[OS] #dmbjdaily (เทียน) แสงสว่าง (ผิงเสีย)

[Rainxx_fon]

#dmbjdaily
---- แสงสว่าง (ผิงเสีย) ----

สายฝนยังคงตกลงมาปรอยๆ.. แผ่วเบาแต่ทว่าก็ทำให้เปียกปอน

ในเวลานี้.. มันยิ่งเพิ่มบรรยากาศแปลกๆภายในบ้านของผมตอนนี้.. และในตอนนี้

“จะไปอีกแล้ว?” ผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามปั้นให้เป็นปกติ  ทั้งที่ในใจพยายามข่มความรู้สึกบางอย่างเอาไว้..

ไม่ให้เขารู้.. ไม่ให้หมอนั่นระแคะระคาย

และเป็นอย่างที่คิด หมอนั่นก็ยังคงเป็นเมินโหยวผิง นิ่งเฉยและไม่ตอบอะไรสักคำ เพียงแต่ผงกศีรษะตอบรับเท่านั้น

เมื่อเห็นเขาตอบมาเช่นนั้น ผมก็จนปัญญาที่จะพูดอะไร ผมจึงปั้นยิ้มออกมาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าฟังดูดีที่สุดแล้ว

ทำได้ดีที่สุดแล้ว.. กับความกังวลในใจผมตอนนี้

“อืม.. ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่นายเถอะ.. ว่าแต่หิวไหม? เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้กิน” พูดเสร็จผมก็เตรียมหันหลังกลับเดินไปยังทางครัวทันที.. หาข้ออ้างเพื่อที่จะออกห่างจากเขาในเวลานี้

ออกห่างจากคนที่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยสักนิดเดียว

คิดว่าจะทำใจได้ แต่ความจริงแล้วมันกลับยากเกินกว่าที่คิดไว้

พรึ่บ!

ขณะที่ผมกำลังจะหมุนตัวเดินไปได้ไม่กี่ก้าว พลันโลกทั้งใบเบื้องหน้าก็มืดสนิท ผมตกใจจนอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา  หากแต่ไม่นานก็เริ่มสังเกตว่ามันก็แค่ไฟดับเท่านั้น

เป็นเพราะฝนตกแน่ๆ เฮ้อ ยุ่งยากซะจริง

ผมบ่นในใจ ก่อนที่จะเอ่ยปากบอกคนคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างตั้งแต่เมื่อครู่

“ดูเหมือนจะไฟดับนะเสี่ยวเกอ เดี๋ยวฉันไปหยิบเทียนมาก่อนละกัน” พูดเสร็จผมก็เดินไปทันทีโดยไม่รอเสียงขานรับจากหมอนั่น

รับรู้โดยทันทีว่าเขาฟังทุกประโยค.. และผมไม่จำเป็นต้องเสียเวลารอเขาตอบกลับมา

ผมชินชาไปแล้วล่ะ.. กับความเงียบของเขาแบบนี้

ผมเดินไปที่ชั้นวางของจะหาเทียนสักเล่มมาจุดไล่ความมืดที่น่าอึดอัดแบบนี้ หากแต่ดูเหมือนว่าผมจะไม่ค่อยได้แตะมันนานเกินไป คุ้นๆว่าวางอยู่แถวนี้แต่กลับไม่เจอ จึงเสียเวลาหามันอยู่นาน จนหัวผมเต็มไปด้วยฝุ่นที่คลุ้งไปทั่ว ผมไอค่อกแค่กสองสามที ปัดฝุ่นที่ตกใส่หัวออก ก่อนจะได้เจ้าเทียนตัวการมาอยู่ในมือ

เมื่อหาเจอผมก็จุดเทียนขึ้น ความมืดมิดพลันส่องสว่างให้ภาพตรงหน้าสลัว ผมค่อยๆเดินไปยังห้องนั่งเล่นที่หมอนั่นอยู่ เอามันไปวางบนโต๊ะหน้าโซฟา เมื่อแสงเทียนส่องสว่างผมก็เห็น..

