[OS] Sugar [หย่างเสีย]

by **Koume** Mon 09 Mar 2015, 12:36

[OS] Sugar [หย่างเสีย]

อย่าถามว่าทำไมยังกล้ามาต่อ...
ต่อจากฟิคเพ้อ Guiltyค่ะ กาวมาก อย่าไปถามหาสาระอะไรเลยนะ(....)

--------

พอถึงช่วงหน้าหนาวทีไร เจ็ดในสิบคนต้องเป็นหวัดกันสักรอบ แสดงให้เห็นความแข็งแกร่งของเชื้อโรคที่มีเหนือพวกมนุษย์โลกในทุกๆปี นับเป็นเรื่องน่าเศร้าอย่างมาก
หิมะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ อึดใจเดียวหน้าบ้านก็มีแต่สีขาวโพลนเหมือนทะเลนุ่น

"เหลาหย่าง ...เสี่ยวเสียเจ็บคอ"

อดีตเพื่อนที่โดนย่อส่วนกลายเป็นเด็กชายอายุไม่กี่สิบขวบเดินเตาะแตะเข้าทางด้านหลัง เอื้อมมือมากระตุกชายเสื้อเขาถี่รัว แก้มยุ้ยๆเหมือนหมั่นโถวทั้งสองข้างขึ้นสีชมพูระเรื่อตามอุณหภูมิไข้ เซี่ยจื่อหยางขมวดคิ้ว นั่งลงคุกเข่าเอามือแนบผิวร้อนผ่าวของเด็กตรงหน้า

"บอกให้เรียกพี่จื่อหยางไง"

ยังอดพูดขัดไม่ได้ เหลาหย่างถอนหายใจ เด็กชายอู๋เสียถอดนิสัยตามต้นฉบับไม่มีผิดเพี้ยน ทั้งดื้อทั้งซน แม้จะลืมไปบ้างแต่เขายังจำเรื่องสมัยก่อนได้ ตอนพวกเขายังเด็ก เหล่าอู๋แม่งทำตัวสมชื่อมันเป๊ะ เป็นปีศาจน้อยประจำบ้าน ไท่จื่อชี้อะไรต้องได้อย่างนั้น

เขาไม่เคยเลี้ยงเด็ก ช่วงแรกๆยอมรับว่าตกใจมาก อาจเพราะเผลอคิดเรื่องนี้มากไปหน่อย ...โอเค ไม่หน่อย มันมากพอที่พลังจากต้นสำริดจะสร้างคนให้เขา ช่วงนั้นเขาสับสน แต่พอคุ้นเคยกับเพื่อนในร่างเด็กก็ค่อยๆชินไปเอง เด็กๆน่ะป่วยง่าย ต้องดูกันเป็นพิเศษ อากาศหนาวจัดแบบนี้จะทนยังไงไหว

เมื่อวัดอุณหภูมิจนแน่ใจแล้วว่าแม่งไข้แดกแน่นอน เหลาหย่างทำท่าจะปล่อยมือออก แต่โดนอีกฝ่ายจับเอาไว้แทน

เสี่ยวเสียเอาแก้มแนบกับฝ่ามือเขาอย่างออดอ้อน สัมผัสถึงอุณหภูมิที่ต่างกันชัดเจน เซี่ยจื่อหยางเห็นแบบนี้แล้วก็คิดว่าอย่างน้อยเหล่าอู๋ตอนเด็กก็น่ารักดี

ดวงตากลมๆของเด็กชายมองใสซื่อ พูดเสียงเจื้อยแจ้ว

"ลุงเหลาหย่าง เสี่ยวเสียหิวแล้ว"

"...."

