[OS] นิทานก่อนนอน [เฮยฮัว]

[Cathareen]

“คุณชายพูดแล้วไม่คืนคำจริงไหม?” เสียงรื่นเริงของนายแว่นดำ ทำเอาคุณชายเก้านึกอยากทำร้ายร่างกายคนเจ็บขึ้นมาตงิดๆ


....ติดอยู่ที่ว่าเขาได้ให้คำสัญญาเฮยเสียจื่อไว้จริงๆ...


“นายคิดว่าฉันเป็นใคร นิทานเขาเอาไว้อ่านให้เด็กฟังก่อนนอน เพราะฉะนั้นตอนนี้เด็กโข่งอย่างนายก็นอนซะ” มือเรียวผลักอกคนที่นั่งดี๊ด๊าอยู่บนโซฟายาวให้นอนราบลง


เฮยเสียจื่อฉีกยิ้ม นอนลงตามแรงมืออย่างว่าง่าย ขาซ้ายที่ใส่เฝือกอยู่ดูจะไม่ได้ทำความเดือดร้อนซักเท่าไหร่


เซี่ยอวี้ฮัวถอนหายใจหน่ายกับท่าทางนั้น ไอ้คนเจ็บที่เหมือนไม่เจ็บนี่มันน่านัก


“คุณชายจะเล่าเรื่องอะไรน้า น่าตื่นเต้นจัง”


“ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้”


“อ่าว ก็เมื่อกี้คุณชายยังบอกว่าผมเป็นเด็กโข่งเลยนี่นา”


“ถ้าจะฟังก็หุบปากซะ”


พูดตัดบทเสียงต่ำก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ หยิบหนังสือปกดำมาถือไว้ ถอนหายใจอีกคำรบพลางปรายตามองคนที่ยิ้มได้ยิ้มดี


...มันน่าทำให้ขาหักอีกข้าง...


“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าใหญ่มีครอบครัวหมีอาศัยอยู่อย่างสงบสุข.....” เสียงไพเราะที่เปล่งออกมาขัดกับอารมณ์ในใจคุณชายเก้าอย่างยิ่ง นายบอดดำก็เหมือนจะรู้สึกได้ จึงยอมปิดปากอยู่เงียบๆแต่โดยดี


...ถ้ากวนตีนตอนนี้เดี๋ยวจะโดนหนังสือฟาดแข้งหักอีกข้าง...


“ยามเช้าวันหนึ่ง พ่อหมี แม่หมี และลูกหมี ออกไปเดินเล่นนอกบ้าน.......”


เฮยเสียจื่อฟังเสียงเล่านิทานอย่างเป็นจังหวะจะโคนเหมือนฟังเพลงอย่างเพลิดเพลิน


..คุณชายเก้ายอมมาทำอะไรแบบนี้หายากจะตาย..


นิทานเรื่องหนูน้อยโกลดิล็อกส์กับหมีสามตัว เขาอายุตั้งปานนี้แล้ว แน่นอนว่าเคยได้ยินผ่านหูมาบ้าง


แม่หนูผมทองที่บังเอิญไปพบบ้านของครอบครัวหมี เธอถือวิสาสะเปิดประตูเข้าบ้านโดยไม่ได้รับอนุญาต กินข้าวโอต อาหารเช้าของสามหมี จากนั้นก็ไปนั่งเก้าอี้แล้วเผลอทำเก้าอี้ของลูกหมีหัก จากนั้นก็เกิดง่วงขึ้นมา เลยขึ้นไปนอนบนเตียงของลูกหมีแล้วหลับไป ครอบครัวหมีกลับมาเจอแล้วพูดคุยกัน หนูน้อยตื่นขึ้นมาตกใจมาก จึงวิ่งหนีออกจากบ้านไปแล้วไม่กลับมาอีกเลย


“พ่อหมี แม่หมี และลูกหมีจ้องมองร่างแปลกปลอมบนเตียงนอนเขม็ง...”


“.......”


เสียงที่หยุดไปเสียเฉยๆ ทำเอาเฮียเสียจื่อต้องผงกหัวขึ้นมองคุณชายเก้าอย่างสงสัย


....แม้จริงๆจะมองไม่เห็นอะไรเลยก็ตามที...


