[OS] #DMBJdaily (แมว): ผมกับแมวอีกหนึ่งตัว [ฮัวเสีย]

[Koume]

[OS] #DMBJdaily (แมว): ผมกับแมวอีกหนึ่งตัว [ฮัวเสีย]
Note: AU.... ประมาณนั้นแหละค่ะ
ชื่อเรื่องยังคงสิ้นคิด ช่วยด้วย ตั้งชื่อไม่เป็น 555555




[1]



บ้านของเซี่ยอวี่เฉินมีแมวตัวหนึ่ง...  เป็นแมวลายตัวอ้วนสีส้ม วันๆไม่เคยทำอะไรนอกจากนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพรม พึ่งพุงโดนแดดอุ่นๆ พอถึงเวลาก็วิ่งมาเลียนมจากจานแล้วสะบัดหางเดินไปนอนต่อ

เขาไม่ใช่พวกรักสัตว์อะไรมากมายนัก แต่เพราะมีคนเอามาฝากเลี้ยงชั่วคราว เลยจำใจต้องดูแลไปพลางๆ

มื้อเช้ากับมื้อเย็น เขาช่วยเพียงแค่นั้น ไม่มีความผูกพันธ์อื่นใดอีก



[2]



เจ้าแมวอ้วนชื่ออู๋เสีย เป็นแมวจอมขี้เกียจ นอกจากวิ่งมากินแล้วก็ไม่มีความสามารถอะไรอีก ทักษะการเคลื่อนไหวเป็นศูนย์ ซ้ำยังขาดสัญชาตญาณระวังภัยแบบที่นักล่าควรมี ตอนที่รู้เรื่องนี้ทำเอาเซี่ยอวี่เฉินปวดหัวไปหลายชั่วโมง แมวประเภทไหนกันที่ยอมให้นกกระจิบนกกระจอกบินอยู่ใกล้ๆโดยไม่ทำอะไรเลย

“นี่ อาเฮีย ช่วยทำตัวให้เหมือนกับแมวบ้างได้ไหม”

อู๋เสียเงยหน้าขึ้นมามองเขา ใบหูเล็กกว่าแมวทั่วไปกระดิกน้อยๆ ก่อนจะอ้าปากหาวหวอดอย่างเกียจคร้าน น่าหมั่นเขี้ยวจนต้องขอขยำพวงหางฟูๆไปหนึ่งที



[3]



เจ้าแมวอ้วนอู๋เสียเป็นแมวตะกละ ซ้ำยังเลือกกิน อาหารที่เจ้าของมันฝากเอาไว้จึงมีแต่ยี่ห้อดีๆ นอกจากนี้แล้วยังชอบกินนมสดก่อนนอนอีกต่างหาก เป็นแมวคุณชายอย่างน่าหมั่นไส้โดยแท้

เพราะเกิดอาการอยากแหย่แมวฆ่าเวลาหรืออย่างไรไม่ทราบ เช้าวันหนึ่ง เซี่ยอวี่เฉินจงใจลืมเปิดอาหารแมวไว้ให้ แสร้งทำทีท่าถือกระเป๋าทำงานวิ่งออกจากบ้านไป ทิ้งให้เจ้าเหมียวมองตาปริบๆ เขารีบไปหลบในมุมที่อู๋เสียไม่น่าจะมองเห็น คอยลอบมองจากที่ไกลๆ เห็นอู๋เสียร้องหม่าว ปลอกคอติดกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งตามการเคลื่อนไหว หางเป็นพวงส่ายไปมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด แมวอ้วนตะบบอุ้งเท้ากับฝากระป๋องอย่างก้าวร้าว แต่ไม่ว่าจะพยายามข่วนก็แล้ว เขี่ยไปมาก็แล้วก็ยังเปิดไม่ได้สักที

“........”

