[OS]พิเศษวันเด็ก [ผิงเสีย/ฮัวเฮย]

[Silver Fish]

์V.1 ผิงเสีย (NC-17)


“ก็อย่างที่บอกไป เสี่ยวเกอคนนี้เป็นลูกบุญธรรมของคนรู้จักฉัน แกช่วยเลี้ยงมันชั่วคราวหน่อยแล้วกัน ไม่ดื้อไม่ซนไม่งอแงร้องไห้หาแม่ให้แกปวดหัวแน่นอน แถมยังจิกหัวใช้งานอย่างที่แกชอบเลียนแบบเจ้ารองก็ยังได้ ฉันไปล่ะ”

เช้าวันหนึ่ง ณ หน้าประตูบ้านของผม อาสามผู้หายหัวไปนานจากการคว่ำกรวยบุกมาหาแต่เช้า พอผมเปิดประตูก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาพร้อมกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง

เด็กหนุ่มคนนี้น่าจะอายุประมาณสิบห้า ซึ่งสำหรับผมคิดว่ามันไม่เด็กจนต้องมีผู้ใหญ่คอยตามดูแลแล้ว ทำไมถึงเอามาให้ผมช่วยดูกัน

ไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากประท้วงอะไร อาสามก็พูดรัวเป็นชุด แล้วเผ่นหนีออกไปขึ้นรถสั่งให้พี่พานออกตัวทันที ผมเลยได้แต่อ้าปากค้างยืนนิ่งอยู่กับที่ โดยมีเด็กหนุ่มยืนเป็นรูปสลักประดับบ้านผม

พอหันมาสำรวจดีๆ รู้สึกคุ้นหน้าจนบอกไม่ถูก จะบอกว่าอาสามไปไข่ทิ้งไว้ก็ไม่น่าใช่ ผิวกายขาว ใบหน้าส่อเค้าความหล่อตั้งแต่ยังไม่แตกเนื้อหนุ่ม เรือนผมดำเส้นเล็กเหมือนขนแมวปลกหน้า ที่สำคัญ ไม่พกกระเป๋าอะไรมาเลยนอกจากห่อผ้าด้านหลัง ที่ผมคิดว่ามันคงไม่ใช่กีต้าร์ หรือพวกของที่เด็กสมัยนี้นิยมกันแน่ ในเมื่อมากับคนไม่ธรรมดา เพื่อนอาสามแต่ละคนเองก็มีแต่พวกในวงการ

ผมถอนหายใจ หวังว่าเสื้อผ้าของผมเด็กคนนี้จะใส่ได้นะ

“ตามฉันขึ้นมาด้านบน ที่จริงมันมีสองห้องนอน แต่อีกห้องไม่มีใครใช้ ฉันเลยใช้เป็นห้องเก็บของไปแล้ว นายมานอนห้องฉันก็แล้วกัน มีห้องน้ำชั้นบนกับชั้นล่าง”

ผมพาเด็กเดินทัวร์ เขามองสำรวจไปทั่วด้วยใบหน้าเรียบเฉย ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจ เปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดที่ไอหนูนี้น่าจะใส่ได้มาให้ จริงสิ ครั้งก่อนนายอ้วนมาเยี่ยม ซื้อกางเกงในลายบ้าบออะไรไม่รู้มาฝาก ผมยังไม่ใช่ คิดว่าเด็กนี้คงใส่ได้แหละ

“เอ้า เสื้อผ้า ของฉันเอง นายมาอยู่ไม่กี่วัน ไม่ต้องซื้อใหม่ใช้ของฉันไปก่อนแล้วกัน ส่วนนี้กางเกงใน ถึงลายมันปัญญาอ่อนไปหน่อย แต่ผ้าเนื้อดี ฉันยังไม่ใส่ เอาไปใส่ก่อน ไว้นายอยากได้แบบที่มันเป็นปกติมนุษย์ธรรมดากว่านี้ก็ออกไปซื้อเอง เดินไปเลี้ยวขวาตรงหัวมุมมีตลาดโต้รุ่งอยู่”

ผมพูดคนเดียวไปเรื่อย หยิบของส่องให้พร้อมผ้าขนหนู ไอหนูนี้ก็รับไปมองแค่แวบเดียวก็เลิกสนใจหันไปสำรวจห้องนอนผมต่อ ผมเลิกคิ้วแปลกใจ ดูท่าเด็กคนนี้จะเลี้ยงง่ายอย่างที่อาสามว่า ค่อยโล่งอก เป็นเด็กวัยรุ่นเอาแต่ใจสมัยนี้ผมได้ถีบออกจากบ้านพอดี

