[Drabble] #dmbjdaily (Find) เจ้าหญิงที่ตามหา

[pipitan]

#dmbjdaily 147 days left : Find ของวันที่ 23.03.2015





วันนี้หวังเหมิงมาแปลก

ผมรู้ดีว่า ปกติแล้วเจ้าอดีตลูกจ้าง 600 หยวนคนนี้มันไม่ได้ขยันทำงานสักเท่าไหร่ ทุกครั้งที่เจ้าของร้านอย่างผมเผลอละสายตา เจ้าลูกจ้างคนนี้เป็นต้องหาเรื่องอู้ได้ตลอด

และวิธีอู้แบบเบสิคที่สุดตามสเต็ปหมอนี่ก็มักจะเป็นการแอบเล่นเกมจากคอมพิวเตอร์ของร้าน

ผมดุด่าว่ากล่าว แถมขู่ลดเงินเดือนเขาไปหลายครั้งต่อหลายครั้ง แต่สุดท้ายด้วยผมเองก็เข้าใจถึงสภาพธุรกิจของร้านตัวเองดี จึงต้องยอมทน ปล่อยให้เขาหาความสุขใส่ตัวในยามว่างได้บ้าง โดยไม่พูดอะไรอีก

ทว่า ดูเหมือนนายหวังเหมิงจะเบื่อหน่ายวิถีการทำงาน(?)แบบเดิมๆหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ

วันนี้เลยจัดหนักคิดพัฒนาการอู้ขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง

“เจ้านาย มาเล่นนี่กันเถอะ” จู่ๆหวังเหมิงก็เดินมาหาผมที่เพิ่งกลับจากกินข้าวเที่ยง สองมือถือเครื่องเกมบางอย่างรูปร่างคุ้นตา ผมจ้องมองอย่างพินิจพิเคราะห์อยู่พักนึงก่อนจะถึงบางอ้อว่า นี่มันเครื่องแฟมิคอมที่เคยเล่นสมัยเด็กนี่นา!

“เล่นบ้าอะไร นี่มันเวลาทำงาน” หมอนี่ชักจะลามปามมากไปแล้วนะ

“วันๆมีลูกค้าด้วยหรอเจ้านาย” ถึงจะเป็นความจริง แต่ถ้านายยังไม่อยากถูกลดเงินเดือนกลับเป็น 600 หยวนเท่าเดิมหรือน้อยกว่านั้น ก็ไม่ควรจะตอบแบบนี้รู้ไหม

“เอาน่าเจ้านาย นี่ผมไปได้ไอ้เครื่องนี้จากคนรู้จักมา แต่ทีวีที่ห้องผมเสีย เลยกะมาขอรำลึกความหลังกับทีวีที่นี่แทน” พูดไม่ทันขาดคำ หวังเหมิงก็จัดการต่อสายเจ้าเครื่องแฟมิคอมเข้ากับโทรทัศน์รุ่นหงำหงึกที่สถิตประจำร้านมานาน

ในเมื่อห้ามไม่ทันแต่แรก ผมก็ไม่มีอารมณ์จะไปห้ามต่อ เลยได้แต่นั่งมองหมอนั่นพยายามเสียบตลับเกมเข้าออกอยู่นานสองนานก็ไม่ติดสักที สักพักก็หยิบขึ้นมาใช้ปากเป่าลมใส่ สักพักก็วิ่งไปหยิบยางลบมาถูๆไส้ตลับ ผมเห็นแล้วอดขำไม่ได้ นึกถึงสมัยเด็กที่เคยทำอะไรแบบนั้นอยู่เหมือนกัน

“ติดได้สักที” จากหน้าจอสีฟ้าที่มืดลงค่อยๆปรากฏสีสันอื่นเพิ่มเติม พร้อมเมโลดี้แสนคุ้นเคยที่บรรเลงขึ้น เห็นตาลุงเสื้อแดงเอี๊ยมฟ้าโผล่เข้ามาเดินเล่นในจอ นายหวังเหมิงแม่งไปขุด มาริโo เกมกระโดด กินเห็ด มุดท่อชื่อดังนั่นมาหรอเนี่ย

“เจ้านายมาเล่นด้วยกันสิ จะนั่งหง่าวอยู่แบบนั้นไปทำไม” นี่ตกลงใครเป็นเจ้านายกันแน่ อู๋เสียก่นด่าลูกจ้างอยู่ในใจ แต่ก็ยอมยกตัวจากเก้าอี้ลุกไปนั่งลงหน้าโทรทัศน์ หวังเหมิงยื่นคอนโทรลเลอร์ให้ผมอันนึง แม้จะไม่ได้จับมานานก็พอจำสัมผัสของวัยเด็ก และวิธีบังคับได้อยู่บ้าง