อู๋อ้วนที่น่าเศร้า โมโหหนักเข้าก็พาลไม่กินแม่งเลย แต่พอจะเดินหนี เท้าเจ้ากรรมก็ดันสะดุดกระป๋องอาหารจนตัวไถลล้มแผละลงกับพื้นห้อง จากนั้นก็นอนอืดคล้ายปลงตกชีวิตอยู่อย่างนั้น

คุณชายเซี่ยยืนยิ้มกลั้นขำกึกๆอยู่ริมกำแพง กว่าจะได้เข้าทำงานก็สายมาก



[3.5]



“อยู่กับฉัน นายต้องดูแลตัวเอง”

หลังจากหายปวดท้องเพราะขำมากเกินไปก็เริ่มรู้สึกอนาถใจกับแมวอ้วนที่ร้องหม่าวๆเพราะไม่มีอะไรกินแทน เซี่ยอวี่เฉินเลยต้องยอมกลับมาเปิดฝากระป๋องให้ ขณะที่กำลังเททูน่าใส่ในจานก็เหลือบไปเห็นสายตาตำหนิของอู๋เสียเข้า เซี่ยอวี่เฉินฉีกยิ้มบางๆ ยกจานข้าวแมวขึ้นมาแล้วพูดกับเจ้าเหมียวน้อยด้วยความอารี

“มองแบบนี้ อาเฮียคงไม่หิวแล้วสินะ”

แมวหน้าไม่อายรีบกลับลำมาทำเสียงเมี้ยวๆ อ้อนคลอเคลียถูตัวกับกางเกงเขาทันที ที่แท้การหยอกแมวเล่นก็ไม่เลว



[4]



นับตั้งแต่มีสัตว์เลี้ยงอยู่ในบ้าน ลูกน้องทั้งหลายของคุณชายเก้าก็เริ่มสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเจ้านาย เริ่มจากที่ปกติต้องมาแต่เช้าตรู่ เริ่มผ่อนปรนเวลามากขึ้น ยอมเลิกงานไวเพื่อกลับบ้านเช้าขึ้น ดูยิ้มแย้มมากขึ้น

“คุณชายเหมือนคนเพิ่งมีความรักเลยว่ะ”

ใครคนหนึ่งจุดประเด็นขึ้น ในขณะที่ทุกคนตั้งข้อสงสัย ลูกน้องคนสนิทของคุณชายเซี่ยกลับส่ายหน้า

“ไม่ใช่ คุณชายแค่เริ่มติดแมว”

ภาพหน้าจอคอมพิวเตอร์กับโทรศัพท์ที่มีแต่รูปแมวอ้วนสีส้ม ว่างเมื่อไรต้องหยิบมาดูแล้วยิ้มคนเดียว เป็นแค่อาการของคนเริ่มเป็นทาสแมวเท่านั้น



[5]



บ้านของคุณชายเซี่ยออกแบบอย่างซับซ้อน ซ้ำเจ้าตัวยังชอบเปลี่ยนที่นอนทุกวันไม่ซ้ำกัน เป็นเรื่องที่น่าปวดหัวสำหรับเจ้าเหมียวอ้วนอย่างมาก อู๋เสียโดนฝากเอามาเลี้ยง แรกๆเซี่ยอวี่เฉินก็ไม่ได้ใส่ใจ ปล่อยเขานอนในเบาะของตัวเองไป ต่างคนต่างไม่ยุ่งกันและกันแค่นั้น แต่ช่วงระยะหลังๆอีกฝ่ายไปคึกอะไรมาไม่ทราบ พอถึงช่วงกลางคืนก็จะโผล่มาอุ้มเขาไปห้องนอนด้วยทุกที ว่างเมื่อไรเป็นต้องแหย่เล่นจนน่าโมโห

ยามบ่ายอากาศดี เจ้าเหมียวอู๋เสียนั่งหาวรับลมริมระเบียง บรรยากาศเงียบสงบชวนง่วงนอนมาก

เมื่อไรจะกลับบ้านน้า



[6]



นอกเหนือจากอาชีพนักแสดงแล้ว คุณชายเซี่ยเป็นผู้นำตระกูลตั้งแต่อายุยังน้อย เขามีภาระมากมายที่แบกเอาไว้บนบ่า มากความลับที่ไม่สามารถบอกเล่าให้ใครฟังได้ ...ดังนั้นในทุกๆวัน เขาต้องตื่นแต่เช้าตรู่ โหมทำงานไปเรื่อยๆ กว่าจะได้กลับบ้านก็มืดค่ำเสียแล้ว กิจวัติประจำวันของเขาเป็นแบบนี้มาเสมอ

จนกระทั่งวันหนึ่งที่เขาเปิดประตูเข้าบ้าน ในบ้านยังคงมืดสนิทเหมือนเช่นเคย เซี่ยอวี่เฉินกดเปิดสวิตช์ไฟเพื่อพบกับก้อนขนที่กองอยู่หน้าประตู นั่งขดอ้วนๆคล้ายลูกบอลสีส้ม

