

ที่ที่เธอถูกโยนลงมาเป็นห้องทรงกลม กว้างประมาณห้าร้อยเมตรได้   ใจกลางคือบ่อโลงทรงพีระมิดกลับหัว   ไอ้ที่เธอร่วงลงมากระแทกคือโลงศพสีดำหนึ่งในแปดใบที่ล้อมรอบโลงหยกโปร่งใสตรงกลาง

น้ำตาพลันไหลรินอย่างไม่อาจควบคุมได้

“หือ?” คนที่น้อยครั้งจะร้องไห้ยกมือขึ้นปาดน้ำใสๆออกจากดวงตา

ความรู้สึกโหยหาในใจเอ่อล้น

กับ...ใครบางคน

ครรภ์ผีพลันกระตุกขาเธออีกครั้งและนำทางไปยังลานกว้างอีกแห่ง ที่นี่ถูกสร้างขึ้นบนรอยแยกของภูเขาที่ลึกลงไปคล้ายหุบเหว   เจ้านกทำหน้าที่เป็นสารถีที่ดีด้วยการคาบเธอบินลงไปข้างล่างอีกรอบ   คราวนี้ดูจะเลวร้ายกว่าคราวที่แล้วอีกเพราะว่าหัวเธอฟาดเข้ากับโซ่เส้นหนาที่โยงหน้าผาทั้งสองด้านของรอยแยกเข้าอย่างจังไม่ต่ำกว่าสองรอบทีเดียว   กว่าจะลงมาถึงพื้นล่างจากความสูงเท่าตึกเจ็ดชั้นได้ก็เล่นเอาเวียนหัวจนต้องปลีกตัวไปคายของเก่าอยู่อีกมุมหนึ่ง

แต่พื้นที่ข้างล่างนี่เลวร้ายกว่าอะไรทั้งหมด ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เห็นแต่ซากโครงกระดูกเก่าแก่กองกระจัดกระจายปะปนกับมูลดำๆที่คาดว่าอาจจะเป็นของฝูงนกฟันแหลมพวกนี้   เหนือขึ้นไปบนโซ่ที่เชื่อมระหว่างรอยแยกคือซากศพแห้งกรังนับไม่ถ้วนของนักรบในชุดเกราะโบราณ

“หนี่ว์เจิน?” เฟิงเหลียนพึมพำออกมาเบาๆ   เธอรู้สึกคุ้นกับคำนี้อย่างน่าประหลาด   นึกดูอีกทีก็คุ้นจริงๆ เพราะนี่คือชื่อของชนเผ่าหนึ่งที่อาศัยอยู่บริเวณเทือกเขาฉางไป๋ซาน เป็นบรรพบุรุษของชาวแมนจู   หากพบเจอศพของทหารหนี่ว์เจินอยู่ที่นี่จริง ก็แสดงว่าเธอกำลังอยู่ในตำหนักทิพย์พิมานเมฆ หนึ่งในกรวยเก่าแก่บนฉางไป๋ซาน

ให้ตาย...กะว่าจะมาเที่ยวทะเลสาบเทียนฉือดีๆดันมาโผล่ในกรวยเสียได้

แถมยังเป็นกรวยอวบเสียด้วย

เตี่ยเคยเล่าให้ฟังแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ตอนที่เตี่ยยังเป็นวัยรุ่นเคยลงกรวยใต้สมุทร ที่นั่นมีรูปแบบของตำหนักทิพย์พิมานเมฆแห่งนี้อยู่ เป็นฝีมือของนายช่างสร้างสุสานเลื่องชื่อนาม วังฉางไห่   แล้วจากนั้นเตี่ยก็ไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังอีกเลย ที่นั่นมีความทรงจำเลวร้ายของเตี่ยอยู่มากมาย เธอเองก็ไม่อยากทำให้เตี่ยเสียใจเลยไม่คิดจะบังคับให้เล่าต่อว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากได้พบโมเดลโบราณนั่น

วังฉางไห่เคยสร้างสุสานที่นี่...นี่เป็นผลงาน...

“...ของข้า”

เอาอีกแล้ว ไอ้ความรู้สึกอย่างกับถูกผีสิงร่างมาแล้ว   แถมยังเป็นผีตาแก่สองพันปีที่มีชื่อว่า วังฉางไห่ ด้วย

จะไปผุดไปเกิดก็รีบไสหัวไปสิวะ! มาสิงร่างชาวบ้านอะไรอยู่แถวเน้!!!!!!!!!!!!!!!!!


---------------------------------------------------------------------------

ว่าน - ...
วัง - ท่านหน้าแดงทำไม
ว่าน - เปล๊า//หันไปทางอื่น
วัง - ...แต่มือท่านชูนิ้วโป้งทุกข้างเลยนะ

[Cathareen]

ทุกตัวอำนวยความสะดวกดีมากเลยค่ะ 55555
/w/ วู้ว ใกล้ถึงประตูแล้ววว

[Amzinas]

ชักชอบ น้องสาวแล้วสิ
นี่ถ้าแก๊งทโมนนั่นมาเห็นนก+ผีเดลิเวรี่ คงเสียใขพิลึก 55555