[To My Secret] MinMin

[MinMin]

สวัสดีค่ะ คุณซีเคร็ท ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
ลิสต์รีเควสของเรา...สารภาพว่าคิดไม่ค่อยออกเลยค่ะ แหะๆๆ

1.อู๋เสีย เสี่ยวเกอ นายอ้วน ไปลงสุสานคว่ำกรวยด้วยกัน
2.เมื่อนายน้อยต้องทำงานเป็นบ้าเป็นหลังจนไม่มีเวลาสนใจเสี่ยวเกอ...
3.ฮัวเสีย ขอแบบเสี่ยวฮัวมีความสุขนะคะ แบบที่เสี่ยวฮัวยิ้มออกมาได้จริงๆ
4.ปู่จางกับปู่อู๋จับน้องหมาสกุลอู๋ทุกตัวอาบน้ำ
5.ถ้าสี่ข้อข้างบนยากเกินไป เราเปิดข้อนี้ฟรีค่ะ แต่ขอแบบมุ้งมิ้งนะคะ


ขอบคุณค่ะ >___<

[kampe]

สวัสดีค่ะพี่มิน ซีเครทมารายงานตัวแล้วค่ะ
ก่อนอื่นขอสารภาพก่อนเลยว่าชอบฟิคพี่มากและเราชิบตรงกันเกือบทุกคู่ค่ะ ดังนั้นตอนรู้ว่าตัวเองจับได้พี่มินก็ดีใจสุดๆและอีกใจหนึ่งคือสงสารพี่จับใจที่ได้หนูเป็นซีเครท ขอส่งฟิคเป็นหัวข้อฮัวเสียนะคะ
-----------------------------------------------------------------------------
เสียงดนตรีบรรเลงผสานกับเสียงปรบมือเกรียวกราวจากผู้ชมต้อนรับเหล่านักแสดงที่ออกมาแสดงฝีมือร้องรำดังก้องไปทั่วโรงละครแห่งหนึ่งในปักกิ่ง แม้ผมจะไม่ค่อยได้มาดูอะไรแบบนี้เท่าไรนักแต่ก็พูดได้เลยว่าทุกคนบนเวทีมีฝีมือกันมากจริงๆ และหนึ่งคนที่โดดเด่นที่สุดบนเวทีก็คือตัวนางที่แม้ว่าจะมีเครื่องสำอางมากมายบนใบหน้าอย่างนางงิ้วแต่ผมก็สามารถบอกได้ทันทีว่านั่นคือเสี่ยวฮัว
เสี่ยวฮัวร้องได้เสียงหวานสูงและเป็นธรรมชาติมากจนถ้าคนที่ไม่รู้จักมาดูเขาแสดงคงคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงไปแล้ว และก็คงไม่มีใครคาดคิดอีกนั่นแหละว่าเบื้องหลังม่านการแสดงนี้เสี่ยวฮัวคือผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งในปักกิ่งทั้งยังมีฝีมือการต่อสู้อย่างไม่เป็นรองใครอีกด้วย

ผมเพลิดเพลินกับการแสดงตรงหน้าจนแอบรู้สึกเสียดายเมื่อมันจบลง เสียงปรบมือจากผู้ชมดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับที่นักแสดงทุกคนเดินลงไปหลังเวที เมื่อเห็นว่าผู้ชมคนอื่นเริ่มทยอยออกจากโรงละครผมจึงเดินตรงไปที่ห้องแต่งตัวของนักแสดง

ความจริงแล้วในห้องแต่งตัวนี้เขาไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้ามาแต่เสี่ยวฮัวขอให้ผมเข้ามานั่งรอเขาข้างในได้เพราะกลัวจะรอนานเกินไป ผมเคาะประตูสองสามทีก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

“คุณคนที่จะมาพบอวี่ฮัวใช่ไหมครับ” นักแสดงคนหนึ่งที่ผมจำได้ว่าเล่นเป็นตัวพระคู่กับเสี่ยวฮัวเอ่ยทัก ผมพยักหน้าตอบ “ครับ”

เขายิ้มให้ผมแล้วพูดว่า “เชิญทางนี้เลยครับ” แล้วก็ดึงมือให้เดินตามเขาไป ผมได้แต่เดินตามอย่างงงๆจนกระทั่งหยุดยืนอยู่หน้าห้องหนึ่ง พอเปิดประตูเข้าไปก็พบกับเสี่ยวฮัวที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วแต่ยังคงมีเครื่องสำอางอยู่เต็มใบหน้า

