[Drabble] #DMBJDaily (ตื่น) ตื่นจากฝัน [จางอู๋/15]

[Holinesz]

(ขอแปะแบบเลทๆ อีกครั้งนะคะ //กราบ)

#dmbjdaily "ตื่น"
Pairing: จางฉี่ซาน x อู๋เหล่าโกว






....




[*]



ฤดูหนาวของหังโจว แม้จะไม่หนาวเหน็บเท่าทางเหนือ แต่ข้าก็ยังเกลียดมัน

ตั้งแต่วันที่ข้าหันหลังให้แม่น้ำที่กลายเป็นน้ำแข็งเส้นนั้น…

ผู้นำสกุลอู๋สะดุ้งสุดตัวเมื่อลบหนาวพัดวูบเข้ามาในห้อง หากยามเมื่อจะผิวปากเรียกบรรดาสัตว์เลี้ยงที่เฝ้าอยู่ด้านนอก เงาดำสูงใหญ่ก็เคลื่อนตัวมาทาบทับบนร่างอย่างรวดเร็วพร้อมกับริมฝีปากเย็นเยียบที่แนบลงมาปิดกั้นเสียงที่กำลังจะเล็ดลอดออกไป

"เงียบซะ เหล่าอู่"

เสียงกระชิบอันคุ้นเคยทั้งที่ริมฝีปากยังคลอเคลียอยู่นั้นทำให้ชะงักความตั้งใจที่จะขัดขืน

"พ่อ..พระ.."

พึมพำได้เพียงเท่านั้นเมื่อสัมผัสแสนเอาแต่ใจแนบลงมาอีกครั้ง สัมผัสเย็นเฉียบค่อยๆ ถูกหลอมละลายด้วยความเร่าร้อน ในหัวผู้นำสกุลอู๋ได้ยินเพียงเสียงหายใจหอบเครือของตัวเอง
นัยน์ตาที่พร่ามัวเพราะหยาดน้ำเห็นเพียงเงาดำของใบหน้ารูปสลักที่ได้เห็นครั้งสุดท้ายผ่านภาพของหิมะที่โปรยปรายในวันนั้น

"…แฮ่ก..ทำไม..?"

คนเบื้องบนใจดียอมปลดปล่อยริมฝีปากแดงช้ำให้เป็นอิสระอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม แต่สุดท้ายก็มีเพียงแค่คำว่าทำไม ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเหตุใดจึงไม่กล้าที่จะเอ่ยถามมากกว่านั้น…หรือว่าตัวข้ากำลังกลัวคำตอบที่จะได้รับกันแน่

"ชู่ว์..."

กว่าจะรู้ตัวว่าน้ำตารินไหลก็ยามเมื่อมือข้างนั้นเอื้อมมาปาดเช็ดมันออกไปให้ พร้อมกับเสียงกระชิบปลอบโยนข้างหู

ช่างทำอะไรไม่สมกับเป็นตัวเองเสียจริง…พวกเราทั้งคู่

"เหล่าอู่..."





ในความมืดมิดยามค่ำคืนนั้น ผู้นำสกุลอู๋ปล่อยให้ร่างกายของตัวเองโอนอ่อนไปตามสัมผัสอ่อนโยนของคนที่เคลื่อนไหวอย่างเอาแต่ใจอยู่เบื้องบน

”เจ้าเกลียดข้าไหม…?”

ช่างเป็นคำถามที่ใจร้ายเหลือเกิน…ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วแท้ๆ ทั้งที่ข้าเคยบอกท่านไปแล้วแท้ๆ

แม้จะเป็นแบบนั้น แต่แขนเรียวยังคงเอื้อมมือขึ้นไปโอบรอบลำคออีกคน โน้มตัวให้ร่างกายร้อนรุ่มทั้งสองสัมผัสกันแนบแน่นกว่าเดิม

"ไม่…"

"…"

"...ข้าไม่เคยเกลียดท่าน"

แม้จะอยู่ในความมืด แต่คล้ายกับว่าสามารถเป็นรอยยิ้มจากคนที่ทาบทับอยู่ได้อย่างชัดเจน และตัวข้าเองที่ยิ้มเหมือนกัน
หากร้อยยิ้มของเราสองคน…กลับเต็มไปด้วยความขมขื่น

"ดีแล้วเหล่าอู่…"

"อ..อ่ะ.."

เสียงผ้าเสียดสีกันคลอมากับสัมผัสน่าอาย ริมฝีปากแสนเอาที่ใจคู่นั่นที่คอยพรมจูบซ้ำๆ บนร่างกาย ทิ้งปลายสัมผัสแห่งความร้อนรุ่มไปทุกที่นั้นกลับเคลื่อนขึ้นมาแนบจุมพิตแผ่วเบา พร้อมกับเสียงพึมพำที่ได้ยินเพียงเลือนลาง

"เพราะข้า…"

เมื่อปลายทางสีขาวที่ฉุดดึงร่างกายขึ้นสู่จุดสูงสุดนั้นมาถึง ข้าได้แต่เฝ้าสบถด่าเสียงหวีดครางของตัวเองที่ดังกลบเสียงพึมพำในประโยคสุดท้ายของท่าน

ร่างกายอ่อนแรงนอนหอบหายใจบนฟูกนอนที่เปียกซื้นด้วยเหงื่อของเราทั้งสอง ในยามที่ร่างกายสูงใหญ่นั้นเตรียมจะผละออกไป ทำได้แค่เอื้อมมือไปฉุดรั้งเอาไว้ แต่ทว่าในขณะที่จะคว้าเอาไว้ได้นั้น… 

ภาพตรงหน้าพลันแตกสลายไป…











สะดุ้งตัวและลืมตาตื่นอีกครั้ง ก็พบเพียงเพดานห้องว่างเปล่า และตัวข้าที่อยู่คนเดียวท่ามกลางความหนาวเหน็บ



’…รัก…’

ท่านอยากจะพูดคำนี้หรือเปล่า…หรือมันเป็นเพียงแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ ของข้า…



ผู้นำสกุลอู๋สลัดผ้าห่มลุกขึ้นจากเตียง ร่างกายสั่นเทาเพราะอากาศหนาว แต่ก็ยังหยัดยืนอย่างมั่นคง ก้มลงรับเอาซันชุ่นติงที่วิ่งเข้ามาหาก่อนจะเหลียวมองออกไปนอกหน้าต่างที่ยังเปิดอ้าอยู่

ฤดูหนาวของหังโจว แม้ไม่หนาวเหน็บเท่าทางเหนือ แต่หิมะก็ยังคงโปรยปราย…คล้ายกับวันนั้น


นี่เป็นเช้าวันที่เท่าไหร่กันแล้วนะ ที่ข้าตื่นมาพบกับความจริงที่ว่า


ท่านได้หายไปจากชีวิตของข้าแล้ว





—————— 208 days left ——————

[mayachi]

ชอบบบบบบบบบ ปู่จางกับปู่อู๋มากกกกกกกก ;-;
แงงงงงงงงงง

[kame_kazuha]

ข้าไม่เคยเกลียดท่าน

ตื่นค่ะตื่น ด้วง ตื่นนนน