[OS] All These 10 years and a little bit years ago Pairing ผิงเสีย

[polarzmw]

[OS] All These 10 years and a little bit years ago
[Song] ห้องนอน - Fridaynight  to Sunday
Pairing ผิงเสีย
Rate ทั่วไป
คำเตือน เรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นขณะเราว่าในถังกาวขนาดใหญ่พิเศษ
ด้วยสเต็ปนางเอกสาวน้อย(?)ที่เจอผู้ชายปุ๊บ ลืมคนรอบตัวทันที
และแก้ไขอีกหลายครั้งช่วงตีหนึ่งตีสองค่ะ


......................................................................
ลองมองย้อนไปในวันที่มีความสุข
ลองคิดทบทวนเรื่องราวที่เราเคยผ่าน
เก็บวันเวลา เก็บความทรงจำ
เก็บเรื่องราวเหล่านั้นเอาไว้ในใจ

วันเวลาที่แสนมีความสุข
วันที่เราซาบซึ้งและตรึงใจ
อ้อมกอดที่เธอเคยให้ รอยจูบหวานหวาน
รอยยิ้มของเธอยังจำมาจนถึงวันนี้

เสียงเพลงขาดห้วงจากวิทยุเก่าๆที่เจ้าของไม่คิดจะซื้อใหม่ตรงมุมห้อง ดังปนกับเสียงขูดขีดปากกาลงบนหน้ากระดาษ

"...เมื่อสิบปีก่อน
ตอนที่ผมยังคงเป็นเทียนเจินอู๋เสีย ใช้ชีวิตเรียบเรื่อย
ผลาญเงินป๊ากับม๊าไปวันๆ ร้านที่อาสามฝากให้ดูแลก็ดูแลไปตามมีตามเกิด
ผมได้พบกับจางฉี่หลิงเป็นครั้งแรก ตอนนั้นผมถูกดึงดูดด้วยดวงตาสีดำสนิทไร้ก้นบึ้ง ปราศจากอารมณ์ใดๆ
เราสบตากันเพียงชั่วครู่ แล้วเขาก็เดินไปตามทางของเขา ไม่ใส่ใจอะไรผมอีก
ภาพแผ่นหลังของเขาที่สะพายห่อดาบดำดูแข็งแกร่งแต่ว่าอ้างว้าง
ยามเดินหายไปจากสายตาของผม ผมรู้สึกวูบโหวงในช่องอก
แต่ในครั้งแรกผมไม่เข้าใจความรู้สึกนั้น

ในสถานที่อันตรายอย่างกรวยที่ผมได้ลงไปพวกนั้น
มีบางทีที่ผมสงสัยว่าพระเจ้ากรวยช่างใจร้ายกับโชคชะตาการลงกรวยของผมเหลือเกิน
ผมที่ยังอ่อนแอ ถูกเลี้ยงดูมาโดยไม่ให้เกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้ มีดีก็แค่วิ่งหนี
แต่พระเจ้ากรวยก็ขยันส่งผมไปลงกรวยโหดๆบ่อยเหลือเกิน
ถึงอย่างนั้น พระเจ้ากรวยก็ยังใจดีส่งเขามาช่วยผม
หลายต่อหลายครั้งหลังจากนั้นที่เราพบกัน เขาช่วยชีวิตผมไว้
ความรู้สึกในอกของผมคล้ายจะขยายตัวใหญ่ขึ้น
มีความสุข เวลานั้นผมรู้สึกเช่นนั้น

จนเมื่อเขาบอกผมว่า เขาเป็นคนไม่มีอดีตและอนาคต
ทุกเรื่องที่เขาทำคือตามหาความเชื่อมโยงของเขากับโลกใบนี้
แล้วว่าคนอย่างเขา หากหายตัวไปจากโลกก็ไม่มีใครรู้ เหมือนไม่เคยมีตัวตน
ผมนิ่งอึ้ง หัวใจของผมเจ็บปวด รู้สึกหายใจไม่ออก คิดอะไรไม่ทัน
สุดท้ายบอกเขาไปว่า  ถ้าเขาหายตัวไป อย่างน้อยผมจะรู้
ทว่าเขาส่ายหน้า แล้วยิ้มจางๆให้ผม จูบผมแผ่วเบาที่ริมฝีปาก
เพราะวินาทีที่เขาจูบผม แม้จะแผ่วเบายิ่ง แต่หัวใจของผมเต้นถี่รัวบ้าคลั่ง
เวลานั้น ผมคล้ายจะรุ้สึกตัวว่ามันคือความรัก