ยังไม่ทันที่จะได้ทักทายกันเสี่ยวฮัวก็ชิงพูดก่อน “ถึงฉันจะบอกให้ดูแลแขกดีๆแต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายจะแตะเนื้อต้องตัวเขาได้ตามใจชอบนะ”  พอจบประโยคนายคนนี้ก็รีบปล่อยมือผมทันที “โอ้โหคุณชาย แขกคนนี้พิเศษขนาดไหนกันแน่เนี่ย”

เสี่ยวฮัวไม่ตอบเพียงแต่จ้องหมอนั่นนิ่งๆจนพ่อพระเอกหุบปากแล้วเดินออกจากห้องไปเอง สองคนนี้คงสนิทกันน่าดูถึงได้กล้าพูดล้อคุณชายฮัว ขนาดผมยังไม่อยากลองเลย

“ว่าแต่ลมอะไรพัดนายน้อยสามมาถึงตรงนี้ได้ล่ะ” เสี่ยวฮัวพูดขณะกำลังเช็ดเครื่องสำอางบนใบหน้า

“ก็ไม่อะไรหรอก แค่บังเอิญว่าฉันมาทำธุระแถวนี้พอดีเลยแวะมาดูนายหน่อย” ผมว่าพลางเดินไปนั่งบนโซฟานั่งมองเสี่ยวฮัวล้างเครื่องสำอาง

“มีอะไรก็บอกฉันมาตรงๆเถอะนายน้อยสาม”  เสี่ยวฮัวพูดดักคอ บางทีผมก็แอบสงสัยว่าเขาเป็นจิ้งจกในห้องนอนผมหรือเปล่า รึว่าเป็นพยาธิในลำไส้ผมกันแน่ถึงได้รู้ทันหมดว่าผมคิดอะไร อยากจะทำอะไร

“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก ฉันรู้เพราะนายเป็นพวกอ่านง่ายต่างหาก” เสี่ยวฮัวหัวเราะในลำคอ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เอาเถอะ ยังไงคุณชายเก้าก็รู้ทุกความเคลื่อนไหวของฉันมาตั้งนานแล้วนี่” ผมมองหน้าเขาผ่านทางกระจก “จริงๆแล้วฉันมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อยน่ะ”

“ฉันไม่เคยทำอะไรให้ใครโดยไม่มีสิ่งตอบแทนหรอกนะ” คราวนี้ผมเป็นฝ่ายที่ได้หัวเราะเขาบ้าง “นายแน่ใจหรอคุณชาย งั้นที่ผ่านมามันอะไรกันล่ะ ทั้งเงินทั้งกำลังคนจู่ๆตกจากสวรรค์ลงมาใส่หัวฉันงั้นรึ” ผมเลิกคิ้ว เว้นช่วงสักพักหนึ่งแล้วค่อยพูดต่อ “ความจริงแล้วนายเป็นคนที่ใจดีมากๆคนหนึ่งเลยนะ” แค่ปากร้ายไปหน่อยเท่านั้นเอง ประโยคนี้ผมได้แต่เสริมต่อเองในใจ

“จะบอกอะไรให้นะนายน้อยสาม ฉันไม่ได้ใจดีแบบนี้กับทุกคนหรอก” เสี่ยวฮัวทำหน้าเหมือนปลงตกกับอะไรสักอย่าง “เราไปหาที่นั่งคุยที่ดีกว่านี้กันเถอะ” แล้วเสี่ยวฮัวก็เดินนำผมออกมาข้างนอก เขาขับรถพาผมออกมาที่ร้านกาแฟใกล้ๆกับโรงงิ้วแล้วสั่งกาแฟมาให้ผมเสร็จสรรพแถมเป็นแบบที่ผมชอบกินซะด้วย ส่วนตัวเขาสั่งเพียงนมร้อนแก้วเดียว ไม่ยักรู้มาก่อนว่าเสี่ยวฮัวชอบแบบนี้

แต่พอบริกรเอาของมาเสิร์ฟเสี่ยวฮัวกลับดันแก้วนมร้อนมาให้ผมส่วนตัวเองก็ยกกาแฟขึ้นจิบ เฮ้ย นั่นมันของผมนะ ทำแบบนี้ได้ไง แต่ก่อนที่จะได้โวยอะไรเสี่ยวฮัวก็ชิงพูดก่อน “นายน่ะกินแค่นมก็พอแล้ว อดหลับอดนอนทำงานจนจะกลายร่างเป็นบะจ่างอยู่แล้วนี่”