เพราะกดเริ่มเป็นคนที่สอง เลยโดนยัดเยียดให้ใช้ตัวละครตาลุงเสื้อเขียวที่ผมไม่รู้จักชื่อไปโดยปริยาย ไม่ทันไรทั้งลูกจ้างทั้งเจ้าของร้านก็ร่วมอู้กันเต็มขั้นเสียแล้ว

“เชี่ยแม่ง ทำไมฉันกระโดดไม่ผ่านวะ”

“เจ้านาย มัวแต่ชักช้าจะตกจออยู่แล้ว ผมเดินต่อไม่ได้ รีบตามมาเร็วๆ”

“ถ้าไม่รอ ฉันจะหักเงินเดือนแก”

“เจ้านาย เห็ดไหลไปทางนั้นแล้ว รีบกระโดดกินเข้าสิ”

“ม่ายยยย ไอ้ไฟหมุนๆบ้าไรนี่ มันอะไรเนี่ย จะหลบได้ไงฟะ”

“เจ้านาย ทำตายอีกแล้วนะ!”

“ตายก็ตายแล้วไง ก็เล่นใหม่สิวะ”

ไม่อยากยอมรับ แต่เป็นผมเองที่ขนาดเล่นเกมยังเป็นตัวถ่วง ทำเกมโอเวอร์ไปหลายรอบ

ตลอดบ่ายพวกผมทั้งคู่เอาแต่เล่นเกมกันอย่างคร่ำเคร่ง ดีที่ไม่มีลูกค้าหรือใครแวะเวียนเข้ามา ไม่งั้นมาดเถ้าแก่ร้านอย่างผมคงไม่เหลือ

หลังจากกดปุ่มกันจนนิ้วโป้งแทบบวม มุดขึ้นมุดลงท่อ ว่ายไปในน้ำ ปีนขึ้นเมฆ และตะลุยด่านต่างๆมากมาย พวกผมก็ฝ่ามาถึงฉากจบได้ในที่สุด ผมกระโดดแย่งหวังเหมิงจัดการหัวหน้าสัตว์ประหลาดกระดองเขียวได้ แทบลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นตามตัวละคร อย่างน้อยผมก็เป็นคนเคลียร์เกมได้นะ ดูซะหวังเหมิง เจ้านายของแกพึ่งพาได้แค่ไหน

ผมมองดูฉากปิดท้าย ตัวละครทั้งคู่ได้พบกับเจ้าหญิงที่ตามหามานานแสนนานอีกครั้ง ก่อนจะตัดไปที่เครดิตจบเกม จึงได้โอกาสวางมือจากคอนโทรลเลอร์ แล้วบิดตัวไปมาอย่างเกียจคร้าน ปากก็บอกลูกจ้างข้างตัวให้ไปจัดการปิดร้านให้เรียบร้อย

สุดท้ายวันนี้ก็เผลอใช้เวลาไปกับอะไรไร้สาระจนได้ แต่พอลองคิดดูหลักจากนี้คงไม่มีเวลาว่างพอให้ผ่อนคลายได้แบบนี้อีกแล้วล่ะมั้ง พลันเสียงเรียกข้างหลังจากหวังเหมิงจึงช่วยปลุกให้ผมหันกลับไปมองความจริง เขาบอกว่า เขาปิดร้านเสร็จแล้ว ขอตัวกลับก่อน พร้อมไม่วายทิ้งท้ายว่าขอฝากเครื่องเกมไว้ที่ร้านผม วันหลังค่อยเก็บกลับ ผมจะยืมเล่นไปก่อนก็ได้นะ แต่ผมก็จัดการด่ากลับไปแทนว่า คราวหลังจะไม่ให้นายได้อู้แบบนี้อีกแล้ว

ถึงอย่างนั้น พอหมอนั่นจากไป ผมก็แอบเปิดเกมเล่นซ้ำ แต่คราวนี้กลับตายแบบง่อยๆหลายรอบมาก จนผมทนตัวอักษรคำว่า เกมโอเวอร์ ที่โผล่มามากครั้งกว่าเมื่อบ่ายไม่ไหว แทบเขวี้ยงคอนโทรลเลอร์ทิ้ง

เอาเหอะ ผมก็ไม่ได้เล่นไอ้เกมนี้มานานแล้วด้วย ถึงจะฝึกฝนร่างกายและฝีมือในชีวิตจริงมาบ้าง แต่ฝีมือเกมมันไม่เกี่ยวกันนี่