พอนึกๆแล้วก็น่าสนุก อยากเห็นใบหน้านิ่งๆนั้นใส่กางเกงในลายลูกเจี๊ยบของนายอ้วนชะมัด

“จะไปไหน” เด็กใบ้เปิดปากพูด จับแขนผมไว้จนต้องหันมอง เสียงนิ่งเหมือนหน้าตาไม่มีผิด ยังคงมีเค้าความอ่อนเยาว์อยู่เพราะยังไม่เสียงแตกทุ้มเหมือนผมหรือผู้ใหญ่คนอื่นๆ

“ฉันจะไปดูร้านน่ะสิ นายจะไปด้วยเหรอเสี่ยวเกอ”

เจ้าเด็กพยักหน้ารับ ผมเลยตามเลยพาเขาไปที่ร้านด้วย แวบแรกที่หวังเหมิงเห็นแทบมากอดขาร้องไห้อ่อนวอนว่าอย่าไล่เขาออก บอกร่ายถึงโครตเง้าครอบครัวที่ต้องดูแลบจนผมกระทืบจนนอนหงายอยู่บนพื้นร้าน

“เชี่ยหวังเหมิง นายมีตัวคนเดียว ไอเงินที่บอกขาดไม่ได้คงไปเลี้ยงสาวคาราโอเกะมากกว่า ไปไกลๆเท้าฉันเลยนะ เด็กนี้อาสามมาฝากไว้ ไม่ใช่จะมาทำหน้าที่แทนแก”

“โธ่ เถ้าแก่ไม่ยอมบอกแต่แรก ดูซิ หวังเหมิงเสียภาพพจน์ต่อหน้าเด็กเลย”

“ไอภาพพจน์ที่ว่าของแกมันไม่มีหรอก ไปเปิดร้านได้แล้ว”

ยกขาเตะไอแมลงที่เกาะขาจนล้มกลิ้งคลุกฝุ่นในร้าน ก่อนเจ้าตัวจะทำหน้าเหมือนเจ็บปวดเหลือแสน คอตกไปเปิดร้านตามคำสั่ง พร้อมเข้าไปหลังร้านยกน้ำชามาให้ผมกับเสี่ยวเกอที่นั่งนิ่งจ้องมองผมมาตลอดตั้งแต่นั่งรถออกจากบ้าน

ใช่ว่าผมไม่ถาม แต่เด็กมันไม่ตอบ ก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ปล่อยไปตามกรรม เดินตามเป็นลูกเจี๊ยบ ลูกค้าน้อยนิดที่เข้าร้านยังแซวสนุกสนานว่าผมนึกเลี้ยงต้อย ต้อยบ้าอะไร ถ้าผมจะเลี้ยงต้องเป็นสาวน้อยน่ารักเรียกเกอเกอขาเท่านั้น

ใครจะว่ารสนิยมผมมันเหมือนตาเฒ่าก็ไม่สน ก็ผมชอบของผมแบบนี้หนิ แม้ว่าอารองกับอาสามจะพูดอยู่ทุกวันว่ามันฝันเฟื่อง แถมนายอ้วนยังบอกว่าผมน่าจะหาสามีมากกว่าเมีย ทีมันทำทุกอย่างที่ผู้หญิงทำได้ผมยังไม่ด่านายอ้วนเลย เจ้าตัวเห็นหน้าผมจ้องเหมือนเดาออก เลยบอกว่าเทียนเจินไม่รู้อะไร ผู้หญิงสมัยนี้เขาชอบผู้ชายเป็นพ่อบ้านพ่อเรือน อย่างผมทำอะไรไม่เป็นขายไม่ออกหรอก

เฮอะ! ให้มันรู้กัน ผมจะหาแฟนสาวสวยน่ารักให้ได้ก่อนนายอ้วนคอยดู เหมือนผมจะระลึกความหลังจนแสดงออกทางสีหน้ามากไปหน่อย หวังเหมิงถึงหลบไปหลังร้านโดยไวเพราะกลัวลูกหลงที่ผมจะพาลใส่ เลยเหลือแค่รูปปั้นหน้าละอ่อนตั้งโชว์อยู่ข้างตัว

“ไอน้องชาย อันที่จริงนายเองก็อายุไม่น้อยแล้ว น่าจะมีเพื่อนฝูงไปอาศัยอยู่กับเพื่อนทำเรื่องสนุกดีกว่ามาอยู่กับคนแก่ล่ะมั้ง”

“ไม่”

“ทำไมล่ะ ปกติเด็กมันต้องดีใจที่อยู่ห่างหูห่างตาผู้ใหญ่ไม่ใช่เหรอ” ขนาดผมตอนเข้ามหาลัยอยู่หอใหม่ๆยังเที่ยวเต็มที่จนลูกน้องของอารองไปฟ้องจับผมมานั่งฟังเทศนาสามวันสามคืนเลย

