[OS] #DMBJdaily (HBD to Wuxie) Friend [no pairing]

[28016]

[OS] #DMBJdaily (HBD to Wuxie) Friend [no pairing]

**ใครยังอ่านเล่มสิบไม่จบแนะนำว่าอย่าพึ่งอ่านเรื่องนี้นะคะ**

-----------------------------------------


วันขึ้นสิบห้าค่ำเดือนแรกนับตามแบบจันทรคติ สำหรับชาวจีนนั้นถือเอาเป็นวันเทศกาลหยวนเซียว ในเมืองจะเต็มไปด้วยผู้คนคับคั่ง โคมไฟที่ถูกประดับประดาอยู่สองข้างทาง อีกทั้งยังมีการละเล่นและการแสดงต่างๆมากมาย


...แต่ทั้งหมดนั่นไม่ได้อยู่ในความสนใจของผม...



เสียงโหวกเหวกครึกครื้นดังเล็ดลอดเข้ามาจากภายนอก สภาพในบ้านก็ไม่ต่างกันนัก ทั้งนายอ้วนและเสี่ยวฮัวที่อยู่ๆก็พร้อมใจกันมาทำธุระที่หังโจว ครั้นจะปล่อยสหายให้ไปเผชิญกับความยากลำบากโดยไม่ต้อนรับขับสู้ก็เห็นจะไม่ดี สุดท้ายทั้งคู่ก็ลงเอยด้วยการค้างที่บ้านของผม

ในตอนแรกนายอ้วนจะลากผมไปร่วมงานเทศกาลให้ได้ แต่โดนผมแย้งไปว่าช่วงนี้อากาศยังค่อนข้างเย็นไม่อยากออกจากบ้าน เสี่ยวฮัวก็เห็นดีเห็นงามด้วยจึงรอดตัวไป หลังจากนั่งฟังนายอ้วนบ่นเรื่องความไม่สมเป็นลูกผู้ชายแค่อากาศหนาวก็กลัวยาวไปเรื่องอื่นเรื่อยเปื่อยตามประสา สุดท้ายก็จบด้วยการซุกตัวด้วยกันอยู่หน้าทีวี


แม้จะผิดแผนไปสักหน่อยจากตอนแรกที่ตั้งใจจะฉลองเงียบๆ  ปิดท้ายด้วยทังหยวน*สักถ้วยเป็นอันจบพิธี แต่อย่างนี้ก็ไม่เลวเท่าไหร่ ยิ่งได้นายอ้วนที่พูดได้น้ำไหลไฟดับกับเสี่ยวฮัวที่ชอบปล่อยมุกแปลกๆก็ช่วยสร้างสีสันให้บ้านไม่เงียบจนเกินไปนัก

ตกดึกพวกผมก็ล้อมวงกันพร้อมทังหยวนคนละถ้วย ไม่นับนายอ้วนที่ขอเบิ้ลไปกี่ถ้วยแล้วก็ไม่อาจทราบ นายอ้วนชมเปาะไม่ขาดปากว่าขนมอร่อยมากจนเห็นแววจะได้ขึ้นแท่นลูกรักของม๊าอยู่รำไร ส่วนป๊ากำลังคุยกับเสี่ยวฮัวอย่างออกรส ทิ้งให้ผมเป็นหมาหัวเน่าอยู่กลางวง จะโวยวายออกไปก็ไม่เหมาะ สุดท้ายจึงได้แต่นั่งละเลียดขนมไปพลางๆ

ทานขนมเสร็จพวกผมจึงแยกกลับไปขลุกกันอยู่หน้าทีวีที่ปิดเรียบร้อย จมอยู่กับความคิดของตนเอง ปล่อยให้ความเงียบครอบงำอยู่ครู่ใหญ่ บรรยากาศค่อนข้างอึดอัด


“วันนี้พวกนายมาทำอะไรกันแน่ คงไม่ใช่ธุระธรรมดาๆหรอกใช่มั้ย” ผมเป็นผู้เริ่มเปิดบทสนทนา
“เดี๋ยวนี้ทันคนขึ้นนะนายน้อยสาม” เสี่ยวฮัวหันมาส่งยิ้มให้ผม “แล้วคิดว่าพวกฉันมาทำอะไรล่ะ”
ผมมองหน้าเขา ไม่ได้พูดอะไรออกไป “เทียนเจิน ไอ้ข้อความที่นายส่งมานั่นมันหมายความว่ายังไง”
“หมายความตามนั้น ที่ผ่านมาฉันทำให้พวกนายเข้ามาพัวพันกับเรื่องต่างๆมากเกินไปแล้ว ครั้งนี้ฉันจะไปเอง ขอพวกนายจงอย่ามายุ่ง”

