[Drabble] #dmbjdaily (Find) : หาย [ผิงเสีย]

[Amnesia]

[147 Days Left][Drabble] #dmbjdaily (Find) : หาย [ผิงเสีย]


Title : หาย
Pairing : ผิงเสีย
Rate : PG
Note : ช่วงแรกให้มโนว่าเป็นบทสนทนาของนายน้อยกับคนอ่านนะคะ จะคิดว่าตัวเองเป็นซาชิกิวาราชิประจะบ้านนายน้อยก็ได้นะคะ /ผิด



+++++++++++++++++++++++++++





หาย


สมุดบันทึกของผมหาย


ไม่ ไม่ใช่เล่มเดียวกับที่พวกคุณได้อ่านหรอก เป็นเล่มอื่นน่ะ


ผมเอาไว้จดอะไรไปเรื่อย ไม่มีสาระอะไรหรอก


เห็นครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เมื่อวานตอนบ่ายๆ ผมยังเขียนอยู่เลย ดินสอยังวางอยู่บนโต๊ะเลย


ไม่ ไม่ได้เอาวางทิ้งไว้บนโต๊ะด้วยกันแน่ๆ ปกติเล่มนั้นผมไม่ได้วางเรี่ยราด


ความลับ? อะไร ไม่ได้มีความลับอะไรสักหน่อย


ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย


ปกติเก็บไว้ไหน ?  ในกล่องใต้เตียง แต่ไม่มี ผมค้นแล้ว สองรอบ


ลืมไว้ที่ร้าน ?  ไม่ เป็นไปไม่ได้ ผมไม่เคยเอาไปที่ร้านด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นไม่มีทาง


อันที่จริงผมแทบไม่ได้เดินถือไปไหนมาไหนเลยเถอะ


อะไร มองแบบนั้นอีกแล้ว บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรไง


เขียนอะไรไว้ ?  ก็บอกไปแล้วไงว่าจดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่ต้องรู้หรอกน่า


เมื่อคืนทำอะไรบ้างเหรอ ? พวกนั้นมาที่บ้าน ทุกคนเลย นายอ้วน เมินโหยวผิง เสี่ยวฮัว ซิ่วซิ่ว นายแว่นดำ กินเลี้ยงกัน นายอ้วนบอกวันเกิด เกิดอยากกินละสิไม่ว่า


มากันตอนเย็นๆน่ะ ช่วยกันทำกับอาหารกับแกล้มง่ายๆด้วย เสี่ยวฮัวทำหน้าโคตรฮาตอนโดนนายอ้วนสั่งให้ล้างแห้ว แต่เมินโหยวผิงแม่มนั่งเงียบไม่ช่วยอะไรเลย กะรอกินอย่างเดียวชัดๆ เออ นายแว่นดำเล่นพิเรนทร์ บอกจะผัดผักบุ้งไฟแดง อาหารไทยอะไรไม่รู้ แม่งเกือบเผาห้องครัว สุดท้ายนายอ้วนเลยได้ออกโรงคนเดียวเหมือนเคย


ใช่ๆ ค้างที่นี่กัน ยกเว้นซิ่วซิ่ว สามทุ่มก็กลับแล้ว ให้นอนค้างคงไม่ดี มีแต่ผู้ชาย คนที่เหลือนอนข้างล่างน่ะ จัดการปูฟูกอะไรให้หมด จะให้นอนรวมกันในห้องนี้หมดก็ไม่ไหว แคบเกิน เบียดกันตาย


ฉันนอนข้างบนนี้สิ เจ้าของบ้านนะ จะไปเบียดกับพวกนั้นทำไม


ไม่ ไม่มีใครตามขึ้นมาแน่นอน สลบกันหมด ฉันก็เกือบลากตัวเองขึ้นมาไม่ถึงห้อง


ตอนเช้า ? เมินโหยวผิง นายแว่นดำแล้วก็เสี่ยวฮัวกลับไปก่อนฉันตื่นอีก ไม่รู้ไปตอนไหน นายอ้วนเพิ่งจะกลับไปเมื่อกี้


ถามแล้ว นายอ้วนบอกว่าไม่เคยเห็นเลย


ไม่น่าจะใช่พวกนั้นเอาไปนะ มันอยู่ในห้องฉัน พวกนั้นไม่ได้ขึ้นมาสักคน จะเอาไปได้ยังไง ไม่มีทางอะ


ลองโทรถามดูก็ได้






“ฮัลโหลเสี่ยวฮัว— นายแว่นเหรอ!?”


“นายรับโทรศัพท์เสี่ยวฮัวได้ยังไง อยู่ด้วยกันเหรอ?”