ภาพของจางฉี่หลิง.. ที่นอนตะแคงข้างหลับตาพริ้มอยู่บนนั้น

หลับไปแล้ว?.. ผมหาเทียนนานเกินไปหรือยังไง? หายไปไม่นานกลับหลับซะอย่างนั้น

ผมส่ายหัวเบาๆ ระอาใจกับหมอนี่ที่นอนได้ทุกที่ทุกเวลา หากแต่ขณะนั้นผมก็จ้องมองไปยังเสี้ยวหน้าที่หล่อกว่าชาวบ้านเขานั้นนิ่ง..

ก่อนที่จะตัดสินใจ ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้น.. นั่งอยู่ข้างหน้าโซฟาตัวนั้น จ้องมองเสี้ยวหน้าคุ้นตาที่หลับตาเข้าสู่ห้วงนิทรานั่นนิ่ง

ภายใต้เปลวไฟที่ส่องอย่างสลัว.. ผมพลันรู้สึกเหน็บหนาวที่ขั้วหัวใจขึ้นมา

เปลวไฟจากเทียนเล่มนี้ดูเหมือนจะส่องสว่างไม่เพียงพอให้ผมเห็นทั่วทั้งห้อง.. หากแต่มันกลับส่องสว่างรำไรให้ผมเห็นใบหน้าของหมอนี่ได้ชัดเจน ลมเย็นจากด้านนอกที่ฝนยังตกอยู่พัดเข้ามาเบาๆ ทำให้เทียนไหววูบจะดับอยู่หลายครั้ง

และทุกครั้ง.. มันกลับทำให้ผมหวาดกลัว

เป็นเพราะผมกลัวหรือยังไง.. เพราะกลัวว่าหากเทียนเล่มนี้ดับไป.. เขาอาจจะหายไป.. อาจจะไม่อยู่ตรงหน้าผมเช่นนี้

ตัวเขาช่างเหมือนเปลวไฟ.. ที่ไม่มีรูปร่างมั่นคง ส่องสว่างให้อบอุ่นใจเพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะดับไปเมื่อไหร่ก็ได้นั่น

ผมพลันหวนคิดถึงบทสนทนาก่อนหน้านี้.. ที่หมอนั่นกำลังบอกว่าจะออกเดินทางไปคว่ำกรวย ที่ไหนผมก็ไม่รู้ รู้แต่.. เขากำลังจะไปเผชิญอันตรายอีกครั้ง

ผมควรจะชินได้แล้วกับนิสัยเช่นนี้ของเขา นิสัยที่ทำตามใจตัวเอง ตามความต้องการของตัวเอง.. นิสัยที่ไม่ได้คิดถึงคนข้างหลังสักนิดนั่นน่ะ

แต่ผมไม่มีสิทธิ์ไปห้ามเขา ผมรู้ดี แม้ผมจะเป็นห่วงเขาแค่ไหน อยากดึงตัวเขาไว้แล้วบอกว่าอย่าไป อยากจะทำทุกวิถีทางที่ทำให้หมอนั่นไม่ไป.. ผมยอมทำ

สุดท้ายผมก็ต้องอยู่กับความทรมาน กระวนกระวายกับการรอเขากลับมา

เมื่อหมอนั่นกลับมาก็จะเจอผมที่ยิ้มรอเขาอยู่ที่นี่เช่นเดิม เจอผมที่หัวเราะให้เขาที่ได้แผลเพิ่มขึ้นมาอีกแล้ว

โดยที่หมอนั่นไม่รู้.. ไม่รู้ว่าผมปวดใจมากแค่ไหนกันแน่!

คิดพลางก็เอื้อมมือที่สั่นเทาไปยังใบหน้านั่น.. สัมผัสข้างแก้มแผ่วเบาอย่างช้าๆด้วยกลัวว่าคนที่ระมัดระวังตัวอย่างหมอนั่นอาจจะตื่นขึ้นมา แต่กลับเห็นว่าเขาไม่ได้ตื่นขึ้นมาก็ค่อยพูดออกไป

“เสี่ยวเกอ.. ไม่ว่านายจะไปไกลแค่ไหน ฉันขอแค่อย่างเดียว.. กลับมา.. ต้องกลับมาหาฉันนะ”

นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมขอจากเขา.. หากเขายังกลับมา ผมก็ไม่หวังอะไรอีกแล้ว