เสี่ยวฮัวจ้องหน้าผม ถอนหายใจออกมายาวเหยียด “อาเฮีย คิดว่าฉันเป็นเด็กอมมือหรือไงที่ทำทุกอย่างตามที่นายสั่งมา ฉันจะบอกเอาไว้ นายไม่มีทางบังคับฉันได้ นี่คือสิ่งที่ฉันเลือกเอง”
“รู้จักกันมาก็หลายปี คิดว่าเสี่ยอ้วนจะปล่อยให้นายขึ้นฉางไป๋ซานไปหาน้องเสี่ยวเกอคนเดียว แล้วฮุบสมบัติไว้เองทั้งหมดหรือ ฮึ!”

“ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้งพวกนายก็รู้..” “รู้ว่าอะไร? นายน้อยสาม ฉันจะบอกอะไรให้ คนอย่างพวกเราทุกครั้งที่ลงดินก็เหมือนกับการก้าวขาข้างหนึ่งลงนรกไปแล้ว ความตายก็เหมือนกับคนรู้จัก ไม่ใช่เรื่องที่นายต้องเอามาคิดมาก”
นายอ้วนตบบ่าผม พูดขึ้นว่า “ตามที่คุณชายเซี่ยบอกนั่นล่ะ คนอย่างเราๆจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ถึงไม่ได้ตายด้วยกับดักสุสานก็อาจตายเพราะไปมีเรื่องขัดผลประโยชน์กับชาวบ้านด้วยซ้ำ เทียนเจิน ต่อให้เกิดอะไรขึ้นมันไม่ใช่ความผิดของนาย นี่คือสิ่งที่พวกเราตัดสินใจมาดีแล้ว จะไม่มีคำว่าเสียดายหรือหันหลังกลับแน่นอน”


ผมมองหน้าพวกเขา เกิดอาการพูดไม่ออกขึ้นมา ถ้อยคำเหล่านี้หากได้ฟังก็คงยากจะเชื่อ จะมีใครที่ไหนยอมเอาชีวิตตนเองมาเสี่ยงเช่นนี้ ยิ่งสำหรับคนอย่างพวกเรา ทุกอย่างขับเคลื่อนด้วยผลประโยชน์และเงินทอง ไม่มีมิตรแท้หรือศัตรูที่ยั่งยืน ยามเช้าคุยกันฉันมิตร ตกค่ำหันปืนใส่กัน แต่ผมรู้...คำพูดเหล่านี้ไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อย


จากความช่วยเหลือที่พวกเขามอบให้มาตลอดสิปปีนี้ มันบ่งบอกได้ทุกอย่าง


‘มิตรภาพ’


‘ความเสียสละ’


‘ความเชื่อใจ’




ขณะที่ผมยังคงนั่งเงียบ นายอ้วนก็ฟาดป๊าบลงมาเต็มรัก “เอ้า! หยุดทำหน้าเหมือนคางคกบวมน้ำได้แล้ว ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันเกิดของคุณหนูเทียนเจิน เดี๋ยวเสี่ยอ้วนจะพาไปเล่นโคมชมจันทร์เองนะจ๊ะ”
“เชี่ย ฟาดลงมาทำไมวะ ไหนจะคำพูดแบบอาเสี่ยป้อล้อเด็กสาวนั่นอีก ก็บอกอยู่ว่าอากาศหนาวๆก็ยังจะออกไปให้ได้ เสี่ยวฮัวก็เห็นด้วยกับฉันแล้ว”
“ไปเดินย่อยเสียหน่อยก็ไม่เลวเหมือนกันนะอาเฮีย ออกกำลังกายเสียบ้าง อย่ามัวแต่ขลุกอยู่ในบ้าน”

...หักหลังกันยังไม่พอ ไอ้ท่าทางยักคิ้วน่าหมั่นไส้นั่นมันอะไรกัน!!


