[OS] #dmbjdaily (Eyes) What's in your eyes [ผิงเสีย] *สปอยล์เล่ม10*

by **28016** Sun 08 Feb 2015, 02:46

ค่ำคืนนั้นที่ฉางไป๋ซา ผมกับจางฉี่หลิงตั้งแคมป์กันเหมือนที่ผ่านมา แต่สิ่งที่ต่างไปคือการที่เขาจ้องมาทางผมอย่างไม่วางตา ชวนให้รู้สึกประหลาดมาก ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมเซ้าซี้เขาแทบตายเขายังไม่แม้แต่จะหันมามองหรือขานรับสักคำ

“นายตั้งใจจะตามไปถึงเมื่อไหร่”

มันเป็นคำถามทื่อๆตรงๆสมกับเป็นเขา แต่กระนั้นมันก็ยังทำให้ผมชะงักกับความจริงที่พยายามหนีมาตลอด

เขากำลังจะทิ้งผมไปอีกครั้ง ไปยังที่ที่ผมจะไม่สามารถตามไปได้....และผมคงไม่ได้พบเขาอีก

ทั้งที่ตามมาจนถึงที่นี่แล้ว ทั้งที่ตอนนี้ผมกับเขาก็ยังนั่งอยู่ใกล้ๆกัน แต่ทำไมถึงยิ่งรู้สึกไกลออกไปกันนะ

แม้ว่าผมจะอยากรั้งเขาไว้สักเท่าไหร่ แต่จางฉี่หลิงก็ยังคงเป็นจางฉี่หลิง หากสิ่งใดที่เขาตัดสินใจไปแล้วต่อให้จับเขามัดใส่ห้องลูกกรงสิบชั้นสุดท้ายเขาก็จะฝ่ามันออกไปอยู่ดี

ผมจ้องตาเขากลับไป เขาว่ากันว่าดวงตานั้นเป็นหน้าต่างของหัวใจ อยากจะรู้เหลือเกินว่าเขารู้สึกอย่างไร แต่สิ่งที่ผมเห็นกลับมีเพียงสีดำอันลึกล้ำไม่อาจตีความใดๆได้

'สิ่งที่ผมพยายามยื่นให้มาตลอด มันเคยส่งไปถึงเขาสักครั้งหรือเปล่า'

สุดท้าย........ที่ผมทำได้ก็มีเพียงแค่ยอมรับและปล่อยให้เขาไปเท่านั้น

-----------------------------------------------------------------------------

'เป็นเพื่อนกันทั้งที พรุ่งนี้ค่อยไปเถอะนะ ฉันจะไม่ตามนายต่อแล้ว'

อู๋เสียหลับไปสักพักแล้ว แต่ท่าทางกระสับกระส่ายนั่นก็บ่งบอกว่าเจ้าตัวหลับไม่สบายนัก คิ้วที่ขมวดมุ่นกับมือที่พยายามไขว้คว้าบางสิ่งในอากาศ อีกทั้งเสียงพึมพำที่หลุดรอดออกมาจากริมฝีปากนั้น….น้ำเสียงแสนเศร้าที่เป็นชื่อของเขา

จางฉี่หลิงไม่เข้าใจ ทั้งที่พวกเขารู้จักกันได้เพียงไม่นาน แต่ทำไมคนๆนี้ถึงยึดติดกับเขาถึงเพียงนี้ ทำไมถึงพยายามช่วยเขาจนตัวเองตกอยู่ในอันตรายหลายครั้ง ทำไมถึงยังตามเขามาถึงที่นี่

แต่ที่ไม่เข้าใจยิ่งกว่า คือการที่ทำไมตัวเขาถึงได้รู้สึกผูกพันกับคนๆนี้

ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของเขา หากให้เปรียบก็คงเหมือนการจรดอักษรลงบนพื้นทราย ต่อให้เขียนอะไรลงไปมากเท่าไหร่ สุดท้ายทุกอย่างก็หายไป มีเพียงหน้าที่ที่ได้รับมาเป็นตัวขับเคลื่อนในการดำเนินชีวิต

