[OS] #dmbjdaily (โรงพยาบาล) "สถานที่ที่น่ากลัวที่สุด" [พานสาม]

[Charmkao]

Title: สถานที่ที่น่ากลัวที่สุด
Paring: พานจื่อXอู๋ซันเสิ่ง
Genre: มุ้งมิ้ง(?)
Rate: G




“แผลลึกขนาดนี้… อย่างน้อยไปโรงพยาบาลให้หมอช่วยเย็บแผลซักหน่อยเถอะพี่สาม”

“ไม่จำเป็น”

อู๋ซันเสิ่งปฎิเสธเสียงเรียบ ใบหน้าที่เปื้อนฝุ่นสกปรกไม่แสดงสีหน้าใดใดขณะหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อมาเช็ดรอยเลือดบนแขนซ้าย ทว่าพยายามเช็ดเท่าไหร่ก็ยังไม่หมด ของเหลวสีแดงยังคงพรั่งพรูออกมาจากปากแผลที่ไม่สมาน คนมองได้แต่นึกเจ็บแทนอยู่ในใจเพราะรอยแผลเหวอะหวะไม่ได้เกิดจากของมีคมธรรมดา แต่ปากแผลที่ไม่เรียบนั้นเกิดจากการตัดของใบเลือยที่ขรุขระ

แม้เจ้าตัวจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่ถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้บาดแผลจะมีโอกาสติดเชื้อได้ง่ายมากและอาจจะลุกลามจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ พานจื่อมองพี่สามอย่างไม่เข้าใจ อีกฝ่ายไม่ใช่ว่าจะไม่รู้จักวิธีดูแลรักษาบาดแผล แต่ทำไมถึงปฎิเสธที่จะต้องไปโรงพยาบาล พวกเขาปฐมพยาบาลหรือเย็บแผลเล็กๆกันเป็น แต่แผลรุนแรงเช่นนี้ก็ไม่อยากจะเสี่ยงรักษาเอง

“แต่เลือดยังไม่หยุดไหลเลยนะพี่...”

“ช่างมันสิ”

“ช่างมันได้ยังไง?! พี่สามบาดเจ็บขนาดนี้นะ!”

“อาการบาดเจ็บของฉันไม่ได้สำคัญเท่าการที่ไอ้ขี้ขลาดลิ่วมันยังไม่ได้รับโทษที่สาสม!”

อู๋ซันเสิ่งกำหมัดแน่นแล้วทุบโต๊ะดังเปรี้ยง อารมณ์โทสะที่กรุ่นๆอยู่ระเบิดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ เป็นมัน หนึ่งในอดีตหน้าด่านของเขาที่คอยส่งข่าวเป็นสายให้กับคู่แข่งทางการค้ารายใหญ่ของอู๋ซันเสิ่ง เขากำลังให้ลูกน้องตามล่ามันอยู่แต่ไม่ทันคิดว่ามันจะโง่ขนาดเสี่ยงเข้ามาลอบทำร้ายเขาเองขณะเดินทางกลับจากการลงกรวย

ด้วยมอบหมายให้พานจื่อและลูกน้องที่สนิทไปจัดการธุระอย่างอื่นให้อยู่ คนรอบกายเขามีแต่พวกระดับล่างที่ไม่ได้เรื่อง และถ้าไม่ใช่เพราะความเหนื่อยล้าจากการคว่ำกรวยเขาก็คงไม่เสียท่าให้มันแบบนี้หรอก แถมมันยังหนีไปได้อีก

กลับมาพูดถึงคนที่จ้องเขาแบบกดดันอยู่ตรงหน้า เมื่อพานจื่อได้รับการติดต่อจากลูกน้องที่อยู่ในเหตุการณ์ก็หุนหันพลันแล่นกลับมาที่บ้านพักของพี่สามทันที กลับมาถึงก็มาเจอเจ้าตัวปล่อยให้เลือดไหลนองพื้นไม่ยอมไปรักษาที่โรงพยาบาล คาดคั้นเท่าไหร่ก็โดนปฏิเสธกลับแบบตัดรำคาญ

“แต่ถ้าพี่ปล่อยเอาไว้อย่างนี้ต้องเสียเลือดจนช็อกแน่ๆ อย่างน้อยก็ห้ามเลือดก่อน”