“ไม่มีเพื่อน” เจอคำตอบนี้เข้าไปผมเงียบกริบ แล้วตบบ่าไอหนูตรงหน้าแทน ชีวิตนายแม่งน่าบัดซบกว่าผมอีก

“ไม่ต้องน้อยใจชีวิตไปนะ เอางี้ วันนี้เราซื้อกับข้าวอร่อยๆไปกินเป็นกับแกล้มเหล้าดีกว่า วัยนี้มันต้องสนุกสิ อยู่กับฉันไม่ต้องห่วง รับรอง ฉันไม่บอกอาสาม อาสามไม่รู้ ผู้ปกครองนายไม่รู้”

ได้ยินเสียงแว่วจากหลังร้านว่า เถ้าแก่อยากดื่มเองแล้วเอาเด็กอ้างซะมากกว่า นี้มันหลอกพรากผู้เยาว์ชัดๆ ผมเลยจัดการคว้าสมุดบัญชีใกล้มือ เล็งขว้างใส่หัวหวังเหมิงที่ผมเรียกให้โผล่หน้ามาทันที แถมด้วยคำพูดราวคำสั่งประหาร

“หักเงินเดือนจนกว่าฉันจะพอใจ! ปิดร้านด้วย ฉันจะกลับแล้ว ไปเสี่ยวเกอ เราไปออกไปแวะซื้อของไปกินดีกว่า”

“ใช่ซรี้ หวังเหมิงไม่ใช่เด็กหน้าละอ่อนให้เถ้าแก่เขี้ยวเล่นได้นี้ ถ้าหวังเหมิงวัยขบเผาะนะ รับรองเถ้าแก่อดใจไม่ไหวแน่ๆ”

“ไอหวังเหมิง ไม่ต้องเอาเงินเดือน!!”

ผมตะโกนด่าดังลั่น โกรธจนหน้าแดง กล้าพูดจาบ้าๆแบบนี้ได้ไง พอหันไปมองคนข้างตัว สีหน้ายังปกติ แต่ดวงตากลับสั่นไหว มุมปากเหมือนยกยิ้ม โธ่เว้ย คงไม่เข้าใจว่าผมคิดจะหลอกกินเด็กจริงๆนะ ถึงผมจะชอบคนอายุน้อยกว่าก็จริง แต่ที่ชวนไปเป็นเพราะอยากให้เด็กมันได้สนุกตามวัยเท่านั้นเอง

โอเค ผมอยากดื่มเอง พอใจรึยัง รู้มั้ยกว่าพวกอาสามจะปล่อยให้ผมเที่ยวเล่นทำอะไรได้ตามใจชอบก็อายุเลยช่วงวัยรุ่นไปแล้ว ไม่สิ เผลอๆตอนนี้ก็ยังไม่ปล่อยด้วยซ้ำ ทั่วทั้งเมืองมีแต่คนของอารอง อาสามเต็มไปหมด

ปลงกับชีวิต ขับรถเข้าร้านค้า ซื้อของกินกับเครื่องดื่มแล้วกลับไปจัดการต่อที่บ้าน ยกดื่มมันตั้งแต่หัววัน กับบางส่วนลดหายไปบ้างแล้ว ผมเองก็เริ่มมึน ยกแก้วปากบ่นไม่รู้เรื่อง เหมือนระบายใส่เด็กหน้านิ่งตรงหน้า ที่ทำเพียงแค่คีบกิน ยกดื่มเหมือนน้ำ จนผมสงสัยว่ามันเป็นน้ำเปล่ารึเปล่า

“ไอหนู รู้มั้ยสมัยนี้มันอยู่ยาก ผู้ชายแม่งหน้าเหมือนผู้หญิง ส่วนผู้หญิงบางคนดันหล่อกว่าผู้ชายจนชาวบ้านชาวเมืองเค้าสับสนไปหมดแล้ว จริงสิ ไม่รู้ตอนนี้อาสามอยู่ไหน หวังว่าไม่ก่อเรื่องให้อารองลำบากอีกนะ อ่า....ฉันลืมจ่ายค่าน้ำค่าไฟที่ร้าน เดี๋ยวพรุ่งนี้ใช้ให้หวังเหมิงจ่ายดีกว่า”