ผมละมือกับสายตาออกจากจอ วันนี้พักผ่อนมามากพอแล้ว พรุ่งนี้ควรกลับสู่ความจริงสักที





แม้ชีวิตจริงคงไม่ต่างจากเกมที่เล่นไปมากนัก





เพราะหลังจากนี้ ผมก็มีคนของผมเองให้ตามกลับมาเช่นกัน
 


 

-------------------------------------------------------

คือนายน้อยจะเคยเล่นมาริโอไหม
ฟิคไร้สาระมากเลย ตามหาเจ้าหญิงพีชค่า

ไม่ได้หมายความว่าอู๋เสียจะไปตามหาเจ้าหญิงนะคะ

ปล.เห็นแถวทวิตดราม่ากัน เราไม่กล้าอัพอะไรไร้สาระเลย แง

[Malangporyim]

ฮืออออออออออออออออออออออ นายน้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขนาดเล่นเกมยังถ่วง ขอบจอ ฟฟฟฟฟฟฟ อ่านแล้วมันน่าทำแฟนอาร์ตแท้หนอ แง

อย่างน้อยนายน้อยก็เคลียร์เกมได้นะคะ (หรือฝีมือหวังเหมิงนำ? ใช่แน่ๆ พอกลับมาเล่นเองก็ง่อย) ฮือ เก่งกว่าเราอีกกก เราเล่นไปสองสามด่านก็ยอมแพ้ละไม่ว่าจะมาริโอภาคไหน

พออ่านถึงตอนท้ายแล้วหน้าเสี่ยวฮัวลอยมา "อยู่กับฉัน นายต้องไปตามหาเจ้าหญิงเอง" เสร็จแล้วก็ประเคนรถประเคนเงินให้ 555

เป็นฟิคที่ดักแก่มากค่ะปปต.ซัง 5555 ตอนอ่านนี่คิดจริงๆนะเนี่ย ว่าคนที่เขียนฟิคเครื่องเกมแฟมิคอมนี่ต้องอายุเท่าไหร่กันนะ แง 5555

ปล. ก้นด่าค่ะ สะกดงี้ค่ะ → ก่นด่า

[Cathareen]

อ๊ายยยย 555555555555 น่ารักมากเลยค่ะะะะะ
นายน้อยนี่ขนาดฝีมือการเล่นเกมส์ก็ไม่เอาไหน--
แถมตอนหวังเหมิงกลับไปแล้วยังแอบมาเล่นเองด้วยนะ 555
ชอบค่ะ มาริเหมิงกับลูอิจิอู๋ (ถ้าจำไม่ผิดตัวเขียวจะชื่อลูอิจีหรืออะไรนี่แหละมั้งคะ ถ้าจำไม่ผิดนะคะ 5555)
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[DarkAki]

55555555 นายน้อยมาเล่นเกมที่บ้านเค้ามั๊ย

เดี๋ยวเค้าสอนให้นายน้อยเก่งขั้นเทพเลย

นายน้อยโวยวายได้น่ารักดีนะ คึคึ

ถ้าเสี่ยวเกอกลับมาแล้วก็ชวนเล่มเกมด้วยกันนะนายน้อย

[carrotkun]

แฟมิคอมคืออะไรอะคะ เกิดไม่ทันอะค่ะ /หลบตา/ (แต่เราไม่ทันได้เล่นจริงๆนะ!!! ไม่เคยเล่นเลยจริงๆ ...ทันแค่เพลย์1....)

แดรบเบิ้ลน่ารักมากๆเลยค่ะ ฮืออออ เป็นแดรบเบิ้ลเบาๆอ่านแล้วรู้สึกชิลๆสบายๆดีจังเลย(หรือเพราะมีหวังเหมิงอยู่ด้วยกันนะคะ๕๕๕๕)
ภาษาเบาๆแต่สวยดีอ่านง่ายมากเลยค่ะ ชอบๆ
ตอนแรกแอบคิดว่าไปตามเจ้าหญิงจางหรือเปล่าเหมือนคุณปอยิ้มเลยค่ะ๕๕๕ (แต่เราไม่ได้คิดถึงที่น้องฮัวพูดขนาดนั้น๕๕๕๕ /แอบอ่านเม้นท์ตอนเลื่อนกระทู้)
ปิดท้ายได้ดูกุ๊กกิ๊กโชโจสมเป็นนายน้อย(?)มากค่ะ แบบแอบน่ารักว่าฉันก็มีคนที่ต้องตามหาเหมือนกัน ฮึ่ยยยย นายน้อยยยย นายหาคนเดียวจะหาเจอปะเนี่ย ขนาดเจ้าหญิงพีซยังต้องมีหวังเหมิงช่วยเลย ฟฟฟฟฟฟ