[OS] #dmbjdaily (Bathroom) Home [ผิงเสีย]

[feyralin]

[OS] #dmbjdaily (Bathroom) Home [ผิงเสีย]


วันนี้ก็ยังไม่มีโม่ยมาเสิร์ฟ แต่จะอ่านกันใช่มั้ยคะ../ร้องไห้ใส่

---


วันนี้อู๋เสียก็ร้องไห้อีกแล้ว

จางฉี่หลิงถอนหายใจ ขณะลุกเดินจากโซฟาห้องนั่งเล่น ไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท

พักหลังมานี้ อีกฝ่ายมักจะหาที่หลบมุมร้องไห้คนเดียวอยู่เสมอ บ่อยครั้งที่เขาตามไปเจอ ใช้สายตาแทนคำถาม ว่า 'ทำไม?' มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่ได้คำตอบกลับมา


"ฉัน..ช่วงนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากเกินไป มากจนคิดว่าบางทีเรื่องทั้งหมดนี่จะเป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆ พอตื่นมาก็จะหายไป..แม้แต่นาย.."


ได้ฟังดังนั้น จางฉี่หลิงได้แต่นิ่งเงียบไป เขาไม่ใช่คนที่เก่งกาจด้านการต่อบทสนทนานัก จะให้ปลอบใจใครยิ่งไม่ถนัด แม้อีกฝ่ายจะเป็นอู๋เสีย คนที่เรียกได้ว่ามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันที่สุดในตอนนี้ เขาก็ยังคิดถ้อยคำใดๆไม่ออกสักคำ

ดังนั้น สิ่งที่พอทำได้ คือการคอยอยู่ข้างๆ แสดงให้เห็นว่าเขาจะไม่จากไปไหนอีกแล้ว

แต่แค่นั้นดูเหมือนว่าจะไม่เพียงพอ


เสียงร้องไห้ยังคงดังลอดออกมา แทรกด้วยเสียงน้ำจากฝักบัวที่อีกฝ่ายคงจงใจเปิดไว้เพื่อกลบเกลื่อน ซึ่งเห็นชัดๆว่าไม่เป็นผลสักนิด

คราวนี้จางฉี่หลิงตัดสินใจแน่วแน่

เขาจะเลิกอดทนแล้ว


ลูกบิดประตูห้องน้ำ เทียบกับกลไกสุสาน ก็เหมือนหักไม้จิ้มฟันด้วยมือเปล่า แทบไม่ต้องออกแรง ปราการหนึ่งเดียวที่ขวางกั้นเขากับคนในนั้นเอาไว้ก็พังทลายลง

“...”

อู๋เสียกำลังร้องไห้อยู่อย่างที่คิด อีกฝ่ายทำหน้าตื่นตะลึงที่เห็นเขาพังประตูเข้ามา จากนั้นเปลี่ยนเป็นลนลานเช็ดน้ำตา ถึงกับยื่นหัวเข้าไปใต้ฝักบัวเพื่อซ่อนร่องรอยบนใบหน้า แต่ให้ตาย..หมอนั่นคิดว่าเขางี่เง่าได้ถึงระดับไหนกัน?

จางฉี่หลิงก้าวฉับๆ รวดเดียวก็ปราดเข้าไปประชิดร่างคนที่กำลังลุกลี้ลุกลนได้ พอลากคนที่ยืนแช่อยู่ใต้ฝักบัวออกมาแล้ว ก็ถอดเสื้อฮู้ดของตนเองออกห่มคลุมให้ อู๋เสียเอาแต่ก้มหน้าหลบไม่หยุด ดิ้นยุกยิกจะให้หลุดจากอ้อมแขน

“หยุดก่อน มองฉัน” ถึงจะเป็นเขาคนนี้ แต่ความอดทนที่มีก็ถึงขีดจำกัดได้เหมือนกัน สองนิ้วยาวเป็นพิเศษยื่นออกไป ล็อกใต้คางของอีกฝ่ายไว้ให้เงยหน้าขึ้นสบตากันตรงๆ

“นายมีอะไรที่ต้องกังวลอีก ถ้าเป็นเรื่องเมื่อตอนนั้น นายยังไม่เห็นชัดเจนอีกเหรอ ว่าฉันไม่มีทางจะหนีหายไปไหนอีกแล้ว” สองตาแดงช้ำ จนเขาอดจะเอื้อมมือไปเช็ดให้เบาๆไม่ได้ ไม่คาดว่าการกระทำของตนจะทำให้คนที่น้ำตาเพิ่งหยุดไหล เกิดบ่อน้ำตาตื้นขึ้นมาอีก

“ไม่ใช่..ไม่ใช่นายไม่ไปไหน แต่เพราะนายไม่มีที่ไปแล้วต่างหาก ทั้งภาระหน้าที่ของนาย ที่ยืนของนายในฐานะจางฉี่หลิงแห่งสกุลจาง ฉันเป็นทำลายมันลงไปหมด เพราะงั้นนายเลยจำใจต้องอยู่กับฉันเพราะไม่มีที่ไหนให้ไปแล้วต่างหากล่ะ”

