[Drabble] #dmbjdaily (Death) ช่วงชีวิตที่ดีที่สุด [ผิงเสีย]

[feyralin]

ต่อจากอันนี้นะคะ http://www.twitlonger.com/show/n_1sl8kcb
เป็นเดลี่ 153 days left ที่ลืมเอาลงบอร์ดเพราะมัวแต่กาวน่ะค่ะ

อะแฮ่ม พร้อมแล้วก็โก..

---


จางฉี่หลิงวิ่งออกมาจากโรงพยาบาล


ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นความจริง ไม่อยากยอมรับว่าเป็นความจริง

ในความนิ่งงัน เขากู่ร้อง ตะโกน ในใจคลุ้มคลั่งปั่นป่วน ก้อนหินที่ก่อขึ้นเป็นกำแพงรอบกาย แหลกสลายกลายเป็นเสี่ยงๆ


เขาวิ่งไป วิ่งไปไม่หยุด คล้ายจะวิ่งไปจนสุดขอบโลกโดยไม่ต้องรับรู้อะไรอีก

ทว่ายามเห็นทิวทัศน์ที่คุ้นเคยแล่นผ่านตา ก็เผลอหยุดชะงักลง


ตอนผ่านถนนเส้นนี้ อู๋เสียหัวเราะ..

ชี้ชวนให้ดูเส้นแบ่งถนนที่วกวนซับซ้อน พลางบอกว่าดีแล้วที่พวกเขาไม่ได้ใช้จักรยาน ไม่งั้นคงสับสนแย่


เลี้ยวหัวมุมตรงนั้น..

อีกฝ่ายเคยโดนเด็กปั่นจักรยานมาเฉี่ยวชน กำลังจะอ้าปากด่า พอเห็นเด็กคนนั้นสะพายกระเป๋าเป้ลายลูกเจี๊ยบ เลยกลายเป็นหัวเราะออกมาแทน


"อู๋เสีย.."

ไม่ว่าที่ไหนก็มีแต่ความทรงจำที่มีร่วมกันเต็มไปหมด


ก้อนหินที่แตกสลาย ค่อยๆรวมตัวขึ้นมาใหม่ เกิดเป็นรอยยิ้ม

แม้จะเห็นรอยปริร้าว แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่งดงาม จนคนรอบข้างต้องหันหลังเหลียวมอง


เขาเข้าใจแล้ว ทำไมอู๋เสียถึงได้ยิ้มอยู่เสมอ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน แม้กระทั่งเวลาจากไป


"เสี่ยวเกอ คนเราอาจตายจากกันได้ แต่ที่ไม่มีวันจากไปคือความทรงจำ ตราบใดที่นายยังจำฉันได้.."


จางฉี่หลิงทอดถอนใจให้ความทรงจำที่เลยผ่าน ภาพวันคืนที่เคยเดียวดาย ถูกแทนที่ด้วยภาพรอยยิ้มมากมาย ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน นับดูแล้ว แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆในช่วงชีวิตยาวนานของเขา แต่กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ตราตรึงอย่างยากจะลืม


นัยน์ตาสีดำเหม่อมองขึ้นไปยังสุดฟ้าไกล คราวนี้ไม่ใช่การมองอย่างไร้จุดหมาย แต่ต้องการส่งความรู้สึกไปยังคนที่จากไปอยู่ข้างบนนั้น

ทวนถ้อยคำที่ใครคนนั้นเคยพูดเอาไว้


"เราไม่มีวันตายจากกันอย่างแท้จริงหรอก.."