“เออ ช่างนายเถอะ จะถามว่าเมื่อวานที่มาที่บ้านนายเห็นสมุดสีน้ำเงินเล่มเล็กๆรึเปล่า”


“ไม่เหรอ แล้วเสี่ยวฮัวละ ถามให้หน่อย”


“ไม่ห็นเหมือนกัน โอเค ขอบคุณมาก”






สองคนนั้นไม่รู้ไม่เห็น


ไม่มีเบอร์เมินโหยวผิง จริงๆแล้วหมอนั่นไม่มีโทรศัพท์


ถ้าคนอื่นที่มาเมื่อวานไม่รู้ ก็ไม่น่าใช่หมอนั่นนะ /หน้าซีด/







/เสียงโทรศัพท์ดัง/


“ฮัลโหล หวังเมิง มีอะไร”


“เพื่อน? คนไหน”


“ใส่ฮู้ด? เสี่ยวเกอ?”


“โอเค เดี๋ยวฉันไป บอกเขารอเดี๋ยว”


ให้ตาย เมินโหยวผิงแม่ง ชอบโผล่มาไม่บอกไม่กล่าว มีเรื่องอะไรอีกเนี่ย


ฉันไปที่ร้านก่อน เธอจะไปไหนก็ไป ไม่มีการมีงานทำหรือไง ไปได้แล้ว











จริงๆวันนี้ผมบอกหวังเมิงไว้แล้วว่าจะเข้ามาร้านตอนบ่าย หรืออาจจะไม่เข้ามาเลย เพราะกว่าจะตื่น กว่าจะเก็บกวาดเศษซากอารยธรรมของเมื่อวานก็ต้องใช้เวลาเกือบครึ่งวัน และบางทีก็ขี้เกียจจะทำอะไรอย่างอื่นต่อ


ผมเดินเข้ามาในร้าน ตบหัวหวังเมิงที่เริ่มสัปหงก หมอนั่นทำหน้าเลิ่กลั่กก่อนจะชี้ว่าแขกนั่งอยู่ข้างใน ผมขู่จะตัดเงินเดือนรอบที่อินฟินิตี้ก่อนเดินเข้าไป


เมินโหยวผิงนั่งอยู่ที่เก้าอี้โยกตัวที่ผมนั่งประจำ ใส่เสื้อฮู้ดสีน้ำเงินเหมือนทุกที แล้วผมก็สงสัยเหมือนทุกทีว่าเขามีเสื้อหลายตัวหรือใส่ซ้ำ


ผมกำลังจะร้องทัก แต่สังเกตว่าหมอนั้นก้มหน้าอ่านอะไรสักอย่างอยู่ พอมองดีๆ ในมือของเมินโหยวผิงมีสมุดอยู่เล่มหนึ่ง


โทรศัพท์มือถือให้มือผมหล่นลงพื้น


หมอนั่นหันมามอง ปิดสมุดในมือ


ลุกขึ้นยืน แล้วก้าวเข้ามา


ผมถอยไปสามก้าว แล้วก็ติดตู้กระจกใส่ของด้านหลัง


ศอกหนึ่งคือระยะห่างที่เมินโหยวผิงนเว้นไว้


แล้วก็ชูสมุดเล่มนั้น แทบจะทิ่มตาผม


สมุดบันทึก เล่มเล็ก สีน้ำเงินเหมือนเสื้อฮู้ดของเขา


ผมตาค้าง รู้สึกอยากจะเป็นลม


ผมเจอสมุดบันทึกที่หามาทั้งวันแล้ว


แถมมันยังอยู่ในมือของคนสุดท้ายให้โลกที่ผมอยากจะให้อ่านด้วย


ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก มองหน้าเมินโหยวผิงที่นิ่งเหมือนปกติ แต่มีแววประหลาดบางอย่างในตา




“เรามีเรื่องต้องคุยกัน…อู๋เสีย”






+++++++++++++++++++++++++++




ไม่ได้ส่งเดลี่นานมาก แถมภาษายังอาจจะงงๆ

คืออยากลองเขียนแบบนี้ดู ถ้ามันขัดๆ บอกได้นะคะ แถมตอนพิมพ์ยังไม่ค่อยจะมีสติด้วย แฮะๆ

แล้วเหมือนจะมีอาถรรพ์ค่ะ พิมพ์คำสุดท้ายเสร็จปุ๊บ เนตหอดับปั๊บ ใครเล่นของใส่เราาา

เอาเป็นว่า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

[Malangporyim]

โออออ ไม่ได้อ่านฟิคหรือนิยายที่ตัวละครคุยกับคนอ่านมานานมากเลยค่ะ คิดถึงแนวนี้จัง (แต่ออกตัวก่อนว่า ส่วนตัวจริงๆ ปกติไม่ได้ชอบอ่านที่เป็นสไตล์คุยกับคนอ่านงี้เป็นพิเศษ แต่นานๆ อ่านที พอพักนี้ห่างหายไปนานได้กลับมาอ่าน เลยรู้สึกเหมือนได้กลับมาเจอเพื่อนเก่าเลยค่ะ 555)