พูดแล้วก็สะอื้นฮักให้คนมองปวดใจ จางฉี่หลิงพยายามจะรั้งร่างสั่นเทาเข้ามาในอ้อมกอด แต่อู๋เสียกลับขืนตัวเองไว้ เอาแต่ส่ายหน้าอย่างไม่ยินยอม



"ทุกสิ่งเหล่านี้สิ้นสุดลงแล้ว ฉันทบทวนดูความเชื่อมโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย"

จางฉี่หลิงตัดสินใจพูดประโยคเดิม โดยละคำว่า ‘นายเป็นคนทำให้มันสิ้นสุดลงเอง’ ออกไป เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะโทษตัวเองเรื่องที่ตัดทางไปต่อของเขาอีก


ที่จริงแล้ว เขาไม่เคยบอกออกไปก็จริง แต่ถึงแม้ว่าอู๋เสียจะไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย สิบปีถัดมานี้ เขาก็ตัดสินใจจะจบเรื่องทั้งหมดนี้ด้วยตัวเองอยู่แล้ว ในฐานะจางฉี่หลิงคนสุดท้าย ทั้งนี้ทั้งนั้น..ก็เพื่อเป้าหมายสำคัญเพียงหนึ่งเดียว


"อู๋เสีย..จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน มีแต่นาย แค่นาย ที่เป็นสถานที่ๆฉันจะกลับมา ไม่ว่าจะหลงหายไปไหนสักกี่ปีก็ตาม..” เขาเว้นวรรค จับจ้องใบหน้าอีกฝ่ายนิ่งนาน แล้วเอ่ยออกมา อย่างช้าๆและชัดเจน


“กลับมาบ้าน..ที่มีนายรออยู่”


หมดคำ คราวนี้อีกฝ่ายจึงยอมทิ้งตัวลงกับไหล่ของเขา ร้องไห้โฮออกมาสุดเสียง ยาวนาน ราวกับจะถ่ายทอดความอัดอั้นตลอดสิบปี

ไม่รู้ทำไม เสียงร้องไห้ครั้งนี้กลับฟังคล้ายเจือกระแสโล่งใจอยู่หลายส่วน ไม่ได้ทำให้ปวดแปลบในอกเหมือนทุกที จางฉี่หลิงจึงมิได้คิดห้ามปรามอีก เพียงลูบปลอบเบาๆเท่านั้น


เขาไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยิน ใบหน้าอาบน้ำตาของอู๋เสีย เสียงร้องไห้ของอู๋เสีย ไม่ว่าอย่างไหน ไม่ว่าที่ไหน ก็ไม่อยาก

เขาอยากให้ทุกๆแห่งในสถานที่นี้ เต็มไปด้วยความสุข

ถ้ามันจะมีร่องรอยของความโศกเศร้าให้จดจำ เขาจะเป็นคนเขียนความสุขทับซ้ำลงไปเอง


สถานที่ๆโอบกอดความสุขไว้ แม้ว่าข้างนอกจะต้องออกไปพบเจอสิ่งเลวร้ายแค่ไหน

นี่คือสิ่งที่เรียกว่า ‘บ้าน’ ไม่ใช่เหรอ


162 days left


---
END
---


เข็นออกมาจนได้ /ฟีบ O<-<

จะเห็นว่าเราไม่ค่อยกล้าเขียนช่วงหลังสิบปีเท่าไหร่ เพราะไม่กล้าคาดเดาตอนจบน่ะค่ะ

เอาอย่างสุดๆเลยคือ กลัวจะเป็นแบดเอนด์ซะเยอะ ดูจากความโทรลของประมุข /ล้มโต๊ะ
กลัวว่าถ้าเขียนมุ้งมิ้งลัลล้าไปแล้ว เกิดมันจบแบบไม่สุข คือความฝันพังทลายอ่ะค่ะ ม่ายยยยยยยยยยยย โฮฮฮฮฮฮ แงงงงงงงงงงงงง /ร้องไห้โฮตามนายน้อยไป


/me วนเวียนอยู่ในรูทอันคัต
เจอกันถังกาวหน้าค่ะ

[KANAE]

ขอบคุณที่แต่งให้อ่านมากๆค่ะ

มั่นใจในตัวเองหน่อยอู๋เสีย!!
นายน้อยเป็นคนพานายเมินกลับมาเองไม่ใช่เหรอคะ
ถ้านายเมินไม่อยากอยู่กับนายน้อยเค้าคงไม่บอกให้รอเค้าก่อนสิบปีหรอกค่ะ
นายน้อยก็รู้ว่านายเมินคนนี้เป็นมือวางหายตัวไปอันดับหนึ่งของโลก
".... ฉันทบทวนดูความเชื่อมโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย"
มีหลักฐานพร้อมด้วงนับไม่ถ้วนเป็นพยาน จางฉี่หลิงรักและอยากอยู่กับนายนะคะ!เค้ามีแค่นายน้อยคนเดียวววว
เพราะฉะนั้นนายน้อยอย่าร้องไห้เลยนะคะ ทั้งด้วงทั้งนายเมินเห็นแล้วใจหายยยย