รู้สึกเหนื่อยใจจนต้องยกมือขึ้นมากุมขมับ ยิ่งฟังเสียงหัวเราะน่าหมั่นไส้นั่นก็พาลอยากลุกขึ้นมาเตะเรียงตัว แต่ก่อนจะทำสำเร็จผมอาจโดนเล่นยับเสียเองจึงล้มเลิกความคิดไป

ต่อจากตรงนี้ผมจะขอเล่าโดยสั้นๆ หลังจากโดนลากไปเดินงานหยวนเซียวจนเกือบเที่ยงคืนเสี่ยวฮัวกับนายอ้วนก็ขอแยกตัวกลับไปยังที่พักที่จองไว้ สรุปแล้วที่ว่าจะขอค้างด้วยนั่นก็แค่ข้ออ้างเท่านั้น ส่วนตัวผมเมื่อกลับถึงบ้านก็เข้านอนเลย ไม่มีอะไรมากมายไปกว่านั้น

วันเกิดปีนี้แม้จะไม่ได้ของขวัญใดๆ เหมือนเช่นปีที่ผ่านมา





แต่ก็เป็นอีกวันที่น่าจดจำ...



------------------------------------------------------------------------------

*ทังหยวน = ขนมบัวลอย มีหลายไส้ทั้งไส้เค็มและไส้หวาน เป็นขนมมงคลที่นิยมทานในเทศกาลหยวนเซียว(เทศกาลโคมไฟ)

ฟิคนี้ได้แรงบันดาลใจจากตอนพิเศษ2015เวอร์ชันก่อนจบบริบูรณ์ค่ะ 555

หยิบมาแค่เสี่ยอ้วนกับเสี่ยวฮัวเพราะตอนพิเศษ10ปีที่คุณเบียร์เคยลงมีกล่าวชื่อถึงแค่สองคนนี้(ไม่นับหย่าเจ)

เราคิดว่าคนอย่างนายน้อยต่อให้จะกลายสภาพเป็นหินยังไงก็คงยังเหลือแง่มุมแบบนี้

รู้สึกยังสื่อความคิดนายน้อยออกมาได้ไม่ค่อยโอ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เสียใจ OTL

แล้วก็ HBD ค่ะนายน้อย เวลาใกล้เข้าไปทุกทีแล้ว ขอให้การเดินทางครั้งนี้คุณได้พบกับ"เขา"ตามที่หวังไว้นะคะ

ขอขอบคุณทุกคนที่อ่านและขอบคุณคุณเบียร์ที่แปลตอนพิเศษมาให้อ่านค่ะ

ปล. ติชมมาได้นะคะ พึ่งเคยแต่งฟิคแบบยัดบทสนทนาลงไปครั้งแรก คือเมามาก...

ปลล. ถ้าหลุดคาร์ต้องขออภัยนะคะ พึ่งเคยเขียนเสี่ยวฮัวกับเสี่ยอ้วนครั้งแรกเลย

[DarkAki]

นายน้่อยคะ

พวกเราด้วงน้อยๆก็จะคอยเป็นกำลังใจ

จะส่งวิญญาณไปอยูข้างๆนายน้อยนะ ><

[feyralin]

วันเกิดปีนี้แม้จะไม่ได้ของขวัญใดๆ เหมือนเช่นปีที่ผ่านมา แต่ก็เป็นอีกวันที่น่าจดจำ...

โอ๊ยยยยย ฮืออออ แงงงงง เพิ่งได้อ่านค่ะ อารมณ์โซดราม่าตามนายน้อยไป แต่พออ่านมาถึงตอนท้ายนี่น้ำตาซึมเลย ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปยังไง แต่นายน้อยยังมี "เพื่อน" อยู่ข้างๆนะคะ

นี่มันมิตรภาพจริงๆ ตอกย้ำเข้าไปฟฟฟฟฟ #เสี่ยวฮัวล้างแห้วหนักมาก

ขอบคุณสำหรับฟิคค่า
เค้าแอบอ่านตลอดนะ แต่นานๆจะได้เปิดคอมเม้น...(ดองจนลืมอีกต่างหาก)

[KANAE]

มีเพื่อนดีนี่มันดีจริงๆ
เรื่องนี้เฟรนด์โซนชนะคู่ผิงเสียขาดลอย
//ลากนังมโนนี่ไปเก็บที