แมวเหมียวอู๋เสียมองด้วยตากลมโต ร้องเหมียวทักทายยามเขากลับมาถึง

“....กลับมาแล้ว”

ไม่รู้ว่าทำไม อวี่เฉินถึงฉีกยิ้มโดยไม่รู้ตัว



[7]



เมื่อเทียบกับสุนัขแล้ว แมวเป็นสัตว์รักสะอาดอย่างมาก จะเห็นว่าเมื่อถูกลูบตัวหรือไปทำอะไรมาสักอย่างก็จะกลับมานั่งเลียขนตัวเอง เจ้าเหมียวอู๋เสียก็ไม่พ้นข้อนี้เช่นกัน

เซี่ยอวี่เฉินละสายตาจากการ์ตูนสนูปปี้มามองเจ้าอ้วนข้างๆแทน อู๋เสียกำลังแลบลิ้นสีชมพูเลียขาหน้าตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจ บางจังหวะก็เลียอุ้งเท้าทีหนึ่งแล้วยกไปลูบๆหัวตัวเอง คุณชายเก้ายังคงลอบมองกริยานั้นไปอีกสักพัก ก่อนถามในสิ่งที่ค้างคาใจตัวเองมานาน

“อู๋เสีย นายอาบน้ำล่าสุดเมื่อไร?”

ไม่รู้ว่าเพราะฟังคำถามรู้เรื่องหรือเพราะออร่าอยากแกล้งแมวของเขามันรุนแรงเกินไปกันแน่ อู๋เสียเงยหน้าขึ้นมามองแล้วตั้งท่าจะกระโดดลงจากโซฟา โชคร้ายเหลือเกินที่เจ้าเหมียวอ้วนแสนขี้เกียจดันมาปะทะกับคนที่ฝึกฝนตัวเองทุกวัน กระโดดหนีไม่ทันพ้นสามก้าวก็โดนจับพุงหมับเข้าให้ อุ้มลอยขึ้นมาเหนือพื้น

“ถึงเวลาสนุกแล้ว อาเฮียน้อย”

เป็นวันแรกตั้งแต่เข้ามาในบ้านที่อู๋เสียรู้สึกหวาดกลัวผู้ชายคนนี้จับใจ



[8]



ค่ำคืนที่พระจันทร์เต็มดวง อ่างน้ำอุ่นมีไอขึ้นจางๆ มีแค่ร่างกายเปลือยเปล่าของเราสองคน ช่างเป็นคำบรรยายที่อีโรติคมาก ติดอยู่แค่ร่างเปลือยเปล่านั้นเป็นของหนึ่งคนกับอีกหนึ่งแมว

ข่วนก็แล้ว ม้วนตัวก็แล้ว แมวน้อยที่(สาบานได้ว่า)พยายามดิ้นหนีสุดกำลังยังสู้แรงมนุษย์ดอกไม้เถื่อนไม่ได้ สุดท้ายตกอยู่ในสภาพจำเลยของสังคม ยืนนิ่งตัวแข็งเป็นรูปปั้นตอนเห็นคุณชายท่านนั้นถือกะละมังที่มีน้ำอุ่นจนเต็มเข้ามาใกล้

เซี่ยอวี่เฉินกลั้นขำกึกๆ จากแมวอ้วนขนฟูแสนเกียจคร้าน พอเจอน้ำราดตัวก็ขนลีบติด ตัวสั่นน่าสงสารมาก

“โธ่ ...ไม่ต้องกลัวนะจ้ะ เจ้าแมวน้อย”

ประโยคปลอบโยนแสนใจดีพ่อสิ้น สิ่งที่อู๋เสียทำได้คือกัดฟันกึกๆ เก็บความอาฆาตใส่รอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความหฤหรรษ์ไว้ในใจแล้วยินยอมเป็นหุ่นอาบน้ำให้เสร็จแต่โดยดี



[9]



เจ้าของสัตว์เลี้ยงจะไปถือโทษอะไรสัตว์เลี้ยงได้ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทุกคนรู้กันดี แม้ว่าเราจะไม่ผิดก็ตาม ถึงที่สุดแล้วก็คือเราเองที่ต้องเป็นฝ่ายเข้าไปง้อแต่โดยดี

“ไม่งอแงสิ เสี่ยวเสีย”