ไอ้คุณชายเก้า เสี่ยวฮัวแม่ง…แม่ง…แม่งจะรู้ดีเกินไปแล้ว ผมว่าช่วงนี้สภาพผมก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นนะ แล้วเขารู้ได้ไงว่าผมโหมงานหนัก หรือจะเป็นจิ้งจกแฝงตัวอยู่ในบ้านผมจริงๆ พอคิดได้แบบนั้นก็ได้แต่ยกนมขึ้นซดอย่างก้าวร้าวเพราะผมคงทำอะไรเสี่ยวฮัวไม่ได้หรอก เสี่ยวฮัวเห็นท่าซดนมของผมก็หัวเราะ “ตกลงแล้วนายมีอะไรให้ฉันช่วยล่ะ”

“ความจริงมันก็ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันอยากซื้อของให้ใครบางคนน่ะแต่ไม่รู้ว่าควรเลือกอะไรดีเลยว่าจะชวนนายไปช่วยดูด้วยกันหน่อย”

“ได้สิ นายจะซื้อให้ใครล่ะ”

“ฉันขอไม่บอกตอนนี้ละกัน พอดียังไม่อยากให้นายรู้น่ะ” เสี่ยวฮัวดูเหมือนยิ้มค้างไปประมาณสามวินาทีจากนั้นก็ยกกาแฟขึ้นจิบต่อโดยที่ยังไม่ละสายตาไปจากผม  “แล้วแบบนี้ฉันจะรู้มั้ยเนี่ย ว่าควรซื้ออะไร”

“น่าๆ เอาเป็นว่าอะไรที่นายเห็นแล้วชอบก็พอ” ผมไหวไหล่ เสี่ยวฮัวดูจะยังงงกับผมอยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาจ่ายเงินแล้วเดินนำผมออกมาข้างนอกสตาร์ทรถเรียบร้อย ทำเอาวิ่งตามแทบไม่ทัน

“ปกติแค่เลือกของนายน่าจะเลือกเองได้นี่ ทำไมต้องมาขอให้ฉันช่วยด้วย”  เสี่ยวฮัวถามตอนกำลังขับรถ

“คนนี้สำคัญน่ะ ฉันเองก็อยากให้อะไรดีๆกับเขาบ้าง” พอจบประโยคเสี่ยวฮัวก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเงียบผมก็เงียบ บรรยากาศดูอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก จนกระทั่งมาถึงลานจอดรถภายในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งคุณชายเก้าก็หันมายิ้มให้ผม “วันนี้ฉันว่างแค่ตอนนี้ถึงช่วงบ่าย รีบลงมาได้แล้ว”

คราวนี้เสี่ยวฮัวไม่ได้เดินนำผมเหมือนเคยแต่มาเดินอยู่ข้างๆผมแทน “ถึงจะบอกไม่ได้ว่าใครแต่อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันหน่อยนะว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”  พอเสี่ยวฮัวพูดจบผมก็ชะงักทันที  เขามองผมยิ้มๆแต่ทำไมถึงได้รู้สึกหนาวยะเยือกแปลกๆได้ก็ไม่รู้

“อ…เอ่อ ได้สิ” ผมตอบตะกุกตะกัก “เป็นผู้ชาย อายุพอๆกับพวกเรานั่นแหละ” เสี่ยวฮัวพยักหน้า ทำท่าเหมือนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “งั้นก็ควรให้นาฬิกาไม่ก็น้ำหอม ฉันมีร้านที่ชอบซื้อประจำอยู่เอาร้านนั้นละกัน”  

ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าพวกเราเป็นจุดสนใจพอสมควร บางทีที่เป็นจุดสนใจอาจจะไม่ใช่พวกเราแต่เป็นเสี่ยวฮัวคนเดียว ยิ่งคนมองเรามากเท่าไหร่ เสี่ยวฮัวก็จะยิ่งขยับตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเท่านั้น ตอนนี้แทบจะหายใจไม่ออกแล้วแต่ก็ไม่กล้าบอกให้เขาขยับออกไปเพราะเสี่ยวฮัวดูอารมณ์ไม่ดีเอามากๆถึงหน้าจะยิ้มอยู่ก็เถอะ ผมสัมผัสได้

ผมตัดสินใจว่าจะซื้อน้ำหอมเลยบอกเสี่ยวฮัวว่าไม่ต้องเข้าร้านนาฬิกาแล้ว เขาพาผมเข้ามาในร้านน้ำหอมแบรนด์ดังยี่ห้อหนึ่ง พวกเราเลือกซื้อของกันไม่นานเพราะเห็นว่าหลังจากนี้เสี่ยวฮัวจะไม่ว่าง ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็ออกมาจากร้านน้ำหอม

