[OS] Cave [เหลาหย่าง/ผิงเสีย]

[Narakas]

Cave


ที่ภูเขาหิมะ

เหลาหย่างกำลังเดินฝ่าสายลมหนาวเย็นเพื่อปีนขึ้นไปให้ถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ในมือของเขากำกระดาษแผ่นสีเหลืองไว้แน่น

ที่เขียนอยู่บนกระดาษแผ่นนั้นคือแผนที่ที่ดูยุ่งเหยิง แต่เขาก็ยังดูออก และกำลังเดินทางไปให้ถึงจุดที่กากบาทในกระดาษแผ่นนั้น

อีกนิดเดียว...จากที่ที่เขาอยู่ตรงนี้ อีกไม่ไกล ก็จะถึงที่นั่นแล้ว

ในที่สุด เขาก็เดินมาหยุดตรงที่ที่หนึ่ง ซึ่งนอกจากหิมะแล้ว รอบตัวเขาก็ไม่มีสิ่งใดอีก เหลาหย่างเริ่มคลำไปตามพื้น เพียงไม่นานก็เจอรอยแยกช่องหนึ่ง เขาโกยหิมะออกแล้วแทรกตัวเข้าไป ข้างในมืดสนิท เขาเปิดไฟฉายขึ้นส่องไปรอบๆ แล้วเขาก็รู้ตัวว่า เขามาถึงที่หมายแล้ว

แท่นหินสูงครึ่งตัวเขาตั้งอยู่กลางถ้ำใต้รอยแยก เหลาหย่างค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ ถอดถุงมือหนาออกเพื่อสัมผัสแผ่นหินอันเย็นเฉียบ ก่อนจะแค่นหัวเราะ

ในถ้ำนี้ออกจะอุ่น แต่แท่นหินนี้กลับเย็นเยียบ…

“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ เหล่าอู๋...”

ดวงตาของเหลาหย่างฉายแววโศกเศร้า เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าเขาไม่มีโอกาสจะได้เจอเพื่อนสมัยเด็กของเขาอีกแล้ว ตอนที่เขารู้ข่าว เขาจึงตัดสินใจมาที่นี่

“รู้มั้ย กว่าฉันจะมาถึงที่นี่ได้มันลำบากแค่ไหน” เขานั่งลงข้างๆ พลางพูดคุยกับแท่นหิน

“คิดยังไงถึงได้มาอยู่ที่นี่ หนาวก็หนาว เหงาก็เหงา ไม่เห็นจะเหมาะกับนายเลยสักนิด”

เหลาหย่างถอนหายใจ มองตัวอักษรที่สลักอยู่บนแท่นหินอย่างพินิจ ทันใดนั้น เขาพลันสังเกตเห็นสิ่งของชิ้นหนึ่งที่วางอยู่ด้านหน้าหลุมศพ มันเป็นหยกสีเขียวแกะสลักลวดลายประหลาดที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เขาเอื้อมมือไปหยิบมันมาดู จึงรู้ว่าหยกแกะสลักนั้นจริงๆ คือดวงตราชนิดหนึ่ง

เขาลองใช้มือลูบไปมาบนดวงตราหยก แล้วก็พบกับตำแหน่งที่จับซึ่งพอดีกับร่องนิ้ว

ดวงตรานี้เป็นกุญแจอย่างหนึ่ง

อย่างนี้เองหรอ...

เหลาหย่างกระจ่างขึ้นมาราวกับเพิ่งนึกได้ เขาได้ยินข่าวคราวของเหล่าอู๋มาบ้าง พอจะรู้ว่าเขากำลัง ‘รอ’ ใครบางคนอยู่ กุญแจดวงตราหยกนี้ คงเป็นเครื่องหมายคำสัญญาของพวกเขา

แท่นหินเย็นเยียบ แต่ดวงตราหยกนี้กลับรู้สึกอุ่น...

นายกำลังรอเขาอยู่สินะ...

เหลาหย่างวางดวงตราหยกคืนที่เดิม จากนั้นเอนตัวพิงแท่นหิน เอื้อมมือไปกอดยังอีกฝั่ง หลับตาลง พูดว่า


“ฉันไม่ได้เอาดอกไม้มาให้ เพราะงั้นให้ฉันกอดนายไว้แบบนี้สักพักแทนแล้วกัน เผื่อนายจะอุ่นขึ้นอีกสักนิด”



เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้

เหลาหย่างลงมาจากภูเขาหิมะ เขามองขึ้นไปบนเขาลูกนั้นเป็นครั้งสุดท้าย แล้วจึงขึ้นรถเพื่อกลับไปที่หังโจว ระหว่างนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

เขากดรับ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังลอดมาตามสาย เขาพูดตอบกลับไป

“ผม ผม ผมรู้แล้ว แม่ ผมขอเวลาอีกสักพัก เดี๋ยว เดี๋ยวผมก็กลับ”

หลังวางสาย เขานั่งเหม่อมองไปนอกรถ พลางคิดว่าจะแวะไปที่ร้านของเหล่าอู๋สักหน่อย

บางที...ตอนนี้เหล่าอู๋อาจจะกำลังนอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้เอนในร้านก็ได้


เหล่าหยางคิด


----------------------

เป็นฟิคมั่วๆ เพ้อๆ ที่เกิดจากฟิคตอนแตกหน่อของประมุข 他们在干什么集 ท่อนนี้ค่ะ

公墓，老痒凭手里一张发黄的便签纸，花了好久才找到了那座墓碑，他在冷风里静默了一会儿，在墓碑前放上鲜花，转身离去。行走间手机响了，他接了起来，里面是个女人的声音。“我，我，我知道了，妈，我过段时间就，就，就回来。”他边走边说道。

ที่สุสาน เหลาหย่างกำลังถือกระดาษโน้ตสีเหลืองแผ่นหนึ่ง เขาใช้เวลาเนิ่นนานกว่าจะหาหลุมฝังศพแห่งนี้เจอ เขานิ่งเงียบไปสักพักท่ามกลางสายลมที่หนาวเย็น ก่อนจะวางดอกไม้ลงด้านหน้าหลุมศพ แล้วเดินจากมา
ขณะนั้นเอง เสียโทรศัพท์ดังขึ้น เขารับสาย เสียงผู้หญิงดังลอดออกมาจากโทรศัพท์
“ผม ผม ผมรู้แล้ว แม่ ผมขอเวลาอีกสักพัก เดี๋ยว เดี๋ยวผมก็กลับ”
เขาพูดพร้อมกับสาวเท้าเดินไปข้างหน้า

[ปล.มั่ว]

//ตอนอ่านนี่ขนลุก หลุมศพคิดว่าเป็นหลุมศพแม่ของอีตาเหลาหย่าง ติดอ่าง ติดแม่ ติดคุก นั่นแหละ (.....)
ติดฟิลเตอร์สาววายหน่อยก็เลยเพ้อออกมาได้แบบนี้ค่ะ ถถถถถถถถถถ