ผมเริ่มพูดไม่ปะติดปะต่อ ปนเรื่องราวมั่วไปหมด รู้สึกหัวหนักตัวร้อน ไม่รู้ผมหัวทิ่มโต๊ะไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกเหมือนมีคนแบกลากผมขึ้นบันได ดวงตาปรือมองเห็นไม่ชัดนัก แต่กลิ่นสมุนไพรจางๆที่โชยออกมาพอให้ผมรู้ว่า คนที่แบกผมอยู่คือเด็กที่มาอาศัยด้วยชั่วคราว

กับอีแค่เด็ก ไม่น่ามีปัญหาอะไร ผมเลยวางใจ ปล่อยเขาแบกไปถึงเตียง มีผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตา ผมเลยบอกเสียงอู้อี้ขอบใจไป สักพักเหมือนที่คนมาคร่อมทับอยู่ด้านบน สัมผัสนุ่มที่ริมฝีปากทำให้ผมล่องลอย เสื้อผ้าหลุดออกจากตัว รู้สึกหนาวกับลมที่พัดวูบเข้ามาจนได้สติขึ้นมานิดหน่อย

“นาย...หะ...จะทำอะไร”

“ทำให้น้าสบายตัว” เสียงตอบกลับอยู่ข้างหู

“อืมม งั้นเหรอ....” ผมขานรับอย่างวางใจ ทำให้ผมสบายก็ดีออก จะได้นอนสบาย จนริมฝีปากนุ่มจูบไล้ไปตามเรือนร่าง เห็นเด็กตรงหน้าถอดเสื้อ สัดส่วนโครงร่างยังดูไม่สมชายเท่าไหร่นักเพราะตามวัย ผิดกับผมที่ป่านี้ยังแห้งเป็นกุ้ง

มือเย็นลูบแถวสะโพกสอบ ส่วนหน้าถูกดูแลเอาใจจนผมหลุดครางในลำคอ เด็กนี่ใช้ปากเก่งเกินไปแล้ว! ไม่นานก็กระตุกกายปลดปล่อยอย่างสุดกลั้น ของเหลวเลอะใบหน้าฉายความหล่อเหลา ลิ้นแลบเลียคราบบบนริมฝีปากจนผมต้องกลืนน้ำลายอึกเพราะถูกเด็กยั่ว

ขาทั้งสองข้างถูกแยกออกให้โอบสะโพกขาว ครีมทาผิวตรงหัวเตียงถูกกดจนชุ่มนิ้วยาว เหมือนว่าสองนิ้วของเด็กคนนี้จะยาวกว่าปกติ ยามถูกสอดลึกเล่นเอาแทบอยากร้องให้สุดเสียง แต่ถูกริมฝีปากนุ่มทาบทับดูดดื่มจนมีเพียงเสียงอู้อี้ ไม่นานของบางอย่างก็ถูกแทนที่เข้ามา เจ็บจนแทบกระอัก แต่ก็รู้สึกดีจนแทบละลาย

พอปากเป็นอิสระ หลุดร้องเสียงประหลาดโดยไม่รู้ตัว ภายในร่างถูกเติมเต็มอย่างที่ไม่เคยมาก่อน ทุกสัดส่วนถูกสัมผัสสำรวจไปทั่ว ความวาบหวานแล่นริ้วจนหายใจไม่ทัน กระทั่งของเหลวร้อนถูกปล่อยเข้ามาในตัวจนอุ่นวาบ พร้อมๆกับที่ถูกมือดีจับรูดส่วนหน้าจนปลดปล่อย

ร่างกายก็ถูกปล่อยเป็นอิสระ ช่วงล่างโล่งวาบให้ในสั่น นึกว่าจะจบแล้วกลับถูกจับพลิกนานคว่ำหน้าซุกหมอนพร้อมกับอีกคนที่เข้ามาทาบทับด้านหลัง เนินเนื้อถูกแยกออก กดส่วนแข็งเข้ามาอีกรอบ

“อื้ออ...! อะ อะ...เสี่ยวอา”

สะโพกได้รูปขยับจนผมพูดไม่เป็นภาษา ใบหน้าซุกกอดหมอนแน่น ปลายเท้าจิกเตียงระบายความเสียวซ่าน ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่รอบต่อกี่รอบ สุดท้ายผมก็ผล็อยหลับไปทั้งที่ยังมึนเมาในรสสัมผัสกับแอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนอยู่ในร่าง

ตื่นเช้าขึ้นมารู้สึกร้าวระบมช่วงสะโพกจนน้ำตาเล็ด ตวัดตามองข้างเตียงเห็นเด็กปีนเกรียวนอนกอดเอวหลับสบาย ใบหน้าสงบนิ่งดูไร้พิษภัย แต่ไอเด็กผีมันจับกดผมเมื่อคืน!!