แล้วเขาก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตาผม
ก่อนจะกลับมาอย่างไร้ความทรงจำ
ตัวสั่นคล้ายเด็กน้อยที่ได้รับความกระทบกระเทือนใจแสนสาหัส
ไม่ตอบสนองต่อสิ่งอื่นใด
เหลือแค่เพียงความต้องการเพียงหนึ่งเดียว
ตามหาความทรงจำ
ผมสงสัยนัก
ในห้วงความคิดที่ว่างเปล่าครั้งนั้นของเขา
มีผมอยู่บ้างไหม
แต่ในเวลานั้นผมเจ็บปวดแทบขาดใจ

ผมกับนายอ้วนจึงไปกับเขา
ตามหาความทรงจำ
ตามหาคำตอบของคำถามมากมายที่ผมกระโดดลงไปรับรู้
ไปทุกที่ ทำทุกอย่างเพื่อให้เขาจำได้
เพื่อหาคำตอบ
และเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่หายไปไหนอีก
ช่วงเวลาสั้นๆนั้นผมมีความสุขที่สุด
ได้อยู่กับเขา เคียงข้างเขา
จนเผลอหวังว่าอยากให้มันเป็นเช่นนี้ไปตลอดกาล

หลังจากนั้นผมก็ทำผิดพลาด
ความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่อาจทำให้คนตายมากมาย
ผมรีบเร่งแก้ไขความผิดพลาด
บุกเข้าไปข้างในเพียงเพื่อช่วยผู้คนที่อาจตายเพราะผม
อันที่จริง ผมรู้
ผมอยากเข้าไปช่วยเขามากกว่าใคร
วินาทีแรกที่ผมเห็นเขา ผมคิดว่าเขาตายไปแล้ว
สมองว่างเปล่า ขาวโพลนไปหมด
ทำอะไรไม่ถูก
สมองผมยังมึนชา ไม่ยอมรับ
แต่หัวใจเจ็บหนึบ สิ้นหวัง
อาการหัวใจสลายมันเป็นแบบนี้เอง

แต่ไม่ใช่ เขายังไม่ตาย
ผมคล้ายมีความหวังขึ้นใหม่
แต่เมื่อผมกับนายอ้วนพาเขาออกมาได้
พักรักษาตัวไม่นาน
เขาก็ยืนยันจะจากไป

ไม่นานหลังจากนั้น
เขาก็เดินทางมาบอกลา
-สิ่งที่เชื่อมโยงเขากับโลกใบนี้- ตัวผมเอง
สิ่งสำคัญเพียงหนึ่งเดียวของเขา
ผมแทบจะร้องไห้ออกมาตอนที่ได้รู้ว่าผมสำคัญมากแค่ไหนสำหรับเขา
สิบปี คือช่วงเวลาที่เขาบอกให้ผมจำเขาไว้
และสิบปี คือช่วงเวลาที่ผมตัดสินใจตามหาอดีตของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย..."

เสียงปากกาหยุดไปชั่วครู่ เมื่อเจ้าของวางมันลงเพื่อคว้าประคองถ้วยชา
สูดดมกลิ่นหอมแล้วฟังเสียงเพลงขาดๆหายๆนั่น เพื่อเรียบเรียงความคิด

ทุกทุกสิ่งและทุกทุกอย่าง
มีไว้เพื่อคอยเตือนใจฉัน
ว่าฉันจะรักใครไม่ได้อีก
อ้อมกอดของฉัน รอยจูบของฉัน
มันมีไว้เพื่อเธอ..เพียงคนเดียว

เสียงปากกาดังขึ้นต่ออีกครั้ง

"...สิบปีแล้ว
ช่วงเวลาที่ไม่ยาวไม่สั้นนี้
ผมผ่านอะไรมาเยอะเหลือเกิน
ตอนนี้จะว่าผมโตขึ้นแล้วหรือยังก็ไม่แน่ใจ
แต่ผมแน่ใจ
ตัวตนของเทียนเจินอู๋เสียที่จางฉี่หลิงตัดสินใจใช้สิบปีของตัวเองเพื่อปกป้องได้ตายไปแล้ว
ผมในตอนนี้ไม่อาจกลับไปใช้ชีวิตไร้เดียงสาเช่นนั้นได้อีก