สุดท้ายมอบเพลงนี่ให้นายเมินมอบให้นายน้อยค่ะ
"ว่าฉันรักเธอคนเดียว ไม่เหลือเศษเสี้ยวให้ใคร
ให้เธอหมดหัวใจรับไปได้เลยนะเธอ จะขอรักเธอคนเดียว
ไม่ขอเกี่ยวข้องใครๆ รักเธอสุดหัวใจ
รักเธอ รักเธอ คนเดียว~~"

Cr. เพลง'รักเธอคนเดียว' - taxi #เพลงบ่งบอกอายุเหลือเกินนน

ปล.รักนายน้อยมากกกกกค่ะ

[Malangporyim]

"ทุกสิ่งเหล่านี้สิ้นสุดลงแล้ว ฉันทบทวนดูความเชื่อมโยงของฉันกับโลกใบนี้ ดูเหมือนเท่าที่เจอ ก็มีแต่นาย"

ฮวากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ประโยคอฟช.ที่ส่งผลสะเทือนทั้งหัวใจเรา ฟิคนี้เอามารีรันอีกทีได้ดีมากเลยค่ะ โอ๊ย อ่านไปน้ำตาไหล น้ำลายหก สาดกระจาย สมองไหล กำเดาหยดไป (เยอะแล้วเยอะ)

ฮืออออออออออออ ซึ้งมากเลยค่ะ จางฉี่หลิงหล่อมาก /ตะกุยๆๆๆ

“หยุดก่อน มองฉัน”

ชอบท่อนนี้ๆๆๆๆ ฟด่กสาด่สาฟ่ดสาฟ่่ดกหสด่สหา เท่มากๆ หล่อโค่ดดดดดด

ฮือๆ จุดนี้เหมือนเป็นอะไรที่คาใจเนอะ ว่าต่อให้ไม่จบแบดเอนด์มาอยู่ด้วย กัน แล้วจางฉี่หลิงจะเหลืออะไรต่อไป (สงสัยแบบเดียวกับฟิคทั้งหลายแหล่ที่ด้วง L. ทิ้งคำถามข้อนี้ไว้ในใจเรา) พอได้อ่านฟิคคุณหลินแล้วเหมือนได้คำตอบในรูปแบบหนึ่งเลยค่ะ

สิ่งที่เหลือที่เขาทำได้ คือมาอยู่เคียงข้างนายน้อย ทำบ้านให้เป็นบ้าน ไม่ใช่แค่นายน้อยเป็นบ้านให้เสี่ยวเกอ แต่เสี่ยวเกอก็เป็นบ้านให้กับนายน้อยด้วย ความสัมพันธ์ที่มีทั้งมอบให้ทั้งได้รับนี่มัน...ฮึ่ย อบอุ่นหัวใจสุดๆ เลยค่ะ ชอบมว้ากกกกกกก T[]T

เอาอีกๆๆๆ

[DarkAki]

งื้อออออออ นายน้อยขาาาาาา

เห็นน้ำตานายน้อยแล้วด้วงคนนี้หัวใจแทบสลาย

คิดอะไรมากไปแล้วววววว

ในเมื่อเสี่ยวเกอกลับมาหานายน้อยแล้ว ก็มีความสุขเยอะๆเข้าไว้สิคะ

ให้สมกับที่รอมา 10 ปี เราต้องเอาความสุขคืนมา

เสี่ยวเกอก็ต้องดูแลนายน้อยให้ดี แล้วอย่าหายไปไหนอีกนะ

ไม่งั้นด้วงจะร่วมมือกับนายน้อยจับฝังชิบติดตามตัว หึหึหึ

โอ๊ยยยยยย กาวค่ะกาววววว

ในที่สุดจางฉี่หลิงก็รู้ตัวซักทีว่ามี 'บ้าน' ให้กลับและคิดถึง

นอนแช่ถังกาวรอนะคะ ><

[Cathareen]

กรีีดดด TTwTT /น้ำตาไหลตามนายน้อย
ชอบท่อนนี้มากๆค่ะ

นายเมินผู้มุ่งมั่นและคำพูดหล่อๆดีงามมมมมมม
เข้าใจเลยค่ะ ที่ว่าถ้าแต่งมีความสุขไปแต่จริงๆดันจบออกมาแบบ......
คือจะเสียใจมาก แงงงงงงงงงงงงงงงง
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[polarzmw]

ฮืออออออ
นายน้อยสามอย่าคิดมากกกกกก
นายไปพานายเมินกลับมาได้แล้วน้า
ตอนนี้นายได้อยู่ด้วยกันแล้ว
นั่นคือปัจจุบัน คือสิ่งที่สำคัญที่สุดน้า
โอ๋เอ๋ๆนายน้อย
//จะรออยู่ในก้นถังกาวค่ะ
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