แค่นี้ก็พอแล้ว สำหรับผม



++++++++++++++++++



น้ำเสียงสั่นพร่าที่เอ่ยบอกอยู่ข้างหูนั่นเขาได้ยินอย่างชัดเจน

หลังจากประโยคที่แสนเศร้านั่นเอ่ยออกมาจากปากของคนช่างพูด คนที่มักทำเป็นปกติต่อหน้าเขาคนนั้น

จากอู๋เสีย.. จากปากของคนที่สำคัญที่สุดของเขา

ผมลืมตาที่ปิดอยู่ขึ้นมาช้าๆ เสียงเทียนที่ส่องสลัวนั้นส่องให้เห็นใบหน้าที่ฟุบหลับโดยที่จับมือผมค้างไว้.. ผมเหมือนเห็นหางตาของเขามีร่องรอยของน้ำตา

แปล๊บ..

หัวใจที่มักไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้นกลับเจ็บขึ้นมา

ผมรู้มาตลอด.. ว่าหมอนั่นซ่อนความกังวลไว้มากแค่ไหน ทุกครั้งที่ผมออกปากพูดว่าจะไป หมอนั่นจะมักเผลอทำสีหน้าหงอยเหงามาในพริบตา. หมอนั่นคงไม่รู้ตัวหรอก

แต่ผมที่สังเกตเขาทุกการกระทำ.. ทุกเวลา.. จึงรู้ดี

ผมรู้ดี.. ว่าทำให้หมอนั่นต้องกังวลมากแค่ไหน

แต่ผมก็ไม่มีวันจากไปไหน ต่อให้ไปไกลแค่ไหน ยังไงผมก็จะกลับมาที่นี่ กลับมาหาหมอนั่น.. กลับมาหาคนที่สำคัญที่สุดของผม

กลับมาหาแสงสว่างเดียวของผม.. ภายใต้คนที่ใช้ชีวิตท่ามกลางความมืดเช่นผม

เรียวนิ้วยาวผิดปกติยื่นไปแตะข้างแก้มที่เย็นเฉียบของคนที่หลับอยู่แผ่วเบา.. แววตานิ่งเฉยไร้อารมณ์ยามนี้แสดงอารมณ์ออกมาอย่างยากจะดูออก

มันสั่นไหว.. มันดูหวาดกลัว

อู๋เสีย.. นายคงไม่รู้ สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดก็คือต้องจากนายไป

แสงสว่างเดียวของฉัน.. ถ้ามันจากไป .. ต้องทำยังไง

เทียนเล่มเดียวที่ส่องสว่างมานาน.. มันส่องแสงสุดท้ายก่อนที่มันจะดับวูบลงไป.. ย้อมโลกให้มืดมิด มองไม่เห็นสิ่งใดอีกต่อไป

จางฉี่หลิงมองไปใบหน้าของคนที่นอนซบมือเขานิ่ง ถึงแม้จะมองไม่เห็นอีกแล้วก็ตาม มองราวกลับอาจจะไม่มีวันได้มองมันอีก

นายก็เหมือนเทียนเล่มนี้.. ที่สักวันมันก็ต้องดับลง
ที่สักวัน.. นายอาจต้องจากฉันไป

END

_____________________________

ปั่นเดย์ลี่มาส่งทันแล้วค่า #ร้องไห้โฮ
หัวข้อวันนี้คือ ‘เทียน’ เลยปิ๊งพล็อตดราม่าๆขึ้นมาค่ะ (แฮ่ๆ)
ว่าจะแต่งหวานๆแล้วเชียว.. อดไม่ได้ต้องแต่งดราม่าอ่ะค่ะ (คือคู่นี้กลิ่นไอดราม่ามันเข้มข้นนน)
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ (ขอตัวไปซับน้ำตาก่อน..)