“เสี่ยวเกอ! ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ใครสั่งใครสอนให้ทำแบบนี้ห๊ะ”

ผมตวาดเสียงแหบเพราะเมื่อคืนใช้เสียงเยอะ ด้วยใบหน้าแดงก่ำทั้งโกรธผสมความอาย เจ้าเด็กบ้าเปิดตามาข้างนึงเหมือนรำคาญ พอเห็นว่าใครทำหน้ายักษ์เลยส่งยิ้มบางจนผมชะงักเหมือนมีเสียงระเบิดตูมอยู่ในหัว

มืออีกฝ่ายเลื่อนมาอยู่แถวบั้นท้าย ผ้มห่มถูกผมถีบไปอยู่ปลายเตียง ผมในท่าคว่ำหน้าหันมองด้านหลังเห็นว่าตัวเองใส่กางเกงในอยู่ก็แปลกใจ ก่อนมือนั่นจะบีบเต็มไม้เต็มมือจนผมสะดุ้งวาบ

“น้าเสียใส่แบบนี้...เหมาะดีนะ น่ารักดี”

ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!!! ผมกำลังใส่กางเกงในลายลูกเจี๊ยบของนายอ้วน ความร้อนพวยพุ่งขึ้นหน้า คว้าหมอนมากอดซุกหน้าไม่สนโลก เตี่ยครับ ผมเป็นเจ้าบ่าวให้ใครไม่ได้แล้ว....

เหมือนสวรรค์ไม่เห็นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นต่อเนื่องชวนรำคาญนผมต้องจำใจรับทั้งที่ยังจุ่มหน้าอยู่กับหมอน ไม่อยากมองเด็กหื่นนอนอวดหุ่นอยู่ข้างตัว

“ฮัลโหล!”

“โห นายน้อย ไม่ต้องขึ้นเสียงแบบนั้นก็ได้”

“นายแว่นโทรมามีอะไร อาสามก่อเรื่องอีกหรือไง”

“จะว่ายังไงดี อาสามของคุณเหมือนจะก่อเรื่อง และเหมือนจะไม่ได้ก่อเรื่อง พอดี เขาเอาเด็กคนนึงมาฝากผมดูแลน่ะ เด็กคนนี้เลี้ยงยากมาก ผมเลยจะโทรมาปรึกษาว่าควรจะล่อลวงเด็กยังไงดี”

พอได้ยินความต้องการของนายแว่น ผมเกือบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง นึกเค้นเขี้ยวโทษอาสาม ตวาดเสียงแล้วกดวางสายอย่างหงุดหงิด

“ไม่รู้โว้ย! แค่นี้นะ!!”

ถ้าผมรู้ ผมคงไม่โดนเด็กกระทำชำเราแบบนี้หรอก พรากผู้เยาว์ยังแจ้งความได้ พรากผู้เฒ่าแบบนี้ ผมควรจะไปแจ้งที่ไหนดีครับ อู๋เสียอยากร้องไห้!

[END]

--------------------------------------------

V.2 ฮัวเฮย (NC-17)

ผมเฮยเสียจื่อครับ ตอนนี้กำลังกลุ้มใจกับเรื่องนึงอยู่ โทรไปให้นายน้อยช่วยก็ดันถูกวางสายใส่ สงสัยไม่ถูกโรคกับเด็กอย่างแรง ทั้งที่เห็นปกติดูเป็นคนง่ายๆไม่มีปัญหาอะไรแท้ๆ สงสัยผมจะเดาผิดไปเอง

ผมได้รับเด็กคนนึงมาจากผู้มีพระคุณของผม เด็กคนนี้มีชื่อว่าเซี่ยอวี่ฮัว เพราะที่บ้านมีปัญหานิดหน่อย(ไม่หน่อย) เสี่ยงแก่การถูกฆ่า เลยถูกส่งมาให้ผมช่วยดูบวกกับเป็นบอดี้การ์ดชั่วคราว

คุณชายน้อยไม่งอแงเหมือนเด็กทั่วไป มันยิ่งทำให้ผมปวดหัวหนัก ท่าทางดูนิ่งร้ายลึก ไม่รู้ว่าจะคิดแผนการแกล้งผมอะไรบ้าง ผมเลยตัดสินใจ ใช้คำขวัญที่ว่า เลี้ยงต้อยเด็กในวัยนี้ จะได้ภรรยาเด็กในภายหน้า

“เสี่ยวฮัว ผมซื้อดอกไม้มาให้ เสี่ยวฮัวชอบรึเปล่า”

เด็กน้อยตัวหอมนุ่มนิ่มสวยเหมือนเด็กผู้หญิง ดูท่าทางจะชอบดอกไม้ผมเลยเลือกซื้อดอกไม้มาให้ รอยยิ้มน่ารักถูกมอบเป็นสิ่งตอบแทน มือเล็กยื่นมารับดอกไม้จากผม ก่อนจะ...