“นายกินอะไรมาหรือยัง ถ้าไม่ว่าอะไรก็ให้ฉันเลี้ยงข้าวตอบแทนหน่อยเถอะ”  เสี่ยวฮัวตอบตกลงกับผมทันทีเพราะตั้งแต่เช้าเขาได้กินแค่โรตีน้ำตาลและน้ำเต้าหู้มาเท่านั้นเอง คราวนี้เป็นผมที่เดินพาเขาเข้าร้านอาหารที่ดูเงียบสลบร้านหนึ่ง ผมเลือกที่นั่งด้านในสุดของร้านและจัดการสั่งอาหารกันคนละอย่างสองอย่าง
ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟพวกเราต่างก็เงียบเป็นเป่าสาก จนผมทนความอึดอัดนี้ไม่ไหวหยิบถุงน้ำหอมที่ช่วยกันเลือกเมื่อสักครู่ออกมายื่นให้เขา

“อะไรน่ะนายน้อยสาม” เสี่ยวฮัวแสดงความสงสัยในการกระทำของผมออกมาอย่างไม่ปิดบังทำเอาผมยิ้มกว้างเลยทีเดียว

“น้ำหอมไง ฉันให้นาย” คราวนี้เขาขมวดคิ้วจนแทบผูกกันเป็นปมอยู่แล้ว แต่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างทันทีเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของผม “สุขสันต์วันเกิดนะคุณชายเก้า”

เสี่ยวฮัวทำหน้าอึ้งอยู่แวบหนึ่งจากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าขำอะไร หรือผมจะจำวันผิด ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆก็ชิบหายอายจนไม่ร้จะเอาหน้าไปไว้ไหน

“นี่นายน้อย” เสี่ยวฮัวเรียกผม “วันนี้มันไม่ใช่วันเกิดฉันนะ” นั่นไง ตอนนี้รู้สึกอยากจะมุดโต๊ะตะหงิดๆ

“ก…ก็ให้ล่วงหน้าไง” ด้วยสัญชาติญาณผมรีบแก้ตัวทันควันทำเอาเสี่ยวฮัวยิ้มกว้างกว่าเดิม “แต่วันเกิดฉันมันผ่านไปแล้วนะ” ผมเงิบแดกกว่าเดิม แต่ปากก็พูดออกไปอย่างไม่ต้องคิด “นั่นไง ก็ให้ล่วงหน้าของปีหน้า”

“หยุดแถได้แล้วนายน้อยสาม” คราวนี้เสี่ยวฮัวหัวเราะจนตัวงอ “ฉันล้อเล่น วันเกิดฉันก็วันนี้เนี่ยแหละ”
“ไอ้คุณชาย นายแม่ง” เล่นแบบนี้ผมอายยิ่งกว่าจำวันผิดจริงๆอีก อ้าปากพะงาบๆไม่รู้ว่าควรจะด่าด้วยคำไหนดีแต่ในใจผมทักทายบรรพบุรุษสกุลเซี่ยเกือบครบทุกคนแล้ว

ก่อนที่จะพูดไม่ออกไปมากกว่านี้บริกรก็นำอาหารมาเสิร์ฟพอดี ผมเลยก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่สนใจใครราวกับมีความแค้นกับไก่ตัวนี้มาอย่างยาวนาน เสี่ยวฮัวก็ไม่ได้พูดอะไรลงมือกินข้าวอย่างเงียบๆ แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขาทีไรก็พบว่าเขามักจะมองผมอยู่ก่อนแล้ว ถึงปากจะเคี้ยวอยู่แต่สายตาเขาบ่งบอกว่ากำลังหัวเราะอยู่อย่างเห็นได้ชัด เชี่ยแม่ง นายจะทำให้ฉันอายไปถึงไหนวะ

จนกระทั่งอาหารบนโต๊ะหมดเกลี้ยงผมรีบจ่ายเงินตั้งท่าจะบอกลาเสี่ยวฮัวแล้วกลับหังโจวเลยแต่เขาก็รั้งผมไว้ก่อน “อย่าเพิ่งไปไหนนะนายน้อยสาม” ผมไม่พูดอะไรแต่สายตาบ่งบอกถึงความงุนงงอย่างชัดเจน

“ฉันไม่อยากได้น้ำหอมเป็นของขวัญ ช่วยหาของที่ฉันอยากได้มาให้ก่อนได้ไหม” ดูท่าทางคุณชายเก้าจะเอาใจยากกว่าที่คิด “มันได้อยู่แล้ว ว่าแต่นายไม่ว่างไม่ใช่เรอะ”