เซี่ยอวี่เฉินยกมือขึ้นมาลูบแมวสีส้มบนตักด้วยน้ำเสียงติดขันเล็กๆ แต่พอจะลูบหัวทีไรก็โดนตะบบอุ้งเท้า แยกเขี้ยวขู่แฟ่ใส่ทุกที พวงหางสีส้มแกว่งไปมาบ่งบอกอารมณ์ที่กำลังขุ่นเคืองอย่างชัดเจน เขามองแล้วได้แต่ยิ้มเล็กๆ วิธีง้อแมวนั้นง่ายมาก

“โอเค โทษฐานที่จับอาเฮียจับอาบน้ำ เอาเป็นนมสักแก้วไหม?”

“....เมี้ยว”

อ้วนอู๋ไม่เคยปฏิเสธของกิน



[10]



นานมาแล้วตั้งแต่จำความได้ เซี่ยอวี่เฉินมีนิสัยการนอนที่แปลกประหลาด...เขาไม่เคยหลับสนิทเลย ไม่ว่าเขาจะลองเปลี่ยนที่นอนไม่ซ้ำทุกวันก็ตาม คล้ายกับมีบางอย่างหนักอึ้งในใจ คอยปลุกให้ต้องตื่นขึ้นมาเสมอ

เซี่ยอวี่เฉินลืมตาขึ้น มองรอบห้องนอนที่เงียบสงัดของตัวเอง หลายปีที่ผ่านมากว่าจะหลับตาลงได้สักครั้งเป็นเรื่องยากลำบากอย่างมาก ต้องหันไปพึ่งยานอนหลับจนติดนิสัยเสียแล้ว ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจ แต่เมื่อกำลังจะพลิกตัวลุกขึ้นก็เห็นเงาตะคุ่มพยายามปีนขึ้นมาบนเตียง

แสงพระจันทร์เต็มดวงลอดผ่านหน้าต่าง แมวเหมียวมองเขาแววตาฉงน ยกอุ้งเท้านุ่มนิ่มตีหน้าผากเขาสองสามที

‘นายยังไม่นอนอีกเรอะ หา’ ถ้าแมวพูดได้ เขาคงได้ยินประโยคนี้แน่ๆ

คุณชายเก้าหัวเราะเบาๆ คว้าเอาเจ้าแมวมาซุกไว้ใต้ผ้าห่มหนา

“....ราตรีสวัสดิ์”

เขาพูดเสียงแผ่วแล้วหลับตาลง กอดแมวตัวอุ่นเอาไว้ตลอดทั้งคืน น่าแปลกที่ไม่สะดุ้งตื่นกลางคันอีก



[11]



มนุษย์เป็นสัตว์กลางวัน แมวเป็นสัตว์กลางคืน ยามเช้าที่เซี่ยอวี่เฉินออกไปทำงาน อู๋เสียก็เอาแต่นอนกลิ้ง ดังนั้นเมื่อตกดึกมันจึงไม่จำเป็นต้องนอนตามแต่อย่างใด ทว่าหลายวันที่มาอยู่ด้วยกัน นานเข้าเขาเองก็เริ่มรู้ เซี่ยอวี่เฉินไม่เคยหลับสนิท...คืนแล้วคืนเล่าที่ต้องลุกขึ้นมาเพื่อทานอะไรบางอย่างก่อนนอน เห็นแล้วไม่สบายใจเท่าไรนัก

คืนนี้กำลังเดินสำรวจห้องอีกฝ่ายฆ่าเวลา อู๋เสียรู้สึกว่าคนที่สมควรกำลังขยับผิดปกติ เมื่อเจ้าเหมียวปีนขึ้นไปดูก็พบว่าเซี่ยอวี่เฉินลืมตาตื่นขึ้นซะแล้ว

นอนซะสิ นายจะลุกทำไมนักหนา

อู๋เสียยกอุ้งเท้าหน้ามาวางแปะๆบนหน้าผากชายหนุ่มสองสามที เหมือนตอนอยู่บ้านเดิมแล้วคุณพ่อชอบลูบหัวโอ๋อาสามแบบนี้ประจำ ถ้าพ่อทำแล้วอาสามสงบ เซี่ยอวี่เฉินก็ต้องสงบบ้างเหมือนกันสินะ?