“ดอกไม้แช่ฟอมารีนแบบนี้คิดจะให้ฉันตายรึไง”

ผมมองดอกไม้ที่ถูกกล่าวหา แต่คนตรงหน้าไม่ยักทิ้ง เพียงแค่ทำหน้าบูดบึ้งใส่ผมเท่านั้น ผมส่ายหัวยกมือขึ้นแต่นึกขึ้นได้ว่าคุณชายน้อยไม่ชอบให้ลูบหัวเดี๋ยวผมเสียทรง เลยชะงักมือไว้ แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อมือผมถูกพลองยาวสีชมพูไซต์มินิฟาดจนขึ้นรอยช้ำ อะไรกันครับ ทุกคนหวังอะไรรู้

คุณชายของผมไม่น่ารักขนาดนั้นหรอก ไอเรื่องที่จะยอมให้ลูบหัวนั้นเป็นไปไม่ได้เลย ทำไมไม่ทำตัวให้น่ารักเหมือนนายน้อยสามบ้างนะ ช่างเถอะ ยังไงผมก็ชอบเด็กร้ายๆ มากกว่าเด็กหัวอ่อนอยู่ดี

“ไว้วันหลังจะหาอย่างอื่นมาให้ใหม่นะ วันนี้อยากไปไหนรึเปล่า”

เริ่มแผนสอง ชวนเด็กเที่ยวเพื่อกระชับความสัมพันธ์ เด็กๆชอบเที่ยวครับ

“ฉันโดนหมายหัวอยู่ จะให้ออกไปถูกเป่าดับรึไง เป็นบอดี้การ์ดประสาอะไร ไม่ได้เรื่อง ห่วยแตก!”

เปรี๊ยง!

รู้สึกเหมือนแว่นร้าว...ไม่เป็นไร ผมยังมีแว่นสำรองอีกเพียบ ผมชักถอดใจ วันนี้คงต้องพักไปก่อน ถือวิสาสะอุ้มเซี่ยน้อยขึ้น โดนฟาดตีหัวก็ไม่สนใจ ได้เนียนลวนลามเด็กก็สุขขีแล้ว ผิวอ่อนนุ่มหอมกรุ่น กอดจมหายในอ้อมแขน ถูๆกับแก้มยุ้ยสีชมพูเรื่อ ฟิน...

“โอ๊ย! คุณชายน้อยจะตีหัวผมทำไม”

“ตีไอแก่ลามกลวนลามน่ะสิ”

“ผมแค่อุ้มคุณชายน้อยก็หาว่าลามก ถ้างั้นผมวางลงก็ได้”

“ไม่ต้อง! ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย อุ้มต่อไปสิ”

เสียงเบาหวิวตอบ คิ้วเล็กขมวดมุ่นหันหน้าเชิดไปทางอื่น แถมยังแก้มป่องน่าจิ้ม เด็กซึนก็น่ารักดีออกเนอะ...

หลังจากนั้นทุกครั้งที่ผมเข้าไปกวนคุณชายน้อยก็จะตอบโต้กลับมาหนักๆ แต่พอผมเลิกสนใจ กลับเข้าหาเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นจนหมดต้องใจอ่อนคอยอุ้มดูแลอยู่เรื่อยไป

มีบางครั้งก็ได้รอยยิ้มหวานๆ เสียงหัวเราะใส่ๆ ทำให้ผมรู้สึกปรอดโปร่ง ในโลกที่ผมอยู่มันไม่สวยงามเลยสักนิด และอนาคตในภายภาคหน้า อวี่ฮัวน้อยคงต้องอยู่บนเส้นทางเดียวกับผม บางทีอาจจะหนักกว่าเพราะภาระที่แบกอยู่บนบ่าด้วยซ้ำ

ถ้าเกิดถึงเวลานั้นแล้วผมยังมีกำลังพอ มีชีวิตอยู่ จะคอยช่วยอยู่ห่างๆก็แล้วกัน คิดเพลินๆก่อนจุกอัค

“คุณชายน้อย จงใจวิ่งมาชนผมใช่มั้ย”

ด้วยขนาดไซต์ของคุณชายตอนนี้ วิ่งพุ่งเข้ามากอดจากทางด้านหน้าเต็มๆ ถูกกระแทกจนจุกหน้าเขียว ย่อตัวลงกอดเข่า แล้วลงไปนอนกลิ้งบนพื้นหญ้านุ่มในสวนบ้านผม