“ก็ตอนนี้ฉันว่างแล้ว” ตารางงานเสี่วฮัวจะเปลี่ยนแปลงได้ไวอะไรขนาดนี้ ผมแอบอิจฉาอยู่เล็กๆแต่ก็ชักสีหน้าใส่เขาเต็มที่ เสี่ยวฮัวยกยิ้มก่อนจะพาผมออกมาจากร้าน

ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะพาเดินซื้อของอีก แต่เสี่ยวฮัวกลับเดินตรงไปที่ลานจอดรถทันที “นายไม่ได้จะซื้อของหรอกหรอ” ผมถามขณะที่กำลังปิดประตูรถ เสี่ยวฮัวยิ้มแล้วส่ายหน้าพูดว่า “ความจริงแล้ว ของขวัญที่ฉันอยากได้น่ะคือ…” ไม่ว่าเสี่ยวฮัวใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าอกผมแถมยังเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้อีก ซึ่งผมก็ไม่ได้ถอยหนีแต่อย่างใดจนปลายจมูกของเราแทบจะชนกันอยู่แล้ว “คืออะไรเล่า”

“เวลาหยุดพักสบายๆกับนายไงล่ะ” เขายิ้มร่า ผละใบหน้าออกจากผมแล้วขับรถออกมาทันที รอบนี้เสี่ยวฮัวดูอารมณ์ดีเกินหน้าเกินตามาก เขาฮัมเพลงไปตลอดการขับรถส่วนผมก็นั่งนิ่งๆฟังเสี่ยวฮัวร้องเพลงค่อนข้างเพลินเลยทีเดียว

วันนั้นพวกเราใช้เวลาไปกับการเดินเล่นในสวนสาธารณะ ปั่นจักรยาน ตีแบต(ซึ่งผมไม่สามารถเอาชนะเขาได้สักครั้ง) และแอบมองคู่รักบางคู่ที่มาพลอดรักกันในสวน พอตกเย็นก็นั่งกินข้าวในร้านอาหารแถวนั้นแล้วซื้อเบียร์ที่ร้านสะดวกซื้อเพื่อมาดื่มในบ้านเสี่ยวฮัวต่อ กว่าจะถึงบ้านของเขาก็ประมาณเกือบสองทุ่มได้
ผมโทรบอกหวังเหมิงว่าพรุ่งนี้จะเข้าร้านสายเพราะตั้งใจว่าจะนอนค้างบ้านเสี่ยวฮัว พวกเราจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวใหม่ โดยเสี่ยวฮัวให้ผมยืมเสื้อผ้าเขาที่ดูเหมือนจะฟิตไปหน่อย สุดท้ายผมเลยสวมแต่กางเกงขายาวตัวเดียว

พวกเรานั่งดื่มและคุยกันสัพเพเหระทั้งเรื่องกิจการของผม ไปจนถึงเรื่องของพวกเราสมัยเด็ก พอดื่มเสร็จก็จัดการช่วยกันเก็บกวาดเสร็จแล้วเสี่ยวฮัวก็เลือกห้องนอนให้ผมห้องหนึ่งจากเจ็ดห้องในบ้านซื่อเหอหยวนหลังใหญ่นี้ ผมที่ยังไม่อยากนอนจึงขึ้นไปนั่งกอดหมอนอยู่บนเตียงเฉยๆ เสี่ยวฮัวเห็นผมนั่งนิ่งๆจึงเปิดการ์ตูนสนูปปี้แล้วเดินมานั่งดูข้างๆผม พวกเรานั่งดูการ์ตูนด้วยกันจนผมเผลอหลับไป
-----------------------------------------------------------------------------

เซี่ยอวี่ฮัวมองอู๋เสียที่นั่งหลับโดยใช้ไหล่ของเขาเป็นหมอนอย่างถือวิสาสะ ตอนหลับหน้าของนายน้อยสามดูผ่อนคลายและเหมือนเด็กเอามากๆ ไม่น่าเชื่อว่าคนคนนี้จะต้องประสบกับเรื่องราวที่หนักอึ้งและซับซ้อนมากมายในโลกที่เจ้าตัวไม่เคยย่างกรายเข้าไปมาก่อน

จากที่เคยเป็นแค่เทียนเจินธรรมดาคนหนึ่งแท้ๆ แต่ตอนนี้อัพเลเวลเป็นจิ้งจอกเทียนเจินไปซะแล้ว…

อย่างน้อยในตอนแรกก็หลอกให้เขาเชื่อได้หมดใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอู๋เสียเล่นละครเก่งขึ้นหรือเป็นเพราะตัวเขาที่เวลาอยู่กับคนคนนี้ทีไรก็เสียการควบคุมทุกที  ในตอนแรกเขาตกใจมากกับการปรากฏตัวของนายน้อยสามและหงุดหงิดกับเรื่องที่ถูกร้องขอจนลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตัวเอง คนคนนี้ทำให้กำแพงที่เขาสร้างไว้อย่างดีถล่มลงมาบ่อยจริงๆ