พรึบ


“โอ๊ะ...........คุณชายจะทำอะไรเหรอครับ”


ร่างของใครอีกคนที่ขึ้นมานั่งทับช่วงเอวไว้สร้างความประหลาดใจให้เขาไม่น้อย อดแย้มยิ้มอย่างนึกสนุกไม่ได้


...คุณชายจะเล่นอะไรนะ <3 ...


“พ่อหมีและแม่หมีช่วยกันดึงผ้าห่มของเด็กหญิงออกอย่างนุ่มนวล เพื่อที่เธอจะได้ไม่ตื่นจากนิทรา....”


พร้อมๆกับเสียงเล่านั้น มือของคุณชายเก้าค่อยๆแกะผ้าปิดตาสีดำออกจากศีรษะร่างข้างใต้


นายบอดดำที่ตอนนี้บอดสนิทสมชื่อเปิดเปลือกตาขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีดำลุ่มลึก


...แม้จะบอดสนิทแต่ก็ยังคงมีประกาย...ประกายที่ไม่เคยเปลี่ยน...


เซี่ยอวี้ฮัวโน้มตัวลง ให้ริมฝีปากอยู่ชิดใบหูเฮยเสียจื่อ


“แควก”


เสียงกระซิบข้างใบหูเกิดขึ้นพร้อมกับเสียงขาดจริงๆ คุณชายเก้าดึงปกคอเสื้อเชิ้ตของนายแว่นดำจนขาดเป็นริ้ว


การขยับของใบหน้าข้างๆทำให้เฮียเสียจื่อรู้ว่าคุณชายต้องกำลังแสยะยิ้มอยู่แน่ๆ


“พ่อหมีและแม่หมีฉีกกระชากแขนของเธอออกจากร่าง....เลือดสีแดงสาดกระเซ็น ย้อมทุกอย่างให้แปดเปื้อน”


...เฮ้ย เดี๋ยวๆ นี่มันหนูน้อยโกลดิล็อกส์กับหมีสามตัวเวอร์ชั่นไหนกันครับคุณชาย


มือเรียวทั้งสองปลดกระดุมเสื้อออก ไล้จากท้องน้อยขึ้นไปถึงหัวไหล่อย่างหยอกล้อ เฮยเสียจื่อถึงคราวต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่


เขาขยับมือหมายจะสัมผัสคุณชายเก้าบ้าง แต่กลับโดนล็อคแขนไว้ด้วยผ้าสีดำที่เคยใช้ปิดตา


...การกระทำที่บอกว่า จงเป็นเด็กดี อยู่นิ่งๆ แล้วฟังนิทานให้จบ...


“หนูน้อยตื่นขึ้นมาพบว่าแขนของตนถูกกระชากออกไป เธอส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา...”


ถ้อยคำโหดร้ายที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลข้างหู นายบอดดำพลันคิดถึงประโยคหนึ่งขึ้นมาในเวลานี้


..ที่เขาว่าถูกข่มขืนทางหูมันเป็นอย่างนี้รึเปล่า...


“ลูกหมีกระโดดขึ้นทับตัวเด็กหญิง ตวัดกรงเล็บฟาดใบหน้าแสนสวยของเธอ......จนดวงตาทั้งสองหลุดออกจากเบ้า”


เซี่ยอวี้ฮัวหยัดตัวขึ้น นิ้วมือเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ใบหน้า กดไล้จากหางตา ผ่านใต้ตาลากลงมาที่ริมฝีปาก


“ริมฝีปากถูกฉีกกระชากจนเหวอะหวะ...”


จิกปลายเล็บเบาๆพลางกดย้ำซ้ำๆ......จนริมฝีปากแดงช้ำ


คุณชายเก้ายกยิ้มอย่างพอใจ


....จะได้รู้ซะบ้างว่ามันเจ็บ...


“เด็กสาวกรีดร้องไม่ได้อีกแล้ว.....สรรพเสียงที่เหลืออยู่มีเพียงเสียงคำราม เสียงกัดกิน และเสียงชิ้นเนื้อถูกฉีกกระชาก....”