พอจะเงยหน้าขึ้นมอง กระโปรงพลิ้วๆ เด็กชายตัวเล็กน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิง ในชุดกระโปรงลายดอกไม้แสนสวย พร้อมกับใบหน้ากลมแก้มนุ่มน่าหยิกก้มลงเอียงคอมองอย่างไร้เดียงสา

“ง่วงเหรอเฮยเสียจื่อ ทำไมไม่เข้าไปนอนในห้องล่ะ”

ครับ ผมง่วงมาก รู้สึกตาพร่าอยากติดคุก เส้นสายใต้การคว่ำกรวย กับฐานะของผม ทุกคนคิดว่าผมจะสู้คดีพรากผู้เยาว์ได้มั้ย ไม่สิ พวกตำรวจไม่เท่าไหร่ คิดว่าผมจะรอดพ้นจากสกุลเซี่ยมั้ยครับ...

“ง่วงมาก ง่วงสุดๆ ง่วงจนลุกไม่ไหว หนาวด้วย ถ้าคุณชายน้อยช่วยกอดผมล่ะก็ ผมจะได้อุ่นมีแรงลุกไปที่เตียงไง”

ผมยิ้มให้เด็กน่ารัก คุณชายน้อยทำหน้างง แล้วนั่งลงบนพื้นหญ้ากอดผมที่นอนจุกขดตัวเป็นกุ้งไว้ ไม่รู้คุณชายจงใจหรือบังเอิญ ก้มที่ชุดกระโปรงมันมองลอดไปถึงไหนต่อไหน อืม กางเกงในสีขาวลายดอกไม้สีชมพู...

อยากกินเด็กโว้ยยย!

“อ่า คุณชายน้อย ผมไม่เป็นไรแล้ว พวกเราเข้าไปทานขนมอร่อยๆข้างในกันดีกว่าเนอะ”

ผมยังคงพยายามรักษาภาพพจน์ที่มีอยู่น้อยนิดต่อไป จูงมือคุณชายฮัวที่ทำหน้างงอย่างน่าฟัดใส่ผม เข้าไปทานขนมที่สาวใช้เตรียมไว้ให้ตามผมสั่ง บางทีการเลี้ยงเด็กก็ไม่ได้แย่เสมอไปนัก

ทุกวันๆผมจะป่วนสลับคุณชายน้อยให้ท่า(?) หยอกกันไปแหย่กันมาจนกระทั่งถึงวันที่ต้องส่งตัวกลับ แม้จะใจหายนิดหน่อย แต่ผมไม่คิดว่าพวกเราจะจากแล้วจากเลย อยู่วงการเดียวกัน ไม่ช้าก็เร็วคงได้เจอกันอีก ได้แต่หวังว่าคุณชายฮัวน้อยจะจำผมได้ล่ะนะ

“เย็นนี้คุณชายน้อยต้องกลับแล้ว คิดถึงผมด้วยนะ” ผมคุกเข่าอยู่ตรงหน้าคุณชาย จับมือเล็กไว้มองด้วยรอยยิ้ม

“ใครจะไปคิดถึงนายกัน ฉันจะลืมนายทันทีที่ก้าวเท้าออกจากบ้านเลย แต่มีข้อแม้ ถ้านายยอมยกแว่นที่นายใส่ให้ฉันเป็นที่ระลึก ฉันจะยอมเปลืองเนื้อที่ในสมองจำนายไว้ก็ได้”

ผมหัวเราะกับความเอาแต่ใจของคุณชาย คงมีแค่ผมที่เขาสามารถแสดงอารมณ์ หรือคิดทำอะไรได้เต็มที่โดยไม่ต้องสนสายตาใคร และผมก็ยินดีที่มันเป็นแบบนี้

มือหนาถอดแว่นออกไม่นึกเสียดายถึงมันจะเป็นอันโปรดที่อยู่คู่กันมานาน ส่งมอบให้ใส่มือเด็กชายตรงหน้า

“เก็บรักษาไว้ดีๆนะครับ มันเป็นของสำคัญของผมเลย” คุณชายก้มมองแว่นในมืออย่างพึงพอใจ ก่อนเงยหน้ามองผม ยกมือเล็กแตะใต้ตา

“ตานายสวยดีนะ สีฟ้าเหมือนน้ำทะเลเลย”

“จำดวงตากับผมเอาไว้นะครับ เจ้าหญิงของผม”

ผมจับมือเล็กยกขึ้นแตกริมฝีปากแผ่วเบา ก่อนผละออกลุกขึ้นรับแว่นกรองแสงอันใหม่จากพ่อบ้านมาใส่ พร้อมเดินจูงมือคุณชายส่งคืนสู่ผู้ปกครอง

ไว้เจอกันใหม่ ในอนาคตนะคุณชายฮัวของผม....