ผลการกระทำนั้นได้ผลดีเกิดคาด แม้จะอึดอัดไปมากตอนโดนคุณชายเก้าลากเข้ามากอดเป็นหมอน แต่อย่างน้อยอีกฝ่ายก็หลับสนิท ไม่สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกแล้ว

อู๋เสียที่โผล่มาแต่หัวพ้นผ้าห่ม มองใบหน้ายามหลับสนิทของอีกฝ่ายแล้วหาวหวอด เขาเองก็เริ่มง่วงแล้วแฮะ




[12]



เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่ทราบ แต่แล้ววันหนึ่งเซี่ยอวี่เฉินก็ได้รับข่าวเข้ามา

เย็นนี้เจ้าของอู๋เสียจะรับมันกลับไปแล้ว

เวลาแสนฉุกละหุก ไม่ทันร่ำลา สิ่งที่เขาตัดสินใจทำคือบอกให้อีกฝ่ายเข้าบ้านเขาเพื่อรับเจ้าเหมียวกลับไปได้เลย ส่วนตัวเองยังคงนั่งทำงานอยู่ที่ทำงาน ไม่ยอมกลับแม้จะขึ้นรุ่งสางของอีกวัน



[13]



นับตั้งแต่ไม่มีสัตว์เลี้ยงอยู่ในบ้าน ลูกน้องทั้งหลายของคุณชายเก้าก็เริ่มสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเจ้านาย เริ่มจากที่ปกติจะมีสีหน้ายิ้มแย้ม ยามนี้กลับดูหม่นหมองไป แม้จะยิ้มเหมือนเคยแต่คล้ายปิดบังอะไรบางอย่าง

“คุณชายเหมือนคนเพิ่งอกหักเลยว่ะ”

ใครคนหนึ่งจุดประเด็นขึ้น ในขณะที่ทุกคนตั้งข้อสงสัย ลูกน้องคนสนิทของคุณชายเซี่ยนิ่งอึ้งไป

“...ก็อาจจะใช่นะ”

ภาพหน้าจอคอมพิวเตอร์กับโทรศัพท์ที่มีแต่รูปแมวอ้วนสีส้ม ตอนนี้ถูกลบทิ้งเหลือแค่หน้าจอเปล่าๆ เก็บเอาไว้ในโฟลเดอร์ลับที่ไม่ยอมเปิดออกมาดูอีก



[14]



หลังจากโดนเจ้าเหมียวทำชีวิตประจำวันปั่นป่วนไป เซี่ยอวี่เฉินเริ่มกลับมาที่บ้าน

....เพื่อพบว่าไม่มีใครรอเขาอยู่เลย

เวลาสั้นๆที่มีเจ้าอ้วนสักตัวอยู่ในบ้าน กลับค้นพบว่าฝังลึกในความรู้สึกอย่างน่าประหลาด ทั้งชั้นหนังสือสูงที่อู๋เสียขึ้นไปแล้วลงมาไม่ได้ ต้องร้องเรียกให้เขาไปช่วยอุ้มลงมา ทั้งกล่องกระดาษที่ชอบซุกเข้าไปแม้ว่าตัวเองจะขนาดใหญ่กว่า โซฟาตัวกว้างที่เดิมทีมีแค่เขากลับต้องแบ่งพื้นที่ให้แมวตัวหนึ่งนั่งด้วย ตอนนี้ทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง

เซี่ยอวี่เฉินได้แต่ลืมตาในความมืด นอนอยู่บนเตียงเย็นชืด เงียบสงัดและอ้างว้าง

ขวดยาที่ไม่ได้ใช้มานานก็ต้องเปิดขึ้นอีกครั้ง



[15]



อู๋เสียกลับมาถึงที่บ้านแสนคุ้นเคย เมื่อมาถึงอันดับแรกคือมันรีบพุ่งไปนอนแผ่พื้นที่ที่โซฟาทันที

“ช้ะ ไอ้หลานชาย มาถึงก็นอนเลยเรอะ” อาสามก่นด่าเขาแบบนั้น เอื้อมมือมาดีดหูเล็กๆหลานชายด้วยความหมั่นไส้ แมวเหมียวยกอุ้งเท้าขึ้นมาตีมืออาตัวเอง นั่งขดอย่างเกียจคร้าน

“ตกลงแกคิดจะอยู่ในร่างนี้อีกนานไหม”

อาสามมอง ‘แมว’ ที่จนแล้วจนเล่าก็ยังนั่งขดอยู่ที่เดิม ‘เจ้าเหมียว’ม้วนหางไปมา เหม่อมองคล้ายไม่สนใจฟังที่อาตัวเองพูด

“เฮ้อ ถ้าแกติดใจร่างนั้นฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร” อู๋ซันเสิ่งบ่นพึมพำ จุดบุหรี่ในมือ

แต่เมื่อหันไปมองข้างๆ ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งเหม่อลอย ลูบปลายคางครุ่นอะไรบางอย่าง

“อาว่าถ้าผมไปอีกรอบ คุณชายเก้านั่นจะจำได้ไหม?”