289 days left… ก่อนเราจะพบกันที่ฉางไป๋ซาน

[Naitear]

ดราม่าาาาาาาาาาาาา TT A TT โฮววววววว นี่มันดราม่าค่ะะ #กระชากหมอนผ้าห่มผ้ากันเปื้อนทิชชู่ข้างๆมาซับน้ำตา แงงงงง

พาร์ทอู๋เสีย --> อ่านแล้วทั้งสงสารทั้งเหงาแทนนายน้อยค่ะ ฮืออออ รู้สึกเจ็บกับคำว่า'ชิน'ของเทียนเจิน สำหรับเราถึงจะชินยังไง แต่ความรู้สึกเจ็บก็คงจะทำใจให้ชินง่ายๆไม่ได้มั้งคะะ TT_____TT โดยเฉพาะกับประโยคนี้ค่ะ >> 'กลับมานะเสี่ยวเกอ' แค่กลับมาก็เหมือนจะเพียงพอแล้ว ฮืออออ นายน้อยคะ คราวหน้าไม่ต้องรอเสี่ยวเกอกลับมาแล้วค่ะ ไปรับเขาที่หน้าประตูเลยยยย Y v Y พอได้เจอกันอีกทีก็กอดไว้แน่นๆนะคะะ อย่าปล่อยให้เจ้าแมวดำนี่หนีไปไหนอีก แงงงง //สุดท้ายก็โยงไปหาเล่มสิบอีกจนได้ //ฮาา

พาร์ทเสี่ยวเกอ --> ชอบพาร์ทนี้มากๆค่ะะะ 'ผมสังเกตการกระทำของเขาตลอดเวลา' นายเมิน! ที่แท้นายก็เป็นสตอล์กเก---- #โดนดาบดำฟาด
'อู๋เสีย นายคงไม่รู้ สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือต้องจากนายไป' โอยยย ฮืออออ T______T คนที่เขาขาดความอบอุ่น ขาดแสงสว่าง พอมาเจอ'เทียน'เจินอู๋เสียเข้า ก็ย่อมไม่อยากจากไปเป็นธรรมดาเนอะคะ #ซรับบ

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆค่ะะ คอยติดตามฟิคคุณฝนอยู่นะคะ XDD #ปักป้าย FC

ป.ล. ตอนที่นายน้อยไปจ้องหน้านายเมินตรงโซฟา ทีแรกนึกว่าจะลักหลับเขาซะอีกค่ะ //ฮาา //ไม่ค่อยเล้ยย

[Feran.FS]

//จิกหมอนขาดกระจุย ฮืออออออ นึกว่าจะได้กินอะไรหวานๆ นี่มันขมมมมม ขมมมมม //กุมหัวกรีดร้อง

[meanato]

อยากจะบอกว่าช่วงนี้กินแต่มาม่า อ่านดราม่าจนยังไม่หยุดร้องเลยเนี่ย

[hnee]

ทำไมคู่นี้มันถึงเป็นอะไรที่รักรันทดใจเสมอเลยนะ ไม่อยากให้อาเสียต้องร้องไห้เสียใจ แต่ก็อยากไห้อาเสียได้ระบายความเสียใจออกมา ไม่อยากให้กดมันไว้แค่ในใจแล้วเจ็บปวดตามลำพัง เสี่ยวเกอทำไมถึงไม่อยู่กับอาเสียสักที ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าเวลาของอาเสียมีจำกัด วันนึงอาเสียไม่สามารถอยู่รอเสี่ยวเกอได้ แล้วทำไมไม่ใช้เวลาที่เหลือนี่ให้มีคุณค่าที่สุดล่ะ จะปล่อยให้อาเสียต้องคอยรอแล้วเสียน้ำตาอยู่เรื่อยไปทำไมกัน

[uglygirl]

ต่างคนก็ต่างเจ็บปวดอ่ะ โฮฮฮฮ
ทั้งที่รู้สึกอะไรมากมายแต่ก็แสดงออกไม่ได้ ทั้งนายน้อยทั้งเสี่ยวเกอเลย
กลัวว่าอีกฝ่ายจะจากตัวเองไป เพราะแบบนั้น ทำไมถึงไม่ใช้เวลาอยู๋ด้วยกันเล่า เส่ยวเกอนะเสี่ยวเกอ

[natsume]

อ่านพาร์ทอู๋เสีย... สงสารนายน้อย...

อ่านพาร์ทเสี่ยวเกอ... สงสารนายน้อยมากกว่าเดิม (อ่าว! ไม่มีความสงสารให้เสี่ยวเกอ) 5555555

คือ นายน้อยเจ็บเยอะอ่ะ = =" พูดดีๆไม่รู้เรื่องหรอจางฉี่หลิง 555