[OS] #dmbjdaily 'บาทหลวง' (ผิงเสีย + นายอ้วน)

[velvetronica]

[OS] #dmbjdaily 'บาทหลวง' (ผิงเสีย + นายอ้วน)


หลายวันก่อนผมได้รับคำไหว้วานสุดแปลกประหลาด...ผมกำลังรดน้ำดอกไม้ในสวนหลังโบสถ์ตอนที่มีชายวัยกลางคนร่างใหญ่ท้วมก้าวเข้ามาพร้อมเสียงเอะอะโวยวาย เขามาตามหาผมเพราะข่าวลือบางอย่าง

"นายใช่ไหม ที่เขาลือกันว่าต่อให้เป็นงานแต่งงานของคนกับหมานายก็จะเป็นพยานให้"

เขาถามผมด้วยน้ำเสียงห้วน ผมมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา ผมเจอคนมามาก...หยาบคายกว่านี้ก็มี น่ากลัวกว่านี้ก็มี เจ้าเล่ห์กว่านี้ก็มี...แต่คนคนนี้มีอะไรที่ต่างจากคนอื่น

"ถ้าข่าวลือนั้นหมายถึงบาทหลวงอี้ คนคนนั้นก็คือผมเอง" ผมตอบอย่างสุภาพ "แต่ผมขอฟังเรื่องราวของสองคนนั่นก่อนได้หรือไม่"
"ทำไมนายไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องของฉันล่ะ" เขาถามทันที
"เพราะคำถามของคุณไม่ได้มีเพื่อตัวเอง...คุณกำลังทำเพื่อคนสำคัญของคุณ" ผมยิ้มให้สีหน้าประหลาดใจ "ผมมีชาอยู่ที่ห้องด้านหลัง หากคุณไม่รังเกียจชาราคาถูก...เราสามารถจิบชาไปคุยกันไปได้"

บุรุษผู้มีท่าทีหยาบกระด้างดูอ่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามผมเข้ามาในห้องรับรอง เราจิบชากันคำสองคำ...แล้วเขาก็เริ่มเล่าเรื่อง

ผมนั่งฟังอย่างสงบจนจบ ใช้เวลาอีกไม่นานในการพิจารณาแล้วจึงตกลง เรานัดแนะกันอย่างดีจนเรียบร้อย ชายร่างอ้วนจึงลุกขึ้น ผมเดินไปส่งเขาที่หน้าโบสถ์แล้วถือโอกาสถามเป็นคำสุดท้าย

"ทั้งคู่มีใครนับถือคริสต์หรือเปล่า"
"ไม่มี...อันที่จริงคือไม่รู้ คนนึงก็ไร้ศรัทธา อีกคนก็ถูกทำลายศรัทธาไปเกือบหมดทั้งชีวิต สองคนนั่น...ศรัทธาแค่ตัวตนของกันและกันเท่านั้นแหละ"

ฟังดูเหมือนคำประชดจิกกัด แต่สายตาของคนคนนี้ที่พูดถึงเพื่อนทั้งสองกลับเต็มไปด้วยความเศร้าสงสาร...คนคนนี้เคยผิดหวังในรัก แต่ไม่สิ้นศรัทธา...เขายังคงพยายามเพื่อความรักของคนอื่น
ผมตอบตกลงคำขอร้องเพื่อเพื่อนของเขาก็จริง...แต่ส่วนหนึ่งผมตกลงไปแล้วตั้งแต่สบตาเขา



งานที่ว่าไม่สมควรเรียกว่างานด้วยซ้ำ นายอ้วนหวังคนนั้นลากเพื่อนทั้งสองมาในชุดลำลองสบายๆ คนหนึ่งเป็นชายวัยเดียวกันกับเพื่อน ส่วนอีกคนกลับเหมือนคนหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ เท่านั้น...หากไม่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดมาก่อน ผมก็คงแปลกใจไม่น้อย
ไม่สิ...เพราะฟังเรื่องทั้งหมดมาแล้วมากกว่า มันถึงน่าแปลกใจไปเสียทุกอย่าง

