[OS] #dmbjdaily : Snowman "ริบบิ้นสีน้ำเงิน" [เสียผิง]

[maew3ta]

#dmbjdaily : Snowman

ริบบิ้นสีน้ำเงิน

เสี่ยวเกอใช้เวลาค่อนชีวิตไปกับการเหม่อ



จะด้วยถือว่าตัวเองอายุยืน มีเวลาเหลือเฟือหรืออย่างไรไม่ทราบ แต่วันหนึ่งเขากระดิกตัวแทบนับครั้งได้ คุณอาจสงสัยว่าใครจะบ้ามานั่งนับว่าวัน ๆ เขาขยับร่างกี่ครั้ง แต่ก็ผมนี่แหละเคยนั่งบ้าเฝ้าเขาทั้งวันเพื่อจะนับมาแล้ว

กลับมารอบนี้ เขาเหมือนเด็กอนุบาลว่าง่ายที่นั่งรอผู้ปกครองมารับหลังเลิกเรียนในตอนที่เพื่อน ๆ กลับบ้านกันไปหมด  จับเขาวางไว้ตรงไหน เขาก็นั่งแหมะอยู่ตรงนั้น หากไม่ใช่เพราะยังมีโชว์เทพให้เห็นอยู่ประปราย ทั้งเรื่องทักษะการต่อสู้หรือใช้สมอง ผมคงคิดว่าเขาต้องมีปัญหาเรื่องสติปัญญาอยู่เป็นแน่


“เสี่ยวเกอ นายไม่หนาวหรือ”


หิมะโปรยปราย ปุยสีขาวพิสุทธิ์ร่วงจากฟ้า หล่นลงจับเป็นเกล็ดหิมะเล็ก ๆ อยู่บนเส้นผมสีดำขลับของเขา ทั้งที่อากาศเย็นเฉียบขนาดนี้ ทว่าเจ้าตัวกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย แถมถ้าจำไม่ผิด ก่อนออกไปผมปล่อยเขาไว้ในห้อง กลับมาอีกทีย้ายไปนั่งอยู่ข้างกองหิมะในสวนแล้ว นับว่าผิดคอนเซปต์เสี่ยวเกอปกติ เพราะมีการย้ายตำแหน่งจากตอนจับตั้งไว้แต่แรก

ตอนนั้นเองที่ผมนึกขึ้นได้ว่าไม่มีอะไรแปลกเสียหน่อย (หากเทียบกับมาตรฐานคนปกติ) เสี่ยวเกอไม่ใช่ตุ๊กตานี่หว่า อย่างน้อยก็ยังเดินได้ ใช่ว่าง่อยเปลี้ยเสียขาตั้งแต่เมื่อไร นี่อาจนับว่ามีพัฒนาการต่างหาก ข้างกันนั้นยังอุตส่าห์มีตุ๊กตาหิมะตัวเล็ก ๆ คล้องริบบิ้นสีน้ำเงินตั้งอยู่ด้วยซ้ำ เสี่ยวเกอของผมรู้จักเดินออกมาเล่นหิมะเองบ้างแล้ว

เล่นหิมะ?

ผมนึกเอะใจ เดี๋ยวก่อนนะ นี่มันประหลาดเกินไป

“เสี่ยวเกอ?”

เขาทำหูทวนลม นั่งก้มหน้าก้มตา มองปุยสีขาวโพลนบนพื้น มือวางนิ่งอยู่ที่ตัก ปลายนิ้วขาวซีดไปหมด ไม่รู้นั่งเล่นหิมะมือเปล่าอยู่อย่างนี้นานเท่าไรแล้ว

“ตุ๊กตาหิมะนั่น” ผมพยายามบังคับเสียงไม่ให้ฟังดูตื่นเต้นเกินไป “นายปั้นหรือ?”

หากเป็นคนอื่น นี่นับว่าเป็นคำถามซึ่งโง่เง่าสิ้นดี ใครคนหนึ่งนั่งอยู่ลำพังกลางกองหิมะในสวนรั้วรอบขอบชิด ข้างกันมีตุ๊กตาหิมะตัวเท่าลูกหมาทำหน้าปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ ไม่ใช่คนคนนั้นปั้นแล้วจะเป็นใครกัน

ผมเลื่อนสายตาไปยังริบบิ้นสีน้ำเงินบนอก—ถ้านั่นเรียกอก—ของตุ๊กตาหิมะที่ว่า พยายามอย่างที่สุดจะไม่ออกอาการระริกระรี้มากไป ทว่าเหมือนจะไม่ค่อยสำเร็จ “แล้วนายก็ติดโบว์ให้มันด้วย!?”

ผมจ้องเขาอย่างไม่ลดละ ตั้งใจว่าอย่างไรวันนี้ต้องเค้นคำตอบจากปากเขาให้จงได้

เสี่ยวเกอนิ่งไปอีกครู่ใหญ่ ปุยหิมะยังคงร่วงลงต่อเนื่อง แม้แต่เส้นผมก็ถูกน้ำแข็งเล็ก ๆ เกาะจนเริ่มมีสีขาวแซม มองเผิน ๆ แล้วคล้ายว่าตัวเขาที่นิ่งขนาดนี้กำลังจะกลายเป็นตุ๊กตาหิมะไปอีกคน

“นายปั้นมันหรือ?” ผมกระตุ้นอีกครั้ง “ตุ๊กตาหิมะนั่น”

ท้ายที่สุดแล้ว จะด้วยตัดรำคาญหรืออะไรก็ตาม เสี่ยวเกอพยักหน้าช้า ๆ เบือนสายตาไปทางตุ๊กตาหิมะเหมือนกำลังสื่อสารกับมัน ถ้อยคำต่อจากนั้น แม้แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ผมมั่นใจว่าเขาพูดกับผมอยู่แน่นอน

“...ให้นาย”

ขณะกำลังอ้าปากหวอด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยคูลนัก ในใจผมกระโดดตีลังกาห้าตลบพร้อมตะโกน ‘น่ารักโว้ย!’ ดังลั่นไปแล้ว

“..สิ้นปี..”