สิบปีมานี้ แม้จะสวมหน้ากากเถ้าแก่อู๋ผู้เข้มแข็ง
แต่พอเป็นเรื่องของเขาทีไร
ผมเป็นต้องทิ้งทุกอย่างแล้วไล่ตามอดีตของเขาอย่างบ้าคลั่งทุกครั้ง
บางทีผมก็สงสัย
ถ้าหากเราไม่ได้พบกัน
ชีวิตของผมตอนนี้จะเป็นอย่างไรนะ
อาจทำงานเป็นสถาปนิกออกแบบตึกอยู่ที่ไหนสักแห่ง
หรืออาจนอนอยู่บ้านเป็นนายน้อยสาม ผลาญเงินป๊ากับม๊าไปเรื่อย

ไม่ว่าจะทางไหน
ผมก็ไม่ต้องขึ้นเขาลงห้วย ทรมานตัวเองเช่นนี้
แต่ถึงอย่างนั้น มันจะดีกว่าจริงๆน่ะเหรอ



ไม่ดี
ไม่ดีแน่ๆ
แค่คิดว่าจะไม่เคยเจอเขา ไม่รู้จักกัน
ปล่อยให้เขาไร้ความเชื่อมโยงกับโลกใบนี้
เลื่อนลอยไร้จุดหมาย
มีเพียงหน้าที่ในฐานะจางฉี่หลิง
เหมือนที่เป็นมาก่อนจะเจอผม
ผมก็อดรนทนไม่ได้เสียแล้ว

ผมอยากพบเขา
เพราะความทรงจำที่มีความสุขเกินครึ่งที่ผมระลึกได้ในช่วงสิบปีนี้
มีเขาร่วมอยู่ด้วยในนั้น แม้บางความทรงจำจะเจ็บปวดทรมานจนอยากลืมมันไปซะ
แต่ผมก็ทำไม่ได้
ผมไม่อยากลืมตัวตนของเขาแม้เพียงเล็กน้อย
ไม่ว่ามันจะทำให้ผมเจ็บมากเพียงใด
ผมยังคงเก็บความทรงจำเหล่านั้นไว้
ยังไม่ได้ละทิ้งมันไปอย่างที่หลายคนต้องการ
เพราะผมรู้ดีว่าเขาจะลืม
แต่เขาจะลืมมันกี่ครั้งนั่นก็ไม่สำคัญ
ขอเพียงเขายังมีชีวิตอยู่
เบื้องหลังประตูสำริดบานนั้น
ผมจะจดจำมันแทนเขา
และเมื่อถึงเวลาที่เราพบกัน
ผมจะแบ่งปันความทรงจำระหว่างเราให้เขา
และเขาจะจำได้อีกครั้ง..."

นายน้อยสามแห่งตระกูลอู๋หลับตาลง ฟังเสียงเพลงจากวิทยุตรงมุมห้องที่เล่นเพลงมาจนถึงตอนจบ

...คำขอร้องสุดท้าย ความหวังสุดท้าย
คือขอร้องให้เธอ กลับมาเหมือนเดิม...



END


เพลงประกอบค่ะ https://www.youtube.com/watch?v=UEomrCUlYg0


เหมือนจะเป็นเรื่องที่สองที่ส่งลงบอร์ด
ตอนนั้นบ้าพลังเขียนเดลี่ส่งทวิตไปได้สามสี่รอบก็โดนข้อสอบฟาดหน้าจนไม่เป็นอันกินอันนอนเลยค่ะ
ตอนนี้ก็ยังสอบอยู่ แต่เมากาวหนักมากเลยออกมาเป็นฟิคนี้พร้อมเพลงประกอบค่ะ
จริงๆเราชอบเขียนฟิคเพลงมากๆเลย แต่ยังทำออกมาได้ไม่ดีเท่าไหร่
ถ้าชอบหรือไม่ชอบยังไงรบกวนติชมด้วยนะคะ ^^

[yakusoku]

โอ้ว มาเป็นเพลงเลยนะคะ

[DarkAki]

เถ้าแก่เขียนบันทึกได้แบบ..... ฮ้าาา ความรักของเถ้าแก่ช่างยิ่งใหญ่นัก

ทนอีกนิดนะเถ้าแก่ อีกไม่นาน