"เฮ้ย จู่ๆ ก็ให้ตามมาพบบาทหลวงนี่จะให้มาสารภาพบาปหรือไง" คนที่ชื่ออู๋เสียหันไปกระซิบเสียงเข้มใส่เพื่อนแต่ระดับเสียงไม่เบาเลยสักนิด
"วะ เทียนเจิน ถ้าจะให้สารบาปของนาย พูดจนเสี่ยวเกอผมหงอกก็ไม่หมดหรอกเว้ย"
"นั่นมันของนายแล้วเฟ้ย"

คนที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวเกอเข้ามาห้ามมวยแบบเงียบโดยการจับบ่าเบาๆ คุณชายสกุลอู๋ก็หยุดปากลงทันที ผมมองภาพนั้นแล้วก็ยิ้มออก...คงคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ยอมตกลง

"เพื่อนของคุณมาขอให้ผมช่วยเป็นสักขีพยาน" ผมกล่าวออกไปเมื่อเห็นว่านายอ้วนหวังยังคงลีลาไม่ยอมพูด
"สักขีพยาน? นายอ้วน...นี่นายหลอกฉันมาเซ็นสัญญาอะไรวะ!?" แต่ก็ยังเข้าใจผิดไปได้อยู่ดี...
"บ๊ะ!! นายนี่มันชักจะขี้ระแวงขึ้นหัวไปหน่อยแล้ว!! สักขีพยานงานแต่งโว้ย! ไม่ใช่เซ็นสัญญาค้าขาย!!!"

พอนายอ้วนเม้งแตกออกไปเต็มคำ ความเงียบกริบก็โรยตัวลงมาทันที คุณคนที่ขึ้นวะโว้ยเมื่อกี้ต่างหน้าแดงก่ำเป็นปื้น

"ง...งานแต่งอะไรของนาย ฉันไม่ได้นับถือพระเยซูว้อย"
"บาทหลวงคนนี้นับถืออะไรไม่สำคัญ นายเป็นคนหรือบ๊ะจ่างยังไม่สำคัญเลย ขอแค่รักกันจริงก็พอ" นายอ้วนเสนอขายผมแบบฟังดูไม่ค่อยงามนัก แต่ผมก็ค่อนข้างชินเสียแล้ว

อู๋เสียคนนั้นยังคงเถียงอุบอิบแก้เขิน...ผมคิดว่านะ เขาคงแก้เขิน เพราะดูราศีเป็นคุณชายใหญ่คงจะมีอำนาจไม่น้อย การถูกจับจุดแบบนี้คงทำให้เสียหน้าเลยแกล้งโวยวายกลบเกลื่อนไป

"อู๋เสีย"

ในที่สุดคนที่เงียบมาตลอดก็เปิดปาก คนที่ชื่อจางฉี่หลิงดึงมือคนรักมาหยุดตรงหน้าผมแล้วก็จ้องตากัน

"พวกนายจะส่งสายตาภาษาใจกันอีกนานไหมวะ!? มีอะไรจะสาบานก็สาบานไปสิ!!"
"ม...มันต้องให้บาทหลวงถามก่อนไม่ใช่หรือวะ!?"

ผมหัวเราะเบาๆ กับอาการเขินจนทำตัวไม่ถูกนั้น จึงตอบอย่างนุ่มนวลแก่เขา

"นี่ไม่ใช่การทำพิธีทางคริสต์ ผมมาเพื่อเป็นสักขีพยานและขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายอวยพรแก่พวกคุณ ดังนั้น...อยากจะมอบสิ่งใดแก่กันก็ว่ามาเถอะ"

ชายสองคนยืนนิ่งงันไปอีกชั่วอึดใจ ในที่สุดคนที่ออกปากก่อนก็กลับเป็นคนที่ปากหนักที่สุด