อู๋ซันเสิ่งจะโวยวายปฏิเสธอีกรอบแต่คราวนี้เจ้าหมาบ้ามันไม่ยอมฟังแถมยังถือวิสาสะคว้าแขนเขาเอาผ้าก็อชจากกล่องปฐมพยาบาลประจำบ้านมาพันแน่นๆอีก

คนเจ็บได้แต่ขมวดคิ้วมองลูกน้องห้ามเลือดให้ ที่วางท่าเหมือนไม่เป็นอะไร จริงๆแล้วเขาเจ็บจะตายไม่อาจแสดงความอ่อนแอหรือความเจ็บปวดออกมาเพราะศักดิ์ศรีของเขาที่ค้ำคอไว้

ไม่ใช่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับบาดแผลร้ายแรงเช่นนี้ อู๋ซันเสิ่งควรจะต้องไปโรงพยาบาลเพื่อให้หมอทำความสะอาดแล้วเย็บแผลให้เรียบร้อยก่อนจะติดเชื้อ แต่จะให้เขาพูดความจริงออกไปหรือยังไงว่าที่ดื้อรั้นไม่มีเหตุผลไม่ยอมไปหาหมออยู่แบบนี้ สาเหตุก็คือ

...เขาเกลียดโรงพยาบาล…

เขารู้ว่ามันเป็นอะไรที่งี่เง่าปัญญาอ่อนที่สุดสำหรับชายวัยฉกรรจ์ตัวโตแบบเขา แต่มันก็มีที่มาจากเรื่องฝังใจในวัยเด็ก ครั้งหนึ่ง เขาเคยไปเยี่ยมญาติที่โรงพยาบาลแล้ววิ่งซนสำรวจไปทั่ว กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็หลงทางซะแล้ว เดินๆไปพยายามหาทางกลับแต่สุดท้ายก็หลงไปโผล่อยู่ที่ห้องดับจิต…

ในวัยเด็กมันเป็นประสบการณ์ที่สยองขวัญมาก

ห้องทึบสีทึมเงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศดังเบาๆ อุณภูมิที่เย็นเยียบ กลิ่นน้ำยารักษาสภาพที่ทำให้คลื่นเหียนและเรือนร่างนับสิบคลุมทับด้วยผ้าสีขาวเรียงรายสองข้างทาง ความหวาดกลัวในตอนนั้นฝังรากลึกลงในความทรงจำของเด็กชายอู๋ซันเสิ่ง…

แม้ปัจจุบันด้วยอาชีพนักคว่ำกรวยอย่างเขา การเจอบ๊ะจ่างหรือซากศพสารพัดรูปแบบจะกลายเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันไปแล้วและความหวาดกลัวต่อคนตายก็ไม่มี ทว่าไม่รู้ทำไมทุกครั้งเมื่อจะต้องไปโรงพยาบาล ความรู้สึกขนลุกชิงชังก็ยังคงเสียดแทงเขาอยู่เสมอ มันกลายเป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตของลูกผู้ชายอกสามศอกนามอู๋ซันเสิ่งในที่สุด

ด้วยเหตุนี้เขาถึงพยายามทะนุถนอมร่างกายตัวเองไม่ให้บาดเจ็บหรือป่วยหนัก อีกทั้งยังเคยไปเข้าอบรมการแพทย์เบื้องต้นเพื่อที่จะเรียนรู้วิธีการรักษาตัวเอง พยายามหนีให้ห่างจากสถานที่ที่เรียกว่าโรงพยาบาลให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

“พี่สาม? เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บหรือ?”