เขาจัดแจงให้คนที่พิงไหล่อยู่นอนราบกับเตียงดีๆแล้วหยิบผ้าห่มมาคลุมให้ อดไม่ได้ที่จะจูบลงไปบนหน้าผากของคนที่หลับไม่รู้เรื่องอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกที่เขามีให้นายน้อยสามคนนี้มันมากเกินกว่าคำว่ามิตรภาพมานานแล้ว และเขาก็คิดว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกไม่ต่างกันเพียงแต่เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวเท่านั้น  มีหลายคำที่อยากบอก แต่คิดอีกทีรอนายน้อยสามรู้ตัวเองก่อนดีกว่า แค่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็พอใจแล้ว
           
เป็นฟิคที่น่าเบื่อและไม่มีอะไรจริงๆค่ะ ฮรือออออออ เนื่องจากเห็นว่าฮัวเสียเรื่องนี้มันสั้นเอามากๆ เลยแถมเป็นdrabbleปู่จางกับปู่อู๋อาบน้ำให้กันให้น้องหมาสกุลอู๋ค่ะ
-------------------------------------
เช้านี้อากาศดีเหมาะกับการนอนพักผ่อนสบายๆเป็นที่สุด แต่ทว่าบ้านสกุลอู๋กลับมีเสียงเอะอะมะเทิ่งดังกว่าทุกวันจากเจ้าของบ้านและบรรดาพลพรรคสี่ขาของเขา

“พวกแกจะวิ่งออกไปไหน กลับมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย” เสียงตะโกนของคนที่ได้สมญาว่าราชาสุนัขดังลั่นบ้านผสานกับเสียงเห่าของสุนัขนับสิบที่กำลังวิ่งหนีอู๋เหลาโก่วที่ไล่จับพวกมันอย่างเอาเป็นเอาตาย

“ถ้าไม่ยอมมาอาบน้ำพวกแกทุกตัวอดข้าวแน่”  อู๋เหลาโก่วที่เริ่มจะเหนื่อยหอบตัดสินใจหยุดวิ่งแล้วงัดท่าไม้ตายสุดท้ายออกมาใช้ด้วยการตะโกนออกไปสุดเสียง เหล่าเพื่อนซี้สี่ขาของเขาต่างหยุดโดยฉับพลัoอย่างพร้อมเพรียงกัน

จากนั้นก็เริ่มวิ่งอีกครั้ง…

“เฮ้ย เดี๋ยวนี้ไม่ฟังกันเลยเรอะ” บ่นอย่างปลงพร้อมกับนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน ตอนเอาไปดมกลิ่นลงกรวยก็เชื่อฟังเขาดีนั่นแหละแต่พอเรียกอาบนี้ทีไรก็เป็นแบบนี้ไปเสียทุกรอบ อู๋เหลาโก่วคิดล้มเลิกควาพยายามแล้วหันกลับไปเตรียมเก็บอุปกรณ์แทน

แต่จู่ๆเสียงเอะอะด้านนอกก็เงียบลงพร้อมกับที่หมาทุกตัวที่วิ่งออกไปเมื่อสักครู่พากันมานั่งหมอบหน้าเขาอย่างพร้อมเพรียง  “อ้าวๆ เกิดอะไรขึ้นกับพวกแกล่ะเนี่ย”  ยังไม่ทันขาดคำ เจ้าของตัวการที่ทำให้พวกมันกลับมาอยู่ในความสงบได้ก็ก้าวเท้าเข้ามาทำเอาเขาไม่รู้ว่าควรขอบคุณหรือควรทำอะไรกับคนคนนี้ดี “พ่อพระ!”

จางฉี่ซานยิ้มให้เขา “สวัสดีเหลาอู่ ดูท่าเจ้ากำลังยุ่งๆนะ”

“ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละพ่อพระ ตอนนี้ข้ายุ่งอยู่ถ้ามีธุระที่ไม่ด่วนอะไรมากช่วยมาคุยกันทีหลังได้ไหม” จางฉี่ซานพยักหน้าจากนั้นก็พับแขนเสื้อขึ้น “แต่วันนี้ข้ามีธุระด่วน ดูท่าเจ้ากำลังจะอาบน้ำให้เจ้าพวกนี้อยู่สินะ เดี๋ยวข้าช่วยแล้วกัน”