"ฉันเคยบอกว่า...สิ่งที่เชื่อมโยงตัวฉันกับโลกใบนี้ พอมาคิดดูแล้วก็มีแต่นาย" เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบา "หลังประตูนั่น...ฉันก็คิดมาตลอด..."
"ฉี่หลิง..."
"นายไม่ใช่สิ่งที่เชื่อมโยง...แต่นายคือโลกทั้งใบของฉัน เมื่อไม่มีนาย ตัวตนของฉันย่อมไร้ความหมาย"

น้ำตาใสเอ่อขึ้นที่ขอบตาคนฟัง

"อู๋เสีย...ตราบจนวินาทีสุดท้ายของลมหายใจ ทั้งหมดของฉัน...เป็นของนาย"

หยดน้ำทิ้งตัวลงมาอาบแก้มช้าๆ พร้อมกับปลายนิ้วมือที่ยาวกว่าปกค่อยๆ เกลี่ยออกอย่างแผ่วเบา สีหน้าเจ็บปวดรวดร้าวที่สุดที่ผมเคยเห็นปรากฎขึ้นตรงหน้าพร้อมกับการปัดมือนั้นออก

"...นายไม่ต้องให้ฉันทั้งหมดได้ไหม" คำพูดนั้นเค้นออกมาอย่างยากลำบาก
"อู๋เสีย..."
"นายมันแย่ นิสัยไม่ดี" เสียงสั่นไปด้วยก้อนสะอื้น "ไม่ต้องให้มาได้ไหม...ตัวตนของนาย ให้มันเป็นนายได้ไหม"

จางฉี่หลิงรับคนที่สะท้านไปทั้งร่างเข้ามาในอ้อมกอด ใบหน้าเรียบเฉยฉายแววตกใจและสับสน

"สิบปีที่แล้วนายทิ้งตัวตนของตัวเองเพื่อฉัน...แล้วนายเคยถามไหมว่าฉันจะอยู่ได้ยังไง" อู๋เสียพูดคำนั้นได้เข้าถึงที่สุดของคำว่าเจ็บปวด "พอแล้ว...ตัวตนของนาย เก็บมันเอาไว้กับตัว แล้วอยู่กับฉันได้ไหม"
"ขอโทษ...อย่าร้องไห้ ฉันขอโทษ" คนที่กอดปลอบกระซิบด้วยความรู้สึกที่ไม่แตกต่าง
"ถ้านายยังเอาแต่คิดว่านายมีแค่ฉัน...นายก็อาจจะหายไปอีกสิบปี มันไม่ใช่นายที่มีแค่ฉัน แต่ฉันก็มีแค่นายเหมือนกัน" ชายหนุ่มกลืนก้อนสะอื้นแล้วผลักให้อีกฝ่ายผละออกมาเพื่อมองหน้า "...สัญญามาเดี๋ยวนี้ จางฉี่หลิง"

"ตราบจนวินาทีสุดท้ายของลมหายใจ...นายจะอยู่เคียงข้างฉัน"

ผมยืนมองภาพตรงหน้าพร้อมกับอธิษฐานให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลโลกทั้งมวลอวยพรให้แก่พวกเขา
...แก่จูบสาบานที่งดงามที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา...

++++++

"คุณใช้วิธีอะไร"

ผมที่รดน้ำดอกไม้อยู่หลังโบสถ์เลิกคิ้ว...ไม่ใช่เพราะคำถาม แต่เพราะผมคิดว่าเขาจะกลับไปพร้อมเพื่อน

"ทำให้เสี่ยวเกอคนใบ้พูดมากไม่พอ ยังทำให้อู๋เสียจอมคิดมากพูดออกมาทั้งหมด"

คำพูดของนายอ้วนหวังทำให้ผมยิ้ม สรรพนามที่เขาใช้เปลี่ยนไปทันทีบ่งบอกถึงการแสดงความนับถือ ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด...ใช่ ผมไม่ได้ทำอะไรเลย