แค่ไม่มีนายอยู่ข้างๆอีกเท่านั้นเอง


130 days left


---
END
---


น้ามตา ร้องไห้ แล้วเขียนทำไมมมมมม /เอาหัวโขกเต้าหู้เรียกสติ

เดลี่วันนี้เขียนไว้สองรูท แต่ตัดสินใจเอาอันนี้ลง เพราะรู้สึกมันลงเอยได้แฮปปี้กว่า(?)
แต่ก็ตัดออกไปเยอะค่ะ จากวันช็อตกลายเป็นแดรบเบิ้ล
ไว้วันดีคืนดีมีสติพอ จะเข้ามาเติมให้เต็มนะคะ

เวิ่นเว้อเพ้อพก:

[DarkAki]

อึก....ฮึก....แงงงงงงงงงงงงง

ฉี่หลิงงงงงงงงงง

ฮึก ฮึก พูดไม่ออก นายน้อยจะรีบจากเสี่ยวเกอไปไหนนน

อยู่ด้วยกันก่อนสิ Y^Y

[feyralin]

อึก....ฮึก....แงงงงงงงงงงงงง

ฉี่หลิงงงงงงงงงง

ฮึก ฮึก พูดไม่ออก นายน้อยจะรีบจากเสี่ยวเกอไปไหนนน

อยู่ด้วยกันก่อนสิ Y^Y

ฮึก มโนจุดจบร้ายๆไว้ก่อนค่ะ จะได้มีภูมิคุ้มกันเผื่อประมุขล้มโต๊ะ
โฮฮฮฮฮ /กอดกันร้องไห้

[Eli-kun]

ฮรือ เศร้า บอกไม่ถูก มันเศร้าแต่ก็รู้สึกอบอุ่นด้วยง่า

"เราไม่มีวันตายจากกันอย่างแท้จริงหรอก.."

ถึงนายน้อยจะตายแต่ก็ไม่ได้ตายไปจากใจของเสี่ยวเกอ เสี่ยวเกอที่มีชีวิตมายาวนาน ได้ใช้ชีวิตอยู่กับอู๋เสียแค่ไม่นาน แต่ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับอู่เสียกลับเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา
แล้วอย่างเสี่ยวเกอที่ผ่านความตายมาเยอะจนน่าจะชินชาแล้ว กลับยังจดจำความทรงจำดีๆที่มีร่วมกับนายน้อยได้ แสดงว่านายน้อยเป็นคนสำคัญมาก ไม่ใช่แค่ตายแล้วก็จบกันเหมือนอย่างความตายของหลายๆคนที่เสี่ยวเกอน่าจะเคยพบมาในชีวิตยาวนานของเขา

สื่ออกมาได้ดีมั่กๆ มันเศร้าจริงแต่มันก็ไม่ได้เศร้าแบบเศร้าไปเลย มันยังรู้สึกได้ถึงความหวังว่าเขาสองคนยังไม่จากกัน ยังอยู่ด้วยกันตลอดไป ตราบใดที่เสี่ยวเกอยังเก็บความทรงจำของนายน้อยไว้ในหัวใจ สรุปคือชอบจังค่ะ

แต่ตอนจบของนิยาย หวังว่าคุณหนานไพ่จะไม่ใจร้าย ไม่อยากให้นายน้อยหรือเสี่ยวเกอคนใดคนหนึ่งตาย ถ้าสองคนนี้ตายขึ้นมาเราร้องไห้จริงๆนะ บอกเลย แง Y___Y

[Cathareen]

;;;;w;;;; โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ.../เพลงมาเลยค่ะ
ขอให้ประมุขท่านจบแฮปปี้เถอะ ฮือออ

[Malangporyim]

พอเป็นคุณหลิน แล้วผมพอจะเดาได้ว่าจะโดนดัดหลังด้วยการมีต่อ "เสี่ยวเกอความจำเสื่อม"
*คุณหลินจับทุ่มลงเหว*

แงงงงงงงงงงงง ชอบฟิคซีรีส์ชื่อเพลง แง้ พอเป็นเซตนี้แล้วรู้สึกว่างานคุณหลินจะลึกซึ้ง ;; v ;;

เสี่ยวเกอตอนนี้น่ารักมากเลยค่ะ แง ฟื้นๆ นะ ฮึบๆ