โดยไม่พูดพล่ามทำเพลงคนที่ได้สมญานามว่าพ่อพระใหญ่ก็ลงมืออาบน้ำให้หมาทีละตัวและทุกตัวก็ยินยอมพร้อมใจให้อาบกันแต่โดยดี ทำเอาเจ้าของนึกก่นด่าและคาดโทษหมาทรยศไว้ในใจเรียบรอยแล้ว จากนั้นทั้งสองคนก็ช่วยกันจัดการทำความสะอาดให้พรรคพวกของอู๋เหลาโก่วจนครบทุกตัวในเวลาไม่นาน

“เหลือตัวสุดท้ายสินะ” จางฉี่ซานว่าพลางตักน้ำขึ้นมากระป๋องใหญ่

“แต่ข้าว่านี่ก็ครบทุกตัวแล้---“ พูดยังไม่ทันจบประโยคหมาแก่อู๋ก็โดนสาดน้ำใส่เข้าเต็มรัก “นี่ไง เหลือราชาหมาอีกตั้งตัว” จางฉี่ซานว่าพลางยิ้มขำ

“พ่อพระ! ไหนท่านบอกว่ามีธุระด่วนไง มาสาดน้ำใส่ข้าเล่นแบบนี้ไม่เสียเวลารึ” คนโดนสาดน้ำโวยเสียงดังลั่น

“ธุระของข้าก็นี่ไง ข้าอยากเจอเจ้ามากเลยต้องรีบมาหา”

“ท่านจางฉี่ซาน  อยากไปที่ไหนก็ไปเลย!”

คราวนี้จบแล้วจริงๆค่ะ ขออภัยหากฟิคไม่ถูกใจนะคะ(แต่ถ้าพี่ชอบหนูจะฟินมากๆ)
ขอบคุณพี่มินมากๆค่ะ

[iarladiel]

/แอบย่องเอาของขวัญพิเศษมาให้ <3
จับหมาทุกตัวคงไม่ไหว ขอตัวเดียวพอนะะะ แอร๊ะะะ

หวังว่าจะชอบนะะะ/ขอโต้ดที่ชุ่ยไปหน่อย งุงิ

[MinMin]

สวัสดีค่ะ คุณซีเคร็ท...น้องว๊าลใช่มั้ย (พี่เขียนชื่อน้องถูกหรือเปล่า...)  ขอบคุณมากๆเลยค่ะ สำหรับซีเคร็ท เป็นฮัวเสียด้วย ดีจังเลย เหมือนได้รับการเยียวยาหลังจากไปดราม่าใส่คนอื่น แถมยังใจดีมีของแถมให้ด้วย น่ารักที่สุดเลยยยย มาให้พี่กอดหน่อย มามะ (อย่าเพิ่งขยับหนีห่างแบบนั้นสิ พี่ไม่น่ากลัวนะ...)

ฟิคฮัวเสียนี่คืออ่านไปยิ้มไป เสี่ยวฮัวหวงนายน้อยมากๆเลย คนอื่นจับมือถือแขนหน่อยไม่ได้ มีเคืองนะเออ 555+ แถมคุณชายยังสมเป็นคุณชายมากๆ เป็นห่วงนายน้อยเหลือเกิน สุขภาพโทรมยังไงไหวมั้ย นี่รู้หมด จริงๆคุณชายแอบส่งคนไปสโตรกเกอร์นายน้อยใช่มั้ยคะ! ชอบประโยคหนึ่งทีเสี่ยวฮัวบอกว่า

“จะบอกอะไรให้นะนายน้อยสาม ฉันไม่ได้ใจดีแบบนี้กับทุกคนหรอก”

คือใจดีกับนายน้อยคนเดียวสินะคะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชัดเจนแจ่งแจ้งมากที่สุดเลย ขอด้วงดิ้นแปป

เห็นนายน้อยมาชวนเสี่ยวฮัวไปช่วยเลือกของแต่ไม่บอกว่าเลือกให้ใคร...เริ่มคิดละว่านายน้อยต้องเซอร์ไพรซ์อะไรเสี่ยวฮัวแน่เลย แต่เสี่ยวฮัวคนงามคงมัวแต่หึง ไม่รู้ตัวเลยนะคะ แทนที่จะได้ช็อปปิ้งชิวๆสนุกๆ ปล่อยรังสีหึงหวงซะขนาดนั้น เป็นไงล่ะคะ ตอนสุดท้ายรู้ว่านายน้อยทำให้นี่ยิ้มเชียว ว้ายยยยยยยยยยยยยย ดีใจจัง เสี่ยวฮัวยิ้มแล้วววววววว (ช็อตนี้คือวี้ดว้ายอยู่คนเดียวตอนอ่าน อยากเห็นเสี่ยวฮัวยิ้มแบบนี้แหละค่ะ โฮววววววววว ขอบคุณน้องว๊าล พี่ฟินนอนหลับฝันดีแล้ว)