"คนที่ทำคือคุณต่างหาก" ผมวางมือจากบัวรดน้ำแล้วหันไปคุยกับเขา
"หมายความว่าไง?"
"คุณเป็นคนพาพวกเขาสองคนมาอยู่ในบรรยากาศของพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ แล้วก็ให้ผมมายืนเรียกความน่าเชื่อถือ...ผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด" ผมย้ำประโยคหลังอย่างสุภาพ
"บ๊ะ สรุปนี่นายเป็นพวกปาหี่เรอะ!?" นายอ้วนตาเหลือกจนน่าขำ แต่ผมแค่ยิ้มน้อยๆ ให้เขา
"ผมชอบความรักตรงนี้...พลังอันยิ่งใหญ่ของมันจะค่อยๆ ผลักดันทุกอย่างให้มันเป็นไป ผมแค่ช่วยจัดทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง แล้วก็ปล่อยให้มันดำเนินไป...คุณก็เหมือนกัน ความรักของคุณที่มีต่อสองคนนั้นจะช่วยผลักดันพวกเขาไปทีละนิด"

นายอ้วนเกาหัว สีหน้าแสดงชัดเจนว่าไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด...แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าเขาสัมผัสได้ด้วยความรู้สึก

"สรุปก็คือนายเป็นพวกปาหี่นั่นแหละ" สรรพนามเปลี่ยนกลับทันควัน
"ตามใจคุณเถอะ เพราะแถวนี้เขาก็เรียกผมว่าพวกนอกรีต" นายอ้วนฟังแล้วก็หัวเราะชอบใจ
"แล้วไม่คิดจะเข้ารีตกับเขาบ้างหรือคุณบาทหลวงอี้"
"ไม่เป็นไร...ผมเชื่อในความรัก นั่นคือความรักของผมต่อโลกใบนี้"

นายอ้วนหวังโคลงศีรษะ ก่อนจะโบกมือลาและทิ้งท้ายไว้ว่าสักวันจะมาสารภาพบาป เผื่อเขาจะได้เจอความรักดีๆ บ้าง
ผมยิ้มให้เขาแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าสวยงาม

เขาที่คอยประคับประคองความรักอันงดงามของสองคนนั้น...จะได้รางวัลเป็นความรักอันสวยงามเช่นกัน




226 days left #dmbjdaily


::talk::

เลท ; - ; หงุงงงงงงงงง
เอาผิงเสียมาหย่อน นายน้อยแบบอีกสิบปีข้างหน้าคงไม่ใช่คนเดิมเท่าไหร่ เป็นคุณชายสกุลอู๋เชียวน้า 555555
แต่เรื่องนี้จริงๆเราตั้งใจจะเขียนให้นายอ้วนนะคะ นายอ้วนเป็นคนที่น่าสงสารมากคนนึง นายน้อยต้องรออีกสิบปี แต่ของนายอ้วนคือเวลาที่หมดไปแล้ว เลยได้แต่ช่วยเหลือเพื่อนอย่างสุดกำลัง //กอดเสี่ยอ้วน โฮรวววว
ส่วนบาทหลวงอี้นี่เป็นใครไม่รู้ แต่ในหัวเราพี่แกเป็นคนแนวมาก 55555555 ชอบๆ เขียนเองชอบเอง เอิ้กกกก
ฝากฝังผิงเสียของเราไว้ในอ้อมอกด้วยนะ เห็นว่าเดลี่วันนี้ดราม่ากันเยอะ ยังไม่กล้าอ่านเลย ฟฟฟฟฟฟ
ขอบคุณค่า~

[Snake_Blind]

อรั่คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค

//ด้วงสำลักความงดงามของความรักตายคาที่//

โอ๊ยยยยยยย แก๊งค์สามเหลี่ยมเหล็กจงเจริญ อ่านฟิคนี้นอกจากรักผิงเสียมากกว่าเดิมแล้ว ยังรักเสี่ยอ้วนที่สุดเลย ฮือ

นายน้อยกับเสี่ยวเกอช่างโชคดี นอกจากมีคนรักที่รักตัวเองสุดหัวใจแล้ว ยังมีเพื่อนรักที่สุดยอดแบบนี้

//กราบคารวะคุณเวล//

[tamahome]