เขาโน้มตัวกลับลงไปใหม่ เริ่มกระซิบด้วยเสียงแหบพร่า


“กัดเข้าที่ลำคอ ฟันแหลมคมตัดเส้นเลือดใหญ่...”


เล็บทั้งสิบจิกลงบนลำคอ


“ก้อนเนื้อชุ่มฉ่ำที่หัวไหล่.....ถูกกัดกินอย่างตะกละตะกราม”


บ่ากว้างโดนหยิกเป็นรอยแดงนับไม่ถ้วน


“ลำไส้ที่ถูกสาวออกมา.....ม้วนเป็นก้อนกลม ก่อนจะกัดกินเหมือนสายไหมนิ่มลิ้น”


ที่ท้องมีทั้งรอยจิก รอยหยิก รอยบิด รอยลากครูดเป็นทางยาว


เฮยเสียจื่อส่งเสียงซี้ดออกมาเบาๆ ในหัวจินตนาการตามเสียงเล่าและสัมผัสอย่างช่วยไม่ได้


...ฝันดีแน่คืนนี้....


“แขน....”


“แผ่นหลัง...”


“สะโพก...”


“ท่อนขา...”


คุณชายคนงามทิ้งร่องรอยไว้ทุกที่ ฟังเสียงครางทรมาณอย่างพอใจ


“นิ้วมือที่ยังกระดิก....ดั่งร้องขอชีวิตแม้วิญญาณจากไปแล้ว”


แกะผ้าสีดำออก เซี่ยอวี้ฮัวดึงมือขวาของเฮยเสียจื่อขึ้นมา อ้าปากงับนิ้วชี้แล้วขบเม้มเบาๆ


นายแว่นดำเหมือนจะรอโอกาสนี้มานาน มือซ้ายที่ว่างเกี่ยวรั้งมือคุณชายเก้ามาใกล้ จรดริมฝีปากไล้ปลายเล็บอย่างเอาใจ


เฮยเสียจื่อเป็นฝ่ายละริมฝีปากก่อน ดึงแขนคุณชายเข้าตัวหวังสลับที่กับคุณชายที่อยู่ข้างบน


และแน่นอนว่าเซี่ยอวี่ฮัวรู้ทัน


หงับ!


“โอ้ย!”


รอยฟันฝังแน่นชัดเจนบนมือขวา คุณชายเก้ากระโดดลงจากโซฟาทันที


“คุณชาย ทำไมทำกับผมแบบนี้”


นายแว่นดำโอดครวญ ยันตัวขึ้นนั่งพลางสะบัดมือเร่าๆ ได้ยินเสียงคุณชายหัวเราะอยู่ใกล้ๆ


“โอ้ เกือบลืมไป......นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไม่ควรลักลอบเข้าบ้านคนอื่นโดยพลการ....มิเช่นนั้นอาจจะมีจุดจบเช่นเดียวกับหนูน้อยโกลดิล็อกส์”


เฮยเสียจื่อเสียวสันหลังขึ้นมาทันที เหมือนมองเห็นรอยยิ้มแสยะของคุณชายได้ นี่เป็นคำเตือนสำหรับคนที่แอบเข้าบ้านคุณชายเป็นประจำอย่างเขา


“นิทานจบแล้ว ราตรีสวัสดิ์”


“เดี๋ยวก่อนสิครับคุณชาย”


คนไม่เจียมสังขารลุกพรวดขึ้นไปกอดคุณชายไว้ ใช้ร่างกายที่ใหญ่กว่าดึงรั้งอีกฝ่ายให้ลงไปนอนด้วยกันบนโซฟาอีกรอบ


“เฮยเสียจื่อ ปล่อย”


“เด็กต้องมีตุ๊กตานอนกอดถึงจะหลับนะครับคุณชาย”


เซี่ยอวี้ฮัวพ่นลมหายใจหนักหน่วง ง้างศอกเตรียมกระแทกเต็มแรง


“อ๊ะๆ ผมเป็นคนเจ็บน้าคุณชาย....แค่นี้คุณชายก็รังแกผมจนเจ็บไปหมดแล้---โอ้ย!”