เสี่ยวเกอหลุดออกมาทีละคำ จ้องตุ๊กตาหิมะนิ่งจนเหมือนจะสิงร่างมันอยู่แล้ว

ที่ผ่านมาก็คิดอยู่หรอกว่าเขาน่ารัก แต่ไม่คิดว่าจะน่ารักขนาดนี้เลย

ผมนึกกระหยิ่ม ขยับตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่าย ย่อตัวยื่นหน้าขวางลานสายตาระหว่างเขากับตุ๊กตาหิมะที่เหมือนกำลังติดต่อกันด้วยกระแสจิต


“..หนาวขนาดนี้ นายออกมาปั้นเจ้านั่นให้ฉันหรือ?”


ผลของการเซ้าซี้ คราวนี้ผมโดนเมินโดยสมบูรณ์ เสี่ยวเกอมองผ่านผมไปเหมือนเป็นอากาศธาตุ ลุกขึ้นยืนช้า ๆ จากนั้นก้าวขาไปทางประตู


..แต่ถูกคว้าไว้ทัน..


ขอบคุณความเอื่อยเฉื่อยของเขา ตอนอยู่กับผมที่บ้านไม่ยักทำตัวปราดเปรียวเหมือนเวลาลงกรวยด้วยกัน ขอเข้าข้างตัวเองว่าอยู่ที่นี่แล้วเขารู้สึกปลอดภัยจนไม่ต้องระแวดระวังให้วุ่นวาย จึงได้ปล่อยตัวตามสบายเหมือนแมวบ้านที่เชื่องแล้ว

ผมย่อตัวลง มือหนึ่งกำข้อมือเสี่ยวเกอไว้มั่น (กลัวจะโดนเขาจับหักแขนหลุดอยู่เหมือนกัน) ส่วนอีกมือฉวยริบบิ้นสีน้ำเงินบนอกตุ๊กตาหิมะขึ้นมาถือไว้ เล็งตำแหน่งเหมาะ ๆ อยู่อึดใจ จากนั้นเอามันผูกไว้หลวม ๆ รอบต้นคอเขาแทน


เสี่ยวเกอกำลังงง


ผมถึงกับหัวเราะคิกออกมา แม้สีหน้าเขาไม่เปลี่ยนเท่าไรนัก แต่สังเกตจากสายตาที่เหลือบมองเส้นสายยาว ๆ รอบคอตัวเองสลับกับมองหน้าผม และหัวคิ้วซึ่งขมวดมุ่นเป็นปมเล็ก ๆ บอกได้ว่าเขาไม่เข้าใจการกระทำเมื่อครู่

“..ขอตัวนี้” ผมยิ้มร่า หิมะร่วงเข้าปาก พอมือว่างแล้วก็เอื้อมไปปัดปุยละเอียดสีขาวบนเส้นผมเขาออกบ้าง เกาะเต็มไปหมดจนเหมือนเป็นตุ๊กตาหิมะไปแล้ว ยิ่งชอบทำนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่ด้วย

“ตัวไหน?” เขาเอียงคอ จ้องมาตาใส

“ตัวนี้” ผมย้ำ ดึงปลายริบบิ้นสีน้ำเงินที่คล้องอยู่รอบคอเขาให้เจ้าตัวโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ขณะที่ผมก็ขยับเข้าไปเพื่อพบกันครึ่งทาง

“ตุ๊กตาหิมะ..”

ผมกระซิบ ไอสีขาวลอยฟุ้งจากลมปาก

“..ของฉัน”

จากนั้นหุบยิ้มไม่ลงอีกเลย


..แม้แต่ตอนที่ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากเย็นเฉียบนั้น

232 Days Left...

แค่อยากเขียนอะไรอบอุ่น(มั้ง?) รับฤดูหนาว(ที่ไม่หนาว)ค่ะ แงง

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ^^

[faliona01]

ดูจะเป็นตุ๊กตาหิมะที่ตัวใหญ่มากๆเลยนะคะ

แถมยังปั้นหน้ามึนอึกต่างหาก

ลองเปลี่ยนหน้าหิมะให้เป็นเขินแก้มเเดงบ้างดีไหมคะ (เเสยะยิ้ม)

[Shiaeri]

fksdfksdkf;l โอ้ยยยยยยยยยยยย เขินนนนนนน ////A////
ตุ๊กตาหิมะของฉันนนนน โอ้ยยยยยยย
อ่อยยยยยยยยยยยยย นายน้อยยยย ไปปลูกไร่อ้อยค่ะ ไปปปปปปปป

[Tang_An-An]

โอ้ยยยย เขิน ๆ ค่ะ เขิน
เสี่ยวเกอน่ารักจริง ๆ
นายน้อยหวานไปนะ น้ำตาลจะขึ้น>////<

[kame_kazuha]

หิมะละลายยยยย

แพ้ความร้อนแรงของคู่น้(?)

[Nepenthes]

อู๋เสียยย นายน้อยอู๋เสีย ///

[bloodnine]

เขินมากค้าาา ตายยย//////

[Rozenkreuz]

จะเอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาตุ๊กตาหิมะตัวน้านนนนนนนนนน
เขิลลลล เสียผิงด้วยอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