ไม่จำเป็นต้องยุ่งเกี่ยวกับใคร ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งเชื่อมโยงใดๆ ขอเพียงแค่ทำหน้าที่ให้บรรลุก็เพียงพอ

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ความคิดของเขาเริ่มเปลี่ยน

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขาพบสิ่งที่เชื่อมโยงกับโลกใบนี้

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...ที่สายตาของเขามองหาแต่นายน้อยสามแห่งบ้านสกุลอู๋คนนั้น

การเดินทางของเขาในครั้งนี้เป็นการเดินทางที่อาจไม่มีขากลับ และทั้งที่ตัวเขาสามารถสลัดอีกฝ่ายทิ้งได้อย่างไม่ยากเย็น กลับปล่อยให้อีกฝ่ายตามมาจนถึงที่นี่…

เสียงลมที่เริ่มก่อตัวเป็นสัญญาณว่าเขาควรรีบเดินทางต่อเสียที แต่ขณะที่กำลังจะลุกนั้น เขากลับพบว่าคนที่หลับอยู่ได้จับชายเสื้อเขาเอาไว้

เขาหันกลับไปมองอีกคนที่หลับใหล โน้มตัวลงไปใกล้ใบหน้าของอีกฝ่าย สีหน้าที่ดูเหมือนกำลังเจ็บปวดนั่น...มันเป็นเพราะเขาใช่หรือเปล่า

ไม่อยากให้เสียใจ อยากให้มีความสุข แต่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร

เวลาผ่านไปราวบุหรี่ครึ่งมวน เขาตัดสินใจแตะริมฝีปากลงไปหาอีกฝ่าย แนบไว้เพียงผิวเผินไม่มีการล่วงล้ำใดๆ พลางกระซิบถ้อยคำที่อีกฝ่ายคงไม่มีทางได้ยิน

“...............”

เวลาชั่วครู่กลับรู้สึกเหมือนชั่วกาลป์ เมื่อเขาผละออกแรงมือที่เกาะกุมชายเสื้อได้หายไปแล้ว

จางฉี่หลิงสำรวจตัวเต็นท์เป็นครั้งสุดท้ายเพื่อให้มั่นใจว่ามันจะสามารถทนรับแรงลมไหว

ก่อนจะเริ่มออกเดินทางต่อไปเพียงลำพัง.......

--------------------------------

เมามากค่ะ ทั้งฟิคทั้งชื่อเลย แงงงงงงงง อยากสารภาพว่าจริงๆมันคือเดลี่ของเมื่อวานที่เราปั่นไม่ทันเลยจับรีเมคเพิ่มมาส่งวันนี้แทนค่ะ //นอนหมดสภาพ

ส่วนชื่อเรื่องนี่คือพยายามหาหนทางให้มันสัมพันธ์กับหัวข้อเดลี่ จนออกมาเป็นเช่นนี้แล...

เคยแต่ลงแดรบเบิ้ลสั้นๆในทวิต พอต้องมาลงในบอร์ดอย่างงี้รู้สึกจัดบรรทัดยากมากค่ะ OTL

ปล.เราเป็นมีใหม่หัดแต่ง สามารถติชมได้นะคะ //โค้ง

by **poppycage** Sun 08 Feb 2015, 17:04

อ่านแล้วรู้สึกถึงความรักมากมายมหาศาลกับหัวใจที่เจ็บปวดของเสี่ยวเกอเลยค่ะ Q { } Q

เราชอบท่อนนี้จริงๆค่ะ

ไม่อยากให้เสียใจ อยากให้มีความสุข แต่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร

รับรู้ได้เลยว่าเสี่ยวเกอรักแล้วก็ดีกับอู๋เสียมากแค่ไหน ตรงนี้ทำเราน้ำตาซึมเลยค่ะ ถ้าอู๋เสียรับรู้ได้เหมือนคนอ่านก็คงดีนะคะ ; q ;

อยากจะคอมเมนท์ให้ยาวสมกับความประทับใจแต่เราก็คอมเมนท์ไม่เก่งเอาซะเลยค่ะ แต่อยากจะบอกว่าเราชอบมากๆเลยค่ะ

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆนะคะ♥♥♥♥