เสียงที่เจือความเป็นห่วงเรียกเขาจากภวังค์

“ฉัน.. ไม่เป็นไร” กลายเป็นว่าเสียงที่ตอบกลับนั้นสั่นน้อยๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนเด็ก เขาตกใจเสียงตัวเองจนเผลอเบนสายตาหลบอีกฝ่ายที่จ้องมาราวกับจะอ่านความคิด

“ถึงเลือดหยุดแล้วเราก็ต้องรีบไปโรงพยาบาลอยู่ดี”

“ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง!”
ฉิบหาย เผลอตวาดออกไปแบบนั้นมันออกอาการต่อต้านมากเกินไป หันไปเจอสายตาของพานจื่อที่จ้องมาอย่างสงสัยก็ยิ่งพยายามจะกลบเกลื่อน กลายเป็นว่าเขาเผยพิรุธมากขึ้นไปอีก

ในขณะเดียวกันพานจื่อสังเกตุตั้งแต่แรกแล้วว่าเมื่อตนพูดถึงโรงพยาบาลในคราวแรก พี่สามของเขาดูเหมือนอึ้งไปนิดๆ ยิ่งอีกฝ่ายแสดงทำท่าทีรำคาญมากเข้าเขาก็เริ่มจับทางได้ว่าอีกฝ่ายต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ

“...หรือว่าพี่จะกลัวโรงพยาบาล?”

“...”

“...” เป็นฝ่ายถามที่อึ้งไป เขานึกว่าจะโดนด่ากลับข้อหาถามอะไรงี่เง่า คาดไม่ถึงว่าท่าทีของพี่สามจะกลายเป็นตรงข้าม ไม่ได้ปฏิเสธแถมยังหลบตาอีก

คนตรงหน้ากลัวโรงพยาบาลจริงๆหรือนี่ พานจื่อคิดในใจแบบไม่อยากจะเชื่อ

“ปล่อยแขนฉันได้แล้ว”

อู๋ซันเสิ่งกระชากแขนตัวเองกลับจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย รีบหมุนตัวจะเดินหนีหลังการเสียหน้าครั้งใหญ่สุดในชีวิต

“ฮุ….”

“...” ถ้าได้ยินไม่ผิดไอ้ลูกน้องตัวดีกำลังกลั้นหัวเราะ มันอยากตายจริงๆใช่ไหม!

“แกคงไม่อยากจะเห็นวันพรุ่งนี้แล้วสินะ...” หันกลับมาจ้องเขม็ง เขาพยายามปั้นหน้านิ่งวางฟอร์มเอาใบหน้าจริงจังเข้าขู่ แต่ความลับที่เปิดเผยครั้งนี้คือความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ สถานะที่น่าเกรงขามของเขาสั่นคลอนลงแล้วใช่ไหม?

“พี่... หึหึ กลัวโรงพยาบาล…. หึหึ ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”

พานจื่ิอทนความขบขันไม่ไหวระเบิดเสียงหัวเราะออกมา


....จบสิ้นกันแล้วอู๋ซันเสิ่ง….


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Talk:

สวัสดีคะ ชามข้าวเอง (U v U) //โค้ง
ห่างหายจากเดลี่ไปนาน มากกกกกกกกกกกกกกกก เนอะ55
หลังๆคนส่งเดลี่น้อยจัง แถมมีแต่เรือหลักด้วย ไม่มีให้เสพหนูก็ต้องผลิตเอง ฮาาาา
ด้วยคิดถึงเฮียพานกับอาสามมากๆเลยคลอดฟิคนี้ออกมาในช่วงที่ยุ่งสุดขีดของชีวิต สวัสดีมายไฟนอล…
ว่าแต่เนื่อเรื่องมันเกี่ยวกับหัวข้อโรงพยาบาลปะหว่า…
มาย้อนอ่านพานสามแต่ละเรื่องของตัวเองนี่มีแต่แกล้งอาสามทั้งนั้น เป็นคาร์ที่เหมาะกับการรังแกมาก คิดเหมือนกันหรือเปล่า?
ถ้าว่างก็อยากดอดมาลงฟิคจังน้า
เริ่มพูดไม่รู้เรื่องขึ้นทุกที พื้นที่ทอล์คก็เยอะไปแล้ว แต่ละบรรทัดไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันเลย _( / L)_

เอาเป็นว่าขอบคุณที่อ่านแล้วกันนะคะ55

อีก 173 วันเจอกัน

[DarkAki]

อร๊ายยยยยยยยย อาสามมมมมม

อากลัว รพ. เหรอคะ

งั้นเดี๋ยวหนูพาอาเข้าดีมั๊ยคะ // โดนปืนตบ

คนตระกูลนี้น่าแกล้งทั้งตรพกูลจริงๆ ><