อู๋ซันเสิ่งแค่นเสียงหัวเราะ

“จะไปรู้แกเรอะ”




TBC...ไม่มีแล้ว ขี้เกียจ ตัดจบดื้อๆเลยล่ะกัน แอออออออออออ /กลิ้งหนีไปอย่างน่ารัก
ปุลิ่ง. แวะมาอีดิธคำผิดเป็นระยะ ถ้าเขียนอะไรงงก็ขอโทษนะคะ; v ; เค้าโดนดอกไม้เถื่อนยิงสมองไหล...---

[fufasleepy]

อุกรี้ด! กลับไปหาคุณชายเซี่นเถอะนะนายน้อย
บรรยายนายน้อยซะกลมเลย ชอบมากค่า

[casey]

แง น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตลกอ้วนอู๋
กลับเลยๆ ดอกไม้เถื่อนเหงาจนเฉาเป็นดอกไม้เหี่ยวแล้วนะ

...ส่งกระแสจิตเบาๆว่า เขียนต่อเถอะค่ะ ;w;

[yakusoku]

เสี่ยวเสียน่ารักอ่าา แมวน้อยอ้วนกลม
รีบๆกลับไปหาคุณชายซะเถอะนะ คนดี

[feyralin]

TBC อะไรค๊าาาาาาาาาาาาฟหสากด่ฟหสกด่หสดห่ดสหกดสห่ แงงงง *เขย่ากรง*

หนะ..นี่มัน! น่ารักค่ะ น่ารักมากกกก แมวเสี่ยวเสียกลมกลิ้ง
ขอเอากลับบ้านนนน มาๆเมี๊ยวๆนะคะแมวน้อย เทนมอุ่นๆไว้รอ

“ไม่งอแงสิ เสี่ยวเสีย”

โฮฮฮฮ นึกภาพแมวอ้วนๆงอนจนขนฟูตัวฟูขึ้นสองเท่าแล้วมันอิ๊อร๊างงงงงงงค่ะ แออออ กอด รัด ฟัด
มันเป็นฮัวเสียที่ให้อารมณ์อบอุ่นมุ้งมิ้งดีจริงๆ ชอบบบบบบบบบบ เอาอีกกกกก

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ แฮ่ก //_\\
นานๆได้เปิดคอม มาเม้นสักที แต่ดูเหมือนไม่ค่อยมีสติ แงงงงงงงงงงงงงงง //ล้มตายใส่

[Cathareen]

กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสส ชอบมากเลยค่ะะะะะะะ =///[]////= /พุ่งไปฟัดพุงแมว
นายน้อยยยย กลับไปเถอะค่ะะะะ กลับปัยยยยยยยยยยยยยยยยยย
YwY .../เห็นTBCแล้วแอบปูเสื่อรอเงียบๆ
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[karnalone]

น่ารักมากกกกกกกกกกกก  

อู๋เสีย นายมายั่วให้คุณชายรักแล้วทิ้งไปอย่างนั้นเหรอ ได้ไงห๊ะ!! กลับไปหาคุณชายเลยยย 
นายเห็นมั้ยคุณชายกลับโหมดดอกไม้กลางทะเลทรายอีกแล้วน่ะ

สำนวนดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วมันเคลิ้มเหมือนอ่านนิทานอะไรอยู่ ชอบๆ ว่าแต่ทำไมอู๋เสียอยู่ร่างแมวถึงอ้วนคะ ๕๕๕๕๕ หรือว่าร่างคนก็อ้วน  แล้วอู๋เสียนี่เป็นอะไร? เทพ? ปีศาจ?