“หึ”


รอยหยิกล่าสุดบนแขนถึงขั้นมีเลือดซิบ เซี่ยอวี้ฮัวเหลือบมองฝีมือตัวเองอย่างพอใจแล้วจงใจพลิกร่างนอนตะแคงให้ที่นอนมีชีวิตจุกเพิ่ม


“ค คุณชาย”


“ถ้ามือนายอยู่ไม่สุข ฉันจะทำให้หักตามขาไปด้วย”


นายแว่นดำฉีกยิ้ม พูดอย่างนี้แสดงว่าคืนนี้ยอมให้นอนด้วย


“คร้าบ จริงๆแล้วผมเป็นเด็กดีนะ”


ขยับให้คนที่นอนบนอกอยู่ในท่าสบายที่สุด แล้วส่งยิ้มให้ประมาณว่า เห็นไหม


คุณชายเก้ามองรอยยิ้มนั้นอย่างหมั่นไส้ เอื้อมมือไปบีบจมูกคนกวนตีนหนึ่งที


“......เป็นเด็กก็นอนได้แล้ว นี่ดึกแล้ว”


เฮยเสียจื่อแนบหน้ากับเรือนผมนุ่ม กล่าวเบาๆ


“ฝันดีครับคุณชาย”


“...........นายก็เหมือนกัน”


เซี่ยอวี้ฮัวตอบกลับเสียงเบาไม่แพ้กัน ปรือตาลงฟังเสียงเต้นของหัวใจก่อนจะเข้าสู่ห่วงนิทรา














แถม










“คุณชาย....ผมฝันร้ายน่ากลัวมาก ฝันว่าคุณชายกลายร่างเป็นตัวเขียวๆคล้ายฮั-ค์แล้วจับผมกินแบบนิทานเมื่อคืน”


“หึ....สมน้ำหน้า”










END


**********************************************


ตอนแรกหนักใจมากค่ะ ตั้งใจแต่งเป็นเฮยฮัว แต่ช่วงตรงนั้นดันออกมาเหมือนฮัวเฮย....TTTwTTT

นี่เฮยฮัวจริงๆนะคะ! มันเป็นคุณชายยั่ว!-- /โดนไม้พลองเสย

พล็อตนี้มาจากวันนั้นไปเห็นคำว่า Reading for the blind ค่ะ เลยอยากจับใครซักคนมาอ่านนิทาให้นายเฮยฟัง

นายเฮยในฟิคนี้ก็บอดไปแล้วนะคะ /ถึงจะทำตัวเหมือนเดิมก็เถอะ--

แฮ่ ก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

[28016]

ฮือออออ ชอบมากกก ประทับใจในความจิต--แค่ก ความขี้เล่น(?)ของคุณชาย

สำหรับเราฟีลเรื่องนี้มันดูดาร์คๆหม่นๆแต่ก็ดูมุ้งมิ้งเบาๆด้วย อธิบายไม่ถูก พราก

...แม้จะบอดสนิทแต่ก็ยังคงมีประกาย...ประกายที่ไม่เคยเปลี่ยน...

ตรงเนี้ยคือกรี๊ดมาก สครีมมาก แงงง สัมผัสได้ถึงความร้าวของคุณชาย แบบถึงนายจะจ้องมาแต่ในนั้นก็คงไม่มีฉันอยู่อีกแล้ว แถมมีย้ำเรื่องมองไม่เห็นเยอะมาก บ้าจริงงงง

ตรงที่นายเฮยอ้อนขอนอนด้วยคือมุ้งมิ้งมากกก ส่วนคุณชายถึงจะทำร้ายร่างกายเค้าซะเยอะแต่สุดท้ายก็ยอมนอนด้วย คุณซึนสินะคะ /โดนพลองฟาด

สรุปใจความหลายบรรทัดบนคือประทับใจมาก ต่อให้มันจะฮัวเฮยหรือเฮยฮัวก็ชอบนะคะ ♥

ปล.สครีมในทวิตแล้วมันขาดตอนเลยย่องมาสครีมต่อในนี้นะคะ...