ผ่านไปสิบปี ผมนึกย้อนเรื่องราวในอดีต เหมือนคนแก่ที่ชอบระลึกความหลังอันแสนหวาน มาตอนนี้ผมเริ่มเสียใจ ตอนนั้นไม่น่าหว่านเสน่ห์ล่อลวงเด็กน้อยน่ารักเลย มันถึงได้เป็นผลกรรมตามทันในปัจจุบัน

“ม่านกันแสงไม่พอเหรอถึงได้น้ำตาคลอ หรือเจ็บสะโพกกัน เปลี่ยนยาที่ใช้ทาดีมั้ยนะ นายจะได้หายเจ็บไวๆ”

ผมนึกขอบคุณคนที่มานั่งอยู่ข้างเตียงอย่างสุดซึ้ง ห้องๆนี้เขาทำเพื่อผมที่มีดวงตาแพ้แสง ยามว่างจากงานหลักพวกเรามักจะมาเก็บตัวอยู่ในห้องนี้กัน ม่านกรองแสงอย่างดี หลอนไฟถนอมสายตา ไม่เว้นแม้แต่โคมไฟตรงหัวเตียงที่นุ่มสบาย การดูแลเอาใจใส่

จะติดก็แต่มือเรียวสวยที่ลูบแถวสะโพก ลากผ่านบั้นท้ายแล้วสอดแหย่ความแฉะชื้นจนผมสะดุ้ง

“คุณชายฮัว จะต่ออีกเหรอ สังขารผมไม่ไหวแล้วนะ เห็นใจคนสูงวัยหน่อยเถอะ เกิดผมหัวใจวายตายขึ้นมาคุณชายจะเหงานะ”

แทนคำตอบ ร่างสูงโปร่งหุ่นสมส่วนกับกล้ามพองามได้รูปที่มักซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้า ใบหน้าสวยโน้มลงชิดกระซิบข้างหู แลบลิ้นหยอกเย้าจนสะท้านวาย

“ไม่ต้องห่วง ถ้านายหัวใจวายฉันจะเป็นคนปั้มมันขึ้นมาเอง”

“อึก...คุณชายยยยย อา”

ด้านหลังถูกเติมเต็ม คำอุทรณ์ถูกปิดด้วยนิ้วเรียวที่สอดเข้ามาหยอกเย้ากับลิ้นนุ่มจนชุ่มน้ำลาย แว่นอันเดิมที่ผมเคยให้ในสมัยเด็ก ถูกนำมาสวมให้ผมตอบนี้ และแล้วผมก็เสร็จคุณชายอีกยก

พระเจ้า...หรือซาตานที่ไหนก็ได้ ช่วยบอกผมที เด็กน้อยน่ารักในอดีตของผมหายไปไหนแล้ว....

ไม่ต้องรอคำตอบนาน เหมือนถูกเดาใจ ดอกไม้แสนสวยที่กำลังรังแกผมอยู่เป็นฝ่ายกระซิบตอบเอง

“นายผิดเองที่ให้ท่าฉันตอนเด็ก นายเป็นของฉันเฉยเสียจื่อ เป็นตั้งแต่วันที่ให้ดอกไม้ฉันแล้ว ที่รัก.....”

[END]

[Feran.FS]

ฆรี๊สสสส ของขวัญวันเด็กของสองคนนี้แม่มมม /อร่อยย

[kuramajoy]

กริ๊ดดดดดดดด
คุณชายคือ โตแล้วจับกินเลยหรอคะ
ฮ่าๆๆๆ ทำร้ายคนแก่มากไม่ดีนะ

[The_Dark_Lady]

- ผิงเสีย -
นายน้อยทำไมไม่รู้จักระวังตัวบ้าง นายไว้ใจเด็กเกินไปแล้ว
เด็กสมัยนี้แม่มแก่แดดจะตาย...นายโดนกดก็ทำตัวนายเองแล้ว
เสี่ยวเกอ...เห็นหน้านิ่งๆนั่นแอบบร้ายกาจนะ อะไรคือจัดต่อ อะไรคือตื่นมาก็บีบสะโพกแล้วบอกว่าคนแก่เหมาะกับกางเกงในลายลูกเจี้ยบ หืออออ...

- ฮัวเฮย -
นายแว่น นายต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง
ไปอ่อยเด็กไว้จนได้เรื่อง...

[Rozenkreuz]

รู้สึกหน้ามืด ขาดเลือด หิวเด็กเหมือนกัน //คุก คุก คุก คุก เอื้อออะ