คุณเวลขา~~~~~~~~~
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน >////////////< นี่มันเดลี่ควบวันนี้นี่นา!!!
โอยยย "นายไม่ได้มีแค่ฉัน ฉันก็มีแค่นายเหมือนกัน" ฮือออ ถึงจะสงสารเสี่ยอ้วนว่า "แล้วตูล่ะ" เหมือนเดิม
แต่มันซึ้งมากเลยค่ะ T^T เสี่ยวเกอ นายต้องรู้จักรักตัวเองให้มากขึ้นนะ นายอยากอยู่กับนายน้อยก็จงอยู่สิ
เค้าอยู่เคียงข้างกันแล้วนี่เนอะ โฮรวว~~~~~~~~~~~
ดูคุณชายอู๋เสียสิคะ! ถึงจะอัพเมะ เทิร์นควีน อัพราชินีมาตั้งสิบปีแล้วก็ยังหน้าแดงสมเป็นเทียนเจินอยู่เลย TTwwwwTT แม่ยกปลาบปลื้มมมมม

/ปล. แอบจิ้นบาทหลวงอี้กับเสี่ยล่ะค่ะ =wwww="
จากประโยคนี้ //ผมตอบตกลงคำขอร้องเพื่อเพื่อนของเขาก็จริง...แต่ส่วนหนึ่งผมตกลงไปแล้วตั้งแต่สบตาเขา//
แกมุ้งมิ้งกวนๆ น่ารักจริงๆด้วยอ่ะ >wwwww<

[Fenrir]

เป็นบาทหลวงที่ดีมากๆเลย TwT ในที่สุดคนปากหนัก2คนก็ได้พูดความในใจออกไปสักที...

[Cathareen]

ฮือออออออ ซาบซึ้งมากข่าาาาาาาา คำพูดของทั้งสองคนแบบ ฮืออออออ
อยากให้นายอ้วนมีแฟนบ้างเหมือนกัน ;w;

[MinMin]

"นายคือโลกทั้งใบของฉัน"
ขอประโยคนี้เถอะค่ะ!!! โฮกกกกกกกกกกก
หวานมากกกกก แต่ดูมีความสุขมากจริงๆ ดีจังที่พวกเขามีความสุข แงงงงงงงงงง น้ำตาไหลอย่างยินดี ขอบคุณนายอ้วนด้วย หากไม่มีนาย สองคนนั้นคงไม่มาถึงขนาดนี้ 555+

ชอบบาทหลวงอี้ด้วย 555+

[asra]

กี๊ซซซ คุณ velvetronica แต่งได้ดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วฟินกับความในใจของทั้งสองหนุ่ม >///<

ส่วนเสี่ยอ้วน.... เสี่ยขา~~~ /ถลาเข้าไปกอดพุง
เสี่ยแมนมาก เสี่ยรักเพื่อนมาก รักเสี่ย~~~

[Tang_An-An]

อื้อหือ...สำลักความหวานเจ้าค่ะ///

[sinnerdarker]

เวลค่ะ แงงงงงงงงงงงงงงง หวานมากกกกกกก ชอบคำว่าศรัทธาในตัวตนของกันและกัน อู๋เสียที่มีแค่ฉี่หลิง ฉี่หลิงที่มีแค่อู๋เสีย กรีีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ช่วยอยู่ข้างๆ กันไปจนวันสิ้นโลกทีเถอะนะคะ ฮือออออ

ชอบค่ะชอบบบบบบบบบบ แงงงงงงงงงงงงง หวานมากเลยยยย ชอบบาทหลวงมากด้วย

ที่ชอบที่สุดคือตาเสี่ยอ้วนนนนนนนนนนน เสี่ยอ้วนคะ หล่อไปไหนคะ แงงงงงงงงงงงงงง หล่อเกินไปค่ะ บ้าจริมมมมมมมมมมมมมม ฮืแออออออออออ ใครก้ได้หาแฟนให้เสี่ยอ้วนที หาแฟนให้ที ไม่ไหวแล้วเจ้าข้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยย

