#dmbjonly [OS] Cry 149 Day(s) Left

by **anurakbeer** Sat 21 Mar 2015, 21:31

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง กองทัพอเมริกันเผชิญกับความสูญเสียอย่างหนัก กระทั่งครอบครัวหนึ่งของตระกูลไรอัน ต้องสูญเสียบุตรชายไปแล้วถึงสามคน จนเหลือแต่เพียงพลทหาร เจมส์ ไรอัน ซึ่งเป็นลูกชายคนสุดท้องคนเดียว ที่ตกอยู่ในแนวข้าศึกโดยไม่ทราบชะตากรรม

เสมียนผู้พิมพ์จดหมายแสดงความเสียใจต่อครอบครัวผู้สูญเสียรับรู้เหตุการณ์นี้ จึงได้รายงานต่อผู้บังคับบัญชา จนผู้บังคับบัญชาตัดสินใจแต่งตั้งหน่วยเฉพาะกิจขึ้น เพื่อตามหาและพาพลหทารไรอัน กลับบ้านอย่างปลอดภัย

ภารกิจดังกล่าว นำโดยร้อยเอกมิลเลอร์ และทหารในสังกัดอีก 7 คน ผจญกับอุปสรรคต่างๆ นานา ท้ายที่สุดก็พาพลทหารไรอันกลับบ้านสำเร็จ แต่ก็ต้องเผชิญกับความสูญเสียอย่างแสนสาหัส

นี่เป็นหนังโปรดเรื่องหนึ่งของผม นอกจากฉากสงครามที่สมจริงแล้ว ความทุ่มเท เสียสละ เห็นภารกิจและส่วนรวมเป็นที่หนึ่ง และน้ำใจของชายชาตินักรบ ที่จะไม่ทิ้งผู้ใดไว้เบื้องหลัง

ฉากจบของเรื่อง เป็นภาพพลทหารไรอันในวัยไม้ใกล้ฝั่ง พร้อมทั้งภรรยาและลูกหลาน ยืนอยู่หน้าหลุมศพเหล่าวีรบุรุษสงครามแห่งกองทัพสหรัฐ อยู่หน้าหลุมศพของผู้กองมิลเลอร์ ผู้พาเขากลับมาจากสมรภูมิเดือดอย่างปลอดภัย เพื่อบอกกับผู้เสียสละตนเองเพื่อเขาว่า

"ผมได้ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า ตามที่รับปากกับผู้กองแล้ว"

ทุกครั้งที่ถึงฉากนี้ ผมก็จะน้ำตานอง เฉกเช่นกับพลทหารไรอันผู้ชราในจอ...

แม้เขาไม่เคยบอก ผมก็ไม่เคยรับปาก แต่เมื่อถึงเวลาที่ประตูเปิดออก ผมจะบอกกับปากตัวเอง บอกกับตัวเขาเป็นๆ ว่าผมได้ใช้สิบปีอย่างคุ้มค่า ความเสียสละของเขา ไม่เสียเปล่าอย่างแน่นอน

เขาคงไม่เชื่อทันทีหรอก

เราคงมีเรื่องต้องอัพเดทกันอีกยาว

อีก 149 วัน

Talk
เกิดจากไถแท็ก #บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน ในทวิตเตอร์ไปเรื่อยๆ แล้ววรรคทองนี้มันเข้าตา
"ใช้หนึ่งชีวิตของฉัน แลกกับสิบปีอันไร้เดียงสาของนาย" หน้าหนังเรื่องนี้ก็ลอยขึ้นมา

ความจริงคือผมไม่เคยแปลประโยคนี้เอง เพราะมันไม่เคยปรากฏอยู่ในเล่มออฟฟิเชี่ยล ก็ถือโอกาสใส่ไว้ตรงนี้เลยละกันนะครับ

สิบปีก่อน อู๋เสียยังเทียนเจิน
สิบปีหลัง อู๋เสียนอกจากไม่เทียนเจินแล้ว ยังเอวเดาะง่ายด้วยนะครัช

#ร้องไห้หนักมาก... ไหมล่ะเสี่ยวเกอ

ขอบคุณข้อมูลเรื่อง Saving Private Ryan จาก วิกิพีเดีย