เด็กเวร

เซี่ยจื่อหยางจำไม่ได้ว่าตอนนั้นตัวเองคิดอะไรอยู่ ทำไมเขาถึงจินตนาการเรื่องเพื่อนสมัยเด็ก ได้แต่สับสนและหงุดหงิดกับตัวเอง เรื่องมันผ่านเลยมาถึงจุดนี้แล้ว เขาเปลี่ยนไม่ได้อีก ทำไมถึงยังคิดจะคว้าอดีตที่ไม่มีวันแก้ไข

เวลานั้นมีแค่ก้นกรองบุหรี่ที่ค่อยๆลุกไหม้ เศษขี้เถ้าร่วงลงไปเรื่อยๆ

แล้วถ้าเขา 'แก้' ตัวตนในอดีตได้ล่ะ

เหลาหย่างนั่งอยู่ข้างเตียง คอยคุมประพฤกติ หลังจากพยายามเกลี้ยกล่อมแกมบังคับให้เสี่ยวเสียเข้านอนพักดีๆ บรรพบุรุษน้อยยังคงงอแง ดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ผ้าห่ม แม้จะบอกว่าเจ็บคอก็ยังอ้อนขอขนม น่าตีให้ก้นลายมาก

"ลุงเหลาหย่างใจร้าย..." ยังคงแว่วเสียงประท้วงลอยตามลม สิ่งที่เขาทำคือเอาหูไปนาตาไปไร่ซะ เบลอคำร้องโดยสิ้นเชิง

ดิ้นขลุกขลักไปสักพักก็เริ่มหมดแรง ได้ยินเสียงกรนเบาๆเป็นสัญญาณว่าเสี่ยวเสียหลับไปแล้ว เด็กชายซุกตัวในผ้าห่ม พิษไข้รุมเร้าหนัก จนสองแก้มและริมฝีปากเล็กๆขึ้นสีแดงฉ่ำราวกับเคลือบด้วยน้ำตาล

เขาได้แต่มองใบหน้าที่ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยตรงหน้า ไล่ปลายนิ้วไปตามโครงใบหน้า ผ่านข้างแก้มและหยุดลงบนปากที่อ้าออกน้อยๆ

นั่นเพราะเขาไม่ใช่ตัวจริง อู๋เสียตรงหน้าเขาก็ไม่ใช่ตัวจริง

เซี่ยจื่อหยางฉีกยิ้ม ถ้าเขาจะ'แก้ไข'อดีต คงไม่เป็นไรใช่ไหม?

เด็กชายอู๋เสียนอนหลับตาด้วยพิษไข้ พยายามม้วนร่างเล็กๆอยู่ใต้ผ้าห่มหนา จมลงไปในความฝันอันน่าหงุดหงิด ขมวดคิ้วมุ่นตอนที่โดนใครบางคนแกล้งลูบไปตามแขนขา ขดตัวหนียังไงก็ไม่พ้น เด็กน้อยตัวนุ่มนิ่ม สองแก้มแดงระเรื่อ เหยื่อที่ยังไม่รู้สึกตัว

เรื่องต่อจากนี้เป็นเพียงวิธีลดไข้เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องสนใจแต่ประการใด

--------------

ยังสั้นเป็นดุ้นเหลาหย่าง

ใครทักว่าโม่ยคะ ไม่มี๊ นี่เป็นแค่ฟิคแสดงพัฒนาการเด็ก เรื่องราวมิตรภาพต่างวัย ไม่ใช่ฟิคต้อยแต่อย่างใด~

by **demidream** Mon 09 Mar 2015, 13:48

MORE!!!
เอามาอีกข่าาา โฮววววววว เอามา เอามาาา หนูสงสัยจีๆว่าวิธีลดไข้เป็นยังไงง /ดิ้น
คุณต้อยอุเมะเขียนอกสิค้าา เขียน เขียนเนาะ เขียน เขียน /พอว่อย
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง /วิ่งไปเปิดโฟโต้ชอปอย่างดุร้าย
ข่นบ๊ะ!

by **KANAE** Mon 09 Mar 2015, 21:49

วิธีลดไข้อย่างน้อยต้องใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัว...แต่เหล่าหยางคงไม่ใช้ผ้า
ดูจากท่าทางแล้วอาจจะใช้เนื้อแนบเนื้อเพื่อให้น้ำ(เหงื่อ)ออกมา
ถ้าไม่ว่าอะไร แต่งฉากวิธีลดไข้เพิ่มให้หน่อยได้มั้ยค่ะ (*^*)//ปิ้งๆ