ทำได้ดีค่ะ การเว้นบรรทัดกับตัดข้อความทำได้สื่ออารมณ์มาก (ไม่นับที่เหมือนตัดข้อความผิดแถวๆ ช่วงทำอาหาร) คือตัดบรรทัดจนลุ้นตามเลย เว้นบรรทัดให้อ่านสะดวกด้วยค่ะ

ที่สำคัญ นายน้อยน่ารัก แอ๊ะๆ (*≧ω≦)

จะมีเฉลยมั้ยน้อว่าเมินโหยวผิงอ่านเจออะไร


ปล. "อันที่จริงผมแทบไม่ได้เดินคือไปไหนมาไหนเลยเถอะ" เดินถือหรือเปล่าคะ?

Spoiler:

[Cathareen]

ชอบตรงที่เหมือนคุยกับเราตอนแรกจังค่ะ 55555
ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนี่แบบ 5555 /ทำมือหยุบหยับใส่นายน้อ--
แอ รู้ได้ไงคะว่าเรากำลังอู้งาน--
นายน้อยจะเขียนอะไรไว้ในนั้นนะ พร่ำเพ้อรำพันสามหน้าหกหน้าถึงเสี่ยวเกอรึเปล่า 555
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[KANAE]

อยากรู้จังว่านายน้อยจะบันทึกอะไร ^^
เสี่ยวเกอ! ถ้าเคลียร์กับนายน้อยจบแล้ว โปรดเผยแพร่แก่เหล่าด้วงตาดำๆด้วยนะคะ *^*
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะค้า

[DarkAki]

555555 ในนั้นมีคำสารภาพรักอยู่สินะนายน้อย

ถึงไม่อยากให้เสี่ยวเกอเห็นอ่ะ

เสี่ยวเกอจะคุยอะไรกะนายน้อยหว่าาาาาาา // ต่อมเผือกทำงานอย่างรุนแรง

[polarzmw]

อยากเห็นความในใจ(?)ข้างในบันทึกเหลือเกินค่ะ~
ทำมือหยุบหยับๆ
อืมมมม แต่เราก็ไม่รีบนะคะนายน้อย
นายน้อยไปเคลียร์กับเสี่ยวเกอตามสบายเลยค่ะ เรารอได้~
ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ

[carrotkun]

แค่เริ่มเรื่องเราก็ชอบแล้วค่ะ พี่อ่านจบเราถึงกับทึ้งหัวตัวเองแล้วเปล่งเสียงออกว่ามา "อ๊าาา ชอบมั่ก!!" (อันนี้เราพูดจริงๆ ทำก็ทำจริงนะคะไม่ได้ใส่ไฟให้ดูอินเลย อินจริงๆ๕๕๕)

เป็นแดรบเบิ้ลที่น่ารักมากๆเลยค่ะแงงงงงงงง////////
นายน้อยน่ารักเกินไปแล้ว ชอบที่เอาไอเดียคุยกับตัวเองไปเรื่อยๆแบบนี้นะคะ เหมือนอู๋เสียถามตัวเองอีกคน(?)ว่าสมุดแม่งอยู่ไหนนะ ไม่สิ อยู่นี่เปล่า ก็ไม่อยู่นี่หว่า คือชอบค่ะแงงงงงงง น่ารักจริงงงงงง

เสี่ยวเกอเองจะบทจะโผล่ก็โผล่มาซะงั้น หลายๆทีเรารู้สึกว่าการเอาตลค.อื่นเข้ามาแจมบางทีก็ดูจงใจเกินไป แต่สำหรับบทนี้นับว่าน่ารักมากเลยค่ะ ดูเหมาะดี๕๕๕๕ อ่านแล้วเห็นภาพตามมากๆเลยค่ะ ยิ่งตอนเสี่ยวเกออ่านสมุด เงยหน้ามองหน้านายแล้วถือสมุดเดินเข้ามาบอกว่าต้องคุยนี่เห็นเป็นภาพสีเลยค่ะโฮๆๆๆ ชอบจริงๆ

ภาษาไม่งงนะคะ กระชับกำลังดีเลยล่ะค่ะ

ชอบที่ตอนจบเองก็จบเบาๆแบบแดรบเบิ้ล ไม่ต้องอธิบายอะไรมากมาย แต่ก็ไม่ได้จบแบบอธิบายละเอียด แค่นี้ก็พอ คือสวยมากค่ะ

[kame_kazuha]

อั่ก ชอบมาก อยากอ่านต่อ

นี่พอถึงประโยคสุดท้ายแล้วตัด ฉับ!! อยากรู้มากว่าจะเคลียกันยังไง