ชอบตอนที่เสี่ยวฮัวแกล้งบอกว่านายน้อยจำวันผิด...สมเป็นเสี่ยวฮัวจริงๆ ชอบบบบบบบ

แล้วก็ใช้เวลาหลังจากนั้นด้วยกัน นานๆจะได้หยุดพักเดินเล่นด้วยกันสักทีเนอะ ดูเป็นวันหยุดชิวๆที่มีค่ามากสำหรับทั้งสองคนจริงๆค่ะ และพาร์ทของเสี่ยวฮัวที่บอกว่า

“ความรู้สึกที่เขามีให้นายน้อยสามคนนี้มันมากเกินกว่าคำว่ามิตรภาพมานานแล้ว และเขาก็คิดว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกไม่ต่างกันเพียงแต่เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวเท่านั้น”

สมหวังจริงๆด้วยค่ะ!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เสี่ยวฮัวของหนูไม่ต้องไปล้างแห้วแล้วววววววววว

“มีหลายคำที่อยากบอก แต่คิดอีกทีรอนายน้อยสามรู้ตัวเองก่อนดีกว่า แค่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็พอใจแล้ว”

...บอกไปเลยสิคะ เสี่ยวฮัว ด้วงตัวนี้เชียร์จนไม่รู้จะเชียร์ยังไงแล้วจริงๆ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ฟิคนี้น่ารักมากๆๆๆๆเลยค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ ฟินนนนนนนนนนนนนนน

ส่วนของปู่ๆก็น่ารัก 555+ ปู่อู๋จับหมาตั้งนาน หมาไม่ยอมอาบน้ำ ปู่จางมาทีเดียวหมาทั้งหมดยอมสยบ นี่มันหมาสกุลอู๋หรือหมาสกุลจางคะ สงสารปู่อู๋จังเลย 555+

ชอบตอนสุดท้ายมากๆค่ะ ที่ปู่จางจับหมาตัวสุดท้ายอาบน้ำ แงงงงงงงงง น่ารักที่สุดเลย ไหนๆก็เปียกแล้ว เข้าห้องไปอาบน้ำด้วยกันซะนะคะ

“ธุระของข้าก็นี่ไง ข้าอยากเจอเจ้ามากเลยต้องรีบมาหา”

ขอกรี๊ดประโยคนี้อีกครั้ง น่ารักจังเลยยยยยยยยยยยยย



ฟิคถูกใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ  ฟินสุดๆ ฝันดีแล้ววววว ขอบคุณน้องว๊าลมากๆเลยค่ะ >___<

[MinMin]

พี่จอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ของขวัญน่ารักมากค่ะ แงงงงงงงงงงงงง (ร้องไห้ด้วยความสุข)
เข้ากับฟิคที่น้องว๊าลแต่งมาเลย (ก็เป็นรีเควสของตัวเองไม่ใช่เรอะ!)
ปู่สองคนเหมือนพ่อแม่จับลูก(?)อาบน้ำเลยค่ะ ปู่จางมีเหงื่อตกด้วย(นั่นเหงื่อใช่มั้ย ไม่ใช่น้ำที่น้องหมาะบัดใส่ใช่มั้ย 555+) จับหมาอาบน้ำมันต้องเหนื่อยเป็นธรรมดาอยู่แล้วนี่เนอะ อาบน้ำเจ้าตัวเล็กเสร็จ อย่าลืมจับราชาสุนัขอาบน้ำด้วยนะคะ 55555+

ขอบคุณพี่จอมมากๆเลยค่ะ

[kampe]

ใครหนีพี่มินคะ ไม่มีค่ะเต็มใจให้กอดดด
ตอนแรกหนูเครียดมากๆเลยว่าสกิลแต่งฟิคระดับง่อยแบบนี้พี่จะชอบฟิคหนูมั้ยแถมแต่งมาสั้นอีกต่างหาก เห็นพี่ชอบก็ดีใจค่ะ ทุกอย่างที่เห็นในฟิคฮัวเสียเป็นอะไรที่อยากเขียนมานานแล้วแต่ไม่มีเวลาค่ะ(ฮา)  ส่วนฟิคคุณปู่นี่ยอมรับว่าได้ไอเดียมาจาก #จางสยบหมา ของพี่มินนั่นแหละค่ะ55555555 ดีใจมากๆที่เห็นพี่ชอบ ฟินนน