[Shiaeri]

โอ้ยยย เป็นการแต่งงาน การสารภาพ การสาบานอะไรก็ตามกา่ดาหกด่าหก่ ที่หวานที่สุดเลยค่ะ
/พ่นสายรุ้งใส่จอคอม ฮืออออออออออออออออ

ตอนที่บอกจะมอบทั้งหมดให้นี่แบบ ตายค่ะตายยย ซาวด์ All of me ลอยขึ้นมาเลยค่ะ
มใันดหกาด่หกาส่ มันดีมาก หวานมาก ละมุนมาก ด้วงจะตายแล้วค่ะะะะะะะะะ

หลงรักนายอ้วนมาก ชอบบบบ รักเสี่ยนะ ถึงเสี่ยจะเป็นแบบนี้ก็รักเสี่ยมาก T----T)///
ไม่มีเสี่ยสองคนนี้คงไม่ได้มาสาบานกัน ดีค่ะดี รัก หล่อมาก โฮฮฮฮฮ

[Black_forest15]

เขิลลลลลลลลลลลล-////-
งานแต่งอย่างงี้ก็ดีน้าาาา~//โดนมดกัด

[meanato]

ไม่มี...อันที่จริงคือไม่รู้ คนนึงก็ไร้ศรัทธา อีกคนก็ถูกทำลายศรัทธาไปเกือบหมดทั้งชีวิต สองคนนั่น...ศรัทธาแค่ตัวตนของกันและกันเท่านั้นแหละ"
ชอบประโยคนี้จัง ////

[SilverCloud]

เสี่ยอ้วนนี่เป็นแม่สื่อ?ของคู่ผิงเสียจริงๆเลยค่ะ ถ้าไม่มีเสี่ยคอยช่วยคอยชงนี่ไม่รู้อีกกี่ปีตาเมินหน้ามึนกับนายน้อยสุดซึนของเราจะยอมสารภาพรักกันซักที

[kame_kazuha]

ไม่ต้องมีคำสาบานว่าฉันจะอยู่กับนายตลอดไป แค่อยู่เคียงข้างกันตราบจนวันสุดท้ายของลมหายใจก็พอ
ไม่ต้องว่าฉันคือโลกทั้งใบของนาย เราต่างคนต่างมีโลกของตัวเองก็พอ

ฟฟฟฟฟ ดาเมจขั้นรุนแรง

[Rozenkreuz]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
น้ำตาไหลตั้งแต่ย่อหน้าที่สอง มันงดงามมากเลยครับบบบบ
ตั้งแต่อ่านฟิคมาหลายสิบปี นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่ทำให้ผมร้องไห้ได้เพราะความซึ้ง มันจับใจมาก (ปกติน้ำตาแตกง่ายเพราะความเศร้า แต่ซึ้งนี่ไม่ค่อยเจอ)
"ทำให้เสี่ยวเกอคนใบ้พูดมากไม่พอ ยังทำให้อู๋เสียจอมคิดมากพูดออกมาทั้งหมด" เป็นประโยคที่กลั่นกรองความรู้สึกตอนอ่านช่วงแรกจบเลยครับ ออกมาได้ครบถ้วนภายในประโยคเดียว ทำได้ยังไงกันนน แถมยังทำได้ดีมาก ไม่มีติดขัดเลย รู้สึกว่าบรรยากาศเป็นธรรมชาติมากๆ
ความรักในตัวหนังสือที่ร้อยเรียงออกมาเป็นคำพูด เป็นบรรยากาศในเรื่องนี้ มันงดงามมาก
บาทหลวงอี้ก็เป็นคนหนึ่งที่คอยช่วยประคับประคองความรักของทุกคน ดังนั้นขอให้คุณได้พบเจอกับความรักที่สวยงามเหมือนกันนะครับ

ปล.เป็นผลงานที่ผมจะกลับมาอ่านแม้ยามแก่ตัวไป แล้วก็ยังทอดถอนใจกับความลงตัวของเรื่องนี้ ดีมากจริงๆ