ถ้านายกลับไปร่างนั้นคุณชายอาจจะจำไม่ได้ทีแรก แต่จำได้ตอนหลังแน่ๆ แถมคงมีการพิสูจน์กันหน่อยล่ะว่าใช่ตัวจริงมั้ย คริคริ

คนเขียนค่ะ... มีต่อเลยได้มั้ยยย  อย่าปล่อยให้ค้างแบบนี้  คุณก็รู้ว่าคนงามยามเศร้ามันน่าปละ--แค่กๆ ปลอบขนาดไหน (จินตนาการถึงเพลงอยู่ต่อเลยได้มั้ยนะคะ ๕๕๕๕) มีแต่เถอะค่ะ ค้าง ฮรืออออออ

[kampe]

ฮืออออ ไอ้แมวอ้วนอู๋เสียน่ารัก ไอ้แมวกากนี่มันน่าฟัดมากค่ะ เข้าใจคุณชายดอกไม้เถื่อนเลย เริ่มเป็นทาสแมวแล้วสินะคะ55555 นายน้อยช่วยกลับไปหาคุณชายด้วยค่ะ ตอนนี้เฉาหมดแล้วค่ะ
.....ขอตอนต่อด้วยค่ะ #ข่วนกระป๋องปลาทูน่าอย่างก้าวร้าว

[Tang_An-An]

อร้ายยยยยยย เป็นโมเม้นต์ที่น่ารักมากเลย อร้ายยยย
เขียนต่อเถอะ ๆ ๆ อยากรู้ว่าถ้าเสี่ยวเสียกลับไปหาคุณชายเก้าจะจำได้ไหมอ่าาาา

[KANAE]

บอกได้คำเดียว.....คุณชายกลายเป็นทาสแมวโดยสมบูรณ์แล้วววววววว
แต่งต่อเถอนะๆๆๆๆ

[28016]

อู๋เสีย ไอ้แมวอ้วนเอ้ยยยยยยยยย //โดนข่วน

คุณชายเหลือเกินนะ แค่ติดบนชั้นหนังสือก็ลงไม่ได้แล้ว ง่อยมาก //โดนอีกรอย

แต่ตอนที่ไปนอนกับคุณชายเก้าคือน่ารักมาก ห่วงเค้าอยู่ก็บอกเถอะ

ส่วนคุณชายก็ยินดีต้อนรับสู่วังวนทาสแมวนะคะ

ชอบตอนคุณชายแหย่แมว รู้ว่าแมวจะหงุดหงิดก็ยังแหย่ 5555

คุณชายอย่าเศร้านะคะ เดี๋ยวอู๋เสียก็ไปป่วนอีก ถึงจะไม่ใช่รูปแบบแมวก็ตาม

[tear]

น่ารักกกกกกกก น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ้วนอู๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ๕๕๕๕๕๕๕
โอ๊ยคุณชายยยยยยยอยากวิ่งไปซุกไซร้คุณชายเหลือเกินค่ะะะะะ

[namename]

แงงงงง อู๋เสียนายกลับไปรับผิดชอบที่ทำให้คุณชายดอกไม้กลายเป็นทาสแมวเลอ!!!

กลับไปอยู่กะเสี่ยวฮัวเบยค่ะะ กลับไปในร่างคนนี่แหละ--#โดนตะปบ

อยู่กับเสี่ยวฮัวสบายกว่าตั้งเยอะนะ!! แค่นอนกลิ้งรอกินข้าว + โดนคุณชายแกล้ง(?)เอง.. ตอนเป็นคนก็ไม่เห็นได้ทำงานทำการอะไรอยู่แล้---#โดนข่วน #ผิดมาก

ชอบประโยคที่บอกว่าอ้วนอู๋ไม่เคยปฏิเสธของกินมากเลยค่ะ *ลั่น* บรรยายนายน้อยได้กลมดี(?)จริงๆค่ะ > q </ แล้วก็ชอบตรงมนุษย์ดอกไม้เถื่อน โอยยย คุณชายคะะ 555555

ปล. ..จ้องมองคำว่า TBC อย่างมุ่งมั่น... แต่งต่อเถอะค่ะ //-\\ น่ารักมากเลยยย โฮรวววว

[polarzmw]

น่ารักค่ะ~ น่ารักมากเลยยยย
อยากบีบพุงแมวอ้วนจุงงงงงงงงงง
ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ

[MildLove]

กรี๊ดดดด นายน้อยเป็นอ้วน ๆ ที่น่ากอดมาก ๆ ><